ตอนที่3ช่วยด้วย

“เซียนเซียนฉันอยู่นี่”หลิวเซียนเซียนพึ่งจะเดิน เข้าclubpoisonฟังเป็นซิวก็เรียกเธอให้เข้ามา

ภายในclubpoisonไม่ใหญ่แต่ก็ไม่เล็ก

ตั้งอยู่ใกล้กับโรงเรียนมัธยมของพวกเธอที่นี่คือสวรรค์ของคน สละโสดที่ชอบมานัดเดทกัน

หลิวเซียนเซียนเดินไปไม่กี่ก้าวก็ถึงแล้วเรียกพนักงาน”ไวน์ สองขวดค่ะ”

“เซียนเซียนเธอ โอเคมั้ย?

“ไม่ต้องสนใจฉันคืนนี้ไม่เมาไม่กลับฉันแค่อยากดื่มเหล้าถ้า ฉันเมาแล้วเธอช่วยฉันเรียกรถไปส่งที่บ้านนะ”หลิวเซียนเซียน เสียใจทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องที่หลินซูจะแต่งงานหลังจากพูดเสร็จ เธอก็เริ่มยกไวน์ดื่ม

หลิวเซียนเซียนดื่มไปแค่สองแก้วก็เริ่มรู้สึกร้อน”ซิวชิวฉัน ร้อนจังเธอไปเอาน้ำเย็นให้ฉันแก้วนึ่งหน่อยสิ”

“โอเคได้ถ้ารู้สึกว่าเธอดื่มเยอะไปแล้วรีบหยุดเธอเลยนะฉันไม่ อยากส่งคนตายกลับบ้าน

“เฮอะๆเธอคนตาย”หลิวเซียนเซียนมองฟังเป็นซิวที่กำลัง ไปเอาน้ำให้เธอ
ร้อนจัง

นอกจากร้อนแล้วก็ยังร้อน

ไวน์นี้ไม่ดีเลยจริงๆดื่มไปแค่สองแก้วก็รู้สึกแบบนี้แล้ว อยู่ๆก็มีมือมาเกาะไหล่เธอเซียนเซียนทำไมเป็นเธอล่ะ? หน้า แดงจังไม่สบายเหรอ? ”

พอได้ยินเสียงนี้อาการเมาของหลิวเซียนเซียนร่างขึ้นมาทันที เงยหน้ามองประธานหลิง ประธานหลังคุณ…..ทำไมคุณถึงอยู่ ตรงนี้? ”

“ฉันมารับเธอไงเซียนเซียนเธอเมามากแล้วฉันส่งเธอกลับ บ้านเอง” ประธานหลิงพูดแล้วดึงเธอให้ยืนขึ้น

หลิวเซียนเซียนแทบจะลุกเดินไม่ไหวความรุ่มร้อนทำให้เธอ

อารมณ์เสียแต่ตอนนั้นหาฟังเป็นซิวไม่เจอเลย เธอไม่ใช่เมาแล้วล่ะเธอต้องกินอะไรที่ไม่ควรกินเข้าไปแน่

“ประธานหลังอย่าแตะตัวฉันฉันจะกลับเองคุณหลบไป

“เซียนเซียนเดือนหน้าเราก็จะแต่งงานกันแล้วฉันจะทิ้งให้เธอ อยู่ในที่แบบนี้ได้ยังไงเด็กดีเรากลับบ้านกันเถอะไม่รอให้พูดจบ ประธานหลิงช้อนตัวอุ้มร่างบางของหลิวเซียนเซียน

“ปล่อยฉันนะฉันไม่ไปกับคุณแม่นะ……….เซียนเซียนร้อง ตะโกนเสียงดังเพื่อดึงความสนใจจากคนรอบข้าง แต่เมื่อตะโกนร้องออกไปพบว่าเสียงตัวเองเบาเหมือนยังไม่พอที่จะดึงดูดความสนใจได้ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เธออยู่ในบาร์ที่ เสียงดังและมีไฟสลัว

ถั่วเหมยจูทำดีมากไม่ทำให้เขาผิดหวังจริงๆ

เขาจ้องหญิงสาวอยู่นานไม่ง่ายเลยที่ธุรกิจของหลิวเพิ่งจั่นจะมี

ปัญหาและได้ร้องขอโอกาสดีๆแบบนี้หลิวเซียนเซียนต้องเป็น ของเขา

หลิวเซียนเซียนมองไปที่ใบหน้าของประธานหลังและฟันเหลือ

งๆของเขารู้สึกรังเกียจมือแทบจะไม่มีแรงผลักประธานหลังออก

ประธานหลิงอุ้มหลิวเซียนเซียนแล้วออกไป จากclubpoisonมุ่งหน้าตรงไปที่รถวอลโว่ของตัวเอง

สายลมยามค่ำคืนที่พัดผ่านหลิวเซียนเซียนสดุ้งตื่นหันไปกัด

แขนประธานหลิงแรงๆ

ด้วยผ้าที่กั้นไว้หนึ่งชั้นเสียงร้องสดุ้ง “อ้ากของประธานหลังถึง จะรู้มาว่าหลิวเซียนเซียนคือแมวป่าตัวหนึ่งแต่ไม่คิดว่าจะได้ ขนาดนี้เจ็บจนต้องปล่อยมือออกมือหนึ่งกุมแขนที่โดนหลิวเซียน เซียนกัดส่วนเท้าก็เตะหลิวเซียนเซียนที่ล้มลงพื้น“เธอเกิดปีหมา ไง? ”

ร่างไร้เรี่ยวแรงของหลิวเซียนเซียนล้มลงที่พื้นหลุดออกจาก การควบคุมของประธานหลังเธอรีบลุกขึ้นโดยไม่สนที่ประธาน หลังเตะเธอพร้อมรีบวิ่งไปข้างหน้า

“ช่วยด้วย……………..แม้ว่าจะไม่คุ้มกับการตายเมื่อตกอยู่ในมือของประธานหลังแต่พอนึกภาพที่ประธานหลังจะทำเรื่อง ไม่ดีกับเธอแล้วเธอก็รู้สึกรังเกียจมันก็เหมือนตกนรกทั้งเป็น

“นังแพศยาหยุดเดี๋ยวนี้นะคืนนี้แกหนีไม่รอดแน่” เมื่อเธอวิ่งหนี ไปแล้วประธานหลิงวิ่งตามด้วยความโมโห

หลิวเซียนเซียนรู้สึกขาอ่อนเหมือนร่างกายนี้ไม่ใช่ของเธอไป แล้วถ้าวิ่งแบบนี้ล่ะก็ไม่ช้าก็เร็วประธานหลังต้องไล่ตามมาทัน แน่ๆสายตาอ่อนล้ากวาดมองหนทางในขณะนั้นเธอก็ต้องหยุดลง

เธอต้องตาฝาดไปแล้วแน่ๆเหมือนว่าเธอ……..เหมือนจะเห็น หลินซู

ใบหน้าหล่อเข้มที่ในชีวิตนี้เธอไม่อาจลืมได้และไม่อยากที่จะ ลืมด้วย คุณลี่ช่วยฉันด้วย”

เสียงอ่อนโยนของหลิวเซียนเซียนแทรกซึมยามค่ำคืนไปถึง กลองหูของลี่หลินเปลี่หลินเยี่ขมวดคิ้วเขาเลือกที่จะเป็นเฉยและ ตรงไปที่clubblue

ลี่หลินเย่ไม่ค่อยได้ออกมายังสถานบันเทิงมีเพียงไม่กี่คนใน เมือง ที่รู้ตัวตนของเขา

ทุกครั้งที่ออกมาสถานบันเทิงเขาเกลียดที่ต้องเจอสายตาผู้ หญิงที่จ้องมองมาที่เขาแบบไม่กระพริบ

หลิวเซียนเซียนมองลี่หลินเยู่ที่ไม่สนใจเธอและรีบตะโกนขึ้น มา”ลี่หลินซูช่วยฉันด้วย

ลี่หลินซู
ชื่อนี้สามารถดึงความสนใจจากเขาได้สำเร็จเพราะนี่คือชื่อ แฝดน้องของเขา

หลินเยี่หยุดชะงักแม้ว่าจะแอยู่ต่อคนมากมายรัศมีรอบตัว เขาที่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้

เขาไม่ได้หันกลับมาแค่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา เธอจำผิด คนแล้ว”

เขาไม่ใช่ลี่หลินซูเขาคือหลินเย

เป็นน้ำสียงทุ้มต่ำที่น่าฟังเสียงนั้น

หลิวเซียนเซียนได้ยินมันชัดเจนเสียงที่แยกไม่ออกจากความ ทรงจําคือผู้ชายที่เธอเฝ้าคิดถึงไม่มีทางที่เธอจะจำผิดคนแน่

หรือบางทีอาจจะเป็นฤทธิ์แอลกอฮอล์มอบความกล้าให้กับ หลิวเซียนเซียนเธอใช้โอกาสที่ประธานหลังกำลังชะงักรีบวิ่งไป ทางลี่หลินเย่