ตอนที่ 4 แบล็คการ์ด

“เอ่อ……”

จักรชัยไม่ค่อยเข้าใจอยู่นิดหน่อยจึงมองไปที่สามคน นั้นที่อยู่ด้านข้าง ธีรพลไอออกมาโดยที่ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือ ไม่ตั้งใจ

“นี่พ่อกับแม่ตั้งใจให้นายโดยเฉพาะ สามารถทำได้ทุก อย่าง มีเรื่องอะไรนายบอกเธอได้ทันทีเลยนะ!”

ทุกเรื่อง!

จักรชัยพยายามควบคุมสีหน้าอาการของตนเองอย่าง เต็มที่ แสดงท่าทางสงบนิ่งออกมา ก็ไม่รู้ว่าเขาคิดมากไป หรือคิดน้อยไปกันแน่

ดอกเหมยก็ถือโอกาสนั่งลงข้างกายเขา จับมือที่อยู่ ข้างๆของเขาแล้วพูดขึ้น

“จักรชัย ถ้าลูกมีเรื่องอะไรที่ไม่อยากบอกพ่อกับแม่ ก็ บอกให้น้ำทิพย์ฟังก็ได้ ไม่ต้องรู้สึกเขินอาย ต่อไปเธอก็ เป็นคนของลูกแล้ว!”

จักรชัยเพิ่งถือแก้วน้ำขึ้นมา อยากจะดื่มเพื่อคลายความ ตกใจของตนเอง แต่กลับโดนคำพูดนี้ของดอกเหมยทำให้ น้ำเกือบจะพุ่งออกมาอยู่แล้ว สำลักจนไอออกมาทันที ดอกเหมยรีบตบหลังเขาเบาๆ

สามีภรรยาตระกูลหัสบดินทร์อาจจะเป็นเพราะอายุมากแล้ว จึงไม่ได้คิดมากขนาดนั้น ก็ไม่ได้รู้สึกถึงปัญหาของ คำพูดนี้ ในทางกลับกันธีรพลที่อยู่ด้านข้างกลั้นรอยยิ้ม เอาไว้ ดึงสามีภรรยาคู่นั้นมา บอกว่าจักรชัยเพิ่งจะฟื้น ยัง ต้องการพักผ่อน จึงดึงพวกเขาออกไปเลย

น้ำทิพย์ถือเสื้อผ้าชุดใหม่มาที่ด้านข้าง อยากจะช่วย สวมให้จักรชัย แต่กลับทำให้ชายหนุ่มอย่างเขา หลบ อย่างเขินอาย

“ไม่เป็นไร ฉันใส่เองได้!”

“คุณชายคะ ปรนนิบัติคุณเป็นเรื่องที่ฉันต้องทำค่ะ ถ้า คุณไม่ต้องการฉัน ฉันก็ไม่มีความจำเป็นจะต้องอยู่ที่นี่!”

สุดท้าย เพื่อความเห็นแก่ตัวนิดหน่อยของตนเองที่ อยากให้สาวน้อยแสนสวยคนนี้อยู่ข้างๆกายตนเอง จึง ทําได้เพียงยินยอมให้เธอจัดการ

“ฉันอยากออกไปซื้อมือถือ!”

หลังจากที่น้ำทิพย์ใส่เสื้อผ้าให้เขาอย่างดีแล้ว ได้ยินคำ พูดของเขา ก็รีบประคองเขาลงจากเตียง

“ซื้อมือถือก็ได้ค่ะ แต่ซื้อเสร็จแล้วต้องรีบกลับมานะคะ อันที่จริงคุณชายมีภาวะสมองกระทบกระเทือนอยู่เล็ก น้อย ยังจำเป็นต้องตรวจให้ละเอียดมากขึ้น”

รู้สึกได้ถึงความอ่อนนุ่มของหญิงสาวที่เบียดอยู่บนแขน ของตนเอง ในหัวของจักรชัยยังไม่มีสติกลับมา ก็พยัก หน้าอย่างไม่รู้สึกตัว ออกจากโรงพยาบาลไปด้วยการประคองของเธอ

กำลังดูมือถือที่อยู่ในตู้โชว์สินค้า มุมปากของจักรชัยอด ไม่ได้ที่จะชะงักอยู่ครู่หนึ่ง

“แค่มือถือเครื่องหนึ่ง ยังตั้งหลายแสน นี่ทํามาจาก ทองคำหรือ? น้ำทิพย์คุณชอบมือถือพวกนี้ไหม?”

ได้ยินคําถามอย่างกะทันหัน น้ำทิพย์จึงมองมือถือพวก นั้นอย่างวางเฉย ส่ายหัวแล้วก็เคลื่อนสายตาไป เหมือน กับว่ามือถือพวกนี้ไม่ได้อยู่ในความคิดของเธอเลย แต่ เนื่องจากเหมาะสมกับจักรชัยในตอนนี้ ดังนั้นจึงพาเขามา

“แต่ฉันรู้สึกว่ามือถือพวกนี้ค่อนข้างเหมาะสมกับคุณ!” จักรชัยยิ้มๆ แล้วให้คนขายหยิบมือถือออกมา

“ที่นี่ไม่เหมาะสมกับพวกคุณ ถ้าจะมาซื้อมือถือเครื่อง หนึ่งแล้วทำให้ครอบครัวล่มจม ก็ย่อมสู้เก็บเงินเอาไว้ใช้ ในแต่ละวันไม่ได้นะ!”

พูดจบก็ไม่หยิบมือถือออกมา ก้มหน้าเล่นมือถือของ ตนเองต่อไป

จักรชัยเลิกคิ้ว มองเสื้อผ้าบนร่างของตนเองครั้งหนึ่ง ยืนยันได้เลยว่าไม่ค่อยเหมือนคนที่จะสามารถซื้อมือถือ อย่างนี้ได้ คำพูดของคนขายก็ไม่ได้ทำให้เขาประหลาด ใจ
แต่วันนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อน ตามที่ยศพลให้บัตรใบนั้น แก่เขาถึงแม้จะซื้อมือถือทั้งหมดของที่นี่ ก็ยังมีเหลืออีก มากมาย

คิดๆแล้ว ก็เอาบัตรออกมาวางไว้บนตู้โชว์สินค้า คนขาย ราวกับโดนเขาก่อกวนจนรำคาญ ขมวดคิ้วเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นบัตรใบนั้นบนตู้โชว์สินค้า ก็ตกตะลึงไปในทันที

หยิบขึ้นมาดูอีกครั้งให้เต็มตา จึงตกใจจนร้องออกมา

“นี่เป็นแบล็คการ์ด?!”

จักรชัยไม่ได้สนใจความตื่นตระหนกของเธอ และยังชี้ ไปที่มือถืออีกเครื่องหนึ่ง ให้เธอหยิบออกมาคิดเงิน

ในตอนที่เงินเข้าไปในบัญชีอย่างแน่ชัดแล้ว คนขายเพิ่ง จะพินิจพิเคราะห์ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าอย่างละเอียด