ตอนที่6 ซีชั่นเหมือนเขา

ตอนที่6 ซีซันเหมือนเขา

ญาอี้น่าสิ่งที่ดีของเธอมาและมาทันเวลาสําหรับการสัมภาษณ์

หลังจากที่พูดคุยกับแผนกบุคคลเกี่ยวกับเรื่องพื้นฐานทั่วไปและ ถูกขอให้โชว์ผลงานเยอะกว่านี้ ญาอี้จึงหยิบเอารูปงานออกแบบ ชั้นยอดเยี่ยมออกมา

ภาพเหล่านี้ทำให้ผู้สัมภาษณ์ตกตะลึงจริงๆ หลังจากที่ชื่นชม ภาพเหล่านั้นอยู่ซ้ำๆ ผู้จัดการก็เก็บภาพนั้นไว้ในอ้อมแขนและพู ดกับญาอี้ว่า: “คุณตามผมมาที่อออฟฟิศ แล้วทำสัญญาจ้าง ผม ตัดสินใจจะรับคุณแล้ว

ในใจของญา รู้สึกดีใจแล้วก็ไม่ได้คิดอะไรมากนัก เพราะนี่คือ บริษัทออกแบบชั้นนำของประเทศ มันคือความฝันของเธอที่ อยากจะเข้ามาในสถานที่แห่งนี้

เมื่อเข้าไปในออฟฟิศ ผู้จัดการก็ส่งสัญญาการทำงานมาให้ ญาอี้ ง่วนอยู่กับรายละเอียดของสัญญาโดยไม่รู้เลยว่าผู้จัดการได้ถ่าย ภาพการออกแบบของเธอทุกชิ้นไปให้ล้นตา

หลังจากที่เซ็นสัญญาแล้วผู้จัดการก็ยิ้มและพูดว่า “คุณกลับไปเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการทำงานในวันพรุ่งนี้นะ

“ค่ะ ขอบคุณนะคะ

ญาอี้เก็บรวบรวมผลงานต่างๆ ของเธอและออกจากบริษัทไป

ทันทีที่ออกจากบริษัทเธอก็อดไม่ได้ที่จะแบ่งปันข่าวดีนี้ใน แวดวงของเพื่อนๆ ชุติภาสโทรมาแล้วพูดว่า “ยินดีด้วยนะที่คุณหา งานได้ คุณอยากจะไปทานอาหารเย็นกับผมไหม ?

ญาอี้อยากที่จะปฏิเสธออกไป แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นไปมองก็ เห็นชุติภาสอยู่ที่ถนนฝั่งตรงข้าม ส่งยิ้มออกมาอย่างละมุนละไม พลางโบกมือให้กับเธอ

ไม่มีทางเลือก เธอไปทานข้าวได้เพียงแค่กับชุติภาสเท่านั้น

สถานที่ตั้งอยู่ห่างไกล แต่ห้องอาหารส่วนตัวมีความละเอียด อ่อนประณีตมาก มีสภาพแวดล้อมที่สวยงามและเงียบสงบทั้งทัน สมัยเป็นอย่างยิ่ง

ชุติภาสเทชาหลงจิ่นให้ญาอี้ แล้วพูดเบาๆว่า “ผมไม่รู้ว่าทำไม ผมมักจะรู้สึกเหมือนเคยเห็นคุณที่ไหนมาก่อน..……….
“หึ ?” ญาอี้พูดขึ้นอย่างเซ่อๆ

ชุติภาสขมวดคิ้วแล้วทำเหมือนพยายามนึกภาพ “เมื่อหกปี ก่อน มีครั้งหนึ่งที่ผมเมาและผมก็อยู่กับผู้หญิงแปลกหน้าคน หนึ่ง……..แล้วก็ทำในสิ่งที่ผิดศีลธรรม หลายปีที่ผ่านมานั้นผม รู้สึกเสียใจมาก อยากจะรับผิดชอบแต่ว่าผู้หญิงคนนั้นหายไป แล้ว…….มันเป็นสิ่งที่น่าอัปยศอดสูคือผมไม่เคยรู้จักชื่อของเธอ เลย”

คำพูดเหล่านี้ทำให้หัวใจของญาอี้เต้นแรง

ชุติภาสเปลี่ยนเรื่องอีกครั้ง แม้กระนั้นก็ยังเหมือนกับพูดทั่วๆ ไป: “คุณมีภาพลวงตาไหมว่าซีซั่นดูคล้ายกับผมมากทีเดียว ?”

ในคำนี้มันทำให้ความคิดของญาอี้สับสนอย่างสิ้นเชิง คิดดูดีๆ คิ้วและดวงตาของซีซั่นก็มีส่วนคล้ายกับเขาจริงๆ ด้วย หรือว่าคนเมื่อหกปีที่แล้ว……คือชุติภาสจริงๆ หรอเนี่ย ?

ไม่นะ…..
มีการสั่นไหวเกิดขึ้นในนิ้วมือของญาอี้และตลอดเวลาที่เธอกิน อาหารก็รู้สึกไร้รสชาติ ในสมองก็เต็มไปด้วยความทรงจำเมื่อหกปี ที่แล้ว

เธอไม่คิดเลยว่าจะได้มาพบกับไอ้สัตว์นรกอีกครั้ง แต่……ทำไม ต้องเป็นคนของตระกูลปนันท์ด้วยล่ะ ?

ตระกูลปนันท์ที่มือกุมท้องฟ้า

หลังจากทานอาหารเสร็จ เมื่อเธอกลับมาถึงบ้าน ญาอี้ก็รีบคว้า ตัวซีซั่นมาเปรียบเทียบกับชุติภาสอย่างละเอียด

ตายละ……

ถ้าเกิดว่าคล้ายกันอย่างน้อย 50 เปอร์เซ็นต์

จะทำยังไงดีล่ะ ?

ต้องไปคุยกับชุติภาสหรอ ?

ไม่นะ!

ญาอี้ส่ายหัวของเธอในทันที คุยแล้วมันจะเกิดอะไรขึ้น เพราะ เธอก็ไม่ชอบชุติภาสอยู่ดี……
เธออุ้มซีซั่นไว้ ญาอี้ถามอย่างลังเลว่า: “ซีซั่น อยากมีปะป๊า

ไหม ?”

สองมือของซีซั่นโอบล้อมไปด้านหลังลำคอของญาอี้ ดนทาบ ใบหน้าอันอ่อนนุ่มของหม่ามีอันนุ่มราวกับขี้ผึ้งแล้วพูดออกไปว่า “ซีซั่นจะมีแค่หม่ามีก็พอ”…..

ญาอี้ย้ายไปกอดหลังของซีซั่นอย่างซึ้งใจ หลับตาลงและตัดสิน ใจอยู่ในใจ

เรื่องราวชีวิตที่ผ่านมาของซีซั่นจงเป็นความลับซ่อนไว้ตลอด ชีวิต…..

ญาอี้เก็บซ่อนความลับอย่างจงใจและเริ่มเอาเขาออกห่างจากชุติ

ภาส

แต่ชุติภาสยังตามตื้อไม่หยุด มีเรื่องหรือไม่มีเรื่องก็มาหา แล้วก็ ชวนญาอี้ทานข้าว แล้วส่งของขวัญทุกอย่าง

ญาอี้ยุ่งเรื่องงานจึงไม่จะแยแสในตอนนี้

คาดไม่ถึงจริงๆ เลยว่า ในสัปดาห์แรกที่เข้าไปในบริษัท ก็ถูกผู้ จัดการของบริษัทเรียกเข้าไปที่ออฟฟิศของประธาน
เธอรู้สึกกังวลและคิดไม่ออกว่าเธอทำอะไรผิดไป เธอไม่รู้ว่า

ท่านประธานเรียกเธอไปเรื่องอะไร ?

เคาะประตูออฟฟิศและดึงเข้าไป

ร่างสูงและตรงเข้ามาในสายตาทันที

ญาอี้ตัวแข็งทื่อและมีอาการหนาวสั่นขึ้นมาบนหลังของเธอ ราวกับว่ามันคือสัญชาตญาณ

ผู้ชายที่ยืนอยู่คือประยงผู้มีสีหน้ามืดอันเย็นชาและน่าเกรงกลัว

จริงๆ แล้วบอสผู้ลึกลับที่อยู่เบื้องหลังบริษัท AY คือเขานี่เอง !