3
ข้าไม่อาจทําอย่างไร้ที่ติได้
เด็กแฝดนั่งลงเมื่อถือตาข่ายที่สัตว์ภายในดิ้นด้วยความ
หวาดผวา
“หยุดนะ!”
ตบ!
“โอ๊ย!” เซเวียร์สะดุดก้อนหินล้มลง เด็กแฝดเงื้อมืดแวววาวขึ้นสูง!
“ไม่นะ!!”
ภายในบ้านหลังจากนั้นเซเวียร์นั่งร้องไห้ลั่น เลือดไหล ซึมจากหัวเข่าข้างที่หกล้มจนถลอก คุณพ่อคุณแม่เพิ่งอุ้ม เธอเข้ามาในบ้านจะได้ไม่ต้องเห็นว่ากระต่ายถูกเด็กบ้าน นายพรานทำอย่างไรต่อ
“กระต่ายเป็นอย่างไรบ้างคะ!?”
เซเวียร์ถามร้อนรนทันทีเมื่อคุณป้าเดินเข้ามา
คนถูกถามระบายลมหายใจพร้อมส่ายหน้า “ลืมมันเสีย
เถอะค่ะคุณหนู พวกมันไปในที่ที่ดีกว่านี้แล้วล่ะ”
หมายถึงสวรรค์เหรอ แสดงว่าพวกมันตายแล้ว
มือย่นเคลื่อนลูบหัวเด็กน้อยที่ยิ่งร้องไห้จ้า
“มันเป็นวิถีชีวิตของคนแถบนี้ อย่าโทษพวกเขาเลยนะ”
“พวกมันตายแล้ว ฮือ…”
เซเวียร์ไม่เคยโกรธใคร ไม่เคยคิดเกลียดนายพราน แต่ เธอสงสารกระต่ายจนเจ็บไปทั้งหัวใจยิ่งกว่าเจ็บแผลที่ขา เสียอีก
“30q…”
แล้วเด็กน้อยก็ร้องไห้จนดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า
คืนนั้น…
สายลมพัดแผ่วเบาในความมืดข้างหน้าต่างห้องนอน เซเวียร์ยังร้องไห้อยู่ แผลที่หัวเข่ายังเจ็บและแดงฉาน
‘ขอโทษนะครับที่พ่อปิดแผลให้เซเวียร์ไม่ได้ พ่อกลัวมัน จะเน่า แต่แผลเล็กแค่นี้เดี๋ยวก็หาย” คุณพ่อปลอบใจก่อน จูบหน้าผากเด็กหญิงและเดินออกไปจากห้อง ตอนนั้นเซ เวียร์เลิกร้องไห้แล้วเพื่อเห็นแก่พ่อ
ทว่าพอรอยจูบอุ่นหายจากหน้าผากก็แอบร้องไห้คน เดียวใหม่
“8ə…”
ทั้งที่สัญญากับแพนไว้แล้วแท้ๆ ว่าจะไม่ร้องไห้อีก
แต่มันเจ็บนี่ ช่วยไม่ได้
“เด็กน้อย เจ้าร้องไห้อีกแล้วหรือ” เสียงอ่อนโยนเอ่ยทัก จากเงาห้องมืด
“ข้าไม่ได้ชื่อเด็กน้อย ข้าชื่อเซเวียร์”
“ข้าจำได้”
“ฮือ ข้าเจ็บแผล วันนี้ข้าหกล้ม แล้วกระต่ายก็ยังมาถูก ฆ่าตายอีก” ระบายอย่างอัดอั้นตันใจ “ข้าหกล้มเลือดไหล เจ็บมากด้วย ฮือ…!”
ดวงตาคมในเงาที่เห็นบาดแผลสีแดงพลันวูบไหว ที่จริง แพนไม่ชอบตั้งแต่ได้ยินเสียงเซเวียร์ร้องไห้แล้ว เสียง ร้องไห้ทําให้เขาปวดใจและเศร้าใจไปกับเธอ
ยิ่งเห็นขาเล็กๆ เหมือนตุ๊กตาเป็นแผลเช่นนี้ยิ่งเจ็บปวด แทนเป็นร้อยเท่า
และมันคงดีหากเขาจะเป็นคนเจ็บแทนเสียได้ ทว่า มนุษย์เด็กมีพลังเสียงมากมายเสียจริงเทียบกับขนาดตัว และนั่นทำให้ผู้มาจากความมืดเช่นเขาประหลาดใจ
“หากเจ้าไม่เสียงดังจนเรียกผู้ใหญ่ให้แตกตื่นมาที่นี่ข้า จะช่วยเจ้าเอง”
“จริงหรือ” เซเวียร์กลั้นสะอื้น “ท่าน….ท่านจะช่วยข้าได้
อย่างไร”
แพนนิ่งอึ้งใช้ความคิด “ไหน ให้ข้าดูแผลของเจ้าสิ”
มือใหญ่เคลื่อนยกขาเด็กน้อยขึ้นดูใกล้ๆ ดวงตาราว อัญมณีพลันหม่นหมองลง “แผลเล็กนิดเดียวเท่านั้น”
ก็แค่คำปลอบใจ เด็กน้อยช่างน่าสงสารอะไรอย่างนี้ สําหรับเขาแผลนั่นดูเหมือนเซเวียร์กำลังต้องเผชิญความ เจ็บปวดอันยิ่งใหญ่อยู่
“เซเวียร์ เจ้าต้องเข้มแข็งสิ อย่าร้องไห้ สัญญาต้องเป็น สัญญา”
ทว่าทั้งที่ควรปลอบหนักแน่นเสียงทุ้มกลับแผ่วหาย แพน ไม่เคยอยากให้เพื่อนตัวเล็กเจ็บแบบนี้
“แพนช่วยเซเวียร์ด้วย ช่วยทำให้แผลของเซเวียร์หายที”
ผู้เป็นนิรันดร์คิดว่าบางทีเซเวียร์อาจเชื่อว่าเขาเป็นผู้ วิเศษที่จะรักษาแผลให้หายได้ ทว่าเด็กน้อยมองโลกในแง่ ดีเกินไปแล้ว
“ข้าไม่อาจรักษาบาดแผล ทว่ามีบางสิ่งที่ข้าอาจทำเพื่อ เจ้าได้” ดวงตาสีมรกตหม่นลงอีก ร่างสง่างามนั่งลงบน เตียง มือใหญ่สีขาวยกขึ้น
เมื่อนั้นดวงตากลมของเด็กน้อยเบิกกว้างด้วยความ ตระหนกตกใจ!
ภายใต้ความมืดแห่งแสงจันทร์เลือนจางแพนใช้มือหนึ่ง กรีดข้อมืออีกข้างของตัวเอง “หากทว่าข้าไม่อาจทำอย่าง ไร้ที่ติได้”
เสียงเลือดสายเล็กของแพนหลั่งรินแผ่วเบาไปบนข้อมือ
ใหญ่ เซเวียร์นิ่งราวกับถูกสาป!
“พ…แพน…”
เลือดของแพน…!
“ข้าทําได้เพียงเท่านี้ ทําตามวิธีของข้า” เสียงแผ่วเบา ของแพนล่องลอยไปกับอากาศเย็นและสายลมที่พัดผ่าน ไป ก่อนริมฝีปากราวภาพวาดยกยิ้มจางที่แทบมอบไม่เห็น
“ทีนี้ข้าก็เป็นแผลเหมือนเจ้าแล้ว เป็นแผลด้วยกันสอง คนเจ้าจะได้ไม่เหงาและไม่เจ็บ”
ไม่เหงาหรอก ไม่มีทางอยู่แล้ว เพราะเซเวียร์กำลังจะ หัวใจวาย! คนตัวเล็กอ้าปากค้างเหมือนกลายเป็นหิน แพนคิดว่าก็ไม่เลวนัก ตกใจก็ดีกว่าร้องไห้ไม่ใช่หรือ
“บอกข้าว่าเจ้าเจ็บน้อยลง ไม่สิ ไม่เจ็บอีกแล้ว” เสียง ทุ้มกำชับจริงจัง “ว่าไง”
“ค…ค่ะ”
แต่เธอหายเจ็บเพราะอะไรนะ เพราะแพนทำให้เธอตกใจหรือ หรือเพราะเหมือนที่แพนพูดว่าหากมีคนเจ็บไป ด้วยกันความเจ็บปวดนั้นก็จะหายไป “ข้าไม่เจ็บแล้ว”
เมื่อนั้นเซเวียร์จึงได้เห็นรอยยิ้มบางของอีกฝ่าย อ่อน
โยนทว่าเงียบงันราวแสงจันทร์ห่างไกล ส่วนแพนคิดว่าเซ เวียร์เป็นเด็กที่ว่าง่ายและเชื่อฟังผู้ใหญ่เสียจริง
หากแต่ใช่ว่าเขาดีพอจะสอนหรือดูแลเด็กได้หรอก แม้ว่าเขาจะอยู่ในโลกนี้มานานเพียงไหน
“ข้าอยากกอดแพน” แขนเล็กไขว่คว้ากอดอีกร่าง สั่น เทา “นอนเป็นเพื่อนข้าที
ใบหน้ากลมซบเหนือแผ่นอกของแพน แนบแน่นจน ได้ยินเสียงหัวใจ หลับตาแน่น อาจเพราะเธอกลัวเลือด แพนคิดเช่นนั้น หากทว่าสำหรับเซเวียร์แล้วไม่ใช่
ที่จริงแล้วเซเวียร์เจ็บเพราะเห็นเลือดของเพื่อนคนเดียว ที่เธอมีต่างหาก และเมื่อแพนเจ็บเธอยิ่งรู้สึกเจ็บกว่า เจ็บ แทนเสียจนกระทั่งลืมความเจ็บปวดของตัวเองไป
…ไม่เคยอยากให้แพนเจ็บปวด ร่างเล็กสั่นเทาด้วยความ หวาดกลัวและเป็นห่วงแพนเมื่อกอดเขาไว้แน่นกว่าครั้ง ไหนราวกลับกลัวว่าแผลนั้นจะทำให้เขาตายจากเธอไป
“แพนทำแบบนี้ทำไม ไม่จําเป็นต้องทำแบบนี้เลย”
“ช่างข้าเถอะ”
ร่างเล็กสั่นไหว
“แพนคะ”
“กอดข้าที”
ริมฝีปากแพนทาบทับบนเส้นผมเหนือหน้าผากเด็กหญิง
ที่กอดเขาไว้ แขนกำยำเคลื่อนกอดเด็กน้อยที่เขาหลงยิ่ง กว่าสิ่งใด หลายพันปีนี้มีไม่กี่อย่างที่ทำให้เขาชอบ
ริมฝีปากได้รูปหยักยิ้มลึกลับอีกครั้งเมื่อเด็กน้อยหาว
ออกมา
ได้เวลานอนแล้ว ร่างสูงและร่างเล็กนอนลงเคียงข้างกัน กอดกันไว้
แต่แพนยังเกร็งอยู่ ยังไม่ชินกับการกอดถึงจะรู้สึกชอบ
“กอตเซเวียร์แน่นกว่านี้ได้ไหมคะ”
แพนนิ่งเกร็ง
ทว่าสุดท้ายก็กอดเธอ แน่นกระชับ ก่อนอ้อมกอดนั้นจะ รัดจนแน่นยิ่งกว่าครั้งไหนราวกับจะให้เธอหลอมรวมเป็น ร่างเดียวกับเขา
ทำไมนะเขาถึงต้องทำตามคำขอของเซเวียร์ทุกครั้งเช่น
เด็กน้อยตัวนุ่มและอบอุ่นมากทีเดียว เขาหลงรักความ อบอุ่นจากร่างของเธอ
“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว…
แล้วสายลมแห่งค่ำคืนก็พัดผ่านไป
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ