บทที่ 4 ภรรยาอาจารย์คงจะร้องไห้

หลี่หนานฟางสงสัยว่าตัวเขาจะมีสรีระภายในต่างจากคนอื่น ที่ อาจจะซ่อนปีศาจน่ากลัวเอาไว้จึงมักจะชอบวิ่งเข้าไปสร้างหายนะ ให้คนอื่น

ทุกครั้งที่เขาทำเรื่องดีๆ อย่างเช่นพยุงคุณยายข้ามถนน ในใจ เขาจะรู้สึกร้อนใจอยู่ไม่สุข แต่ตอนที่เขาทำเรื่องเลวๆ อย่างตอน ฆ่าคน เขากลับรู้สึกตื่นเต้นมากๆ อย่างกับอยากจะเข้าไปกัดคอ คนอื่นให้เลือดไหลแล้วดูดให้หมดอย่างอดใจไม่ไหว

แต่หลังจากที่ความรู้สึกตื่นเต้นหายไป เขาก็จะรู้สึกเหนื่อยล้า มากราวกับพึ่งป่วยมา อยากจะแค่นอนอย่างเดียว ไม่ลุกไปไหน

นี่เป็นความลับของเขาที่ไม่มีใครรู้ เขาก็ไม่ได้คิดจะบอกใคร

ด้วย

ตอนนี้พอได้ยินไอ้แก่เนี่ยพูดถึงชื่อเยาจื่อถง ปีศาจร้ายในตัว หลี่หนานฟางก็เริ่มตื่นขึ้นราวกับกำลังคำรามหลอกล่อให้เขาลุ่ม หลง : เพราะเธอที่ทำให้พวกเราต้องมาเผชิญความลำบากมา หลายปี! ไป ไปฆ่ายัยคนหุ่นดีนั่น แล้วดื่มเลือดเธอให้หมดซะ!

“ไม่ได้ เธอเป็นน้องสาวของภรรยาอาจารย์ ฉันทำร้ายเธอไม่ ได้! ”

หลี่หนานฟางรู้สึกถึงปีศาจที่กำลังคำรามอยู่ในร่างกาย เหมือนทุกครั้ง ตรงหางคิ้วขอบตาของเขาสั่นอย่างรุนแรง เขาพูดกระซิบด้วยลมหายใจของเขาแรงขึ้น

ไอ้แก่เนี่ยที่อยู่ปลายสายได้ยินเสียงกระซิบของเขาจึงถามว่า “แกพูดอะไรนะ? ”

“ไม่มีอะไร”

หลี่หนานฟางสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพยายามกดเจ้าปีศาจลง ไป จากนั้นก็ถามเรียบๆ ว่า “ทำไมจู่ๆ ถึงพูดถึงเธอล่ะ? ”

ไอ้แก่เนี่ยค่อยๆ ตอบช้าๆ ว่า “อยากให้แกไปคอยปกป้อง เธอ”

“อะไรนะ ให้ผมไปปกป้องเธอ? ”

หลี่หนานฟางตัดบทคำพูดของไอ้แก่เนี่ยแล้วหัวเราะเยาะ “555 นี่กำลังเล่นมุกอยู่ใช่มั้ย? ”

ไอ้แก่เนี่ยควรจะรู้ว่าเยว่อถึงทิ้งความทรงจำที่แสนเลวร้ายไว้ ให้เขา : ตอนแรกเขาก็แค่แอบดูเธออาบน้ำเอง ไม่ใช่เรื่องคอ ขาดบาดตายอะไร ก็ไม่ได้ทำให้เนื้อหนังเธอหายไปเสียหน่อย จนถึงต้องเอะอะทำให้ฉันแทบจะตายไปครึ่งหนึ่ง แล้วต้องมา เผชิญความลำบากตั้งหลายปี

ในเมื่อเขาก็รู้เรื่องพวกนี้ แต่ตอนนี้กลับให้หลี่หนานฟางไป ปกป้องเธอ ถ้าไม่ใช่การเล่นมุกแล้วจะเป็นอะไร?

ไอ้แก่เนี่ยถามกลับ “แกจะไม่ทําหรอ? ”

หลี่หนานฟางตอบอย่างหนักแน่นว่า “ไม่ทำ ให้ตายก็ไม่ทำ! ”
ไอ้แก่เนี่ยก็ไม่ได้บังคับเขาต่อ เพียงแต่พูดว่า “ก็ได้ แต่ว่าถ้า เกิดอะไรขึ้นกับเยว่องไป ภรรยาอาจารย์ของนายคงจะ ร้องไห้”

หลี่หนานฟางยอมที่จะไปบุกน้ำลุยไฟ ยอมที่จะฆ่าคนทั้งโลก! แต่เขาจะไม่ยอมให้ภรรยาอาจารย์ต้องน้ำตาไหลสักหยดเพราะ เขา นี่คือคำสาบานอย่างเดียวที่เขาได้สาบานไว้หลังเขาเติบโต

“เชี่ยเอ้ย งั้นก็บอกรายละเอียดมา”

หลังจากที่ไอ้แก่เนี่ยอ้างชื่อภรรยาอาจารย์ หลี่หนานฟางก็ไม่ ต่อต้านใดๆ นอกจากยอมรับความพ่ายแพ้

จากข่าวล่าสุดที่ไอ้แก่เนี่ย ให้มา มีคนต้องการทำร้ายเยาจื่อถึง น้าของเขา จึงอยากให้เขาคอยปกป้องอย่างใกล้ชิด ภายใน เวลา 1 ปีเขาต้องปกป้องอย่างใกล้ชิด หากเกิดความผิดพลาด แม้เพียงนิด คนที่เขาให้ความสำคัญอย่างภรรยาอาจารย์จะ ร้องไห้เอาได้

สำหรับวิญญาณมืดแล้ว การปกป้องใครสักคนไม่ให้ถูก ทําร้ายภายใน 1 ปีมันไม่ใช่เรื่องยากอะไร แม้ว่าเขาจะเก ลียดเยวจื่อถึงที่สุด ต่อให้ต้องวิ่งรอบนิวยอร์คก็ไม่อยากทำ แต่ เพื่อไม่ให้ภรรยาอาจารย์ต้องเสียน้ำตา เขาจึงทำได้เพียงทำตา มอย่างเชื่อฟัง “ได้ เริ่มเมื่อไร? ”

“ยังมีอีก 2 เรื่องที่ต้องระวังไว้ ข้อแรกแกห้ามบอกเยวจื่อถงว่า ตัวเธอตกอยู่ในอันตราย ถ้าหากเธอรู้แล้วอาจตกใจกลัวได้ หาก สาวสวยตกใจกลัวจะความรู้สึกไวขึ้นเป็นพิเศษ แล้วตอนนั้นแกจะไม่ได้ปกป้องเธอแต่กำลังก่ผิด”

“เธอเนี่ยนะที่เหมาะกับคำว่าสวยนี้? ”

สีหน้าหลี่หนานฟางดูไม่เชื่อสุดๆ แล้วใบหน้าเยว่อถึงเมื่อ 10 ปีที่แล้วก็ลอยขึ้นมา เขาแลบลิ้นทำท่าเหมือนจะอ้วก

“หึหึ น้องสาวภรรยาของฉันไม่สวยได้ยังไง? ”

ไอ้แก่เนียส่งเสียงอย่างเย็นชา “งั้นแกก็ลองถามภรรยา อาจารย์ของแกสักหน่อยมั้ย? ”

ไอ้แก่เนียนั่นยกชื่อภรรยาอาจารย์มาอ้างอีกแล้ว ต่อให้ เยวจื่อถงเป็นยัยขี้เหร่มีตาเดียว หลี่หนานฟางก็ต้องหลับหู หลับตายอมรับว่าเธอสวย “โอเค โอเค เธอสวยมากๆ พอใจ ยัง? รีบพูดข้อความระวังข้อต่อไปเถอะ”

“ข้อนี้นะง่ายมาก นายจะเข้าไปตีสนิทกับเธอด้วยฐานะอะไร?

“คุณชายบ้านรวยเป็นไง? ผมรู้สึกว่าผมเหมาะมาก”

“เลิกเพ้อฝันสักที”

“ให้ตายเถอะ งั้นก็คนที่จบจากต่างประเทศมาที่ดูสง่าสุภาพ ประมาณนั้น”

“แกจบมัธยมต้นรึยัง? ”

ไอ้แก่เนี่ยขัดจังหวะเขาขณะพูดอีกครั้งทำให้เขาหงุดหงิดมาก “นุ่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้ งั้นว่ามาเถอะ? ”
“นักโทษที่เพิ่งพ้นโทษละกัน”

ไอ้แก่เนี่ยพูดอย่างช้าๆ “อันนี้แหละ เหมาะกับนายที่สุด”