บทที่ 3

ลืมไม่ลง? หมายความว่ายังไง?

ขณะที่กำลังครุ่นคิดความหมายในคำพูดของเหยียนฝาง โทรศัพท์มือถือก็มีรูปภาพอีกรูปนึงส่งเข้ามา

เป็นรูปท่อนบนของผู้ชาย สัดส่วนที่สมบูรณ์แบบของร่างกาย และกล้ามเนื้อ บนผิวหนังของเขานั้นถูกรอยทำลายจนหมดสิ้น

เหยียนอี้ฝาง : ถ้าเปลี่ยนเป็นพี่ พี่จะลืมไหม?

โม่เสน่หานที่นั่งอยู่บนรถตกใจจนสั่นไปหมด รู้สึกว่าเหยียน ฝางเริ่มเล่นงานเธอแล้ว

เมื่อคิดดูแล้ว ชีวิตช่วงเวลาวัยรุ่น เพิ่งจะเรียนจบออกมา ฝึกงาน หน้าตาหล่อนิสัยดี เป็นที่ชื่นชอบของผู้หญิงอย่างมาก คง คาดไม่ถึงว่าจะถูกน้าแก่คนนึงมีอะไรด้วยแล้ว แถมยังทำให้มี แผลเต็มร่างกาย ในใจต้องกลืนกินความโกรธไม่ลงแน่ ๆ

โม่เสน่หานคิดภาพท่าทางเหยียนฝางกัดฟันกรอดเกลียด ตนเองจนเข้ากระดูกออก มันน่ากลัวมากจริง ๆ

แต่น่ากลัวก็ส่วนน่ากลัว สุดท้ายก็พิมพ์ตอบกลับไปอีก : คือว่า ฉันสามารถชดใช้ค่ารักษาพยาบาลและค่าทำขวัญให้ได้……..

ที่ประหลาดก็คือ เหยียนฝางกลับไม่ตอบข้อความแล้ว ไม่เส ว่หานจ้องมอง โทรศัพท์มือถือ ใจร้อนจนไม่รอข้อความตอบกลับของเขา และพิมพ์ข้อความกลับไปอีกครั้ง : ฉันหมดสติไปแล้ว จริง ๆ ไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าตัวเองทำอะไรลงไปบ้าง? ถ้าหาก ทําให้ร่างกายจิตใจนายได้รับบาดเจ็บ ก็เสนอราคามาเถอะ!

เหยียนฝางก็ยังไม่ตอบข้อความกลับมา แต่กลับเป็นแม่ที่ส่ง ข้อความถล่มใช้ให้เธอกลับบ้านไม่หยุด ทำได้เพียงแต่เลิกสนใจ หน้าเพจของเหยียนฝาง แล้วกลับบ้านทันที

ยังไม่ทันที่จะเดินเข้าประตูบ้าน เสียงบึกบึนแหบแห้งของคุณ แม่ก็ดังมา “เสน่หาน น้าของลูกพึ่งส่งข้อความมาให้แม่ บอกว่า หาผู้ชายที่ฐานะไม่เลวมาสองสามคนให้ลูก พรุ่งนี้วันเสาร์แล้ว ลูกห้ามเลี่ยงนะ จําเป็นต้องไปดูตัวคนอื่นเขาหน่อย ได้ยินหรือ ยัง?”

เห้อ ผู้หญิงหนอแค่เพียงอายุเกินยี่สิบแปดก็ถูกติดป้ายขายไม่ ออกแล้ว

“รู้แล้วค่ะ!” โม่เสน่หานเปลี่ยนไปสวมใส่รองเท้าแตะ เดินมาที่ โซฟา โม่ฉิงน้องสาวยื่นมันฝรั่งแผ่นทอดกรอบมาให้ แล้วพูดขึ้น “พี่ เมื่อกี้แม่พูดแล้วว่า ถ้าหากปีนี้พี่ยังไม่ออกเรือนอีก ก็จะตัดสิน ใจให้ทุกคนในบ้านกินเจตลอดไป กินจนกว่าจะถึงตอนที่พี่ออก เรือนไป เพื่อลาภปากของทุกคน พี่รีบหาแฟนสักคนเถอะ!”

โมเสว่คิดขึ้นมาชั่วขณะ บ้านนี้อยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว แม่ถึงขนาด ว่าตามใจว่าเธอแค่ลากผู้ชายกลับมาบ้าน ก็ถึงจุดที่สามารถพยัก หน้ายินยอมได้เลย

บนโต๊ะอาหาร ไม่เสบู่หานแกล้งทำเหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ตั้งอกตั้งใจกินข้าว ไม่ว่าพ่อแม่จะพูดอะไร เธอก็ทำเป็นฟังหู ซ้ายทะลุหูขวาหมด จากนั้นก็รีบไสหัวกลับห้องไป

เพียงแต่ว่า ดูเหมือนช่วงนี้สวรรค์จะไม่อยากให้เธอจิตใจสงบ ลง กริ่งประตูบ้านดังขึ้นไม่นิ่งเดินไปเปิดประตู จากนั้นเสียงกระดิ่ กระดาของเธอก็ดังขึ้น “พี่ มีคนมาหา เป็นพี่ผู้ชายหน้าตาหล่อคน

โม่เสน่หานหันหน้าไป เพียงชั่วพริบตาที่มองเห็นเหยียนฝาง ก็รู้สึกเหมือนเลือดไหลทวนกระแส ตะเกียบตกลงบนพื้น ใจเต้น อย่างรุนแรง

เขาหาบ้านเธอเจอได้ยังไง? แล้วเขามาทำอะไรที่นี่? เหยียนฝางยิ้มหวานหยาดเยิ้ม ในมือถือถุงกระดาษอยู่ และ เดินเข้ามาหาเธอ “พี่ลืมของไว้ ผมเลยเอามาส่งให้

โม่ฉิงยัยคนนี้เป็นคนที่อยากรู้อยากเห็นมาก จึงถือโอกาส ตอนที่ไม่เสน่หานไม่ทันได้ระวังตัว จึงรับเอาถุงมาแล้วเปิดออกดู “ฉันดูสิว่ามันคือของอะไร?”

เมื่อกางเกงในลายPeppa Pigปรากฏต่อสายตาของทุกคน ในใจของโมเสว่หานมีความคิดที่อยากจะตายให้ได้ ใบหน้า มีอายุนี้ไม่รู้จะเอาไปไว้ที่ไหนแล้ว

“โอ้โหว พี่ รสนิยมของพี่นี่จัดจ้านนะ Peppa Pigเชียวนะ คน ของสังคมเนอะ!” โม่ฉิงหัวเราะคิกคักอย่างกับคนบ้า ส่วนสายตา ของพ่อกับแม่นั้นมองมาอย่างตกใจทำยังกับกินแมลงวันเข้าไป ทำเหมือนกับว่าเธอทำเรื่องเลวร้ายจนไม่อาจให้อภัยได้
โมเสน่หานแบ่งกางเกงในมาจากมือไม่ถึง และถลึงตาใส่เหยี ยนฝางแวบหนึ่ง คว้าปกคอเสื้อของเขาแล้วเดินออกไปข้างนอก ประตู โม่ฉิงที่อยู่ด้านหลังตื่นเต้นจนพูดขึ้น “พี่ พวกพี่เป็นอะไรกัน เหรอ?”