ตอนที่ 6 ไม่มีสิทธิ์ไปรักอีก

“ทิพย์สุดา นี่ถือเป็นการบริจาคที่ฉันให้กับเธอละกัน เธอจะไม่ ต้องโดนสามีบ่นว่าไม่เอาไหนหลังกลับบ้าน

น้ำเสียงของเขาทั้งทั้งแหบ จ้องมองฉันไม่ละสายตา และฉัน นอกจากหายใจหอบๆแล้วพูดไม่ออกสักคำอีก

ตอนที่ฉันถูกเขาไล่ลงจากรถ ขาสองข้างของฉันสั่นเทาจน เกือบยืนไม่ไหว แม้ว่าจะมีเสื้อคลุมอาบน้ำปกปิดอย่างมิดชิด แต่ ก็ปกปิดสิ่งที่เกิดขึ้นไปไม่ได้

ตกลงเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น สมองฉันว่างเปล่าไปหมด จำไม่ได้ เลยสักนิด ในสมอง ตอนนี้มีแค่ดวงตาราวกับหมึกคู่นั้น

ในขณะที่ฉันยังคิดไม่ออกว่าทำไมคืนนี้ถึงเกิดเรื่องแบบนี้ไป ได้ ก็มีร่างเงาร่างหนึ่งปรากฏอยู่ข้างหน้าฉัน จับไหล่ของฉันอย่าง แรง

“ทิพย์ คุณไปไหนแล้ว คุณรู้ไหมฉันตกใจจะแย่”

คือวินัย

ฉันสั่นเทาไปทีหนึ่ง เงยหน้าขึ้นมามองเขา ในแสงไฟของ ฉนวน ฉันได้มองเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความห่วงใยของเขา

ฉันรู้สึกเบ้าตาร้อนนิดๆ อยากจะกอดเขาและร้องไห้ บอกเขาว่าฉันโดนคนอื่นรังแกไปแล้ว

“นัย ฉัน……”

“อะไรก็ไม่ต้องพูด เรากลับบ้านกัน กลับบ้านกันเถอะนะ”วินัย ตัดบทฉัน พูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน

ฉันพยักหน้าเหมือนเด็กที่หลงทางเพิ่งกลับมาได้ ตามหลังเขา ค่อยๆเดินกลับถึงบ้านของเรา

พอเข้าไปในนั้น กลิ่นอายที่คุ้นเคยและอบอุ่นก็ล้อมรอบฉันเอา ไว้ นี่เป็นกลิ่นอายของบ้าน เป็นบ้านของวินัยและฉัน เป็นสถานที่ ที่ปลอดภัยที่สุด

น้ำตาค่อยๆหยดไหลลงมา ฉันยืนอยู่หน้าประตู มองดูผ่าน หลังของวินัย ตะโกนร้องไห้ขึ้นมา

วินัยรีบหันกลับมาเป็นอะไรไปล่ะ เธอเป็นอะไรไป

“วินัย เธอรู้ไหม คืนนี้ฉัน…….

“คืนนี้ไม่ได้เกิดอะไรขึ้นเลยสักอย่างวินัยรีบตัดบทฉันทิพย์ ฉันไม่ควรทะเลาะกับคุณ ไม่ควรทำให้เธอโกรธจนออกจากบ้าน ไป ทุกอย่างเป็นความผิดของฉัน คุณอย่าออกจากบ้านไปอีกได้

ไหม”

ฉันมองเขาด้วยดวงตาที่เลือนด้วยน้ำตา

“ไม่ ไม่ใช่ความผิดของคุณ เป็นความผิดของฉัน ความผิดของฉัน”
ฉันร้องไห้อย่างโศกเศร้า เสียใจจนใจจะขาด

ผ่านมาคืนนี้ ฉันไม่ใช่ฉันคนเดิมแล้ว แต่เขายังเป็นคนเดิมคน นั้น

ฉันไม่น่าเชื่อฟังคำพูดของเพ็ญแขไปซื้อชุดนอนชุดนั้น ไม่ควร ใส่ชุดนอนนั้นเพื่อจะไปยั่วยวนวินัย ยิ่งไม่ควรวิ่งออกไปด้วย สภาพที่สวมเสื้อผ้าไม่เรียบร้อยหลังที่เขาปฏิเสธ

และสิ่งที่ไม่ควรที่สุด…ไม่ควรที่สุด……..

ฉันไม่ควรขึ้นรถของอนุสิทธิ์ ไม่ควรดื่มเหล้า ไม่ควรถอด เสื้อผ้าต่อหน้าเขาเพื่อพิสูจน์เสน่ห์ของตนเอง

ตกลงฉันเป็นอะไรไป

“นัย นัย ฉันควรทำยังไง ฉันควรทำยังไง “ฉันป้องหน้าไว้ น่อง ยองอยู่บนพื้นร้องไห้ไม่หยุด

“ทิพย์ อย่าร้องไห้นะ อย่าร้องไห้แล้วนะวินัยนั่งยองอยู่ข้าง หน้าฉัน มองฉันด้วยดวงตาแดงก่ำ เห็นคุณร้องไห้แบบนี้ ฉันรู้สึก เจ็บใจมาก”

ฉันมองเขาด้วยดวงตาที่เลือนด้วยน้ำตา ฉันรู้สึกตอนเองทั้งโง่ เง่าทั้งต่ำช้า ผู้ชายที่ซื่อตรงและรักฉันขนาดนี้ ฉันจะไปเกิดความ ไม่พอใจเพราะการสัมผัสสนิทสนมระหว่างเราน้อยไปได้ยังไง

ถึงแม้เขาจะไม่นอนกับฉันทั้งชีวิตแล้วจะเป็นยังไง ฉันก็ยังรัก เขานี่
แต่ผ่านมาคืนนี้ ฉันไม่มีสิทธิ์ไปรักเขาอีกแล้ว

“วินัย……”ฉันน้ำตาไหล ใจเหมือนมีมีดกรีด”เราหย่ากันเถอะ

“ทิพย์”วินัยกรีดร้องออกมา ยื่นมือลากฉันขึ้นมา แล้วกอดฉัน อย่างแรงๆ

“ทิพย์ คุณพูดอะไรอยู่เนี่ย อยู่ดีๆ ทำไมเราต้องหย่ากัน ฉันไม่ หย่า”

คำพูดนั้นเขาเหมือนตะโกนออกมา กอดฉันแน่นๆไม่คลายมือ ฉันร้องไห้ไม่อั้น นี่เป็นครั้งแรกที่เขากอดฉัน ครั้งแรกที่กอดฉัน แน่นขนาดนี้……

อ้อมกอดของเขาอบอุ่นมาก อยากให้เขากอดฉันแบบนี้ตลอด ไป ฉันร้องไห้จนน้ำตาเต็มใบหน้าและกอดเขากลับ

“นัย ฉันขอโทษ…. ”

“ทำไมต้องขอโทษ ทำไมอยากหย่ากัน ทิพย์ ฉันไม่ตกลง ไม่ ตกลงเด็ดขาด”วินัยกอดฉันแน่นๆเหมือนกลัวว่าฉันจะหนีไป น้ำ เสียงก็สั่นไปด้วย

วินัยที่อารมณ์โผล่เผยออกมาฉันเพิ่งเห็นเป็นครั้งแรก และก็ เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันเห็น

ถึงแม้ฉันจะหลงใหลอ้อมกอดที่อบอุ่นของเขา แต่ฉันยังผลัก เขาออกไปอย่างเฉียบขาด “นัย คืนนี้….เกิดเรื่องบางอย่างไป แล้ว ฉันคิด…ฉันคิดว่าเราหย่ากันดีกว่า”
“ไม่ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันก็ไม่หย่ากับคุณ วินัยตะโกน

“นัย คุณใจเย็นก่อน คุณรู้ไหมคืนนี้……

“ฉันไม่รู้ และไม่อยากรู้ด้วย”ดวงตาของเขาแดงก่ำ เสียงก็ดัง มากจนผิดปกติ สีหน้าดุร้ายเป็นแบบที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน “ทิพย์สุดา คุณอย่าคิดเลย ฉันจะไม่ยอมหย่ากับคุณ ยังไงก็ไม่ ยอม”

“ไม่มีแต่”เขาพูดอย่างเด็ดขาด คืนนี้ไม่เคยมีเรื่องใดๆ เกิดขึ้น เราสองคนต้องอยู่ด้วยกันดีๆ ถึงแม้จะมีอะไรเกิดขึ้นแล้ว ฉันก็ไม่ สน เพราะที่ฉันรักคือตัวคุณ และคนที่ฉันอยากใช้ชีวิตร่วมกัด ตลอดชาติก็คือคุณ ฉันเรื่องที่เกิดขึ้นอย่าพูดอีก ขอแค่เราอยู่ด้วย กันดีๆก็พอ”

ฉันตัวสั่นเทาไปนิด มองเขาอย่างยากที่จะเชื่อ