ตอนที่10 เธอเห็นหมดทุกอย่าง

ตอนที่10 เธอเห็นหมดทุกอย่าง

ซีซั่นเพิ่งจะเลิกเรียนก็มีชายแปลกหน้าสองคนขับรถลีมูซีนหรู ตรงเข้ามาหา

ประยงนั่งอยู่ข้างในอย่างใจเย็น

ซีซั่นเข้าไปข้างในรถแล้ววางกระเป๋าใบเล็กลง นั่งอยู่ตรงข้าม ประยงด้วยท่าทางที่คล้ายๆ กัน

“คุณมาหาผมทำไม ?

ประยงมองดูใบหน้าของซีซั่นอย่างละเอียด ยิ่งมองเท่าไหร่ก็ยิ่ง รู้สึกว่าเหมือนมากเท่านั้น

แต่มองโฉมหน้าของเขากับโฉมหน้าชุติภาสก็มีส่วนคล้ายอยู่ บ้าง แต่ก็สามารถพึ่งสิ่งลักษณะที่ปรากฏมายืนยันได้โดยตรง

“บอกความจริงฉันมานะว่าพ่อของเธอเป็นใคร ? “เขาพูดและ ถามไปตรงๆ ก่อน

ซีซั่นเบือนหน้าหนี ส่งเสียงซึมออกไปหนึ่งครั้งแล้วพูดว่า”คุณจะไปถามถึงคนที่ตายแล้วทำไม ? ”

ประยุกยกสายตาขึ้น: “ไม่ใช่ชุติภาสบอกว่าเขาเป็นพ่อของเธอ หรอกหรอ? แล้วเธอก็เราว่าเขาว่าเป็นคนตายเนี่ยนะ ?”

ซีซั่นขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิด จึงรู้ว่าตัวเองพูดผิดไปแล้ว

“นั่นมันไมเกี่ยวอะไรกับคุณ” เขาเชิดคางขึ้นอย่างหงุดหงิดและ หันหัวไปทางอื่น ไม่ได้พูดอะไรต่อไปอีก

รถค่อยๆ ขับไปเพื่อที่จะทำการตรวจที่โรงพยาบาล

ซีซั่นมองไปที่ชื่อโรงพยาบาลก็รู้ว่าประยงจะทำอะไร ดวงตาสี ดำของเจ้าหนูก็มองไปรอบๆ ทันใดนั้นก็เผยรอยยิ้มอันกลับกลอก ออกมา

ประยงไม่ให้คนเอาจิ้มนิ้วมือของซีซั่นเพื่อเอาไปตรวจ แต่ให้เอา เส้นผมส่งไปแทน

ผลตรวจจะออกได้เร็วที่สุดในวันพรุ่งนี้ ประยงมองไปยังซีซั่นที่ นั่งเงียบๆ อยู่บนเก้าอี้ ปากบางก็เอ่ยออกไปตรงๆ “พาขากลับไป ที่คฤหาสน์จนกว่าผลตรวจจะออกมา อย่าปล่อยให้เขาหนีไปได้
ซีซั่นไม่ได้ส่งเสียง เพียงแค่พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ใบหน้าเล็กๆ นั้นเงยขึ้นพูด: “งั้นผมขอโทรหาหม่ามีหน่อยได้ไหม ไม่งั้นหม่ามี จะเป็นห่วง”

ประยงเอ่ยปากตกลงไปว่า “ได้”

จริงๆ แล้วเขาไม่ได้จงใจติดต่อหาผู้หญิงน่ารังเกียจคนนั้น

ถ้าหล่อนจะเป็นห่วงก็ให้หล่อนเป็นห่วงไปเลย

ซี นมองประยงออกอย่างไม่คาดคิด

“อย่าพยายามโกหกผมเลย ให้ผมโทรหาหม่ามีเดี๋ยวนี้ไม่งั้นผม จะไม่ไปกับคุณ

ประยงหรี่ตาลงเล็กน้อย อธิบายอารมณ์ไม่ถูก: “นายขู่ฉันงั้น

หรอ ?”

ซีซั่นตอบกลับไปด้วยใบหน้าอันบริสุทธิ์: “ถูกต้องล่ะ ผมขู่คุณ งั้นคุณจะลงโทษเด็กห้าขวบอย่างผมไหมล่ะ ? ”

คำพูดนั้นปลิวออกมาทำให้ประยงไม่สามารถตอบกลับได้

เขาเป็นคนโตเต็มวัยย่างสามสิบแล้ว เขาจะปัญญาอ่อนไปสักับเด็กได้ยังไงกัน?

ครั้งแรกในชีวิตของประยงที่รู้สึกเสียเปรียบโดยการถูกซีซั่น ควบคุม จึงหยิบโทรศัพท์ออกมาพิมพ์ข้อความแล้วส่งให้ญาอี้

ในตอนนั้นญาอี้กำลังวุ่นอยู่กับการจัดการเอกสารเกี่ยวกับการ ลอกเลียนแบบและไม่เห็นข้อความที่ส่งมา ก่อนที่เธอจะรู้ทุก อย่างมันก็เป็นตอนเที่ยงคืนไปเรียบร้อยแล้ว

ส่วนซีซั่นก็ถูกนำตัวไปที่คฤหาสน์ของประยง

เมื่อคิดถึงตอนที่เจอกันสองครั้งก่อน ครั้งล่าสุดพฤติกรรมของ ประยงดุเดือดและหยาบคาย ญาอี้รู้สึกหวาดหวั่นมาก ไอ้สัตว์นรก นั้นมันจะทำอะไรกับลูกชายของเธอหรือเปล่าล่ะเนี่ย ?

เฆี่ยนตี ขาย รังแก ?

ทุกการดคาดเดานี้ทำให้ญาอี้ขนลุกด้วยความกลัว

ถึงจุดที่เธอรอต่อไปไม่ไหวจึงคว้ากระเป๋า ขึ้นแท็กซี่ตรงไปยัง คฤหาสน์ของประยงในทันที

แต่ก็ไม่น่าแปลก เธอถูกผู้รักษาความปลอดภัยกันไว้ที่น่าประตู

ญาอี้ไม่คิดว่าจะเธอจะเสียเวลาอยู่กับผู้ดูแลความปลอดภัยหน้า ประตู เธอจึงเลือกวิธีที่มีประสิทธิภาพและเข้าไปได้ง่ายๆ – ปืน กําแพง

ปืนกำแพงสูงขึ้นไปแล้วก็สไลด์ตัวลงมากับต้นไม้เก่าๆ แล้ว เข้าไปในสวน มองไปรอบๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ที่นั่นและ มุ่งหน้าตรงไปยังคฤหาสน์หลัก

อีกด้านหนึ่ง บอร์ดี้การ์ดที่ซ่อนอยู่ในเงามืดเห็นทุกการกระทำ ของญาอี้กับตา และหลังจากนั้นก็โทรศัพท์ไปหาประยง

“นายครับ คุณญาอี้ปืนกำแพงเข้ามาข้างในครับ” ในขณะที่ เขาพูดอยู่ เขาก็เห็นอย่างชัดเจนว่าเธอกำลังปืนกำแพงขึ้นชั้น สองอยู่

และห้องที่เธอปืนอยู่นั้นก็ตรงห้องนอนของประยง

“ปล่อยหล่อนทำต่อไป” ประยงแช่อย่างในอ่างอาบน้ำอย่าง สบายและพูดอย่างไร้อารมณ์ แววตาดำมืดเต็มไปด้วยแสงแห่ง ความเย็นชา

ผู้หญิงคนนั้นกล้ามากที่ยังมาหาอีก โอเค งั้นก็คอยดูว่าฉันจะลงโทษเธอยังไง

ไม่งั้นผู้หญิงคนนั้นจะไม่รู้สึกตัวสักนิดเดียว

บอร์ดี้การ์ดที่อยู่ข้างนอกก็มองดูการของญาอี้ที่กำลังปืน หน้าต่างเข้าไปในห้องอาบน้ำ บอร์ดี้การ์ดก็ปิดปากแล้ววางสาย โทรศัพท์ลง

นายสั่งว่าไม่ต้องไปยุ่ง ถ้ามองเห็นสิ่งมีควรจะมองเห็น ก็ไม่เกี่ยว อะไรกับเขา…..

ไม่นานเขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องเสียงแหลมออกมาจากห้องอาบ

ญาอี้มองเข้าไปสังเกตเข้าไปในห้องน้ำได้เพียงครึ่งตัว ใบหน้า เล็กก็แดงขึ้น คนที่อยู่ข้างหน้าของเธอคือร่างของชายแช่ในน้ำที่

ใสสะอาด

ผิวสีน้ำผึ้ง กล้ามเนื้อเต่งตึง แขนขายาว…… ทุกสิ่งทุกอย่างเข้า มาอยู่ในสายตา