บทที่ 10

“ฉันไม่ได้พูดว่าจะไปนะ เธอรีบไปบอกแม่เลย ถ้าหากไม่อยาก ให้คนอื่นไม่พอใจที่ไม่ไปตามนัด ก็อย่าให้แม่ลำบากตัวเองเลย พูดจบ ไม่เสน่หานก็หยิบหมอนขึ้นมาไล่ให้โม่นิ่งออกจากห้องไป

เธอที่นอนอยู่บนเตียง รู้สึกสับสนเกี่ยวกับอนาคต โดนการ ปล่อยเนื้อปล่อยตัวครั้งแรกทำลายจนย่อยยับในปีแล้ว

จู่ ๆ โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เป็นเบอร์แปลก

โมเสน่หานไม่ได้คิดเยอะ จึงรับสายทันที เสียงงดงามมีสง่า ของผู้หญิงดังขึ้นจากโทรศัพท์ “โมเสน่หานใช่ไหม? ฉัน คือ……แม่ของเหยียนฝาง ฉันอยากจะนัดเจอเธอสักหน่อย

ไม่เสน่หาน ในเวลาอันสั้นและเงียบนี้ เธอจินตนาการ ถึงภาพแม่สามีใจร้ายที่ต้องการจะแยกสามีภรรยาให้ออกจาก กัน แม้กระทั่งบทละครน้ำเน่าที่ให้เงินเธอเพื่อให้เลิกยุ่งกับ ลูกชายของเธอ สุดท้ายก็มายังสถานที่ที่นัดกันเอาไว้

ร้านกาแฟ

โม่เสน่หานอยู่ต่อหน้าแม่ของเหยียนฝางก็รู้สึกได้ถึงความไม่ สงบสุขนิดหน่อย ถอนหายใจด้วยความหดหู ความหน้าตาดีของ เหยียนฝางนั้นได้กรรมพันธุ์มาจากแม่ทั้งหมด แน่นอนว่านิสัย เย็นชาของเขาก็ได้จากกรรมพันธุ์มา

ไม่มีคนเปิดปากพูดก่อน หลังจากที่ต่างคนต่างเงียบได้สิบนาที ในที่สุดแม่ฝางก็นำบัตรใบหนึ่งวางลงบนโต๊ะแล้วตันมา ให้เธอ ในนี้มีห้าแสน เลิกยุ่งกับลูกชายของฉัน”

ไม่เสน่หานกระตุกมุมปาก แต่ไหนแต่ไรไม่เคยลองเรื่องที่คิด สิ่งใดก็ได้สิ่งนั้น

แม่ฝางเมื่อเห็นเธอไม่มีการตอบรับ สีหน้าเคร่งขรึมพูดขึ้น

“ทำไม ไม่พอใจเหรอ?”

“ไม่ค่ะ พอใจ พอใจแล้ว!” โมเสทานยิ้มจื่อ หยิบบัตรทองยัด ลงในกระเป๋า “คุณผู้หญิงวางใจได้ค่ะ ฉันจะไม่ยุ่งกับเขาอีก”

“รู้ตัวเองก็ดี ดีมาก รหัสแปดหกตัว” แม่ฝางมองไม่เสน่หาน อย่างเหยียดหยาม ไม่อยากจะเสียเวลาไปกับเธอ จึงถือกระเป๋า แล้วเดินออกไปเลย แม้แต่พูดลาก่อนก็ไม่มี

โมเสน่หานมองดูบัตรในมือ แล้วถอนหายใจ รู้สึกเหมือนโดน ดูถูกนิดหน่อย เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดแชทแล้วส่ง ข้อความหาเหยียนฝาง : อยู่ไหน?

พอดีกับที่เหยียนฝางกำลังอยู่ที่โรงไวน์ของเพื่อนที่รัก เมื่อ เห็นข้อความในสายตาแสดงความงงงวย คิดถึงฉันเหรอ?

ไม่เสน่หาน : นายอยากจะคิดแบบนั้นชั่วคราวก็ได้

ตึงหลังเข้ามาใกล้ เห็นบทสนทนาของทั้งสองคน ยิ้มอย่าง ประหลาดใจ “นี่คือพี่สาวคนนั้นที่ดื่มเหล้าเมาแล้วมีอะไรกับนาย เหรอ?”

เหยียนอี้ฝางไม่ได้พูดอะไร ส่งตำแหน่งที่ตั้งไปให้เธอโดยตรง
ไม่เสว่หานมาที่โรงไวน์ตามตำแหน่งที่ตั้ง แต่ก่อนที่เธอจะมา ถึงเธอแวะไปที่ธนาคารก่อนแล้ว

“เฮ้ พี่สาวคนสวยคนนี้คือโมเสน่หานใช่ไหม?” ซึ่งหลังรอการ ปรากฏตัวของเธอมาโดยตลอด อยากจะดูว่าตกลงเป็นคนยังไง ถึงได้ทำให้เหยียนฝางต้องมากินเหล้าที่เขาหลายวันติดต่อกัน

ไม่เสน่หานถูกความเป็นมิตรของตึงหลังทำให้ตกใจหมด โชค ดีที่เธอมีสติทำให้ใจเย็นลง พยักหน้าเบา ๆ ยิ้มน้อย ๆ แล้วเดิน เข้าไปข้างใน มองเห็นเหยียนฝางที่นั่งดื่มเหล้าไม่พูดไม่จาอยู่ที่ ข้างหน้าต่าง

พูดจากใจ เขาในท่าทางแบบนี้ทำให้……..งดูดใจคนจริง ๆ

โม่เสว่หานสติแตกตื่น ในชั่วพริบตาเดียว ตะลึงจนขยับไม่ได้ ทันใดนั้นเหยียนฝางหันหลังกลับมา มองไปที่เธอด้วยสายตาที่ เลือนลาง ยิ้มอย่างพออกพอใจ “มาหาฉันมีธุระอะไร?”

ติงหลังยิ้มตาหยีนั่งลงใกล้ ๆ รอคอยเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นใน ข้างหน้าอย่างใจจดใจจ่อ ไม่คลาดเคลื่อนสายตาจับจ้องไปที่ พวกเขา

โม่เสบู่หานก็ยิ้มมุมปาก เดินเข้าไปหาเหยียนฝางทีละก้าว ๆ แล้วเปิดกระเป๋าออก หยิบเงินที่ถอนออกมาจากธนาคารออกมา “นี่คือเงินห้าแสน ค่าเสียตัวของนาย ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปนาย กับฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก”

พูดจบ ก็หยิบธนบัตรสีแดงชมพูโยนลงบนตัวเขาอย่างแรง ธนบัตรสีแดงลอยเต็มห้องระหว่างคนสองคนอย่างสวยงามงดงามราวกับเพ้อฝัน

ติงหลังตกตะลึง อ้าปากกว้างจนสามารถยึดไข่ไก่เข้าไปได้ ถลึงตายังกับขนมโดรายากิ ในตอนนี้กลับรู้สึกว่าไม่เสน่หานเท่ มากจนคาดไม่ถึง!

โมเสน่หานก็รู้สึกว่าตนเองในเวลานี้เท่มาก ยิ้มมุมปากอย่าง ภาคภูมิใจ แล้วพูดกับเขาด้วยท่าทางที่ตนเองคิดว่าสง่างาม “”สาวสวย เธอรู้ไหมว่าตัวเองทำอะไรอยู่?