บทที่ 5 ต้องแต่งงานกับตัวประหลาด

วันที่ 1 กรกฎาคม ณ เมืองชิงชานหวาเซีย

ในห้องประชุมในตึกใหญ่ของคยหวงกรุ๊ปที่ตั้งอยู่บนถนน เทียนเฉียวหมายเลข 37 ทั้งสิบบริษัทที่มีชื่อเสียงแบ่งนั่งสองฝั่ง โต๊ะอย่างเป็นระเบียบ ตั้งใจฟังโอวาทของประธานเยว่

คัยหวงกรุ๊ปเป็นบริษัทเอกชนที่มีชื่อเสียง ในเมืองชิงซานซึ่ง ธุรกิจหลักที่เกี่ยวข้องกับผู้หญิง

ในสภาพสังคมเช่นนี้ เงินของผู้หญิงเป็นสิ่งที่สามารถหาราย ได้มาง่ายที่สุด ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าที่สวมใส่ เครื่องแต่งแต้มสีสัน ใบหน้า ของในมือที่มีมาตรฐานสูงพอ ราคาสูงจนทำให้คนต้อง ปวดใจ พวกเธอก็จะร้องไห้ร้องเพื่อเอาเงินมาให้โดยไม่สนใจ ว่าสามีจะหาเงินได้ด้วยความลำบากสักแค่ไหน

วันนี้เยว่จื่อถงเรียกประชุมครั้งนี้เพราะมีผู้บริโภคบางรายเกิด อาการแพ้อย่างรุนแรงหลังจากใช้ครีมกำจัดขนของบริษัท โชคดี ที่ดีรับความช่วยเหลือได้ทันเวลาไม่เช่นนั้นคงมีผู้เสียชีวิต นี่เป็นเรื่องร้ายแรง เยวจื่อถงจึงต้องดำเนินการอย่างจริงจัง

อย่างช่วยไม่ได้

ตั้งแต่เริ่มประชุมมา ฉีหงจุนรองประธานฝ่ายการผลิตปาด เหงื่อบนหน้าผากตลอดเวลา ประธานเยวที่ปกติแสนจะเย็นชา วันนี้กลับโกรธสุดๆ จนไม่ไว้หน้าเขาต่อหน้าคนตั้งมากมายเลยสักนิด แถมยังพูดอย่างโหดร้ายอีกว่า “ถ้าทำไม่ได้ก็ลาออกไปให้ คนอื่นมาทําแทน’

จนกระทั่งประธานเยว่ยกน้ำขึ้นมาดื่มแล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด ในที่สุดทุกคนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และเริ่มครุ่นคิดว่า ทำไมประธานเยวถึงได้โกรธเช่นนี้

พวกเขาจะรู้ได้อย่างไรว่าสาเหตุที่แท้จริงที่ประธานเยวโกรธ นั้นเป็นเพราะเดือนที่แล้วที่เธอไปทำภารกิจที่อเมริกานั้น เธอดัน เสียพรหมจรรย์ไปโดยไม่ได้ตั้งใจ

เฮ้อ ซวยจริงๆ อะไรจะบังเอิญได้ขนาดนี้? ขณะที่ควันลอยขึ้นมา เยาจื่อถึงหวนนึกถึงฉากที่ทำให้เธอรู้สึก ละอายใจรวมถึงคนที่แย่งชิงครั้งแรกของเธอไป

จริงๆ แล้วหลังจากออกจากโรงแรม ในวันนั้น เธอเสียดายที่ไม่

ได้ยิงผู้ชายคนนั้นทิ้ง

แต่ในขณะเดียวกันเธอก็มีความสุขที่ได้แก้แค้น : ไม่ว่าจะมอบ ครั้งแรกให้ใครก็ยังดีกว่า ให้ตัวประหลาดที่น่าขยะแขยงนั่นตั้ง เยอะ

เมื่อสิบปีก่อนหลังจากเธอรู้ว่าตัวประหลาดบังอาจกล้าดูเธอ อาบน้ำ แล้วเขาก็ถูกพี่เขยที่ไร้อนาคตที่สุดในบ้านตีจนเกือบจะ ตายไปครึ่งหนึ่ง ตอนนั้นเยว่อถึงยังคงรู้สึกสงสารเขา

แต่ในคืนที่พี่สาวพาตัวประหลาดนั้นออกไป คุณปู่กลับบอกว่า พวกเขาทั้งสองมีวาสนาต่อกันโดยไม่สนใจความรู้สึกของเธอเลย ดังนั้นตามกฎข้อที่สี่ของตระกูลเยา ในอนาคตพวกเขาจะ ต้องแต่งงานกันเมื่อโตขึ้น

ตอนนั้นเยวจื่อถงอายุแค่ 12 ปี พอได้ยินคุณปู่พูดเช่นนั้นเธอก็ ตกใจกลัวมากจนเป็นลมอยู่ตรงนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะทำเพื่อแม่ เยวจื่อถงยอมตายเสียดีกว่าต้องแต่งงานกับตัวประหลาดนั่น

เพื่อแม่ของเธอที่เกิดมายากจนและขี้ขลาดอยู่ห่างพวกคนรวย ที่ปากหวานก้นเปรี้ยวและมีความสุขในชีวิตวัยชรา หลังจากที่ เยวจื่อถึงไม่กินไม่ดื่มมาทั้งวัน เธอก็ตกลงจะแต่งงานกับตัว ประหลาดหลังจากที่โตขึ้น แต่ต้องไม่บอกใคร และตระกูลเยว่ ต้องเตรียมทรัพย์สินเดิมของฝ่ายหญิงจำนวนเยอะๆ ให้เธอ เธอ จะได้พาแม่ไปอยู่ที่อื่นลำพัง

นายท่านเยวตอบตกลงเงื่อนไขของเธอ คัยหวงกรุ๊ปจึงเป็น ทรัพย์สินเดิมก่อนแต่งงานของเธอ

เยวจื่อถึงที่รู้สึกว่าชะตากรรมของตัวเองที่ไม่ยุติธรรม เพื่อให้ ตัวเองกลายเป็นคนที่เข้มแข็งและยิ่งใหญ่ขึ้นจึงเข้าร่วมกระทรวง ความมั่นคงแห่งรัฐตอนอายุ 16 จากนั้นเธอได้กลายสายลับที่มี เกียรติ

นายท่านเยวไม่ได้คัดค้านที่เธอไปทำงานเป็นสายลับ เขา เพียงแต่ให้เงื่อนไขว่า เธอต้องเกษียณตัวเองอย่างช้าในสิ้น เดือนมิถุนายนปีนี้และเตรียมตัวแต่งงานกับหลี่หนานฟาง

เพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะเป็นประธานที่มีคุณสมบัติเหมาะสม เมื่อ 2 ปีก่อน ขณะที่เยวอลงกำลังจะเข้ารับตำแหน่งประธานของศัยหวงกรุ๊ป จึงได้เตรียมการเกษียณอย่างเป็นทางการไว้ให้เธอแล้ว

ได้ยินมาว่าหลังจากตัวประหลาดนั่นแอบมองตัวเองอาบน้ำไม่ นาน ก็ถูกพี่เขยพาไปต่างประเทศ ไม่รู้ว่าจะเป็นตายร้ายดียังไง ไม่มีข่าวคราวเขามาหลายปีแล้ว

แต่มันน่าหงุดหงิดมาก เมื่อคืนคุณปู่โทรมาบอกเธอว่าวันนี้ได้ ตัวประหลาดนั้นจะมาหาเธอที่เมืองซิงซาน แถมยังบอกอีกว่าไม่ ต้องกลัว เพราะตอนนี้เขากลายเป็นคนธรรมดาแล้ว

เชย ต่อให้เขาจะกลายเป็นคนธรรมดา แต่เขาก็ยังเป็นตัว ประหลาดที่น่าขยะแขยงอยู่ดี

พอคิดว่าร่างกายที่มีเสน่ห์ของเธอกำลังจะถูกตัวประหลาดที่ น่าขยะแขยงกดไว้ใต้ร่างแล้วถูกเหยียบย่ำ เยวจื่อถึงอยากจะ อ้วก เธอกัดฟันกรอดด้วยความเกลียดชัง

เมื่อผู้บริหารเห็นท่าทางเช่นนั้นของเธอ เส้นประสาทก็กลับมา ตึงอีกครั้ง พวกเขาไม่กล้าหายใจแรงเพราะกลัวว่ามันจะทำให้ ความโกรธของประธานเยว่กลับมาอีกครั้ง

ความเงียบราวกับไม่มีสิ่งมีชีวิตในห้องประชุมทำให้ทุกคน รู้สึกหายใจไม่ออก

พอพบว่าลูกน้องตกใจกลัวเธอมาก สีหน้าของเยาจื่อถึงก็ผ่อน ลงแล้วเขาพูดเรียบๆ ว่า “จบการประชุม! ”

เหล่าผู้บริหารถึงรีบออกจากห้องประชุมอย่างโล่งใจ เหลือแค่ เพียงหมิ่นหวเลขาของประธานเยว่
“ประธานเยว่ คุณไม่เป็นไรใช่มั้ยคะ? ”

เมื่อเห็นสีหน้าประธานเยวแปลกไป หมิ่นหวที่เทน้ำให้เธอก ถามขึ้นเบาๆ

“ฉันไม่เป็นไร”

เยวจื่อถึงส่ายหน้าแล้วจู่ๆ ก็ถามขึ้นว่า “วันนี้มีการรับสมัคร

พิเศษใช่มั้ย? ”

“ใช่ค่ะ ตามที่คุณสั่งเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว”

“อืม ดีแล้ว”

เยวจื่อถึงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เดี๋ยวถ้าเจอคนที่ชื่อว่า หลี่หนานฟางมาสมัครในการรับสมัครพิเศษ ก็ไม่ต้องเรียกชื่อ แล้วพาเขามาที่ห้องทำงานฉันเลย”

“หลี่หนานฟาง? ”

หมิ่นหรั่วอึ้งอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า “ได้ค่ะประธานเยว่