ตอนที่3 พาเด็กออกไป

ตอนที่3 พาเด็กออกไป

แต่ไม่ว่าญา จะทําอะไรกับประตู ประตูเหล็กนั่นก็ยังคงปิดและ ไม่ขยับเขยื้อนสักนิดเดียว

ผู้รักษาความปลอดภัยสองคนอยู่ที่ประตูเพื่อคอยจับตาดูญาอี้ เข้าไปข้างใน

ญาอี้ไม่สามารถเข้าไปได้และรู้สึกเป็นห่วงซีซั่น เธอหมดหนทาง เพราะมีประตูเหล็กกั้น เธอพยายามร้องตะโกนด้วยเสียงดังว่าให้ ประยงตีนลูกกลับมาให้เธอ

เธอตะโกนจนเสียงแหบแห้งและเกือบจะมีไฟขึ้นมาที่สําคอ ใน ที่สุดก็มีใครบางคนออกมาจากห้องนั่งเล่น

“พวกคุณคืนลูกชายมาให้ฉันนะ ไม่งั้นฉันโทรแจ้งตำรวจ !”

หน้าผากของญาอี้เต็มไปด้วยเหงื่อและใบหน้าขาวซีดอยากจน มุม แต่นัยน์ตาทั้งคู่ของเธอกลับสว่างขึ้น

“ผมขอโทษครับคุณหญิงญาอี้” ชายคนนั้นดูสุภาพแต่ลักษณะ ท่าทางของเขานั้นดูเย็นชาและแข็งแกร่งมาก “นายท่านประยง บอกว่าถ้าคุณโวยวายอีกสักคํา เขาจะดัดลิ้นลูกของคุณออกไป !

หัวใจของอี้กระโดดอย่างรุนแรงแล้วจับประตูเหล็กอย่างเหนียว แน่น

“ถ้าพวกแกกล้าทำร้ายลูกชายฉัน ฉันจะสู้กับพวกแก !”

ชายคนนั้นพูดออกมาอย่างเยือกเย็น “คุณญาอี้ ได้โปรดออกไป จากที่นี่เดี๋ยวนี้ นายท่านประยงบอกว่าถ้าคุณไม่หายหัวไปภายใน สามนาที ลูกของคุณจะหายไปตลอดกาล

ยังไงก็ตาม ตราบใดที่ญาอี้ทำให้ประยงไม่มีความสุข เขาจะแก้ แค้นด้วยร่างกายของซีซั่นผู้ไร้เดียงสา

ไม่มีจริยธรรมหรือข้อจำกัดใดๆ ในการจัดการกับเด็ก

ญาอี้ทั้งโกรธมากทั้งฝืนใจแต่ไม่รู้ว่าจะทำยังไง

เธอจะให้เด็กเกิดความเสี่ยงไม่ได้ เพราะตาประยงนั่นกับยัยลัน ตามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมากขนาดนี้ก็พอรู้ว่าเขาไม่ใช่สิ่งของ ที่ดี

“ไอ้ฉิบหาย !” เธอสาปแช่งอยู่ในใจ เธอขอให้ประยงจนสำลัก น้ำตาย ขอให้มันแต่งงานแล้วโดนสวมเขา อย่าให้มันมีลูกทั้งชีวิต !

เมื่อเป็นห่วงเรื่องเด็ก ญาอี้จึงออกไปอย่างเงียบๆ นั่งหมอบอยู่ที่ ด้านข้างของคฤหาสน์ รอให้ประยงออกไปจากนั้นจึงรีบวิ่งเข้าไป คิดบัญชีของเธอ

อีกด้านหนึ่งในคฤหาสน์

ซีซั่นกำลังนั่งกอดอกอยู่บนโซฟาอย่างเด็ดเดี่ยว อายุเพียงห้า ขวบแต่รูปโฉมและนัยน์ตาอันแลดูสุขุมมีความเป็นผู้ใหญ่ที่ค่อน ข้างสง่างามยังไงยังงั้น

ยิ่งมองยิ่งดูเหมือน………ประยง

ลันตามองดูตาแล้วมองอีก ในใจก็ยิ่งรู้สึกกระวนกระวายมากขึ้น รีบคว้าแขนของประยงและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่น่าหลงไหล “ประ ยงคะ ฉันไม่สบาย คุณไปส่งฉันที่โรงพยาบาลหน่อยได้ไหมคะ ?

ประยงตอบตกลงเธออย่างลอยๆ แต่ดวงตาดำสนิทจ้องมองไปที่ เด็กบนโซฟาตลอด

ซีซั่นเงยหน้าขึ้นจ้องมองเขาโดยไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา
พวกเขาสองคนไม่ได้รู้สึกอะไร แต่คนอยู่ข้างๆ กลับมองว่าสอง คนนี้มีสีหน้าท่าทางคล้ายกัน

ยิ่งลันตามองมากเท่าไร เธอก็ยิ่งตกใจมากเท่านั้น

เมื่อหกปีที่แล้วเธอไปที่บาร์เพื่อหาคนที่ไปหลอกล่อญาอี้ให้มี มลทิน แต่คิดไม่ถึงว่าจะไปเจอประยงนอนอยู่ในห้องพอดี

เธอไม่เข้าใจสถานการณ์ตอนนั้นที่ถูกประยุงตรงเข้ามาจับไว้ แล้วพูดว่า “ผมจะรับผิดชอบ

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็มีความสัมพันธ์ที่คลุมเครือเกิดขึ้น แม้ว่า ประยงจะไม่เคยพูดออกมาเอง แต่ในใจของลันตาก็คิดว่าทั้งสอง คนได้เป็นแฟนกันอย่างสมบูรณ์แล้ว

หลังจากจับขาใหญ่ของตระกูลปนันท์ได้แล้ว แม้แต่อาชีพของ ลันตาและธุรกิจของตระกูลพิชาทั้งหมดลุกเป็นไฟรุ่งโรจน์ขึ้น เรื่อยๆ

และทั้งหมดนั่นเป็นเพราะว่าการเข้าใจผิดเมื่อหกปีที่แล้ว

แต่ว่าตอนนี้เมื่อมองไปที่ซีซั่นแล้ว…….ลันตาก็คิดถึงเรื่องผู้หญิง ที่มีความสัมพันธ์กับประยงเมื่อหกปีที่แล้ว นี่มันคือญาอี้จริงๆ หรอ เนี่ย ?มิหนําซ้ำเธอยังให้กำเนิดลูกอีกด้วย……..

ถ้าเกิดว่าประยงรู้ความจริงล่ะ…….ลันตาไม่อยากจะคิดภาพ ไม่ จะให้ประยงรู้เรื่องนี้ไม่ได้แน่นอน ต้องกำจัดเด็กคนนี้ให้เร็วที่สุด……

“ประยงคะ ?”

ลันตากระตุ้นเขาให้ไปโรงพยาบาล แล้วหันหัวของเธอไปด้าน ข้างพลางสั่งคนรับใช้อย่างอ่อนโยน “พาซีซั่นไปพักผ่อนเถอะนะ แล้วก็ดูแลให้ดีอย่าให้ขาดตกบกพร่องนะจ๊ะ

ปากพูดออกไปแบบนั้นแต่ภายในใจของเธอคิดว่ารอให้ประ ยงออกไปก่อนเถอะ เธอจะส่งลูกนั่งเมียน้อยตัวเล็กๆ นี่ออกไป ทันที!

ให้มันไม่ได้มีโอกาสปรากฏตัวต่อหน้าประยงอีกเลย

ประยงมองใบหน้าเล็กๆ สีขาวและละเอียดอ่อนของเด็กแล้ว หัวใจก็ขยับขึ้นฉับพลันโดยไม่มีเหตุผล: “เดี๋ยวก่อน ส่งเด็กนั่นไป ที่อยู่ของฉัน”