บทที่ 12

ตกใจจนเลือดจับเป็นก้อน ผลักเหยียนฝางออกอย่างแรง เห็น สายตาปลิ้นปล้อนพออกพอใจของเหยียนฝาง

“แม่……….ไม่ใช่แบบที่แม่คิดแบบนั้นนะ!” โมงเสน่หานมอง ดูแม่ของที่อ้าวเดินเข้ามา เธอตกใจกลัวจนขาสั่น

“ถ้าไม่ใช่แบบที่ฉันคิดแบบนั้น แล้วมันคือแบบไหน”แม่เสว่ หานทิ้งขยะด้วยมือข้างเดียว มือนึงจับคนนึงส่วนอีกมือก็จับอีก คนลากทั้งสองคนขึ้นไปบนตึก

ที่ห้องรับแขก โม่เสบู่หานอยากจะหารูมุดเข้าไป นี่มันเรื่อง อะไรกันเนี่ย!

พ่อเสน่หานกับแม่เสน่หาน ใช้สายตาเฉียบคมมองทั้งสองคน มี เพียงแต่ไม่นิ่งที่ท่าทางรอคอยดูเรื่องสนุก ๆ เอะอะก็พูดประโยค ที่ทําให้คนตกใจเป็นอย่างมาก

ไม่งั้นเอาแบบนี้ดีกว่า “แม่ แม่ก็ยอมพี่เขาไปเถอะ! ยังไงซะ หนุ่มน้อยวัยละอ่อนก็ไม่ใช่ว่าจะหาง่าย ๆ

โม่เสน่หาน ใช้มือนึงตบไปที่บนหัวของโม่นิ่ง “เธออย่าพูดมั่ว!

“ฮึมฮึม เธอชื่ออะไร?” พ่อเสบู่หานจู่ ๆ พูดขึ้น เห็นได้ชัดว่า ถามใครบางคน

โม่เสบู่หานกังวลว่าเรื่องจะยิ่งอยู่ยิ่งซับซ้อนขึ้น จึงรีบพูดขึ้น”พ่อ เขาเพียงแต่จะส่งหนูกลับบ้าน…….

“ฉันพูดกับแกเหรอ?” พ่อเสาทานสายตาพิฆาตมองมา ทำให้ โมเสน่หานตกใจจนปิดปากลงช้า ๆ

“คุณลุงครับ ผมชื่อเหยียนฝาง คุณลุงเรียกผมอย่างก็ได้ ครับ” เหยียน ฝางนายคนนี้เสแสร้งแกล้งทำเป็นเด็กดี

จากนั้น เหยียนฝางก็ถูกคุณพ่อกอดไหลบอกว่าจะลงไปคุย กับเขาเกี่ยวกับอุดมคติชีวิต

เท้าของเหยียนฝางเพิ่งจะออกนอกประตูไป ไม่เสน่หานก็ถูก แม่จับมือเอาไว้ อบรมสั่งสอนเธอเกี่ยวกับความคิดที่ว่าผู้หญิง แกกว่าสามปีอุ้มอิฐทอง……..อะไรทำนองนั้น

สุดท้าย ไม่เสวนานทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ จึงตะโกนออกมา “เขาไม่ใช่แฟนของหนู! หนูกับเขาเป็นไปไม่ได้ ชาตินี้ก็ไม่ สามารถเป็นไปได้

จากนั้นต่อหน้าแม่และน้องสาว โม่เสน่หานปิดประตูห้องอย่าง แรง แสดงความไม่พอใจ

โรงไวน์ เหยียนอี้ฝางคุยเรื่องเกี่ยวกับชีวิตกับพ่อเสบู่หานเสร็จ ก็กลับมาที่ร้าน

ติงหลังเก็บธนบัตรที่อยู่บนพื้นขึ้นมาเรียงซ้อนกันอย่างเป็น ระเบียบบนโต๊ะ เมื่อเห็นเขากลับมาก็ยิ้มร่าเริง “อ้าว ไหงกลับมา แล้ว ฉันนึกว่าคืนนี้สาวสวยอยู่ในอ้อมอกนายแล้วจะไม่กลับมา แล้ว”
เหยียนอี้ฝางเดินเข้ามาแล้วพูดขึ้น “นี่คือเงินที่แม่ฉันให้เธอ นายเก็บให้ฉันไว้ดี ๆ ขาดหนึ่ง ใบจะถามหาจากนาย

“โอ้โห พี่สาวคนนี้เท่เกินไปแล้ว กล้ามากที่ใช้เงินแม่ของนาย ฟาดใส่นาย ฉันชอบหวะ!” พูดจบ ซึ่งหลังก็รับรู้ได้ถึงสายตา พิฆาตของ เหยียนฝาง จึงหุบปากลงอย่างเฉลียวฉลาด

สายตาของเหยียนฝางมองไปที่บนธนบัตร มุมปากยกสูง

ไม่กี่วันนี้ ไม่เสบู่หานนอกจากจะถูกพ่อแม่ทิ้งระเบิดถามเรื่อง การแต่งงานแล้ว และยังร่อนประวัติย่อเพื่อหางานทำที่น่า ประหลาดใจก็คือ ไม่มีสักบริษัทแจ้งให้เธอไปสัมภาษณ์งาน

หรือว่า เธอจะยื่นในAPPปลอม?

ช่างเถอะ! ในเมื่อไม่ได้ข่าวคราวอะไรเลย งั้นก็ทําได้เพียงพก ประวัติย่อออกไปหางานด้วยตนเอง ประตูบริษัทเหยียนชื่อ ชีวิต นี้เธอไม่อยากจะเข้าไปเหยียบอีกแม้แต่ก้าวเดียว

ที่น่ากลุ้มใจก็คือ เธอไปสัมภาษณ์งานแต่กลับไม่มีสักบริษัทรับ เธอเข้าทำงาน แม้กระทั่งหลังจากดูประวัติย่อของเธอเสร็จแล้ว ก็ ให้เธอออกไปเลย

เวลาผ่านไปเต็ม ๆ ครึ่งเดือน ไม่มีสักบริษัทรับเธอเข้าทํางาน นี่มันไม่ปรกติเกินไปแล้ว

โม่เสว่หานสํารวจตลาดสมัครงานอยู่ในห้อง ไม่นิ่งเคาะประตู เรียกเธอให้ไปทานข้าว จู่ ๆ ก็มีความรู้สึกสะอิดสะเทือนคลื่นไส้ อาเจียนขึ้นมา
เธอปิดปากไว้แล้วพุ่งเข้าไปคลื่นไส้อยู่ในห้องน้ำ ทันใดนั้นก็ นึกถึงช่วงประจำเดือน หัวใจจมลงสู่ก้นบึ้ง

ไม่น่าจะบังเอิญขนาดนี้หรอก

ตลอดเวลาที่ทานข้าว โมเสบู่หานอดกลั้นต่ออาการคลื่นไส้ที่ กําลังจะพุ่งออกมาจากลำคอ เธอหน้าเขียวหน้าฝนทานข้าว ให้หมด แต่ก็ทนไม่ไหวจึงเข้าไปอ้วกจนหมดไส้หมดพุงอยู่ใน ห้องน้ำ

ยิ่งคิดก็ยิ่งกลัว วันต่อมา ไม่เสน่หาน ใส่ผ้าปิดปาก ใส่แว่นตา นําไปโรงพยาบาล เจาะเลือดไปตรวจสอบ

ช่วงเวลาที่ผลการตรวจสอบออกมา โม่เสบู่หานอยากจะตาย โปรเจสเตอโรน (ฮอร์โมนสำหรับการตั้งครรภ์)—60 ฮอร์โมนที่ผลิตจากเซลล์ของรก—701

ผลการวินิจฉัย : ตั้งครรภ์ระยะแรกหกสัปดาห์