2

กอดข้า

คืนต่อมา

ความมืดโอบกอดท้องฟ้าราวกับบอกรักอีกครั้ง สายลม เล่านิทานให้ใบไม้ข้างหน้าต่างฟัง

ภายในห้องนอนหลังคุณพ่อปิดประตูและกลับออกไปมี เพียงความมืดและเงียบเป็นเพื่อนเด็กน้อย

“อือ…” เซเวียร์เริ่มสะอื้นอยู่ใต้ผ้าห่มเหมือนเมื่อคืน

เธอจะได้พบแพนอีกไหม บางทีการพบกันเมื่อคืนอาจ เป็นเพียงความฝัน…?

และที่นี่เยือกเย็นจัง เต็มไปด้วยหมอกและเรื่องเล่า แปลกๆ ที่แม้แต่ผู้ใหญ่ยังกลัว

“เจ้าร้องไห้หรือ ทำไม” จู่ๆ ความมืดเอ่ยทัก “แต่เมื่อคืน เจ้าได้สัญญากับข้าแล้ว”

เสียงร้องไห้สะดุด “ข้านึกว่าท่านเป็นเพียงความฝันเสียอีก”

ความมืดยืนนิ่ง เขาจะเป็นความฝันได้อย่างไร เขาเป็น สิ่งที่ตรงข้ามกับฝันดีอย่างที่สุดต่างหาก

“แต่คืนนี้ข้ามั่นใจแล้วว่าท่านมีจริง” เซเวียร์กลั้นสะอื้น ปาดน้ำตาด้วยรอยยิ้ม “ขอโทษค่ะ ข้าก็แค่กลัวความมืด เท่านั้น”

“อยากฟังนิทานสักเรื่องไหม”

กาลเวลาอันยาวนานทำให้แพนรู้จักเรื่องเล่ามากมาย ตั้งแต่ยุคเทพนิยาย

“อยากค่ะ” เด็กน้อยกระโดดโลดเต้น “และท่านจะนอน เป็นเพื่อนข้าใช่ไหม”

“อาจได้ ถ้าหากเจ้าไม่ดิ้นเกินไป”

“ข้าสัญญาค่ะ ข้าจะไม่ดิ้นหรอก”

แพนไม่รู้หรอกว่าสัญญาของเด็กน้อยเป็นสิ่งที่เชื่อได้ ไหม ทว่าอย่างไรเสียเด็กก็น่าคบกว่าผู้ใหญ่อยู่ดี

อาจพูดได้ว่าเขาเกลียดมนุษย์ที่เติบโตขึ้นและสะเพร่าท่าวัยเด็กสูญหายไป

“แต่ขอท่านกอดข้าไว้ กอดแน่นๆ ได้ไหมคะ” มือเล็กดึง แขนแพน

อ้อนเสียจริง เด็กมนุษย์คนนี้น่ารักอย่างน่าประหลาดใจ

และทั้งที่ไม่เคยเชื่อฟังใครมาก่อนแต่ต่อหน้าเด็กคน นี้แพนกลับนอนลงอย่างเต็มใจเคียงข้างร่างที่เล็กกว่า อบอุ่นและอ่อนนุ่มไปทั้งตัว เส้นผมก็เช่นกัน

เซเวียร์น่ารักเหลือเกิน เขานึกอยากกอดเธอก่อนเธอขอ ด้วยซ้ำ

นี่เขาตกหลุมรักการเล่นกับเด็กกระมัง

หิ่งห้อยและสายลมเริงระบ่าเข้ามา บินว่อนวนเป็น รูปภาพตามเรื่องเล่าที่ล่อยลอยไป

“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในดินแดนที่ไกลแสนไกล…

วันต่อมา

แสงแดดอบอุ่นปลุกเซเวียร์ให้ตื่นขึ้น
ห้องนอนอาบด้วยแสงสีขาว บานหน้าต่างปิด และเคียง ข้างตัวเธอไม่มีใคร ไม่มีแพน

นั่นทำให้รู้สึกราวกับเมื่อคืนเธอเพียงแค่ฝันไปอีกแล้ว

หากแต่เขามีตัวตนและมาที่ห้องนอนของเธอจริงๆ ร่าง เล็กยังจ่าสัมผัสแห่งอ้อมกอดเยือกเย็นอ่อนโยนนั้นได้ ทว่าแพนเป็นเอลฟ์ เป็นแฟรี่ หรือเป็นเทวทูต? ในเมืองห่าง ไกลอันเต็มไปด้วยเรื่องราวลึกลับเช่นนี้ใครจะรู้ได้

ทว่าแพนไม่น่ากลัวเลย เขาเป็นเหมือนแสงสว่างในความ มืดของเธอ แต่คืนนี้เธอจะได้พบเขาอีกไหม สัญญาของ ความมืดที่ให้ไว้กับเด็กคนหนึ่ง…

จนป่านนี้แล้วเซเวียร์ก็ยังไม่แน่ใจว่าจะได้พบแพนอีก ไหม บางทีเมื่อคืนอาจเป็นคืนสุดท้ายที่เขามาพบเธอ เหมือนสายลมที่หากพัดผ่านไปแล้วไม่อาจหวนกลับมาได้

อีกอย่างในชีวิตเด็กคนหนึ่งพระผู้เป็นเจ้าจะยอมให้เรา เจอเทวทูตหรือเอลฟ์ได้กี่ครั้งกัน? บางคนไม่มีโอกาสได้ เห็นสักครั้งด้วยซ้ำไป

เท้าเล็กก้าวลงมาตามขึ้นบันไดในอากาศเย็น ก่อนหยุด ยืนตัวแข็งฟังเรื่องที่ผู้ใหญ่กำลังพูดคุยกันอย่างครุ่น เครียดชั้นล่าง
“แล้วเป็นอย่างไรต่อคะ” คุณแม่ของเซเวียรถามคุณป้า วัยห้าสิบคนหนึ่งด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก ส่วนคุณพ่อนั่ง ฟังอย่างตื่นเต้นอยู่เคียงข้าง

“เขาก็เลยถูกกิ่งไม้นั่นทิ่มเลือดไหลไม่หยุดเลยอย่างไร ล่ะคะ ที่บ้านรีบพาไปหาหมอตั้งแต่คลินิกเปิดแล้ว” ผู้ถูก ถามตอบอย่างประหวั่นพรั่นพรึง

“แปลกอะไรอย่างนี้” คุณพ่อพึมพำ “บางทีอาจเป็น ฝีมือปีศาจ แต่ที่จริงก่อนย้ายมาที่อาคุระผมก็ได้ยินเรื่อง แปลกๆ ของที่นี่มาบ้าง และที่จริงนั่นก็เป็นสาเหตุที่ผม ย้ายมา เพื่อว่าถ้างานสําเร็จเรื่องลึกลับท้าทายอำนาจแห่ง แสงสว่างพวกนี้จะได้หมดไปเสียที”

“แต่ถึงใครๆ จะบอกว่าอากุระเป็นเมืองผีหรือถูกสาปเอา เข้าจริงๆ ฉันที่เกิดที่นี่ก็ไม่ได้เดือดร้อนมากหรอกค่ะ อยู่ กับมันได้ ดีกว่าต้องอยู่เมืองใหญ่ที่เต็มไปด้วยมนุษย์ แบ บนั้นน่ะวุ่นวายตั้งเยอะ” คุณป้าตอบอย่างภูมิใจ

“คุณมิโดริละก็ พูดอย่างกับตัวเองไม่ใช่มนุษย์ เอ๊ะ หรือ คุณจะไม่ใช่” คุณพ่อล้อติดตลก

ทว่าคุณแม่ที่ยังตระหนกไม่ตลกด้วย “แล้วอีกคนที่ไป กับคนนั้นล่ะคะคุณมิโดริ เป็นอย่างไรบ้าง”

“รายนั้นจับไข้หัวโกร่นไปแล้วค่ะ ถามอะไรก็ไม่ตอบเหมือนเป็นใบ้ สะดุ้งขึ้นมาก็ร้องว่าผีๆๆ เมืองอาคุระก็ แบบนี้แหละค่ะทําอย่างไรได้ เลื่องลือในเรื่องลึกลับและ วิญญาณมาแต่ไหนแต่ไร ในป่าลึกเข้าไปยิ่งแล้วใหญ่ บ้า บินอะไรอย่างนี้ที่กล้าเข้าไป ก็เลยโดนอย่างที่เห็นนี่แหละ ค่ะ”

“อ้าว เซเวียรตีนแล้วหรือจ๊ะ” คุณแม่เหลือบเห็นเซเวียร์ ยืนตัวแข็งทื่อบนบันได ลุกเดินเข้าสวมกอดและอุ้มมาที่ โต๊ะอย่างร่าเริงราวกับไม่ได้กำลังพูดคุยเรื่องลึกลับ

“มาสวัสดีป่ามิโดริสิจ๊ะ บ้านของคุณป้าอยู่ติดรั้วเรานี่เอง คุณป้ามีสวนผักกับสวนดอกไม้ด้วยนะจ๊ะ”

“สวัสดีค่ะคุณหนู น่ารักอะไรอย่างนี้ เหมือนตุ๊กตาเลย ป้าเป็นเพื่อนบ้านของหนูจ้ะ” ป้ามิโดริยิ้มไปแนะนำตัวไป

“แต่ตอนนี้ป้ารับจ้างคุณแม่ทำสวนให้บ้านของคุณหนู ด้วย เมื่อคืนหลับสบายหรือเปล่าคะ ชอบบ้านหลังใหม่ ไหมเอ่ย”

แต่ถึงชวนคุยสารพัดเซเวียร์ก็ยังดูกลัวอยู่

“จริงสิในสวนป่าชอบมีกระรอกมาเที่ยวเล่นด้วย ไปแอบ ดูกันไหม มะเขือเทศก็กำลังสุกน่ากิน มาสิคะ เดี๋ยวป้าหา ตะกร้าให้คุณหนูเด็ดใส่ด้วย”
เซเวียร์ลืมเรื่องประหลาดที่ผู้ใหญ่เล่าไปหมดแล้วเมื่อได้ เห็นสวนผักและกระรอก ก่อนยิ้มแก้มปริเมื่อเก็บมะเขือ เทศใส่ตะกร้าได้เต็ม

“โอ้โห เก่งจัง ตะกร้าใหญ่ขนาดนี้ยังยกไหว คราวนี้มา เล่นกับโคทาโร่หมาป่าบ้างสิ มันร้องเพลงได้ด้วยนะคะ”

“ค่ะ เอ๋ ?”

ถึงตอบรับหากทว่าดวงตาคนตัวเล็กกลับเหลือบเห็น กระต่ายสีขาวปลายหูสีดำสามตัวห่างออกไป ต่างกำลัง กินผักในแปลงอย่างเอร็ดอร่อย “แม่ขา มีแมวด้วยค่ะ!”

“กระต่ายจะลูก” ผู้แม่กลั้นหัวเราะก่อนส่งยิ้มแห้งให้ป้า มิโดริ “เซเวียร์เข้าใจผิดนิดหน่อยน่ะค่ะ สงสัยอยู่ในเมือง ใหญ่ไม่ค่อยได้เจอสัตว์เท่าไหร่ แต่เด็กคนนี้รักสัตว์มาก ค่ะ เซเวียร์อย่าเข้าไปใกล้นะจ๊ะเดี๋ยวมันตกใจหนีไปซะ ก่อน”

ทว่าขาเล็กสั้นวิ่งออกไปตามสัญชาตญาณด้วยความ อยากอุ้ม “กระต่าย กระต่ายจ๋า”

ผู้บุกรุกขนปุยได้ยินเสียงเท้าเด็กก็ตกใจมุดรั้วไปยังสวน อีกบ้าน

“แย่แล้ว อย่าเข้าไปทางบ้านฝั่งนั้นเจ้ากระต่าย!” คุณป้าโวยวาย “บ้านนั้นเป็นพวกนายพราน กลับออกมา เดี๋ยวนี้นะถ้าพวกเจ้าไม่อยากตาย!”

หากแต่ผักใบเขียวสวยยั่วยวนเกินห้ามใจ พวกมันกิน อย่างเพลิดเพลินโดยไม่สนใจเสียงร้องเรียกของเซเวียร์ และคุณป้าสักนิด

“ออกมานะเจ้ากระต่าย! เร็ว!”

ถ้าพวกพรานออกมาเห็นเข้าต้องแย่แน่ กระต่ายกระโดด ข้ามสู่แปลงแครอทที่กำลังงอกงามอย่างสบายใจ ทันใด นั้นตาข่ายพลุ่งขึ้นจากพื้นและรวบตัวพวกกระต่ายไว้ ทั้งหมด!

ฟุ้บ!

“แย่แล้ว!”

กระต่ายทั้งสามดิ้นอย่างหวาดกลัว เซเวียร์วิ่งเต็มฝีเท้า “หนูจะมุดรั้วไปแก้ตาข่าย

ทว่าไม่ทันแล้ว ยินเสียงฝีเท้าแว่วออกมาจากในบ้าน เซ เวียร์ขนลุกเมื่อเห็นเด็กแฝดคู่หนึ่งอายุพอๆ กับเธอเดิน ออกมา คนหนึ่งกำมืดแวววาวในมือ
“นั่นเคนจีกับนาโอะมาแล้ว! เจ้าสองคนนี้เป็นลูกนาย พราน ร้ายกาจมากเสียด้วย!” คุณป้าร้องห้ามเสียงดัง “หยุดนะเคนจิ นาโอะ พวกเจ้าไม่จำเป็นต้องฆ่ากระต่าย ตัวเล็กๆ เนื้อน้อยพวกนี้หรอก ยังไงกินไปก็ไม่อิ่มอยู่แล้ว!”

ทว่าอีกฝ่ายเสื้อมีดแวววาวเดินมาทางกระต่ายที่กำลัง

หวาดผวา

“อย่านะ เคนจิ นาโอะ!”