ตอนที่7 สารภาพกระทันหัน

ตอนที่7 สารภาพกะทันหัน

เขาดาวได้เรื่องที่เกิดขึ้นตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหม เพียงแค่เขารัก ฉันมาก เลยไม่อยากรู้ แค่อยากอยู่กับฉันตลอดชีวิต

เป็นไปได้ ทำเป็นไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นและอยู่กับเขาจนสิ้นชี วิตได้ร

ฉันกัดริมฝีปากและจ้องมองเขา ในสมองกำลังมีสองคนเล็กๆ เถียงกันอยู่

คนเล็กสีขาวบอกกับฉันว่า ฉันเป็นผู้หญิงที่สกปรกแล้ว ไม่

สามารถคู่ควรวินัยได้แล้ว สิ่งที่ฉันต้องทำในตอนนี้คือปล่อยมือ

ให้เขาไปตามหาความสุขของตนเอง

คนเล็กสีดำบอกกับฉันว่า ถึงแม้ฉันกับอนุสิทธิ์เกิดเรื่องแบบ นั้นไปแล้ว แต่ขั้นตอนสุดท้ายก็ยังไม่ได้ทำ เพียงแค่ล้างร่าง ตนเองให้สะอาดก็ยังอยู่กับวินัยได้

สองคนเล็กๆนั้นเถียงจนฉันปวดหัว แต่ใจของฉันเอียงไปข้าง คนเล็กสีดำไปแล้วอย่างไม่รู้ตัว

ฉัน…..ฉันมีความโลภ ฉันอยากอยู่กับวินัยจนสิ้นชีวิต ฉัน…….. “วินัย อนาคตคุณคงโทษฉันได้ คุณคงโทษฉันได้……

ที่จริงในใจอยากเข้าใกล้เขา แต่ฉันกลับส่ายหน้าและถอยหลังไป

ทันใดนั้น วินัยก้าวมาข้างหน้าลากฉันไว้ ฉันไม่โทษคุณ จะ ไม่โทษคุณตลอดกาล ทิพย์ อย่าหย่านะ อย่าไปจากฉัน ฉันมีแค่ คุณ ชาตินี้มีแค่คุณคนเดียวเท่านั้น ถ้าคุณไปจากฉัน ฉันไม่รู้ว่าจะ ไปที่ไหนหาผู้หญิงที่เหมือนคุณอีก

“ทิพย์ ฉันสาบาน ฉันจะดีต่อคุณตลอดชีวิต เราอย่าหย่ากัน

บะ”

ความสารภาพมาอย่างกะทันหันความสุขก็มาแบบคาดไม่ถึง

คําพรอดรักแบบนี้วินัยพูดน้อยมาก ฉันฟังแล้วจนน้ำตาไหลลง

เหมือนฝน คนเล็กดำในสมองได้ปกครองฉันแล้ว ฉันกอดเขาและร่ำไห้ไม่

อั้น

“นัย ฉันจะไปจากคุณได้ยังไง ฉันรักคุณ ฉันไม่เคยอยากไป

จากคุณ…….

ไม่รู้ร้องไห้ไปนานแค่ไหน ฉันค่อยเสียสติไป ตอนตื่นขึ้นมา แสงอาทิตย์สว่างจ้า เมื่อคืนลืมปิดม่านหน้าต่างไปแล้ว

วินัยนอนอยู่ข้างๆฉัน นอนแบบเรียบร้อย เรายังแบ่งคนละ ผ้าห่มเหมือนเดิม

ฉันมองดูร่างของตนเอง ยังคลุมเสื้อคลุมอาบน้ำตัวนั้น ข้างใน ไม่ได้ใส่อะไร
ใบหน้ารู้สึกร้อนนิดๆ ฉันคว่ำอยู่บนหมอน ใช้ดวงตาที่บวม แดงเหลือแค่ช่องเล็กๆมองไปยังวินัยที่นอนอยู่ข้างๆ อย่างเงียบๆ

ใบหน้าที่ปกติดูแล้วซื่อตรง ตอนนี้กลับขมวดคิ้ว ราวกับเด็กที่ กําลังงอนอยู่

เขาไม่หล่อเหมือนอนุสิทธิ์ แต่จุดเด่นของเขาคือซื่อตรง ฉัน ชอบคนที่แบบเขา มองดูก็รู้ว่าเป็นคนที่เพิ่งพาได้ ไม่เหมือนกับ อนุสิทธิ์

“ถย”ฉันแอบด่าตนเองในใจ ฉันจะเอาวินัยไปเปรียบเทียบกับ อนุสิทธิ์ได้ยังไง

แต่พอนึกถึงอนุสิทธิ์ ฉันก็อดนึกถึงเรื่องที่เขาทำกับฉันไม่ได้ คิดถึงมือทสําเริบเสิบสานของเขา

โธ่ ทิพย์สุดา เธอบ้าหรือไง วินัยดีต่อเธอขนาดนี้ เรื่องที่แล้วก็ แล้วกันไป เธอยังมาคิดผู้ชายคนอื่นอยู่นี่ ฉันด่าตนเองในใจ อย่างรุนแรง อยากตบหน้าตนเองที่หนด้วยซ้ำ

ฉันส่ายหน้า ตัดสินใจลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในเมื่อคืนกับทิพย์สุดา มองไปยังวินัยอย่างเงียบๆ คิดถึงค่าสารภาพของเขา ในใจทั้ง ปวดทั้งโศกเศร้า

ถ้าหากเขาบอกกับฉันเร็วกว่านี้ว่าฉันสำคัญกับเขาขนาดนี้ ฉัน คงอาจไม่ไปทดลองขีดจํากัดของเขา

แอบดึงผ้าห่มของเขาขึ้นมา ฉันค่อยๆขยับเข้าไปอย่างเบาๆ เมื่อขาของฉันแตะถึงขาของเขา ใจฉันเต้นเร็วมาก ลมหายใจก็เร่งรีบ น

แต่งงานมาหนึ่งปี

เป็นครั้งแรกที่เราสัมผัสใกล้ชิดขนาด

ฉันอยากอยู่อาทิตย์กัน

ในขณะฉันเพิ่งแตะถึงวินัย ขาของเขาขยับออกไป ฉันตกตะลึงแล้วมือไปอยากลากเขาด้วยสำนึก แต่เขากลับลงมอง “คุณทําอะไรอยู่

ฉันรู้สึกหน้าร้อนมากไม่ได้มา ตอนเช้าแล้ว

วินัยมองนาฬิกา สีหน้าเปลี่ยนทันที”อุ้ย สายขนาดแล้ว ลุกเถอะ ยังต้องไปงานนะเขาพูดหาวพลางเดินยัง

การยั่วยวน เมื่อคืน ความใกล้ชิดในเช้านี้ เป็นการริเริ่งครั้ง แรกของฉันใจฉันรู้สึกเศร้าโศกมาก เขา…..รังเกียจฉันสกปรกแล้วหรื

ลุกขึ้นด้วยความไม่ดีใจ ผ้าห่มฉันเผลอเห็นร้อยนิ้วแดงที่อยู่หน้าอก หน้าฉันซีดขาวทันที
วินัยเห็นแล้วใช่ไหม

แล้วเขาจะมองฉันยังไง และเขาจะคิดยังไง

ฉันยืนอยู่ในห้องน้ำอย่างงุนงง เสียความกล้าที่เดินออกไป ทันที

ในขณะนี้ นอกประตูมีเสียงตะโกนของวินัยดังเข้ามาทิพย์ รีบ ออกมากินอาหารเช้าเถอะ จะสายแล้วนะ”

เสียงของเขายังคงเหมือนเดิม ฉันดูดจมูกที่ระคายเคืองแล้ว

ตอบรับไป รีบใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วเดินออกมา

แค่สองสามคำก็กินไข่เจียวและขนมปังรองท้อง ดื่มนมเสร็จ ฉันกับเขาก็รีบเดินไปถึงป้ายรถเมล์ แล้วขึ้นรถเมล์ไปทำงาน

เดิมก็เป็นวันที่ปกติเหมือนเมื่อก่อน นั่งรถเมล์ ตอกบัตร

ทํางาน แล้วกินอาหารกลางวันที่ห้องอาหาร แต่วันนี้กลับเปลี่ยน

ไปไม่เหมือนเมื่อก่อน

“ทิพย์สุดา ขอแสดงความยินดีให้นะ