บทที่ 4: นำออกไป

“ฮาๆๆๆๆ….คุณพูดได้ดีจริงๆ รถเล็ก? งั้นคุณขับอะไร? พูดออก มา ทำให้ฉันตกใจหน่อย!

ผู้ชายยังไม่ทันได้พูดออกมา เพราะคำพูดที่เขาพูดออกมา ไม่ใช่แค่หยอกล้อ แต่น้ำเสียงเรียบง่ายเหมือนคำทักทาย ซึ่ง ทั้งหมดเป็นการดูหมิ่น เขามองไปที่พิธีกรสักครู่

“ลากออกไป!

พิธีกรของ “คาสิโนเฮยเย” รีบทำตามทันที แค่พูดออกมาค่ เดียว ก็มีคนมานำคนกวางตุ้งคนนั้นออกไป: “ไอ้เด็กน้อย แกจํา ไว้ ฉันต้องหาให้ได้ว่าแกเป็นใคร…ฉันต้องทำให้แกรู้สึกเสียใจ ที่มาแย่งกับฉันในวันนี้

ไม่ทันใด เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นผ่านไป ภายในห้องก็เงียบสงัด “หนึ่งตึก มีใครให้มากกว่านี้อีกไหม…มีไม่มี?” ใบหน้าของพิธี ก็กลับมายิ้มแย้มอีกครั้ง

“ถ้าอย่างนั้น…คุณหนูซูหยวน ก็จะถูกนำไป “คาสิโนเฮยเย่ ขอขอบคุณคุณผู้ชายท่านนี้

ซูหยวนได้ยินเสียงตะโกนด้วยความตื่นเต้นของพิธีกร ใจของ เธอก็หล่นวูบลงไปอย่างไม่หยุด ตกลงไป…

เธอได้แต่คาดหวังให้มีคนเสนอข้อเสนอที่ดีกว่านี้ แค่ยืดเวลาได้อีกหน่อย ก็ดีแล้ว…มีคนมาชอบเธอแล้ว ยังไงก็ต้องถูกคนเอา ไปอยู่แล้ว ยืดเวลาได้อีกหน่อย…เธอจะเป็นยังไงได้?

แต่ในใจของเธอความภาคภูมิใจและศักดิ์ศรีของเธอก็ได้ เตือนเธอว่า เธอเคยเป็นถึงลูกผู้ดีมีตระกูล

“ตึกหนึ่งตึกเป็นของแสดงความขอบคุณครั้งสุดท้าย…

เสียงค้อนดังขึ้น สุดท้ายแล้วก็ไม่มีใครถามถึง “ราคาที่สูงลิบ ลิ่ว” บ้าคลั่งขนาดนี้!

ซูหยวนยิ้มอย่างขมขื่น ไม่รู้ว่าจะปลอบใจตัวเองอย่างไรดี “คุณผู้ชาย คุณหนู คืนนี้ไปกับคุณ!” พิธีกรประกาศอย่าง ดีใจ

ทันใดนั้นก็มีคนเอาหีบใส่เงินดอลล่าร์เข้ามาสองใบ พร้อมกับ

สัญญาการโอนห้อง ที่นี่รับแต่เงินสดและทรัพย์สินจริงๆ ผู้ชายแค่หันกลับไปแล้วลุกขึ้น ไม่ได้พูดอะไร แววตาที่เย็นตา ภายใต้แสงไฟดูแล้วสงบ ไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ

ซูหยวน

ฤทธิ์ของยาได้แสดงฤทธิ์ออกมาจนหมด มองไปที่ด้านหลัง รู้สึกได้ถึงความแข็งแกร่ง….ราวกับ เรื่องราวไม่ได้วุ่นวายอย่างที่ คิด ไม่แน่ว่า เธอสามารถหนีไปได้ภายใต้การควบคุมของผู้ชาย คนนี้ แต่ก็ไม่แน่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น?
ซูหยวนถูกผู้หญิงคนหนึ่งเอาผ้าผืนหนึ่งมาห่อตัวไว้ พร้อมกับ

ประคองเดินออกไป ร่างกายรู้สึกร้อนวาบ ทรมานจนไม่สบายใจ “คุณชาย กลับบ้านหรือเปล่า?” ผู้หญิงที่ประคองซูหยวน พูด อย่างสงบ แค่ผลักไปนิดหน่อย ก็ทำให้ร่างกายที่ไม่มีแรงของซู

หยวนล้มลง ล้มไปที่อ้อมกอดของผู้ชายใส่หน้ากาก

เธอไม่เคยเข้าใกล้ผู้ชายขนาดนี้มาก่อน รู้สึกว่าเป็นอ้อมกอดที่ แข็ง แต่กลับสบาย

“บ้าจริง… ไม่รู้ว่าตัวเองเข้าใจผิดหรือเปล่า ซูหยวนได้ยิน เสียงของเขาด่าขึ้นมา

“ช่วยฉัน!” ซูหยวนแกล้งทำเป็นอ่อนแอเอาตัวเข้าไปอยู่ใน อ้อมแขนของชายคนนั้น เธอในตอนนี้รู้สึกขัดแย้งในตัวเองเป็น อย่างมาก

เธอรู้ว่า เธอต้องไปกับผู้ชายคนนี้ ถ้าไม่อย่างนั้น ร่างกายเธอ คงถูกเผาไปอย่างไม่มีใครรู้

แต่ว่า เธอไม่สามารถให้ร่างกายอายุสิบแปดปีสี่เดือนกับ

ผู้ชายแปลกหน้าได้

“กลับห้องที่สาวอล” คำพูดนิ่งๆไม่กี่คำ ถูกพูดออกมาอย่าง สงบ มันไม่ได้เย็นชาแต่กลับสงบนิ่ง

ฟังให้ละเอียดขึ้น เสียงที่นิ่งเฉยนี้กลับไพเราะ ราวกับเสียงของ ไวโอลิน เสียงที่ทุ้มแต่กลับดึงดูด

คนกวางตุ้งคนนั้นพูดผิดแล้ว ซูหยวนไม่ได้ถนัดเล่นเปียโน แต่เธอถนัด ไวโอลิน

“ตับๆๆๆ..” เสียงดังมา พร้อมกับลมที่พัดเข้ามา ร่างของ หยวนที่ถูกห่อด้วยผ้า อ่อนแรงจนล้มลง อากาศด้านนอกหนาว ขนาดนั้น แต่ร่างกายของซูหยวนกับร้อนจนน่าตกใจ

เธอในตอนนี้เต็มไปด้วยความกลัวเพราะไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็น

อย่างไร

ปกติเธอเป็นคนขี้อาย แต่ตอนนี้กลับต้องร้องขอความช่วย เหลือ พร้อมกับเอาตัวเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของผู้ชายแล้วมอง ไปยังผู้ชายที่ประคองตัวเองไว้

แต่ว่า…ความคิดของเธอกลับบอกเธอว่า หาวิธีหนี หาวิธีหลบ หลีก หาวิธี..ปกป้องตัวเอง

ภายในดวงตาที่สวยงามราวกับแร่ล้ำค่า แต่ไม่มีกำลังใจจะ ต่อสู้ แววตาดูใสราวกับน้ำบริสุทธิ์ ดูมีเสน่ห์เหลือล้น แค่กระพริบ ตานิดหน่อย ก็ดึงดูดเข้าไปในใจของผู้ชาย