บทที่ 17 ได้รับความไม่เป็นธรรม

“ขอโทษด้วย ลืมวันเกิดคุณไปเลย สุขสันต์วันเกิดล่วง หน้า วันนี้ยังมีธุระคงไม่ไปแล้ว”

ขณะที่จักรชัยพูดก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา จัดเอกสารใน มือตลอด พึงจะรู้ว่าอลินดายังยืนอยู่ข้างๆ

“ฉันรู้ว่าช่วงที่คบกัน คุณได้รับความไม่เป็นธรรมมาก ฉันจึงอยากขอโทษคุณ อย่างน้อยเราก็จะได้จากกันด้วย

ยิ่งพูดมาถึงตอนท้าย เสียงของอลินดายิ่งเบาลง ดวงตา ทั้งสองน้ำตาคลอเบ้า อาการน้อยใจนี้เหมือนกับว่าเขาได้ รับความไม่เป็นธรรมอย่างมากมาย สุดท้ายจักรชัยยังคง ใจไม่แข็งพอ

จนกระทั่งอลินดาจากไปอย่างพึงพอใจ ด้านชลธิชาถูก อีกสองคนยุยงให้พูด

“จักรชัย คุณคิดดีแล้วเหรอ วันนี้เดินเข้ามาที่บริษัทก็ รู้สึกผิดปกติ เธอก่อเรื่องขนาดนี้ คุณยังเชื่อเธอจริงๆเห รอ?”

ชลธิชายืนบ่นอยู่ข้างๆ จักรชัยแตะบุหรี่จากกระเป๋า กางเกงและฟังอย่างเงียบ ๆ แม้แต่ชลธิชาและคนอื่นๆก็ มองออกว่าจะต้องเกิดเรื่องแน่ เขาทำไมจะมองไม่ออกนะ ก็แค่ใจไม่แข็งพอ ไม่สามารถหาเหตุผลที่เหมาะสมที่จะ ปฏิเสธ ยิ่งไปกว่านั้น – ผู้หญิงคนนี้คือรักแรกของเขา
เขาเป็นเพียงชายหนุ่มในวัยยี่สิบต้น ๆ แม้ว่าวันนี้จะมี ประสบการณ์มากมาย แต่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ เมื่อครู่ สภาพของอลินดาแบบนั้นเขาก็ไม่เคยเห็นมาก่อน อาจจะ อยากจากกันด้วยดีจริงๆมั้ง!

ถอนหายใจด้วยความจนใจ : “ไม่เป็นไร งานเลี้ยงเพื่อ เชือดนี้ สามารถฆ่าฉันได้เหรอ ฉันก็แค่ไปดู ก็กลับมา แล้ว”

ถือเป็นจุดจบที่ไม่น่าเกลียดสำหรับรักแรกของเขา!

ชลธิชาได้ยินเขาพูดแบบนี้ก็ไม่ได้เกลี้ยกล่อมเขา ดี ที่ซื้อรถแล้ว เมื่อชลธิชาบอกว่าจะไปส่งเขา เขาก็ไม่ได้ ปฏิเสธ เมื่ออีกสองคนบอกว่าจะไป จักรชัยก็ปฏิเสธ

นี้คือเรื่องวุ่นวายของเขาเอง ไม่ถึงขนาดกับจะลาก คนทั้งหอพักไปอดหลับอดนอน ถึงยังไงพรุ่งนี้ก็ยังต้อง ทํางาน

และเขาก็รู้ด้วยว่าพวกเขากำลังคิดอะไร ไม่มีอะไร มากไปกว่าการกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในครั้งที่แล้ว แต่คราวนี้ต่อหน้าเพื่อนร่วมงานส่วนใหญ่ จำรัสว่าคิดจะ หาเรื่องปลวกอะไร ก็ต้องหยุดไว้ก่อน มิฉะนั้นจะไม่เป็น ปัญหาของเขาคนเดียวแล้ว

ชลธิชาจอดรถของเขาที่หน้าประตูเคลับเซิ่งเต๋อ ยังคง มองไปที่จักรชัยด้วยสายตาที่เป็นห่วง เกือบจะตามหลัง เข้าไปด้วยแล้ว

“เอาล่ะ นี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ฉันเข้าไปนั่งสักพักก็ออกมา รอสักครู่กลับไปสนุกกับเบียร์ที่ซื้อมาด้วยกัน

หลังจากพูดจบจักรชัยก็เดินเข้าไปโดยไม่หันกลับมา มอง เกรงว่าชลธิชาจะทำเรื่องอื่นขึ้นมา งานเลี้ยงหรูที่ไม่ เหมือนใคร พอเข้าไปภายในประดับด้วยผ้าสีดำ แกว่ง ไปมาต่อหน้า ถ้าจักรชัยไม่ได้เห็นน้ำทิพย์ เกรงว่าคง หลงใหลกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

เรียกพนักงานคนหนึ่งไว้ ถามถึงห้องอาหารส่วนตัวแล้ว เดินไปที่ลิฟต์ เขาอาจเป็นคนสุดท้ายที่มาถึง ในขณะนี้ ห้องอาหารส่วนตัวขนาดใหญ่เต็มไปด้วยผู้คน ทุกคนแต่ง ตัวดูดีกันหมด กลิ่นน้ำหอมยี่ห้อดังต่างๆพุ่งเข้าสู่โพรง จมูกของจักรชัยทันทีที่เปิดประตู

เกิดอารมณ์จนใจแล้วถที่จมูก ยกเท้าเดินเข้าไป

“จักรชัย คุณมาสักที!

เสียงของอลินดาดังมาจากด้านข้าง จักรชัยมองไป มอง เห็นเธอนอนทาบบ่นตัวของจำรัส ทิ่มแทงสายตาของจักร ชัย

“นี้คือ?” หญิงสาวผมสั้นในชุดสีดำข้างๆอลินดาเหลือบ มองไปที่จักรชัย แล้วก็มองไปที่อลินดา

“แฟนเก่าเธอไง คุณไม่รู้เหรอ?”

อลินดายังไม่ทันได้พูดอะไร เพื่อนของจำรัสคนหนึ่งทน ไม่ไหวเอ่ยปากออกมา
“สร้างสรรค์จริงๆ

“เอาล่ะ พวกเราที่นี่มีกฎ งานเลี้ยงวันเกิด เข้ามาต้องให้

ของขวัญก่อน ไม่รู้ว่าแฟนเก่าของอลินดาเตรียมอะไรไว้ ให้

ผู้หญิงที่พูดตอนนี้ไม่เป็นที่น่ารังเกียจเหมือนเมื่อก่อน คำพูดนี้ถือว่าจะทำให้อลินดาและจักรชัยตัดขาดกัน

จักรชัยสร้อยข้อมือคริสตัลลงบนโต๊ะอย่างไม่เป็น

ทางการ สักพักทั้งห้องก็เงียบ

“พือ……ไม่รู้ใครหัวเราะก่อน ทันใดนั้นทั้งห้องก็หัวเราะ ขึ้นมา”

“เพียงแค่คริสตัลปลอมมูลค่าไม่กี่สิบก็จะให้อลินดาของ พวกเราออกไปได้! ‘

“ก็ยังเป็นแฟนเก่า แบบนี้ถ้าพูดออกไปก็รู้สึกไร้ค่า

ต่างเปล่งเสียงออกมา จักรชัยขมวดคิ้วอย่างไม่สบ อารมณ์ สร้อยข้อมือนี้ก่อนหน้านี้ตอนที่ซื้อนาฬิกาข้อมือ ให้ชลธิชาแถมมา เหมือนว่าจะเป็นยี่ห้อ farcoko ตอนนั้น พนักงานในร้านยังบอกว่าสร้อยข้อมือนี้หาซื้อไม่ได้ ตอน นั้นอยากให้น้ำทิพย์ ใครจะรู้ว่าจะมีงานเลี้ยงวันเกิดอลิน ดาพอดี ก็เลยให้เธอ กลับไปค่อยซื้ออันใหม่ให้น้ำทิพย์

คาดไม่ถึงว่าสิ่งนี้จะไม่เข้าตาคนเหล่านี้ แต่จักรชัยมอง ไปที่ของขวัญบนโต๊ะ ส่วนใหญ่อยู่ที่ประมาณ 1,000 ไม่ เห็นว่าคนชั้นสูงไปกว่ากันเลย
ประมาณว่าทุกคนรวมกันแล้วไม่แพงเท่านาฬิกาที่เขา ให้ชลธิชาคนเดียว

“จักรชัย ฉันเชิญคุณมาไม่ใช่ว่าจะให้คุณมาทำให้ฉัน อับอาย”

อลินดายึดหัวขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชา ดู เหมือนวันนี้ที่เรียกเขามาไม่ใช่เธอ ไม่มีใครสังเกตเห็นว่า เด็กผู้หญิงในชุดตูสีชมพูหยิบสร้อยข้อมือบนโต๊ะ หัวเราะ เยาะเป็นเวลานาน

“อุ้ย คุณเห็นมันเขียนว่า farcoko อยู่ ยังปลอมแม้ กระทั่งชื่อแบรนด์

“ฉันว่านะ ทำไมดูคุ้นเคยจัง แม่ของฉันเคยมีเหมือนแบบ นี้ทุกอย่างเลย แต่เธอบอกว่าไม่ใช่สินค้าระดับไฮเอนด์ ก็ เอามาทําปลอกคอให้ชิวาวาของฉันแล้ว”

“คุณอย่าบอกว่า ปลอกคอปลอมนี้ไม่เลวนะ ฮ่าฮ่า

กลุ่มคนดึงหัวข้อไปที่สร้อยข้อมืออีกครั้งทันที ในที่สุด อลินดาก็เดินเข้าไปหยิบสิ่งของไว้อยู่ในมือ ปล่อยมือโดย ไม่ได้มองมัน คริสตัลตกลงบนพื้นแตก จากนั้นจำรัสก็ หยิบผ้าเช็ดปากส่งให้เธอเช็ดมือ แล้วนั่งลง

“อาหารเกือบจะพร้อมแล้ว ทุกคนรีบนั่งเถอะ”

หลังจากให้ทุกคนนั่งลง ดื่มด้วยกันแล้ว พวกเขาก็เริ่ม รับประทานอาหาร มีเพียงจักรชัยเท่านั้นที่ยังคงยืนอยู่เพราะไม่มีเก้าอี้เหลืออยู่

“อุ๊ย ฉันคิดว่าคุณจะไปแล้วสะอึก! ”

ทันใดนั้นอลินดาก็หันมามอง ดูเหมือนว่าเห็นจักรชัย ยังคงยืนอยู่ มองไปที่อลินดาอย่างคาดไม่ถึง จู่ๆจักรชัย ก็เข้าใจเหตุผลที่แท้จริงของการเลิกรา เมื่อก่อนเขาไม่ เต็มใจที่จะยอมรับความเป็นจริง คิดว่าไม่ว่าจะยังไง เวลา ผ่านไปนานแล้วก็ยังคงมีความรู้สึกดีอยู่ จึงเชื่อคำพูดที่ เธอพูดที่บริษัท

คิดไม่ถึงนี่เป็นจุดประสงค์ที่แท้จริงของเธอ

“รบกวนแล้ว เดิมทีฉันแค่อยากให้ของขวัญเธอแล้วก็ ไป”

คำพูดนี้ดูห่างเหิน

“เดี๋ยวก่อน”

ได้ยินเสียงของอลินดา จักรชัยหยุดฝีเท้า หันหน้ามา เล็กน้อย มองดูเธอ

“ผ่านวันนี้ไป อย่าบอกกับใครๆว่าฉันเป็นแฟนเก่าของ คุณ คิดให้ดีว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไร”

จักรชัยหลับตา พยายามเอาน้ำที่เกินออกมากลับเข้าไป สุดท้ายก็พยักหน้า แล้วไปจากห้องนี้