บทที่ 3 ย้อนการเติบโตอย่างสมบูรณ์แบบ

สาวสวยจากไปนานแล้ว ส่วนหลี่หนานฟางยังคงสับสนว่าเรื่องที่ เกิดขึ้นเมื่อเขาฝันไปรึเปล่า

ในนิยายที่จะแฟนตาซีแค่ไหน ก็ไม่มีฉากแบบนี้หรอกใช่มั้ย?

มันไม่จริงแต่ค่อนข้างเร้าใจ แต่สิ่งที่ทำให้เขาไม่พอใจก็คือ เมื่อกี้ที่เพิ่งรู้สึกถึงการถูกกระทำ แต่สาวสวยกลับไม่รู้สึกอะไร แถมยังทิ้งเขาไว้แล้วก็จากไปโดยไม่สนใจความรู้สึกของผู้ถูก ทําร้ายเลยสักนิด

โชคดีที่ยังมีมือซ้าย

หลังจากจุดบุหรี่ ขณะที่หลี่หนานฟางกำลังนึกถึงเรื่องที่เพิ่งเกิด ขึ้นเมื่ออยู่นั้น โทรศัพท์ที่อยู่ข้างเก้าอี้ก็สั่นขึ้น

ยื่นมือไปเอาโทรศัพท์ พอเห็นชื่อที่โทรมา หลี่หนานฟางถอน หายใจแล้วรับสาย

เสียงที่ดูมีอายุก็ดังขึ้นมา “หนานฟาง ตอนนี้ทำอะไรอยู่? ”

“นอนอาบแดดบนชายหาดที่ฮาวาย”

หลี่หนานฟางตอบอย่างขี้เกียจขณะมองเพดาน “ที่นี่สาวสวย เยอะ ทั้งขายาวกันใหญ่ คุณท่านจะมาเปิดหูเปิดตาหน่อยมั้ย? ”

“ไอ้เลว มีศิษย์คนไหนที่คุยกับอาจารย์แบบนี้บ้าง? ”

“ไม่ต้องมาอ้อมค้อม มีอะไรก็พูดมาเลยดีกว่า ถ้าไม่มีอะไรผมจะวางแล้วนะ ค่าโทรทางไกลมันแพง”

หลี่หนานฟางไม่ได้เคารพไอ้แก่เนียเลยสักนิด

“เดี๋ยวสิ แน่นอนว่าต้องมีเรื่อง”

ไอ้แก่เนี่ยไตร่ตรองอยู่ชั่วครู่ก่อนจะค่อยๆ ถามช้าๆ ว่า “แกยัง จําเยวจื่อถงได้มั้ย? ”

เยวจ๋อกง?

พอได้ยินไอ้แก่เนี่ยเอ่ยชื่อนี้ขึ้นมา หัวใจเขาก็เต้นรัว แววตาก ฉาบด้วยความเจ็บปวด

ทําไมเขาจะจําเยว่องไม่ได้?

ถึงเวลาจะผ่านไปหลายปีแล้ว แต่ทุกครั้งที่เขานึกถึงชื่อนี้ประตู ความทรงจําที่แสนเจ็บปวดลึกๆ ในใจก็จะถูกเปิดออก

24 ปีก่อน ทารกคนหนึ่งได้ถือกำเนิดขึ้น

ไอ้แก่เนี่ยเล่าว่าคืนที่ทารกเกิดนั้น เสียงฟ้าผ่าดังก้อง ลมพัด อย่างบ้าคลั่ง ขอบฟ้าไกลๆ ทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือกลับแดง ราวกับไฟกำลังลุกไหม้ ราวกับบุคคลสำคัญที่มีวิสัยทัศน์กำลังมา เกิด แต่ทารกคนนี้ไม่ใช่คนสำคัญอะไร

อย่างน้อยที่สุดหลี่หนานฟางก็มั่นใจ เพราะเขาก็คือทารกที่ คลอดออกมาแล้วถูกทิ้งคนนั้น

เขาถูกทิ้งไม่ใช่เพราะเขาเป็นเด็กที่เกิดจากการท้องก่อนแต่ง แต่เพราะตอนที่เขาเพิ่งคลอดออกมาเขาหน้าตาเหมือนคนแก่อายุ 80 ผิวหนังเหี่ยวย่น ทั้งเต็มมี เป็นโรคแก่ก่อนวัยตั้งแต่เกิด

จนถึงตอนนักวิทยาศาสตร์ยังเขาในเด็กโอกาสหนึ่งในแปดล้านคน มันยังมีโอกาส เกิดน้อยกว่าการใช้เงิน

ทารกเป็นเกิน ปี

ตอนหลี่ฟางไม่นาน

แต่ไอ้เนี่ยเลี้ยงเขามาจนโตกลับให้คำมั่นว่า เขาเป็นคน

ฟ้ามาให้ช่วยโลก เพื่อปัดเป่าสิ่งชั่วร้าย ช่วยมนุษย์

เด็ก 7 ขวบมักหลอกง่าย ดังหลี่หนานให้ตัวเองโตไวจะได้กลายเป็นมาช่วยโลกให้พ้นภัย

ราวกับไอ้แก่เนี่ยสนิทกับฟ้า เขาชีวิตต่อตามไอ้เนี่ยบอก จริงๆ

แถมยิ่งของหลี่หนานฟางมากร่างกายยิ่งจางลง เริ่มฟันงอกมา ผมขาวบางเริ่ม หนาสีผมเปลี่ยนเป็นเทา

ย้อนกับการเติบโต

อื่นที่ป่วยเป็นแก่ก่อนวัยมักตายด้วยร่างกายที่ยิ่งกว่าตอนเกิด แต่เขากลับแก่แล้วเดินถอยหลังย้อนวัยเด็กลง

เขาเติบโตได้อย่างสงบมาจนถึง 14 ปี ใบหน้าเขาแก่กว่าคน รุ่นราวคราวเดียวกันถึง 50 ปี แต่ก็ถือว่าเหมือนคนแก่ตัวน้อย ปกติทั่วไปแล้ว มีเพียงดวงตาที่นับวันยิ่งมองเห็นได้ชัดเจนที่ยัง เหมือนเด็กทั่วไป

ปีนั้นเองที่เขาถูกไอ้แก่เนี่ยพามาบ้านตระกูลเยวแห่งจึงหัวที่ เป็นบ้านแม่ของภรรยาอาจารย์

ที่บ้านตระกูลเยาหลี่หนานฟางได้รู้จักกับน้องคนเล็กของ ภรรยาอาจารย์ เธอชื่อเยาจื่อถง อ่อนกว่าเขา 2 ปี หากนับตาม ลำดับอาวุโสแล้วเขาต้องเรียกเธอว่าน้า

เพราะน้าคนนี้ที่ทำลายชีวิตที่นับว่ามีความสุขของหลี่หนาน ฟาง ทำให้เขาแปลกใจในเพศหญิง เขาจึงแอบดูเยวจื่อถึงที่ กําลังอาบน้ำ

เมื่อพบว่าถูกตัวประหลาดที่พี่สาวพามาแอบดูเธออยู่ เยวอ งก็ตกใจร้องสั่นเสียงดังทำเอาทุกคนต่างตกใจ

ไอ้แก่เนี่ยเป็นคนที่เข้ามาถึงคนแรก เขาดึงผมหลี่หนานฟางจน เจ็บไปหมด ถ้าไม่ใช่เพราะภรรยาอาจารย์ที่รักเอ็นดูเขาห้ามไว้ เขาคงถูกตีตายตอนนั้นแล้ว

เมื่อเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นภรรยาอาจารย์ก็ไม่มีหน้าอยู่บ้านแม่ได้ ต่อไป บวกกับสามีที่เธอแต่งงานด้วยไม่ใช่คนที่คนในตระกูลเยว่ ชอบ คืนนั้นจึงได้พาหลี่หนานฟางออกจากบ้านตระกูลเยว่
เพื่อลงโทษพฤติกรรมแย่ๆ ของหลี่หนานฟาง ไอ้แก่เนี่ยโยน เขาทิ้งที่รังโจรนอกประเทศ โดยไม่สนคำทักท้วงอย่างรุนแรงของ ภรรยา แล้วตะโกนบอกเขาว่า : แกมันก็แค่ไอ้ตัวประหลาดที่ถูก ทิ้ง ถ้าหากอยากจะประสบความสําเร็จก็ต้องเรียนรู้ความยาก ล่ามาก!

ตลอด 10 ปีที่ผ่านมา หลี่หนานฟางได้เผชิญความยากลำบาก มาทุกรูปแบบ สุดท้ายหลังจากผ่านความพยายามอย่างหนัก เขา ไม่เพียงย้อนการเติบโตกลายมาเป็นหนุ่มหน้าใส แถมเขายังเจอ คุณค่าในชีวิตของเขาเอง

ภายใต้แสงไฟ เขากลายเป็นนักสืบเอกชนที่ได้รับการเคารพ นับหน้าถือตาในนิวยอร์ก เขากลายเป็นผีแห่งราตรีท่ามกลาง ความมืดที่บินไปปรากฏตัวต่อหน้าคนทรยศ ให้พวกเขาจ่ายข้อ แลกเปลี่ยนที่ควรจะต้องจ่าย