ตอนที่2 ก็แค่ลูกนั่งเมียน้อย

ตอนที่2 ก็แค่ลูกนั่งเมียน้อย

ชายที่ปรากฏที่ประตูนั้นมีรูปร่างสูงโปร่งและเพรียว อยู่ในชุดสูท สีดำ มีโฉมหน้าที่หล่อเหลา แต่ในสายตาทั้งคู่ของเขานั้นเต็มไป ด้วยความเย็นชา ไม่ได้โกรธแต่น่าเกรงขาม เพียงมองอยู่ใกล้ก็ ทําให้ในใจรู้ล็กเกรงกลัว

ความกลัวที่ไม่สามารถอธิบายได้ยิงขึ้นมาจากกันบึ้งของหัวใจ และทำให้ขนที่ผิวของเธอลุกพองขึ้น

มันรู้สึกราวกับว่าฝันร้ายที่ตามรังควานเธอเมื่อหกปีที่แล้วกลับมา อีกครั้ง

“ประยง”……ลันตาร้องเรียกออกมาหนึ่งครั้งด้วยเสียงคร่ำครวญ

ประยงหันสายตาของเขาไปมองเธอ ใบหน้ามองไม่ออกว่า อารมณ์ไหน ตาดำสนิทคู่นั้นจ้องเขม็งไปยังญาอี้: “เธอกล้ารังแก ลันตาหรอห้ะ ? ”

ญาอี้เอาซีซั่นหลบไปไว้ข้างหลังเธอ แล้วหันกลับไปมองดูตาที่ น่ากลัวของชายคนนั้น พยายามทําใจให้สงบแล้วพูดว่า “จริงๆ คือ เธอเป็นคนพูดไม่ดีก่อน………..
“ประยง ฉันไม่เป็นไรหรอกค่ะ”….. ลันตาพูดออกมาอย่างมีจิตใจ ดีขึ้นมากะทันหัน เธอตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาจากพื้น ร่างกายสั่น ระริกราวกับว่าจะล้มลงไปอีกครั้ง

ประยงรีบก้าวเข้าไปข้างหน้าทันที จากนั้นจับเอวอันเพรียว หัน สายตาที่เยือกเย็นกลับไปมองญาอย่างขยะแขยง

“คุณผู้หญิง ฉันจำเธอไว้แล้วนะเรื่องที่เธอทำร้ายลันตา ฉันต้อง คิดบัญชีกับเธอ !”

ญาอี้หัวเราะอย่างเหยียดหยามอยู่ในใจ เธอแค่รู้สึกได้ว่าผู้ชาย คนนั้นช่างไร้เหตุผลและโง่มากทีเดียวที่ว่าเธออย่างร้ายแรงโดย ไม่ถามสักคํา

ไอ้จอมเผด็จการ !

“ประยงอย่าทำแบบนี้เลยนะคะ ฉันเคยบอกคุณไปแล้วว่าเธอก็ เป็นพี่สาวร่วมพ่อของฉัน……..

ลันตากังวลว่าประยงจะรู้เรื่องที่เธอไปลอกเลียนแบบงาน ออกแบบ นี่มันมากกว่าหนึ่งครั้งที่ลันตาใส่ร้ายญาต่อหน้าประยง และบอกญาว่าอี้เป็นลูกเมียน้อย”

พูดจบ ลันตาก็มองไปที่เธออย่างเมตตาและพูดออกไปว่า”ถ้าเธอต้องการเงินน่ะ ฉันก็จะให้เธอนะญาอี้ และลูกชายของเธอ ที่เธอจำไม่ได้ว่าพ่อของเขาคือใคร เดี๋ยวฉันจะช่วยดูแลเขาให้เอง นะ เด็กคนนี้ก็ยังเล็กมากจำเป็นต้องใช้จ่ายในหลายๆ อย่างเลย

“อืม” “งั้นเธอก็ให้ฉันมา 5 ล้าน ซะสิ”

มรดกของแม่ของเธอคือ 5 ล้านและสมบัติอีกเล็กๆ น้อยๆ ซึ่ง ทั้งหมดนี่เธอจะเอาคืนในวันนี้

ลันตาไม่คิดว่าจะถูกเธอหลอกล่อ จะไปต่อก็ไม่ได้จะถอยก็ไม่ได้ จึงอดกลั้นความไม่พอใจไว้และพูดออกไปอย่างอ่อนโยนว่า “ได้ เลยนะ เดี๋ยวฉันจะให้คนโอนเงินให้เธอเดี๋ยวนี้เลย

“เดี๋ยวก่อน” ประยงเอ่ยปากขึ้น ยกสายตาที่เย็นชาและมืดมัวจ้อง เขม็งไปที่ญาอี้ จากนั้นขาเรียวก็ก้าวออกไป

โครงร่างอันสูงส่งของเขาขยับเข้ามาใกล้

ความกลัวของญาอี้เริ่มรุนแรงขึ้น ใบหน้าของเธอขาวซีดยิ่งเสีย กว่าดวงตาอันสดใส และดวงตาที่สั่นไหวเหมือนกับกวางที่อยู่ใน ป่าใหญ่อันน่าสะพรึงกลัว
“เธอต้องการ 5 ล้านใช่ไหม เดี๋ยวฉันจะให้เธอเอง” เขายืนห่าง สองก้าวและจ้องเขม็งอย่างรุนแรงไปที่ญา จากนั้นเขาลด สายตาลงและจ้องตรงไปที่ซีซั่นที่อยู่ตรงขาของเธอ “เอาลูกที่ ไม่รู้ว่าใครคือพ่อไว้ที่นี่

ญา ขมวดคิ้ว นี่มันเรื่องล้อเล่นอะไรกัน ?

ผู้ชายคนนี้ป่วยหรือเปล่าเนี่ย ?

“ฉันขอปฏิเสธ” เธอพาซีซั่นถอยกลับมาหนึ่งก้าว สายตาเปล่ง ประกายความบริสุทธิ์และแน่วแน่ “ฉันจะเอาห้าล้าน นั่นคือสิ่งที่ ฉันควรจะได้รับ ถ้าไม่เอาสมบัติของแม่ฉันมาคืน แม้ว่าฉันจะต้อง แลกกับชีวิต ฉันก็จะสู้กับพวกแกต่อไป !”

ลันตากลัวว่าจะยิ่งกระตุ้นให้เธอเล่าเรื่องเก่าเมื่อหกปีที่แล้ว เธอ จึงสะอื้นอย่างน่าสงสารพลางพูดออกไปว่า “โอเค ญาอี้ ถ้าเธอ อยากได้ฉันก็จะเอาให้เธอ…… เธออย่ามางี่เง่าเลยนะ แม่ของฉัน ไม่สบายอยู่และฉันก็ขอร้องเธอว่าอย่าไปสร้างปัญหาให้ท่านไป มากกว่านี้เลยนะ…

ไม่นานลันตาก็ใส่ร้ายญาอี้ราวกับว่ามายุ่งวุ่นวายกับลันตาสอง แม่ลูกมาตั้งนาน.

ก่อนที่ญาอี้จะพูดขึ้นเธอก็ได้ยินเสียงหัวเราะอันเยือกเย็นจาก

ประยง
ท่าทางของเขา สบายๆ และหยิ่งยโส แล้วการยืนก็ยังดูแพง เสียด้วย ทําเตียง ราบเรียบและเยือกเย็น ด้วยพลังแห่งความสง่า ผ่าเผยที่ไม่อาจปฏิเสธได้

“ลันตา ผมอยู่ที่นี่ทั้งคน ใครหน้าไหนมันจะกล้ามาขู่คุณ ?

เขามองไปที่ญา อย่างเย็นชาและพูดออกมาแบบคำต่อคำ “ส่ง ไอ้ลูกนังเมียน้อยมาให้ฉัน! และฉันจะให้เงินห้าล้านกับเธอ !”

“พวกแกจะทำอะไร ?” ญาอี้ปกป้องซีซั่นและพยายามที่จะวิ่งหนี

ไป

แต่การเคลื่อนไหวของบอดี้การ์ดที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่าง ดีกว่าเธอ รีบวิ่งเข้าไปสองสามก้าว แล้วบิดแขนของญาอี้ออกจาก นั้นอุ้มซีซั่นออกไป

“ซีซั่น !” ญาอีตะเกียกตะกายออก “ปล่อยฉันไปนะ!”

ซีซั่นถูกอุ้มออกไป ส่วนญาอี้ก็ถูกลากออกจากคฤหาสน์อย่าง ทารุณในทันที

แกรง-ประตูเหล็กของคฤหาสน์อย่างรุนแรง เธอถูกทิ้งอยู่บน ถนนหน้าประตู
“ซีซั่น !” ญาอี้วิ่งไปที่ประตูและทุบประตูอย่างรุนแรง “เปิดประตู แล้วเอาลูกของฉันคืนมา !!