บทที่ 2 เด็กน้อยกับพ่อสุดหล่อ
บทที่ 2 เด็กน้อยกับพ่อสุดหล่อ
เฉียวเมิ่งเยว่ก็ไม่รู้ว่าจะคุยกับเสี่ยวเป่าต่อไปยังดี
เสี่ยวอันก็อุ้มกองเอกสารรายงานผู้ป่วยเข้ามา “พี่เฉียว นี่คือรายงานผู้ป่วยที่พี่ต้องการค่ะ”
“เอาวางไว้ก่อนนะ”
เฉียวเมิ่งเยว่กำลังจะกล่าวลาเสี่ยวเป่า แต่พบการโทรได้ ถูกวางสายไปนานแล้ว
เสี่ยวอันมองใบหน้าที่นิ่งไปของเฉียวเมิ่งเยว่ “เป็นอะไร
ไปคะ?”
“ไม่มีอะไร รายงานผู้ป่วยพวกนี้เอาวางไว้ตรงนี้ก่อนนะ ฉันจะไปเยี่ยมคนไข้ก่อน ถ้าเธอว่างอยู่ก็ไปกับฉันแล้ว กัน”
“อืมอืม”
เฉียวเมิ่งเยว่และเสี่ยวอัน เขามาในแผนกผู้ป่วยที่เธอ ดูแลอยู่ และถามอาการของผู้ป่วยหลายคนอย่างละเอียด
เสี่ยวอัน สังเกตทักษะการสื่อสารของเฉียวเมิ่งเยวกับผู้ ป่วยอย่างรอบคอบ
เธอพบว่าความรู้สึกที่เฉียวเมิ่งเยวให้แก่ผู้อื่นนั้นมีความ พิเศษ
เมื่อเธอยืนอยู่ตรงนั้น ก็ทำให้คนอื่นรู้สึกสบายใจ แต่ก็ ไม่ทำให้คนอื่นรู้สึกถึงระยะห่าง
ความเงียบสงบ เด็ดเดี่ยว ของเฉียวเมิ่งเยว่ ให้อารมณ์ ของมืออาชีพ ทำให้แพทย์หลายคนที่มีประสบการณ์ ทางการแพทย์มานานกว่าสิบปียังต้องชื่นชม
เสียวอันคิดอย่างลับๆ ก็ไม่รู้ว่าสักวันหนึ่งเธอจะสามารถ ทำให้คนไข้รู้สึกสบายใจแบบนี้ได้ไหม
เมื่อเฉียวเมิ่งเยว่เดินออกมาจากแผนกผู้ป่วย ก็เคาะหัว เสี่ยวอันสองสามครั้งด้วยปากกา ท่าทางดุ “ใจลอยไปถึง ไหน?”
เสี่ยวอันรีบกอดไปที่เอวของเฉียวเมิ่งเยว่อย่างไม่ระอาย และพูดว่า: “พี่เฉียว พี่จะต้องรับหนูไว้เป็นลูกศิษย์นะ”
“ถอยไป ถ้ามีลูกศิษย์ที่ไม่เอาไหนอยากเธอ ฉันคงจะ อายุสั้นไปอีกสิบปีแน่”
“ไม่ถอย นอกซะจากว่าคุณจะเดินเหยียบร่างกายฉัน ผ่านไป”
“ที่ผ่านมาฉันรับเธอเข้ามาได้ยังไงกัน?”
“เพราะว่าฉันน่ารักแน่ๆเลย”
เฉียวเมิ่งเยว่ตกตะลึงด้วยความไร้ยางอายของเสี่ยวอัน อยู่สักพัก “ฉันเลิกงานดีกว่า คุยกับเธอต่อไป ฉันคงทนไม่ ได้ที่จะทําบาป”
เฉียวเมิ่งเยวหัวเราะและปล่อยมือจากเฉียวเมิ่งเยว่
ถึงแม้ว่าเฉียวเมิ่งเยว่จะดูเย็นชา แต่เสี่ยวอันก็ไม่เคย รู้สึกกลัวเฉียวเมิ่งเยว่เลย ชอบล้อเล่นกับเธออยู่บ่อยๆ
ใบหน้าที่เย็นชากับจิตใจที่เย็นชานั้นให้ความรู้สึกที่แตก ต่างกันอย่างสิ้นเชิง
และเฉียวเมิ่งเยว่ก็เป็นคนที่มีใบหน้าเย็นชา
“พี่เฉียว คุณจะนัดกับหมอหยางไหม? เมื่อวานนี้ที่แผนก สูติศาสตร์ของพวกเขามีคนอาละวาดและเหมือนจะเป็น คนไข้ของเธอด้วย วันนี้เธอคงจะโดนผู้อำนวยการฝ่ายดุ แน่ๆ”
“เธอเงียบไปเลย จะจัดแจงชีวิตหลังเลิกงานของฉันแล้ว หรอ” เฉียวเมิ่งเยวพูดอย่างไม่หันหน้ากลับไปมอง
เสี่ยวอันโดนดุอย่างมีความสุข และรีบกลับไปจัดเรียง เอกสาร
**
ที่ร้านกาแฟ
เฉียวเมิ่งเยว่ในมือถือช้อนเล็กๆที่ละเอียดอ่อน ค่อยๆคน กาแฟในแก้วที่วางอยู่ตรงหน้า และฟังเสียงบ่นของหยาง เสว่หลิน
“เมิ่งเมิ่ง ฉันอิจฉาเธอมากเลย ถ้าฉันมีออร่าเหมือนเธอ เรื่องทุกเรื่องก็คงจะลำบากน้อยลง แต่พอฉันเห็นคนไข้ และอาการตกใจของญาติๆแล้ว สมองฉันก็ตันไปหมด บางครั้งฉันก็คิดนะว่าตัวเองคงจะไม่เหมาะที่จะเป็นหมอ เพราะฉันไม่สามารถจัดการกับคนไข้ได้เลย” หยางเสว่ หลินพูดด้วยความอิจฉา
“อย่าดูถูกตัวเอง ทักษะอาชีพของเธอก็ไม่ด้อย นิสัย ก็อบอุ่นและละเอียดอ่อน ไม่จำเป็นต้องคิดมากเพราะ เหตุผลเล็กน้อยแค่นี้หรอก”
“เธอคิดแบบนี้จริงๆหรอ?”
“อืม หากโรงพยาบาลมีแต่หมอแบบฉัน คนป่วยที่ไหนจะ กล้ามารักษาหละ นี่ก็เย็นแล้วเดี๋ยวฉันส่งเธอกลับไป พรุ่ง นี้เธอยังต้องไปทำงานอีก”
“แล้วเธอหละ”
“รายการผ่าตัดคนไข้ของฉันกำหนดไปไว้อาทิตย์หน้า แล้ว วันหยุดนี้จะพักสักหน่อย”
“อิจฉาเธอจริงๆเลย ตอนนี้ฉันไม่มีวันหยุดแล้ว”
“ฉันเองก็เพิ่งจะมีวันหยุดเอง แพทย์ที่พักในโรงพยาบาล ต่างก็ต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้ทั้งนั้น” เฉียวเมิ่งเยว่ หัวเราะ
เมื่อหยางเสว่หลินเห็นใบหน้าที่สบายอกสบายใจของ เธอ ก็ถามขึ้น: “เมิ่งเมิ่ง หลายปีมานี้เธอเสียใจบ้างไหม?”
“เสียใจเรื่องอะไร?”
“เสียใจเรื่องที่หลีกทางโควตาไปเรียนต่างประเทศ ให้โจ วจื่อหยาง หากดูจากทักษะวิชาชีพและระดับการปฏิบัติ งานของเธอ ถ้าเรียนจบปริญญาโทกลับมาก็เป็นรอง หัวหน้าแพทย์ได้เลยนะ ไม่จำเป็นต้องมาไต่เต้าที่ละขั้น จากแพทย์ประจำบ้านแบบนี้เลย”
มือที่คนกาแฟในแก้วของเฉียวเมิ่งเยว่หยุดลง และ หัวเราะ: “ไปต่างประเทศก็ไม่แน่ว่าจะเรียนจบออกมาได้ หากไม่มีความสามารถนั้นเรียนที่ไหนก็ไม่แน่ว่าจะจบออก มาได้”
“ถ้าคนอื่นไม่มีความสามารถนั้นนะ ฉันเชื่อ แต่ถ้าบอกว่า เธอไม่มีนะ ตีให้ตายฉันก็ไม่เชื่อ”
“ขอบคุณคุณผู้หญิงคนสวยมากนะที่ไม่ดูถูกฉัน ฉันจะ พยายามต่อไปนะ” เฉียวเมิ่งเยว่พูดพร้อมรอยยิ้ม
“เธอพูดน้อยลงหน่อย”
“ฉันเกิดมาพร้อมกับอารมณ์ขันนิ
“ออกไป”
“อ่า ถึงแม้ว่าเธอจะสวยมาก แต่เธอก็ไม่เห็นจะต้อง หยาบคายแบบนี้นิ?”
หยางเสว่หลินกลอกตาอย่างช่วยไม่ได้ พูด: “ไม่อยาก จะมาอ้อมค้อมกับเธอแล้ว อาทิตย์หน้าโจวจื่อหยางกับเย่ ชิงจะกลับมาแล้วนะ เพื่อนในรุ่นต่างก็เถียงกันอยากจะจัด งานต้อนรับให้พวกเขา เธอจะไปหรือไม่ไป?”
“วันหยุดของอาทิตย์หน้ายังไม่แน่ใจ ถ้าว่าก็จะลองไปดู” “เธอไม่ไปดีที่สุดแล้ว มีคนกำลังรอหัวเราะเยาะเธออยู่
นะ”
เฉียวเมิ่งเยว่เงยหน้าแล้วยกกาแฟขึ้นมาดื่มจนหมดแก้ว หาเราะอย่างเฉยเมย “มีเรื่องน่าหัวเราะเยาะตรงไหน ก็ แค่เอาค่าใช้จ่ายที่จะไปเรียนต่อต่างประเทศทั้งหมดให้ แฟนไป หลังจากนั้นยังจ่ายค่าครองชีพให้เขาอีกมากมาย แต่สุดท้ายแฟนหนุ่มก็ทิ้งผู้หญิงที่รักเขาภายใต้การปฏิวัติ สภาพสังคมทุนนิยมชั่วร้ายนี้ เตะผู้หญิงที่หลงรักเหยา อย่างฉันทิ้งหรอ? เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ยังออกทีวีทุกวันเลย”
หยางเสว่หลินมองเฉียวเมิ่งเยว่ตาโต “เธอคิดแบบนี้จริง หรอ?”
“ไม่อย่างนั้นจะให้คิดยังไง?” เฉียวเมิ่งเยว่เรียกพนักงาน มาเก็บตัง มองไปทางหยางเสว่หลินที่ยังคงนั่งอยู่ แล้วพูด: “ไม่กันเถอะ คุณหมอหยาง”
พูดไป เฉียวเมิ่งเยว่ก็หยิบกระเป๋าแล้วยืนขึ้น
ยังไม่ได้ทันยืนดีๆ ขาของเธอก็มีคนมากอดไว้แล้ว
เฉียวเมิ่งเยวตกใจ พอก้มลงมองก็พบว่าคือเสี่ยวเป่า
เสี่ยวเป่าสวมเสื้อกันหนาวตัวเล็กๆลาย สพันจ์บ็อบ ใบหน้าที่บอบบางและละเอียดอ่อนเงยหน้าขึ้นมอง เฉียว เมิ่งเยว่อย่างคาดหวัง ดวงตาสีดำและสดใสเต็มไปด้วย ความประหลาดใจ
ความประหลาดใจที่บริสุทธิ์แบบนั้นสามารถทำให้คนแพ้
ได้ง่าย
เฉียวเมิ่งเยว่เผยรอยยิ้มที่มีความสุขออกมาโดยไม่รู้ ตัว “เด็กน้อย สวัสดีตอนเย็น เธอมากับคนในครอบครัว หรอ?”
เสี่ยวเป่าพยักหน้า
แขนเล็กๆคู่นี้กอดขาของเฉียวเมิ่งเยวแน่นขึ้น ราวกับ กลัวว่าเธอจะวิ่งหนีไป
หยางเสว่หลินเห็นว่าเสี่ยวเป่าน่ารักมาก ยิ้มแล้วพูด: “สวัสดีจ้า เด็กน้อย”
พูดจบ หยางเสว่หลินก็ยื่นแขนออกไปทางเสี่ยวเป่าเสี่ยวเป่าไม่มองเลยด้วยซ้ำ
มือของหยางเสว่หลินข้างอยู่บนอากาศ รู้สึกอึดอัดเล็ก
น้อย
เฉียวเมิ่งเยว่อธิบาย ว่า: “สถานการณ์ของเขาค่อนข้าง พิเศษหน่อยนะ”
หลังจากนั้น เธอก็หันไปพูดกับเสี่ยวเป่า: “เธอมากับคุณ พ่อบ้านหรือคุณพ่อ?”
เสี่ยวเป่า หยิบมินิแท็บเล็ตออกมาจากกระเป๋าสะพาย ของเขา แล้วเขียนสองคำ
คุณพ่อ
ในหัวของเฉียวเมิ่งเยว่ก็ปรากฏภาพใบหน้าที่เยือกเย็น ของเห้ออี้ลั่วขึ้นมาทันที ทำให้ความรู้สึกประหลาดใจที่ เจอกับเสี่ยวเป่านั้นแตกสลายไปจนหมด
เฉียวเมิ่งเยว่คิดสักครู่แล้วพูด: “ฉันกับเพื่อนยังมีธุระต้อง ไปทำอีก จะส่งเธอไปที่หน้าเคาน์เตอร์ก่อน เธอไปรอคุณ พ่ออยู่ที่นั่นดีไหม?”
ใบหน้าของเสี่ยวเป่าเปลี่ยนไปบ่งบอกให้รู้ถึงความเศร้าโศก
ริมฝีปากสีชมพูบีบแน่นติดกันอย่างเห็นได้ชัด
มองการกระทำเล็กน้อยที่รู้สึกไม่ยุติธรรมมากๆนั้น
เมื่อเฉียวเมิ่งเยว่เห็นอย่างนั้นแล้ว ก็รู้สึกผิดขึ้นมาในใจ
ในตอนที่เฉียวเมิ่งเยว่ไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับผู้ชายตัวเล็ก นี้ดี ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่หนักแน่นดังมาจากทางด้านหลัง
เสียงของเห้ออี้ลัวก็ดังขึ้น “เสี่ยวเป่า อย่าไปรบกวนการ สนทนาของคุณหมอเฉียวกับเพื่อน”
การปรากฏตัวของเห้ออี้ลั่ว ทำให้สายตาของคนทั้งใน และนอกร้านกาแฟหันไปสนใจในตัวเขา
ทุกคนมองไปตามทิศทางที่เขาเดินไป อยากจะรู้ว่าผู้ หญิงคนไหนกันที่โชคดีมาก สามารถได้รับความสนใจ จากผู้ชายที่เพอร์เฟกต์อย่างเห้ออี้ลั่ว
เมื่อเสี่ยวเป่าเห็นเห้ออี้ลั่วเดินมา ก็รีบเกาะติดกับขาของ เฉียวเมิ่งเยวแน่นขึ้น
เฉียวเมิ่งเยว่รู้สึกอายและอึดอัดมากขึ้น
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ