ตอนที่ 7 หมวกสีเขียว

พนัสคิดๆแล้วก็หยิบหมวกใบหนึ่งออกมาจากตู้เสื้อผ้า ถือโอกาสตอนที่จักรชัยยังไม่มีปฏิกิริยาก็ใส่ไว้บนหัวของ เขาทันที

หมวกสีเขียว!

ก็ทำถึงขนาดนี้แล้ว ถ้ายังไม่รู้ว่าพวกเขาอยากจะพูด อะไร จักรชัยแค่กลัวว่าต้องกลับไปนอนที่โรงพยาบาลให้ เต็มที่แล้วจริงๆ

“ผมกับอลินดาเลิกกันเรียบร้อยแล้ว!”

น้ำเสียงเรียบเฉย ฟังไม่ออกถึงความเสียใจสักนิด เหมือนกับเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขา

ท่าทางของเขาทำให้ทั้งสามคนตกตะลึงไปหมด เงียบ ไปพักหนึ่ง ชลธิชามีปฏิกิริยาก่อนใคร มืออ้วนๆวางลงบน ไหล่ของเขาทันที

“พี่สี่ไม่สบายใจก็บอกพวกฉันได้ อย่าเก็บเอาไว้คน เดียว อัดอั้นตันใจจนไม่สบายขึ้นมา พวกเราก็ต้องเป็นคน ดูแลนายอยู่ดี!”

“ใช่ นายดีกับเธอ ทุกคนต่างก็เห็นกันทั้งนั้นล่ะ แค่หมา ตัวหนึ่ง นายกลัวเลยโยนทิ้งไป จู่ๆก็ทำตัวเย็นชาอย่างนี้ นายอย่าทำให้พวกฉันตกใจสิ!”

ทั้งสามคนตกใจท่าทางที่สบายๆของเขาอย่างเห็นได้ชัด ชลธิชาก็เลยโยนบุหรี่ให้มวนหนึ่ง

มีบางเรื่องที่ชลธิชาไม่ได้พูดทั้งหมด จํารัสอาศัยเงิน นิดหน่อยที่ครอบครัวเขาให้ มีเวลาว่างก็ยั่วยวนสาวน้อย สักกี่คนอยู่ในห้องทำงาน นี่ก็เป็นครั้งที่ยี่สิบแล้วที่เขาทำ อย่างนี้ในบริษัท

แต่ในความเป็นจริงจักรชัยเป็นดูสบายๆอย่างชัดเจน ก่อนที่จะได้พบน้ำทิพย์อาจจะยังรู้สึกเสียดาย แม้ว่าอลิน ดาจะหยิ่งยโสเย็นชาอยู่บ้าง แต่พื้นฐานก็ไม่เลว

แต่หลังจากที่ได้พบกับน้ำทิพย์ มีแฟนที่สวยแต่ ภายนอกอย่างนั้น และอยากจะขัดขวางการทํางานอยู่ ตลอด

ดังนั้น จักรชัยจึงพอจะเข้าใจ ว่าผู้ชายที่โดนบอกเลิก แล้วจะเป็นบ้าพวกนั้นเป็นเพราะยังไม่เจอคนที่ดีกว่าต่าง หาก

ยิ่งไปกว่านั้น สำหรับเขาตอนนี้มีต้นทุนที่ดีกว่าจำรัส

และ ยังโอ้อวดได้อย่างแน่นอน ยิ่งถึงขั้นทำให้สะเทือน เลื่อนลั่นไปทั่วสังคมเลย

เพียงแต่ เขาไม่สนใจที่จะคิดเล็กคิดน้อยกับตัวตลกตัว หนึ่ง

“เรื่องนี้ถือเสียว่าเป็นเรื่องตลกที่ผ่านไปแล้วกัน กี่วัน นี้ผมต้องการลาพักสักหน่อย จึงตั้งใจนำของขวัญมาให้ พวกพี่โดยเฉพาะ ผมไม่อยู่กี่วันนี้ ก็ให้พวกมันอยู่เป็นเพื่อนพวกพี่นะ!”

พูดแล้วก็หยิบถุงสีดำที่ถือเข้ามาเมื่อครู่วางไว้บนโต๊ะ

ดารินสะบัดๆน้ำเนื่องจากเมื่อครู่รดน้ำต้นไม้แล้วไหลลง มาถึงมือ เดินไปที่โต๊ะ กำลังมองจักรชัยแล้วยิ้มกริ่ม

“ข้าวโพดที่บ้านสุกอีกแล้วสินะ ครั้งนี้เอามาพอกินสี่คน ไหม? ไม่เอาอย่างที่พวกเรากินแล้วนายก็ดูอยู่ข้างๆแล้ว

นะ!”

ชลธิชาตบเข้าไปที่หัวของเขา: “ไม่ว่าเขาจะเอามาพอ หรือไม่พอ ครั้งนี้นายต้องเป็นคนดูพวกเรากิน ตอนกินยัง ขัดขวางปากของนายไม่ได้เลย ทำไมเรื่องมากขนาดนั้น! เหมือนกับคราวที่แล้วเลย คนๆหนึ่งต้องมาใส่ใจอาหาร เย็นทั้งสัปดาห์ของนาย”

พนัสเก็บหมวกสีเขียวที่เป็นเหมือนของล้ำค่าของตนเอง ขึ้นมา แล้วก็เดินเข้ามาอย่างดีอกดีใจ

ทั้งสามคนนั่งอยู่ข้างโต๊ะ ชลธิชามือไวดึงถุงเข้ามาก่อน ใคร ก็ได้ยินดารินร้องออกมาจากตรงนั้น: “นายอย่าเอา อันใหญ่ไปคนเดียวอีกนะ ทิ้งไว้ให้พวกฉันบ้าง”

กำลังมองทั้งสามคน ในใจของจักรชัยก็รู้สึกอบอุ่นขึ้น มา ช่วงกลางวันที่ไม่สบายใจนิดหน่อยจากอลินดาก็หาย ไปอย่างสิ้นเชิงแล้ว

ทุกครอบครัวล้วนแต่มีปัญหากันทั้งนั้น จริงๆแล้ว ครอบครัวของพวกเขาทั้งสามคนต่างก็ไม่ได้มีเงินมากมาย มิเช่นนั้นก็คงไม่มาอยู่ที่บริษัทเล็กๆกับเขาอย่าง นี้หรอก

โดยเฉพาะหลังจากที่เขาคบกับแฟนคนนั้น ถึงจะทำให้ ตนเองไม่ได้รับความเป็นธรรมขนาดไหน แม้ว่าพวกเขา พี่น้องที่สนิทจะไม่ยินดีที่เขาเป็นอย่างนี้ แต่กลับไม่เคย ปล่อยให้เขาไม่มีข้าวกินมาก่อนเลย

ตั้งแต่ตอนนั้น จักรชัยก็สาบานเลยว่า ถ้ามีวันหนึ่งที่เขา มีหน้ามีตา อย่าพูดว่าผู้หญิงที่ไหนก็ได้ ถึงเป็นดาราที่อยู่ ในโทรทัศน์เขาก็จะพามาให้พวกเขาให้ได้

“เห้ย!”

ชลธิชาแผดเสียงร้องลั่นออกมา เอาของที่อยู่ในมือโยน ออกไปอย่างกะทันหัน แล้วก็ตกลงบนมือของจักรชัย พอดี