บทที่ 6

เหยียนฝาง : ไม่สนใจว่าเธอจะใช่หรือไม่ใช่ครั้งแรก จําไว้ ด้วยว่าต้องคืนเงิน

ความโมโหของโมเสวนานที่เพิ่งหายไปเมื่อสักครู่ เมื่อเห็น ข้อความที่ส่งมากความโมโหก็พุ่งขึ้นมาอีก นายคนนี้มาเพื่อทวง

ที่อยู่บ้าน บัตรประชาชน รูปภาพ รวมถึงเลือดเวอร์จิ้นอยู่ใน มือเขาทั้งหมด อยากจะหนีก็ไม่มีทางหนีได้แล้ว

เหยียนฝาง : ถ้าหากเลยเวลาที่กำหนดคิดดอกเบี้ยสิบ เปอร์เซ็นต์

โม่เสบู่หานรู้สึกว่าชีวิตตกอยู่ในความมืดสลัวขึ้นมากระทันหัน

ตายแน่ หนี้มหาศาล

โม่เสว่หานหน้านิ่วคิ้วขมวด ส่วนเหยียนฝางที่อยู่อีกฝ่ายหนึ่ง ของโทรศัพท์กลับหัวเราะอย่างลำพองใจ ดวงตาแฝงไปด้วย ประกายความปลิ้นปล้อนเหลี่ยมจัดและไม่ซื่อ

ในคืนนั้นถึงแม้ว่าเขาจะถูกวางยา สติเลอะเลือนนิดหน่อย แต่ ก็ยังพอรู้สึกตัวได้ว่าตัวเองทำอะไร ความรู้สึกในตอนนั้นที่ ทําลายพรหมจรรย์ชั้นบาง ๆ นั้นยากที่จะลืม

ทันใดนั้น ในใจเปลี่ยนเป็นรู้สึกซับซ้อน ผู้หญิงคนนี้ชอบ เอาชนะคน ทั้ง ๆ ที่เป็นครั้งแรกยังจะปากแข็งอีก
โทรศัพท์ดังขึ้น แมผ่านโทรเข้ามา

เหยียน ฝางภายในใจปรากฏรอยยิ้ม รับสายอย่างรวดเร็ว เสียงผู้หญิงอ่อนโยนนุ่มนวลดังขึ้นข้างหู “อี้ฝาน ตอนเย็นกลับมา ทานข้าวที่บ้านนะ พ่อเขาอยากเจอลูก”

“ครับ ผมจะกลับไปตรงเวลา” เหยียนฝางยิ้มมุมปาก ดูท่า แล้วติงหลังปล่อยข่าวออกมาแล้ว เมื่อนึกถึงว่าเย็นวันนี้ตาแก่จะ โมโหจนระเบิด จึงสั่งการล่วงหน้า แม่ครับ อย่าลืมให้คุณพ่อกิน ยา ให้ตรงเวลานะครับ ยาลดความดันครับ”

วางสายโทรศัพท์ไป เหยียนฝางก็ส่งข้อความไปหาโมเส หาน : คืนนี้กินข้าวเป็นเพื่อนฉัน ชดเชยคืนห้าหมื่น

โม่เสน่หานที่อยู่อีกฝ่ายกลับถูกคำพูดประโยคนี้ของเขาทำให้

พูดไม่ออก เธอกำลังสับสนว่าจะตอบเขาดีไหม

เหยียนฝางส่งข้อความมาอีก : ข้าวหนึ่งมื้อ ห้าหมื่น

โม่เสน่หานยังไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง จึงพิมพ์ข้อความส่ง กลับไป : นายไม่ได้ดื่มเหล้าหรอกนะ? หรือว่าส่งข้อความผิด

เหยียนฝาง : หกโมงเย็น ฉันไปรับเธอ

โมเสน่หาน “…..” ฉันตอบตกลงนายแล้วเหรอ?

แต่คิดไปคิดมา มื้อนึงชดเชยห้าหมื่น นี่มันคุ้มค่าเกินไปแล้ว

ไม่เช่นนั้น เธอขายของหมดหน้าตัก ก็ยังรวมกันได้ไม่ถึงห้าหมื่น
เหยียนฝางส่งข้อความมาอีกครั้ง : แต่งตัวสุภาพหน่อย

ไม่เสวนาน ..……….. ทำไมรู้สึกใจคอค่อยดีนะ?

เอาเถอะ เพื่อเงินห้าหมื่นเทหมดหน้าตัก ไม่เสบู่หานรีบเปิดตู้ เสื้อผ้า รื้อค้นอยู่หลายรอบก็พบว่าเสื้อผ้าที่ถือว่าสุภาพนั้นน้อย ซะยิ่งกว่าน้อย

จึงตรงดิ่งไปเคาะประตูห้องน้องสาวไม่ถึง “เปิดประตู ฉันยืม เสื้อผ้าหน่อยจะออกไปทานข้าว

จากนั้น โม่ฉิงแง้มประตูโยนกระโปรงยาวสีฟ้าอ่อนออกมา และปิดประตูห้องลงอีกครั้ง โม่เสน่หานยังได้ยินเสียงล็อคประตู อีกด้วย

เมื่อดูเวลาแล้ว ใกล้จะหกโมงเย็นแล้ว ไม่เสบู่หานรีบกลับไป แต่งตัวที่ห้องตัวเอง ก่อนออกจากบ้านเกรงว่าพ่อกับแม่จะถาม เยอะแยะ จึงโกหกไปว่าไปงานเลี้ยงรุ่นไม่กลับมากินข้าวแล้ว

หกโมง เหยียนฝางมาถึงข้างล่างตึกตรงเวลา ส่วนโม่เสว่ หานก็มารอที่ข้างล่างตึกตั้งนานแล้ว

เพียงแต่เธอคิดไม่ถึงว่า เหยียนฝางคนนี้จะมีรวยขนาดนี้ ขับ รถคันเป็นล้านมา เป็นที่น่าเตะตามาก

เธอรีบขึ้นรถ รัดเข็มขัดนิรภัย เสียงต่ำเฉยชาของเขาดังขึ้นมา จากด้านข้าง “เสื้อผ้าไม่เลว สวยดี”

“อ้อ เสื้อผ้าของน้องสาวฉันหนะ” โม่เสบู่หานเริงร่า หลุดปาก พูดออกมา ดังนั้นจึงไม่เห็นสายตาของเหยียนอย่างที่กำลังจะโมโหแต่ก็สงบลงในทันที

ทั้งสองคนไม่พูดกันตลอดทาง จนกระทั่งรถมาจอดที่โซน คฤหาสถ์หรูใจกลางเมือง ในที่สุด ไม่เสน่หานก็รู้แล้วว่า เหยียน ฝางคนนี้เป็นทายาทคนรวย

อึ้งทึ่งจนใจสั่นอยู่สักครู่ เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าเรื่องที่ทำให้รู้สึก

ที่งยิ่งกว่านั้นอยู่ข้างหลัง

เมื่อเธอเข้ามาถึงประตูบ้านตอนที่ได้เห็นคนวัยกลางคนที่นั่ง อยู่บนโซฟาแล้ว ตกใจจนหน้าซีดขาวแล้ว

“ท่าน ท่านประธานเหยียน……