ตอนที่1 เธอกลับมาแล้ว

ตอนที่1 เธอกลับมาแล้ว

เสียงหายใจอย่างรุนแรงส่งเข้าในหูของเธอ และมือใหญ่ก็วาง ทับไปบนปากของญาอี้เป็นการส่งสัญญาณเตือน…….

ตัวของเธอสั่นระรัว พยายามเปิดตาของเธอให้กว้างเพื่อดูว่าชาย คนนั้นเป็นใคร……..

แต่ดวงตาเจ้ากรรมนั้นช่างหนักเหลือเกิน การมองเห็นมืดสนิท ไปหมด มีเพียงความเจ็บปวดที่ฝังอยู่ในร่างกายที่ชัดเจน

เธอรู้สึกว่าเธอถูกลากเข้าไปในเหวลึกที่เป็นคลื่น ร่างกายค่อยๆ จมลงไป จมลงไป……

ญาอี้ลืมตาของเธอขึ้นและตื่นมาจากฝันร้ายที่หลอกหลอนเธอ มาตลอดระยะเวลาหกปี

แท็กซี่สายไปมาเบาๆ แล้วขับออกไปอย่างราบรื่น

“หม่ามี้ครับ…… ซีซั่นตัวน้อยผู้น่ารักรีบวิ่งเข้ามาในหน้าอกของ เธอแล้วมองไปที่เธอด้วยดวงตาที่สดใสชุ่มชื่น “หม่ามี้ฝันร้ายอีก แล้วหรอครับ ? ไม่ต้องกลัวนะซีซันจะปกป้องหมามี้เอง !”

เมื่อมองเห็นลูกชาย ญาอี้ก็ทำให้ใจตัวเองผ่อนปรนและจูบลงไป ที่หน้าผากของเขา

แต่ทว่าเธอไม่สามารถหยุดความคิดที่ล่องลอยหวนไปเมื่อหกปี

ที่แล้ว

เธอถูกลันตา น้องสาวต่างมารดาหลอกล่อวางยาเธอแล้วเอาไป ทิ้งที่ร้านเหล้า แล้วมีผู้ชายแปลกหน้าสองคนลากไปแต่เธอกลับ มองดูเฉยๆ โดยที่ไม่เข้ามาช่วยเลย………

หลังจากนั้นฝันร้ายก็มาถึง

เธอถูกผู้ชายลักหลับไปแล้ว แม้แต่วันนี้เธอยังคงไม่รู้ว่าผู้ชาย คนนั้นคือใคร

ตอนนี้ซีซั่นก็อายุได้หกขวบแล้วและเธอยังคงเลือกที่จะกลับมา

เมื่อหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง นัยน์ตาของญาอี้ก็เฉียบ ขาดขึ้น

ครั้งนี้เธอจะไม่อ่อนแอให้ถูกรังแกอีกแน่นอน และคนที่เคยรังแกเธอจะไม่ปล่อยไปง่ายๆ แน่

สิ่งแรกที่กลับมาคือคิดบัญชีลันตา

หลังจากจัดจัดแจงเรื่องที่อยู่เรียบร้อย ญาอี้ก็รีบโบกแท็กซี่แล้วก ลับไปตระกูลพิชาบ้านหลังเก่าทันที

นี่มันก็หกปีแล้วที่ไม่ได้กลับมา แต่คฤหาสน์ตระกูลพิชายังมี การเสริมเติมแต่งให้มีหลากหลายสไตล์มากขึ้น แสดงให้เห็นถึง ความหรูหราในทุกๆ ที่

ตระกูลพิชาดีขึ้นเรื่อยๆ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ได้ยินมาว่าได้ อุ้มขาใหญ่ของตระกูลปนันท์และมีต้นไม้ใหญ่คอยหนุนหลังอยู่ ทำให้หาเงินได้ทุกที่

โดยเฉพาะน้องสาวของเธอ ลันตา เห็นได้ชัดว่าไม่มีความ สามารถในการออกแบบใดๆเลย แต่ก็ยังกลายเป็นนักออกแบบ เครื่องแต่งกายชั้นนำในประเทศ แต่เธอก็มีชื่อเสียงโด่งดังทั้งที่ ลอกเลียนแบบงานของญาอี้ชัดๆ

เมื่อนึกถึงเรื่องการออกแบบ ญาอี้ก็รู้สึกจุกในใจขึ้นมา แต่ว่าก็ กำราบความรู้สึกนั้นแต่อย่างรวดเร็ว บัญชีนี้จะค่อยๆ คิด และก่อน อื่นเธอจะไปเรียกเอามรดกจากแม่ของเธอก่อน
เมื่อคิดแบบนี้ญาอี้ก็เคาะไปที่ประตูคฤหาสน์

เมื่อคนใช้ทุกคนเห็นเธอก็ตะลึงงัน รีบทําความเคารพและพาเธอ เข้าไปในคฤหาสน์

“นังญาอี้ แกกลับมาได้ยังไง ?” ลันตามมองเธออย่างพยาบาท พลางชำเลืองไปมองเด็กที่ญาอี้จับแขนไว้และพูดขึ้นด้วยความ รังเกียจทันที “แกเอาไอ้ลูกนังเมียน้อยนี่กลับมาได้ยังไง ? ช่าง น่าขายหน้าเสียจริง ! ”

ซีซั่นกลอกตาขาวด้วยความรังเกียจ ญาอี้ก็แสดงออกอย่างราบ เรียบพร้อมพูดออกไปอย่างใจเย็นว่า “ฉันก็กลับมารับมรดกจาก แม่ของฉันยังไงล่ะจ๊ะ”

ลันตาพูดออกไปอย่างหงุดหงิด “ฉันทิ้งข้าวของของแม่แกไป หมดแล้ว ออกไปจากที่นี่พร้อมกับไอ้ลูกนั่งเมียน้อยเล็กๆ ที่น่า รังเกียจนี่ ไสหัวออกไปซะ ! ”

คําก็ลูกนังเมียน้อย สองคำก็ลูกนั่งเมียน้อย จึงทำให้ญา รู้สึก ไม่สบายใจทำให้ญาญี่โกรธแล้วพูดขึ้น “รีบส่งสมบัติของแม่ฉัน คือนมา แล้วฉันจะไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะแฉเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อหก ปีก่อนออกมาทั้งหมด ! แกมีชื่อเสียงจากการออกแบบชุดนั่น แต่ ลอกมาจากภาพวัดของฉันทั้งสิ้น ! “

“แกอย่ามากล้าดี ! นังญาอี๋” ลันตาถูกเหยียบย่ำเรื่องที่เจ็บปวด พูดออกไปอย่างตื่นเต้นและดุเดือด เรื่องหกปีที่แล้ว แกไม่มี หลักฐานเลยสักนิด แล้วอย่าหาว่าฉันใจร้ายกับแกแล้วกัน ถ้าแก ยังกล้าพูดเรื่องไร้สาระอีก!

เมื่อเธอพูดและทำท่าว่าจะทำร้ายญาอี้ แต่ก็โดนซีซั่นผลักออก ไปซะก่อน

“อย่ามารังแกหม่ามีของผมนะ!” ซีซั่นขมวดคิ้วมองไปที่เธอ ถึง แม้อายุจะยังน้อย แต่คิ้วและดวงตานั้นค่อนข้างน่าเกรงขาม

ลันตามองไปที่เด็กชายคนนั้นและเธอรู้สึกคุ้นหน้าเล็กน้อย แต่ เธอจำไม่ได้ว่าเธอเคยเห็นเขาอยู่ที่ไหน ความคิดนี้ผุดขึ้นมาแวบ เดียวแล้วหายไป เหลือเพียงแต่ความคับแค้นใจ

เธอหยาบคายต่อหน้าญา มาหลายปีไม่เคยเสียเปรียบ ตอนนี้ก็ อดกลั้นความโกรธไม่ได้ จึงง้างฝ่ามือขึ้นจะตบซีซั่น

ญาอี้เข้าไปผลักลับตาออกไปได้เร็วกว่าเพื่อปกป้องซีซั่น

ลันตากรีดร้องและล้มลงไปข้างหลัง กระแทกไปที่แจกันได้ยิน เสียงขนอย่างดัง
ฉากวุ่นวายขึ้นทันที

และ ณ จุดนี้อากาศก็เย็นลงอย่างกะทันหัน และเสียงฝีเท้าอัน ทรงพลังใกล้เข้ามาอย่างช้าๆ ความกดอากาศเย็นลงอย่างอธิบาย ไม่ได้ค่อยๆ โชยมาอย่างไม่มีเสียง

เมื่อหันมามองอย่างระมัดระวัง ก็เห็นร่างสูงอย่างชัดเจน ญาอี้ก็เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ ตาของ