ตอนที่7 ออกไปซะ

ตอนที่7 ออกไปซะ

ก้าวของญาอี้แข็งทื่ออยู่ที่อยู่เดิม ภายในใจรู้สึกหวาดกลัว ยืด หลังขึ้นตรงอย่างระวัง

“คุณจะทำอะไร ?”

ประยงหันขวับ สีหน้าเย็นชาสายตาแหลมเฉียบ: “ญาอี้ เธอกล้า เลียนแบบงานเพื่อหลอกลวงบริษัท ช่างกล้าหาญจริงๆ เลยนะ

ญาอี้ขมวดคิ้ว “ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร

ประยงยกมือขึ้นและวางเอกสารฟาดลงบนโต๊ะอย่างรุนแรง เขา พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา”ดูเอาเองเถอะ”

เมื่อญาอี้เข้ามาดูใกล้ๆ เธอก็มองเห็นว่ามันคือผลงานชั้นยอด

ของเธอ

มันเป็นสิ่งที่เธอใช้เวลาหลายวันหลายคืนนับไม่ถ้วนเพื่อ ออกแบบอย่างประณีตมาตั้งห้าปี มันจะเป็นการลอกเลียนแบบงาน ไปไม่ได้เลย
“ญาอี้ เธอนี่มันชั่วร้ายมากเลยนะที่คัดลอกผลงานของน้องเธอ ได้ลงคอ !” ประยงพูดแบบนี้เหมือนกับมีค้อนทุบลงไปที่หัวใจญา ออย่างรุนแรง

“เธอคิดว่าลันตามีจิตใจอ่อนโยน ไม่คัดค้านเธอ แผนลับของเธอ ก็จะสำเร็จได้หรอ ?”

ดวงตาของประยงแคบลง สายตาอันเยือกเย็นเต็มไปด้วยความ กดดันอันเด่นชัด: “ฝันไปเถอะ!”

ญาอี้คว้าไฟล์งานนั้นมาเปรียบเทียบกันบนโต๊ะ: “ฉันไม่ได้ลอก ลันตาต่างหากที่ลอกฉันมาชัดๆ !

ประยงหัวเราะเยาะ “ลันตาเป็นสไตลิสต์ที่โด่งดังที่สุดใน ประเทศเลยนะ เขาจะไปลอกงานเธอได้ยังไง ?”

ญาอี้น้อยใจเพราะความน้อยใจและตื่นเต้น ดวงตาสีแดงมี ความชื้นเล็กน้อย จ้องเขม็งไปที่ประยง: “ที่หล่อนโด่งดังได้น่ะก็ เพราะลอกงานของฉันนี่แหละ!”

สายตาของประยงจ้องค้างไปที่แววตาอันบริสุทธิ์และซื่อสัตย์ ของเธอหัวใจก็เต้นขึ้นอย่างรุนแรงโดยไม่มีเหตุผล สายตาแบบนี้ เหมือนกับเขาเคยเจอมาที่ไหนสักแห่ง
แต่ในไม่ช้าญา ก็ย้ายสายตา เธอก้านิ้วของเธอไว้แน่นและ พยายามกลบเกลื่อนความโกรธและความน้อยใจไว้ในอก

“ฉันไม่สนหรอกว่าพวกคุณจะเชื่อไหม แต่ความจริงก็คือลันดาล อกฉัน เมื่อ 6 ปีก่อนฉันอดทนกับมัน แต่ตอนนี้ฉันจะไม่ทนกับมัน อีกแล้ว !” เธอโยนเอกสารกลับมาบนโต๊ะ “ฉันจะฟ้องหล่อน !”

ประยงหัวเราะขึ้นทันใดและมองญาอี้ด้วยความดูหมิ่นดูแคลน “คนลอกเลียนแบบงานคนอื่นยังกล้ามาอวดดีอีกนะ ญาอี้ เธอนี่ มันไร้ยางอายจริงๆ แต่ฉันจะบอกให้นะมีฉันอยู่ทั้งคน เธอไม่มี ทางได้ร้งแกลันตาแน่! เอางานของเธอและก็ออกไปจากบริษัท ฉันซะ! อ่อ แล้วหลังจากนี้อย่ามาเสนอหน้าให้ฉันและลันตาเห็น อีก ถ้าเห็นเธออีกครั้งละก็ฉันจะจัดการเธอแน่ !

ญาอี้กัดริมฝีปากของเธอแน่นแล้วจ้องไปที่ประยงด้วยความ เกลียดชัง “ฉันไม่คิดเลยว่าไอ้คนโง่เง่าแบบคุณจะเป็นประธาน ของตระกูลปนันท์อ่อ จริง ถ้าคุณไม่โง่คุณจะอยู่กับลันตาได้ยัง ไงล่ะเนอะ !”

ใบหน้าของประยงมืดมัวขึ้นทันใด ทั้งตัวก็เดือดพลุ่งพล่าน: “ผม โง่หรอ ? ”

หัวใจของญาอี้หดลงด้วยความหวาดกลัวเธอยึดตัวตรงขึ้น“ใช่ ! นั่นคือ……….

พูดยังไม่ทันจบก็เห็นประยงก้าวเข้ามาใกล้แล้วใช้พลกำลัง กระแทกอย่างรุนแรง ทำให้คนช็อค

ข้อมือถูกคนยึดไว้ ร่างกายสูญเสียการทรงตัวพุ่งไปข้างหลัง กระแทกกับผนังอย่างรุนแรง ร้างอันสูโปร่งและเร่าร้อนของประ ยงก็กดทับลงทันใด

ใบหน้าที่งดงามและละเอียดอ่อนแต่กลับเย็นและน่ากลัวอยู่ใกล้ กับดวงตาของเธอ

“ญาอี้ เธออยากตายหรอ ?”

ญาอี้ถูกกดทับด้วยพลังกำลังของเขาจนแทบจะหายใจไม่ออก ดวงตาอันแหลมคมของเธอสั่นคลอนไม่สามารถควบคุมได้ มอง หน้าผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าเธอด้วยความหวาดกลัว

คนสองคนอยู่ใกล้ชิดกันมากเหลือเกิน ใกล้กันอย่างคลุมเครือ

ทันใดนั้นความทรงจำอันสับสนวุ่นวายของประยงในค่ำคืนเมื่อ หกปีที่ผ่านมาก็ผุดขึ้นเมื่อได้สัมผัสเรือนผิวของผู้หญิง กลิ่นหอม นี้ทำให้เขารู้สึกคุ้นเคย
เขาไม่สามารถต้านทานการใกล้ชิดได้…………..

ทันใดนั้นประตูออฟฟิศก็ถูกหนึ่งร่างผลักและเปิดเข้ามาโดย ผลการ

ติภาสพาซีซั่นเข้ามา ปรากฏว่า

“ประยง นายกำลังจะทำอะไรกับป้าในอนาคตของนาย ?”

ประยงหันหัวจ้องเขม็งไปที่ชุติภาสอย่างเย็นชา

ป้าตัวเล็กเนี่ยนะ ? ผู้หญิงคนนี้เนี่ยนะ ?

ญาอี้รีบผลักประยงออกไปและวิ่งไปอยู่ข้างๆ ชุติภาส

อย่างน้อยชุติภาสก็ไม่เอาความกดดันและความรังเกียจอันใหญ่

หลวงให้แก่เธอ

แต่เดินยังไม่ถึงสองก้าว ข้อมือของเธอก็ถูกประยงจับอย่าง เหนียวแน่น

ประยงไม่ได้มองไปที่ญาอี้ เขาเพียงแค่ส่งแสงในสายตาอัน แหลมคมจ้องเขม็งไปที่ชุติภาส: “นายและผู้หญิงคนนี้มีความ สัมพันธ์อะไรกัน ?”