บทที่ 6 นักโทษที่เพิ่งพ้นโทษ

หลังจากที่คัยหวงกรุ๊ปก่อตั้งขึ้นมาก็ได้ให้คำสัญญาว่าทุกปีจะ ช่วยประเทศแก้ไขปัญหาการสมัครงานของครอบครัวที่มีคน ตกงาน 5 คน ทหารผ่านศึกที่เกษียณ 3 คน คนพิการ 2 คนและ นักโทษที่เพิ่งพ้นโทษ 1 คน

ในวันที่ 1 กรกฎาคนของทุกปี พวกเขาจะส่งจดหมายแนะนำ ไปที่แผนกที่เกี่ยวข้องเพื่อมาสัมภาษณ์ที่ศัยหวงกรุ๊ป

ความจริงปกติแค่พวกเขาเต็มใจก็ล้วนจะได้รับการคัดเลือก ส่วนการสัมภาษณ์นั้นก็แค่การที่คนคุมสอบจะจัดเตรียมหางานที่ เหมาะสมกับการแสดงออกของพวกเขาเท่านั้น

งานรับสมัครกำหนดเวลาที่ 10 โมงเช้า พวกเขามาถึงล็อบบี้ กลางก่อนเวลากระซิบคุยกันด้วยความตื่นเต้น ยังไงซะคัยหวง กรุ๊ปก็เป็นบริษัทเอกชนที่ใหญ่ที่สุดเมืองชิงซาน มีเงินเดือนและ สวัสดิการที่ดีมาก ขนาดนักศึกษาวิทยาลัยทั่วไปจะสมัครงานยัง ยากมากเลย

เมื่อเห็นว่าใกล้จะสิบโมงแล้ว หัวข้อสนทนาของทั้งสิบคนจึง พุ่งไปที่นักโทษเพิ่งพ้นโทษที่ยังไม่โผล่หน้ามา

ไม่ว่าจะเป็นคนตกงานที่ไม่มีข้าวกินหรือคนพิการที่ใจสู้ พวก เขาก็ล้วนไม่ได้รู้สึกดีกับนักโทษที่พ้นโทษมากนักอย่างไม่ต้อง สงสัย
ในความรู้สึกของคนทั่วไป คนที่ติดคุกเป็นเพียงคนเหลือเดนที่ ได้โอกาสใหม่อีกครั้ง ว่ากันว่าจนถึงตอนนี้ยังไม่มีคนเหลือเดน คนไหนที่สามารถทํางานในวัยหวงกรุ๊ปได้ครบเดือนเลยสักคน

ไม่มีอะไรมาก ปกติคนเหลือเดนมักจะเกลียดการถูกควบคุม วินัย และมักจะเอาแต่ใจ

ปีนี้คนเหลือเดนที่แสนโชคดีจะทำงานได้ครบเดือนมั้ย?

พวกเขาไม่รู้ว่าคนเหลือเดนที่พวกเขาพูดถึงนั้นกำลังลูบหัวที่ ล้านของตัวเอง นั่งโดยรถประจำทางมาที่นี่ ในใจก็สาปแช่งไอ้ แก่เนี่ยไปด้วย

ตามคําแนะนำของไอ้แก่เนี่ย หลี่หนานฟางควรจะไปสมัครงาน ในฐานะนักโทษที่พ้นโทษ แต่ยังไงซะไม่ว่าคนเหลือเดนแบบนี้จะ ไปสมัครงานที่บริษัทไหนก็คงไม่มีใครกล้ารังแกหรอก เขา สามารถใช้ชีวิตได้อย่างเต็มที่ ใช้ความหน้าด้าน รีบยืนให้มั่งคง อย่างรวดเร็ว

หลี่หนานฟางรู้สึกไม่พอใจจึงถามว่าเขาสามารถเปลี่ยนฐานะ ตัวเองได้มั้ย?

ไอ้แก่เนี่ยจึงถามแล้วแกมีคนในครอบครัวตกงานหรือเปล่าล่ะ แกเป็นคนพิการที่สู้ชีวิตหรือเปล่า แกเคยเข้าร่วมรบหรือเปล่า? เท่าที่ฉันรู้มา แกกลับเคยถูกตำรวจจับไม่ต่ำกว่าสิบครั้ง ทุกครั้งก็ ทำให้ภรรยาอาจารย์ร้องไห้… แกน่าจะคุ้นเคยกับขั้นตอนในคุก ดีที่สุด ฉันสามารถพูดได้เต็มปากเลยว่า ในรายชื่อคนที่ถูกปล่อย ออกจากคุกของคยหวงกรุ๊ปนั้นเตรียมไว้ให้แกแล้ว!
โอเค โอเค เอาที่คนแก่อย่างคุณว่าเลย ฉันเป็นคนที่ได้รับการ ปล่อยตัวจากคุก ยังไงซะก็แค่ปีเดียว ไม่ใช่ปัญหาอะไร หลี่หนาน ฟางที่ได้หยุดพักร้อนถามต่อว่า แล้วผมจะได้อะไร?

ไอ้แก่เนี่ยตอบ “มีสิ บัตรธนาคารที่มีเงินในนั้นหนึ่งแสนหยวน มีดทหารสีดำเล่มหนึ่งที่เป็นของยอดฝีมือที่สอนวิธีจัดการคน ตอนที่แกอยู่ในรังโจร มันใช้ปกป้องตัวเองได้ดีที่สุด”

หลี่หนานฟางว่า มีดทะหานทหารน่ะไม่สำคัญเท่าไร แต่เงินน่ะ น้อยเกินหน่อยมั้ย แค่หนึ่งแสนหยวน ขอเปลี่ยนเลขใหม่

ไอ้แก่เนี่ยตอบ “ได้ๆ งั้นเปลี่ยนเป็นห้าหมื่นหยวน”

หลี่หนานฟางโมโห “แม่งเอ้ย! ”

ไอ้แก่เนี่ยพูด “ฉันได้ยินแกด่าฉัน ขั้นตอนนี้เปลี่ยนเป็นสาม หมิ่นหยวน”

หลี่หนานฟางพูด “ระวังผมจะฟาดฟันคุณหมดปาก”

ไอ้แก่เนี่ยพูด “งั้นภรรยาอาจารย์แกคงร้องไห้

“ก็ได้” หลี่หนานฟางพูด “งั้นผมจะกลายเป็นนักโทษที่พ้นโทษ หลังจากถูกส่งตัวข้ามแดนได้ยังไง? ”

ไอ้แก่เนี่ยตอบ “ง่ายมาก บัตรกรีนการ์ดในอเมริกาของแก หมดอายุไปตั้งนานแล้ว แกเพียงแค่ออกไปก่ออาชญากรรมที่ ถนนให้ตำรวจจับ แค่นี้ก็จะได้ตามที่แกต้องการแล้ว”

หลี่หนานฟางถาม “คุณให้ผมหาผู้หญิงสวยๆ มาข่มขืนนั้นหรอ? ”

ไอ้แก่เนี่ยพูด “อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ว่าสองวันมานี้แกทำอะไร อยู่ แกกำลังแอบสืบคุณหญิงที่ร่ำรวยคนหนึ่งเพื่อที่จะใช้เล่ห์กล เพื่อโกงเงินเธอ”

หลี่หนานฟางพูด “ผมรู้แล้วว่าคุณต้องการให้ตอนที่โกงเงิน สําเร็จแล้วมาแฉผมด้วยความสมัครใจ จากนั้นให้ตำรวจจะจับ ผมส่งสถานีตำรวจแล้วส่งผู้ร้ายข้ามแดนกลับประเทศ”

ไอ้แก่เนี่ยพูด “แกฉลาดมาก ดังนั้นก็ไปทำแต่โดยดีเถอะ จำ ไว้นะว่าเยวจื่อถง เป็นน้าของแก ฉะนั้นอย่าเสียมารยาทกับเธอ แล้วรับใช้เธอเหมือนเป็นผู้อาวุโส ไม่เช่นนั้นภรรยาอาจารย์ของ แกจะร้องไห้”

หลี่หนานฟางก็อยากร้องไห้เหมือนกัน

เดิมทีเขาถูกส่งตัวกลับประเทศ ในข้อหาฉ้อโกง แต่ทำไมหลัง ได้รับการปล่อยตัวกลับกลายเป็นข้อหาข่มขืนนะ?

ต้องอธิบายก่อนว่า นักโทษมีการแบ่งออกเป็นระดับต่างๆ เช่น กัน ระดับสูงสุดคือคนที่ลงมือฆ่าโดยไม่พูดอะไรสักคำ ซึ่งคน แบบนี้จะเป็นหัวโจก ซึ่งจะได้รับการเคารพจากคนในคุก

ระดับที่ต่ำสุดคือนักโทษคดีข่มขืน

หลี่หนานฟางรู้สึกกลัดกลุ้ม คนเหล่านี้ล้วนเป็นนักโทษ แต่ เพียงเพราะหัวเขาแปะข้อความว่า “ฉันเป็นนักโทษคดีข่มขืน” ทำไมถึงมองเขาเหมือนไม่ใช่คนแล้วเห็นเขาเป็นที่อยากจะเหยียบ หลังจากที่เขาเพียงแค่ทำให้คนปากแตกฟันหักถึงจะ สามารถเปลี่ยนการปฏิบัติที่ไม่เป็นธรรมได้

หลังจากผ่านไปสิบห้านาทีรถประจำทางก็หยุดอยู่ใต้ป้ายคัย หวงกรุ๊ป หลี่หนานฟางเหลือบมองผู้โดยสารโดยรอบๆ ที่เบียด เสียดกันที่นั่นแต่ก็ห่างจากเขาครึ่งเมตร แล้วยิ้มให้คุณยายที่ยัง ตัวสั่นอยู่ ซึ่งเป็นคุณยายที่เขาสละที่นั่งให้แต่ดันไม่กล้านั่ง สุดท้ายเขาถึงต้องกดตัวเธอลงไปที่นั่งนั้น แล้วถึงก้าวลงจากรถ ประจําทาง

หลังจากที่เขาลงจากรถก็ได้ยินเสียงคนในรถถอนหายใจด้วย ความโล่งอกอย่างชัดเจน

“เฮ้อ ขนาดนั้นเลย ฉันแค่ใส่ชุดทำงานของนักโทษเองไม่ใช่ เหรอ? ถ้ารู้ว่ากลัวฉันมากขนาดนี้ ถือโอกาสลูบต้นขาขาว สะท้อนของสาวสุดเซ็กซี่ที่ขาวจนแสงสะท้อนไปมาตรงหน้าฉันอีก ทรมานฉิบหาย”

หลี่หนานฟางยิ้มอย่างดูถูกแล้วเดินก้าวโตอาดๆ ไปที่อาคาร สำนักใหญ่ของคยหวงกรุ๊ป