บทที่ 4 เมีย

หญิงสาวมองกลับมาที่เขาคนนี้ด้วยสายตาที่เต็ม ไปด้วยความผิดหวัง เสียใจ ช้ำใจ ทั้งโกรธทั้งเกลียด เห็นเธอเป็นตัวอะไร สิ่งของไร้ค่างั้นเหรอ คิดจะให้ใคร ก็ได้ คิดจะโยนทิ้งตอนไหนก็ตามแต่ต้องการ

“ไปกับฉัน” ชายที่เคยนั่งอยู่นั้นถึงกับตาลุกวาว ลุกขึ้นมาโอบเอวเธอไว้ทันที

หญิงสาวมองกลับไปที่เขาอีกครั้ง ท่าทีที่ไม่ สนใจของเขานั้น มันยิ่งทำให้เธอโมโหจนคิดทำอะไร ที่คนอื่นไม่ทำได้สิคุณพายุ…แล้วฉันจะทำตามที่คุณ ต้องการทุกอย่าง อยากให้เธอเป็นผู้หญิงชั้นต่ำ เห็นแก่ เงิน ผู้หญิงไร้ยางอาย โกหกหลอกหลวงร่าน ปลิ้นป้อน ตอแหล โสเภณีข้างทาง หรือจะเป็นสิ่งของ ขยะที่เขี่ย ทิ้งให้คนอื่น เธอก็จะทำให้มันครบทุกอย่าง

“ค่าตัวของฉันค่อนข้างแพงนะคะ แต่ถ้าคุณจ่าย ไม่อั้นฉันจะปรนนิบัติรับใช้ และซื่อสัตย์กับคุณคนเดียว เลยค่ะ”

มันน่าโมโหนัก ซื่อสัตย์งั้นเหรอ ใครจะไปเชื่อ ขนาดฉันทำถึงขนาดนี้ ยัดเหยียดความเป็นสามีให้กับ เธอเธอยังไม่รู้สึกสะทกสะท้านแล้วยังกล้าบอกว่าจะ ซื่อสัตย์ เห็นแล้วมันหงุดหงิดไม่มีปฏิเสธหรือเล่นตัว ไม่รู้ รึยังไงว่ากำลังเล่นกับใคร ไม่คิดบ้างรึไงว่าไอ้คีย์มันได้ แล้ว ถ้ามันเบื่อ เดี๋ยวมันก็ทิ้ง
โอยยยยยยยย…ปวดหัวโว้ย ยกให้ไปแล้วก็ให้ไป สิว่ะยังจะมาคิดหน้าคิดหลังอะไรอีก เธอก็แค่ผู้หญิงที่ ชอบหลอกลวง เห็นแก่เงินคนหนึ่ง ในเมื่อเขาเป็นหัวหน้า ของเธอ เธอเป็นทาสรับใช้ของเขา เขาจะทำอะไรกับ เธอก็ได้ ชายที่เดินวนไปวนมาอยู่ภายในห้อง งุ่นง่าน วุ่นวาย ภายในสมองของเขาตอนนี้คิดแต่เรื่องเธอ เท่านั้น จนเขาเริ่มไม่เข้าใจตัวเอง เธอก็เต็มใจที่จะไป เองไม่ใช่เพราะเราซะหน่อย

ชายร่างสูงที่ยังงุ่นง่านวุ่นวายกับความคิดของตัว เองนั้น ระยะเวลาร่วมสัปดาห์ที่เขาทำกับเธอราวกับเธอ คือนักโทษ อาจจะมากกว่าเสียด้วยซ้ำ เขาไม่อยากจะ เชื่อว่าเธอจะทนมันได้ ไม่เคยมีวันไหนที่เขาไม่ผลักไส ไล่ส่ง ไม่มีวันไหนที่ไม่ทำร้ายเธอคนนั้น ไม่ว่าจะด้วย คำพูดหรือการกระทำที่แสนจะเจ็บปวดแม้จะไม่ได้ทุบตี แต่แก่นกายที่ยัดเหยียดให้เธอแต่ละครั้ง เขาก็รับรู้ถึง ความเจ็บปวด

ไอ้พายุ แกลองคิดทบทวนอีกทีให้ดี เธอคือผู้หญิง หลอกหลวง เห็นแก่เงินคนนั้นจริงๆใช่มั้ย หรือเธอจะไม่ ใช่คนๆนั้น แต่จะเป็นไปได้อย่างไร เธอกับผู้หญิงคน นั้นเหมือนกันมากขนาดนั้น ทั้งชื่อทั้งหน้าตา แต่ทำไม ในใจลึกๆของเขาบอกว่าเธอกับผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่คน เดียวกัน ถ้าเธอไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น ถ้าเธอไม่ใช่ผู้หญิง ที่มาหลอกลวงแล้วทิ้งไป จะกลายเป็นว่าเขาเอาผู้หญิง สองคนมาปนเปรวมกัน โอยยยยยยย…ปวดหัวโว้ย ถึง ตอนนี้เขาต้องทำยังไง
“ลม ช่วยสืบเรืองผู้หญิงคนหนึ่งให้ฉันที” ชายร่าง สูงรองประธานบริษัทต่อสายหาผู้ช่วยคนสนิทของเขา และให้ผู้ช่วยตามสืบเรื่องของเธอทันที

“คุณปรายฝน!!”

“ทำไมแก..”

“ไม่ต้องถามอะไรมากนะครับ ผมกำลังตามสืบ

อยู่”

“หรือว่า…”

“อย่างที่คุณพายุคิดนั่นแหละครับ”

เป็นผู้หญิงของคีรินกับการเป็นผู้หญิงของฉัน ทำไมเธอต้องเลือกมัน โอยยยยยยยยยยย..ยิ่งคิดยิ่ง อยากฆ่าตัวเองตายตอนนี้ เมียตัวเองแท้ๆ ยกให้มันไป ได้ไงว่ะเมีย เมียงั้นเหรอ…เธอก็แค่โสเภณีที่มาสนอง ความใคร่ความต้องการของผู้ชายเท่านั้น ทำไมต้อง บอกว่าเมีย ตอนนี้ชายคนนี้เริ่มสับสนไปหมดแล้ว

ผู้หญิงเพียงแค่คนเดียวทำไมมีอิทธิพลกับเขา มากมายขนาดนี้ ผู้หญิงรายอื่นเขาไม่เห็นจะต้องสนใจ ไม่เห็นจะต้องใส่ใจ แต่กับปรายฝน ตั้งแต่เธอเข้ามา ทำงานที่บริษัทหลายเดือนแล้วไม่มีวันไหนที่ในหัวสมอง ไม่คิดเรื่องคนคนนี้จนถึงตอนนี้ ตอนที่เขาเป็นฝ่ายยกให้คนอื่นกลับต้องมานั่งคิดวุ่นวาย จนจิตใจไม่อยู่กับ เนื้อกับตัว กระสับกระส่ายสับสนวุ่นวายไปหมดแล้วสิ่ง เดียวที่เขาจะทําได้ตอนนี้คือต้องไปตามตัวเธอกลับมา แล้วต่อไปจะเกิดอะไรหรือคิดอะไรค่อยว่ากันทีหลัง

เพลี้ย!!

หลังจากคุณหญิงมีนาและน้ำค้างกลับมาจาก อเมริกาก็เรียกหาปรายฝนทันที แต่สิ่งที่เธอต้องรับรู้ และได้ยินกลับมานั้นทำให้เธอไม่พอใจในตัวลูกชาย ของเธออย่างมาก จะให้เขายอมรับเลยมั้ยว่าความจริง แล้วเขาก็กำลังจะไปตามตัวเธอกลับมาเหมือนกัน

“แม่สั่งสอนให้แกเป็นแบบนี้รึยังไง รู้ทั้งรู้ว่าคีริน เป็นยังไง ยังจะส่งเธอไปอีก”

“ไม่แก้ตัวก็ดี ต่อจากนี้ฉันจะมาดูแลบริษัทด้วยตัว เอง ปรายฝนคือคนของแม่ อย่ามายุ่มย่าม

“พี่ค้างช่วยผมที”

“ฉันจะช่วยอะไรแกได้ แกทำตัวของแกเอง”

“แม่…”
“ถ้าแกไม่ได้คิดอะไรกับหนูปรายฝนก็ไม่เป็นไร แม่จะหาผู้ชายคนอื่นมาช่วยดูแล เผื่อเธออาจจะเปิดใจ รับใครให้ไปดูแลก็ได้แม่ไม่เคยบังคับใจใครอยู่แล้ว” ชายคนนี้นิ่งขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินว่าแม่ของเขาจะยก ผู้หญิงคนนี้ให้คนอื่นทำไมต้องเอาผู้หญิงคนนี้ยกให้ ใครต่อใคร ก็ในเมื่อเธอเป็นเมียของฉัน เข้าใจมั้ยว่าเมีย ของฉัน เธอก็ต้องเป็นของฉันคนเดียวสิ ใครก็ไม่มีสิทธิ นอกจากฉันเท่านั้น

“ไปตามหนูปรายฝนกลับมาเดี๋ยวนี้ หากเธอเป็น อะไรขึ้นมา แม่จะไม่อภัยให้แกเด็ดขาด”

ณ บ้านของคีริน ·

หลังจากที่พายุถูกหญิงวัยกลางคนเทศนาหนัก และยื่นคำขาดให้กับเขา ชายคนนี้จึงต้องตรงไปที่บ้าน เพื่อนของเขาทันทีหรืออาจจะไม่ใช่เพราะคำสั่งของ หญิงวัยกลางคนแต่เป็นความคิดลึกๆในใจของเขาเอง หรือเปล่าก็กำลังที่จะไปตามตัวเธอกลับไปเหมือนกัน ทำไมแม่กับพี่สาวของเขาต้องกลับมาทันเหตุการณ์นี้ ด้วย

“แม่ครับคีรินอยู่ไหน”

“อ้าวพายุ ลูกมาได้ไงเนี่ยคีรินพึ่งไปหาลูกมาไม่ใช่เหรอ ”
“ครับแม่ ว่าแต่ว่าตอนนี้เพื่อนของผมอยู่ไหนเหรอ

ครับ”

“แม่ก็อยากถามพายุเหมือนกันว่าทำไมกลับมา ลูก ของแม่มีผู้หญิงติดมาด้วย”

“เอาไว้เดี๋ยวผมมาเล่ารายละเอียดทีหลังนะครับ แต่ตอนนี้มีธุระด่วนกับคีรินมันจริงๆ” เขาพูดด้วยท่าที ที่รีบร้อนจนคนที่เห็นท่าทีนั้นต้องรีบบอกในสิ่งเขาถาม ทันที ไม่เร่งเร้าที่จะให้คนคนนี้เล่ารายละเอียดในตอนนี้

“อ่อจ่ะคีรินพาผู้หญิงคนนั้นไปที่คอนโดน่ะ แม่ก็พึ่ง กลับมาจากที่นั่น”

“ขอบคุณมากครับท่านแม่” เขาพูดได้แค่นั้นก็รีบ ขับรถตรงไปที่คอนโดของคีริน เพื่อนของเขาทันที เขา ก็พอจะรู้ว่าคอนโดอยู่ไหน เพราะเขาเองก็เคยไปอยู่ บ่อยๆ

· ณ คอนโดS (ห้องของคีริน)

“ปล่อยฉันเถอะ” หญิงสาวพยายามขอร้อง อ้อนวอนชายที่อยู่ตรงหน้า

“เธอต้องการมากับฉันเองไม่ใช่รึไง” เขาถาม อย่างไม่เข้าใจว่าเธอคนนี้จะดิ้นทุรนทุรายไปทำไม ก็ใน เมื่อเธอเลือกที่จะมากับเขาเอง
“ฉันจําเป็นต้องทําแบบนั้น”

“สายตาแบบนั้น อย่าบอกนะว่าเธอชอบไอ้พายุ

มัน”

“…” ไม่มีคำตอบจากเธอ มีแต่ใบหน้าและสีหน้าที่ 11 หลุบต่ำลงอย่างเห็นได้ชัด

“หรือว่ารักมันงั้นเหรอ”

“แค้นมากกว่า ทำอย่างกับฉันไม่มีหัวใจ”

“ก็ได้ๆ เดี๋ยวฉันส่งคืนให้มันนะ แต่ตอนนี้ขอก่อน เถอะก่อนที่จะส่งคืนไป”

“อย่าค่ะ”

“หึ!!…คิดว่าฉันใจดีนักรึไง ฉันคงไม่ปล่อยให้เธอ ไปแบบนี้หรอกนะ เป็นผู้หญิงของไอ้พายุก็เท่ากับเป็น ของฉัน ผู้หญิงก็เหมือนสมบัติที่พลัดกันชม มันเข้าใจอยู่ แล้ว มันได้เธอแล้วใช่มั้ยล่ะ ถึงได้ผลักหัวส่งมาแบบนี้”

ยิ่งพูดก็เหมือนจะยิ่งทำให้เธอเจ็บแปรบไปที่หัวใจ ใช่!!..ที่เธอทำมาทั้งหมด มันไม่ได้มีความหมายอะไร กับเขาสักนิด มันไม่ได้ทำให้เขาหันมารับฟังหรืออธิบาย อะไรกับเธอ ถ้าออกไปได้ครั้งนี้เธอตัดสินใจแล้วว่าเธอ จะไม่กลับไปทำงานที่บริษัทของเขาอีก น้ำตาที่มันเอ่อมาอยู่ทั้งสองข้างของดวงตาคู่สวย แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ ชายคนนี้ที่เห็นผู้หญิงเป็นผักปลานั้นเปลี่ยนใจ

เขาไม่ว่าเปล่าประชิดใกล้เธอเรื่อยๆจนไปชิดผนัง หญิงสาวทรุดตัวลงนั่งสั่นและยกมือขอร้องอ้อนวอน แต่ ก็ไม่ได้ทำให้เขาคนนี้ใจอ่อน จับร่างบางนอนราบไปกับ พื้น ก่อนใช้มือเพียงข้างเดียวล็อคแขนเธอไว้ และใช้ ขาล็อคขาทั้งสองข้างของเธอไว้ไม่ให้ได้ดิ้น ก่อนปลด อาภรณ์ชั้นนอกออกทั้งหมด เหลือเพียงชั้นในสองชิ้นที่ ยังคงสวมใส่อยู่

“ปล่อยฉ..”

ชายที่อยู่ตรงหน้าไม่เปิดโอกาสให้เธอได้พูดหรือ ขอร้องต่อ ส่งปากหนาๆของเขาไปบดขยี้ริมฝีปากของ เธออย่างรุนแรง ก่อนที่มือข้างที่เหลือส่งไปด้านหลัง เพื่อปลดตะขอบลาเซียออกอย่างรวดเร็ว ใบหน้าเรียว ยาวของเขาไม่รอช้าส่งตรงมายังซอกคอ เนินออกอย่าง เอาแต่ใจ

“ช่วยด้วย ช่วยด้วยยยยยย” หลังจากที่ริมฝีปาก ละออกจากปากเรียวบางของเธอได้ หญิงสาวพยายาม ก็ร้องตะโกนให้คนเข้ามาช่วย แม้รู้อยู่แก่ใจว่าไม่มีทาง เป็นไปได้