บทที่ 1 ผู้หญิงชั้นต่ำ

พายุ ชายหนุ่มรูปงามมาดนิ่งดีกรีรองประธาน บริษัทเครือพิพัฒน์กลุ๊ปหลังจากที่เขาส่งคุณหญิงมี นาและน้ำค้างพี่สาวของเขาหน้าคอนโด ให้คนรถมา รับเพื่อเดินทางขึ้นเครื่องไปอเมริกา ก็รีบปลีกตัวเดิน เลี่ยงออกมาจากผู้หญิงที่เข้ารังเกียจอย่างปรายฝน ทันที

“คุณพายุคุณรอฉันด้วยสิ

– – ณ คอนโด M (ห้องของพายุ) –

ปรายฝนที่วิ่งตามและถือวิสาสะเข้ามาภายใน ห้องของเขาก่อนปิดประตูลง พายุปรายตามองอย่าง เอือมระอาก่อนหย่อนกายลงนั่งที่โซฟาตัวใหญ่โดย ไม่สนใจหญิงสาวที่ตามเข้ามาเลยสักนิด

“ไร้ยางอายสิ้นดี”

“ฉันมันน่าไม่อาย ไร้ยางอายแล้วยังไง”

“ตี๋า!! ชายรูปร่างสูงหน้าตาดีคนนี้พูดจาดูถูก หญิงสาวราวกับเธอทำผิดร้ายแรง ทั้งๆที่เธอไม่รู้ ด้วยซ้ำว่าทำอะไรผิดไป เขาไม่ยอมที่จะเปิดใจรับ ฟังทำอธิบายหรือเหตุผลจากเธอ
“ฉันแค่ต้องการอธิบาย

“มันก็แค่คำแก้ตัว ไสหัวออกไป”

“คุณพายุ!! ”

“อย่ามาขึ้นเสียง เป็นแค่ผู้หญิงชั้นต่ำ เห็นแก่

เงิน”

ตั้งแต่หญิงสาวก้าวเข้ามาทำงานที่บริษัทเครือ พิพัฒน์กลุ๊ปของเขาเธอก็ได้ยินคำเหล่านี้กลอกหู อยู่ทุกวันวันละสิบๆรอบ แต่เธอก็ไม่ได้โกรธเพราะ เธอไม่ได้เป็นแบบนั้น และรู้ตัวเองดีว่าไม่ได้ทำอะไร ผิดต่อเขา แต่มันก็แอบมีน้อยใจมีเจ็บกันบ้าง คำพูด เหล่านี้บางทีมันก็รุนแรงไปสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอ เธอก็แค่อยากได้คำอธิบายจากเขาทำไม เขาไม่เข้าใจกันบ้าง แต่ก็เอาเถอะผู้ชายคนนี้รวยล้น ฟ้าขนาดนี้ ใครจะอยากลดตัวลงมาเกลือกกลั้วกับ คนชั้นต่ำอย่างเธอ

“ทำไมคุณเย็นชากับฉันนัก ฉันไปทำอะไรให้ คุณนักหนา” หญิงสาวถามซ้ำแล้วซ้ำเล่า ซ้ำอีก แม้ จะรู้ดีว่าเธอไม่ได้คำตอบจากผู้ชายคนนี้

“ออกไป!! ”
“ใช่สิ ฉันไม่ใช่คนที่จะทำให้คุณมีทุกอย่างได้ เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆฉันมันก็แค่พนักงานต๊อกต๋อย คนหนึ่งเท่านั้น”

“รู้ตัวก็ดี”

ผู้ชายที่เคยสุภาพ ช่วยเหลือและปกป้องผู้หญิง คนนั้น หายไปไหนหมด เธอรู้จักและแอบชอบผู้ชาย คนนี้ตั้งแต่มัธยม เขาเองคงไม่รู้ เพราะเธอคงไม่ได้ อยู่ในความสนใจของเขาเสียด้วยซ้ำไป ในวันนั้นที่ เขาเป็นนักเรียนใหม่และเข้าไปโรงเรียนวันแรก วัน นั้นก็ทำให้เธอตกหลุมรักเขาเข้าแล้ว เขาช่วยเธอ จากผู้ชายที่พยายามจะมาลวนลามเธอ ในตอนนั้น เธอบอกกับตัวเองเลยว่าจะต้องได้ผู้ชายแบบนี้มา เป็นพ่อของลูก แต่ตอนนี้มันไม่เหลืออีกแล้ว ไม่ต้อง พยายามถึงขั้นสุภาพกับเธอแต่มันก็ไม่น่าจะใช้คำ รุนแรงกับเธอขนาดนี้ ตั้งแต่เธอก้าวเข้ามาทำงาน เป็นผู้ช่วยของเขาที่บริษัทเครือพิพัฒน์กรุ๊ป เขาไม่ เคยมีคำว่าอ่อนโยนหรือปรานี ใช้งานเธอเยี่ยงทาส พูดจาห้วน ขวานผ่าซาก ต่อว่าเธอต่อหน้าทุกคน บางครั้งก็เจ็บปวดใจดำจนเธออยากหมุดหน้าหนีไป ให้ไกล

“เธอมันก็แค่ผู้หญิงชั้นต่ำ เห็นแก่เงิน ไปให้พ้นหพ้นตา”
คำก็ต่ำสองคำก็ต่ำคอยดูนะ ฉันจะทำให้คุณ หลงหัวปักหัวป๋า มาหลงรักคนชั้นต่ำแบบฉันนี่แหละ ให้มันรู้กันไปเลยว่าผู้หญิงต่ำๆคนนี้มันทำอะไรได้ มากกว่าที่คุณคิดอย่าให้ถึงเวลาที่ความอดทนของ เธอมันหมดลงไป

ความจริงแล้วเขาก็ไม่ได้อยากดูถูกใคร เขา ไม่เคยดูถูกใครขนาดนี้เสียด้วยซ้ำ แต่ผู้หญิงอย่าง เธอคือคนที่ทำให้เขาเกลียดได้มากที่สุด ทั้งๆที่เขา เคยรักผู้หญิงคนนี้หมดหัวใจ ทำให้เธอได้ทุกอย่าง ดูแลเธอมาตลอดร่วมปี แต่เธอกลับทรยศหักหลัง หลอกลวง เอาเงินของเขาไปปรนเปรอให้ผู้ชายคน อื่น หากในวันนั้นเขาไม่เห็นกับตา ก็คงไม่มีทางเชื่อ แต่ในวันนี้เธอกลับมา และทำเหมือนทุกอย่างไม่เคย เกิดขึ้น

“จะไปตายไหนก็ไป”

หญิงสาวแทบอยากจะใช้เท้ายันหน้าเวลาเขา คนนี้พูดออกมา แต่ละคำมันเจ็บแปลบไปถึงกระดูก ถึงหัวใจ รู้สึกเจ็บใจตัวเองเหมือนกันที่เมื่อก่อนเคย คิดชอบคนคนนี้ คอยดูไปเถอะ…เธอจะทำให้เขาร่ำ ร้องเรียกหาแต่เธอจนบ้าคลั่ง แล้ววันนั้นเธอจะถีบ หัวส่งเขาให้ดู
หญิงสาวเดินออกไปพร้อมกับความช้ำใจ เจ็บใจ น้อยใจ มือเล็กกำมัดแน่นหันมองประตูที่มัน ค่อยๆปิดลง ก่อนที่จะเดินกลับเข้าห้องของตัวเองไป

หญิงสาวพยายามคิดหาวิธีที่จะทำให้ผู้ชายคน นี้ยอมเปิดใจรับฟัง และอธิบายให้เธอเข้าใจ ว่าเขา โกรธเกลียดเธอเรื่องอะไร ก่อนที่ตัวเธอเองนั้นจะ ตัดสินใจแอบดูอยู่หน้าประตูของชายคนนี้ เธอเห็น ร่างสูงที่เดินออกมาจากห้องก่อนปรายตามองไปที่ ห้องของเธอเล็กน้อยด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย ก่อนที่ จะเดินออกไปจากบริเวณนี้

หญิงสาวก็อยากคิดเข้าข้างตัวเองเหมือนกัน ที่เขาหันไปมองห้องของเธอ เขาอาจจะมีใจให้เธอ สักนิดก็ได้ หญิงสาวเห็นประตูที่มันกำลังเคลื่อนปิด อย่างช้าๆ เธอรีบกระโจนเอาตัวเข้าแทรกไปภายใน ห้องหลังจากที่เขาเดินออกไปแล้ว

เอาล่ะ…คราวนี้ก็ถึงเวลาคิดแล้วว่าจะทำ อย่างไรให้ผู้ชายคนนั้นคุยกับเธอดีๆ หรือหาข้อมูล อื่นๆที่พอจะบ่งบอกว่าเขาโกรธเธอเรื่องอะไร ขนาด เขาทำให้เธอเจ็บช้ำน้ำใจขนาดนี้แล้ว แต่ก็ดูเหมือน ในใจลึกๆของเธอจะเข้าข้างผู้ชายคนนี้ตลอด อาจ เพราะเขายังไม่รู้จักเธอดีพอ เพราะเขายังไม่ได้ สัมผัสตัวตนที่แท้จริงของเธอ หรือเพราะเขาอาจจะมีอะไรบางอย่างที่เก็บซ่อนไว้ในความรู้สึกลึกลึก และเธอต้องรู้ให้ได้ว่ามันคืออะไร ทำไมถึงทำให้เขา รังเกียจเธอมากมายขนาดนี้

หญิงสาวที่คิดน้อยเกินไป คิดแต่ว่าเข้ามา ภายในห้องนี้ให้ได้เสียก่อนแล้วค่อยหาทางจัดการ แต่พอเข้ามาแล้วก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหน ไม่รู้ จะหาข้อมูลจากที่ใด แต่สมองก็ยังสั่งการให้เธอนั้น กวาดสายตามองไปโดยรอบเพื่อหาจุดที่น่าสนใจ ดึงดูดเธอให้ได้พบข้อมูล แต่แล้วสายตาอันเฉียบคม ก็เหลือบไปเห็นของบางสิ่งที่มันยื่นออกมาจากกรอบ รูปที่แขวนอยู่ มันโผล่วับๆแวมๆจนเธออดสงสัยไม่ ได้ และหัวที่แม้จะฉลาดน้อยแต่มันก็สั่งให้เธอก้าว เท้าเข้าไปและหยิบมันออกมาดู

หญิงสาวค่อยๆเอื้อมไปหยิบมันออกมา เพราะ มีชั้นวางขวางอยู่ด้านหน้า เธอใช้เวลาในการเอื้อม และหยิบให้มันออกมาเล็กน้อย ก่อนจะมีเสียงหนึ่งที่ ทำให้ตัวเธอสะดุ้งโหยงทำอะไรไม่ถูกขัดขาตัวเอง ล้มลงตรงหน้า ก่อนรูปที่อยู่ในมือจะปลิวไปตกอยู่ ตรงหน้าเขา

ชายที่อยู่ตรงหน้ารีบหยิบมันขึ้นมาและจ้อง หญิงสาวที่ล้มลงกับพื้นนั้นแทบจะกินเลือดกินเนื้อ ยิ่งเขามองรูปสลับกับหน้าของเธอยิ่งทำให้ชายที่อยู่ตรงหน้าแทบจะเหวี่ยงเธอออกไป หญิงสาวยังคง สงสัยกับสิ่งนั้นแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ทำไมนะ…ก็แค่ รูปใบนั้นใบเดียวทำไมต้องโกรธขนาดนั้นด้วย

“แหะๆ” หญิงสาวยิ้มแห้งๆให้กับเขา แต่ดู เหมือนจะทำให้ชายที่อยู่ตรงหน้ามีอาการโกรธถึง ขีดสุด

“เธออยากตายนักใช่มั้ย”

“เออ…คือ..ฉัน ฉันขอโทษ”

“อย่ามาแตะต้องของของฉัน ทุกชิ้น!!”

“ฉันแค่ต้องการคุยกับคุณ

“เธอนี่มันยังไง พูดไม่รู้เรื่อง คิดจะยั่วฉันรึไง

“ฉันก็แค่อยากรู้ว่าทำไมคุณต้องจงเกลียดจง ชังฉัน ช่วยบอกฉันทีได้มั้ย”

“อยากนอนกับฉันนักใช่มั้ย”

“คุณพายุ!!”
“หึ!!…ถึงจะแก้ผ้าต่อหน้าฉัน ฉันก็ไม่เอา ”

“ขอให้จริงอย่างปากพูดเถอะ”

“เขาไม่เอายังหน้าด้านหน้าทนอยู่ได้ ออก

ไป!!”

ไอ้บ้าเอ้ย!! บอกว่าไม่เอางั้นเหรอ..เรามาลอง พนันกันว่าคุณจะทนได้รึเปล่าถ้าเห็นเธอแก้ผ้า ต่อหน้าต่อตาแบบนี้ เอาสิ..จะเป็นผู้ชายที่สุภาพ เรียบร้อยหรือจะโหดเถื่อนดิบขนาดไหน เจอแบบนี้ ถ้าไม่คิดอะไรก็คงเป็นอย่างอื่นแล้วแหละ

หญิงสาวเริ่มต้นด้วยการถอดชุดคลุม ตา มด้วยบลาเซียและแพนตี้ตัวน้อย จนของทุกชิ้นทุก ส่วนมันลงไปกองอยู่กับพื้น ชายที่อยู่ตรงหน้ามีท่าที เหมือนตกใจเล็กน้อย แต่ก็พยายามปรับสีหน้าจน ปกติเรียบเฉย จนหญิงสาวเห็นแล้วแทบอยากจะ ต่อยเข้าที่หน้าหล่อๆของเขา

เอาสิ..ให้มันรู้ไป เธอรู้หรอกนะว่าเขาคนนี้คิด อะไร อย่างน้อยหน้าตาที่แสดงออกมาให้เธอเห็น ครั้งแรกในตอนนั้นก็เห็นแล้วว่าเขาลอบกลืนน้ำลาย ลงคอลำบากขนาดไหน อย่างน้อยๆเขาคนนี้ก็มี ปฏิกิริยาตอบสนอง เอาล่ะ..ตอนนี้เธอจะทำให้เขารู้ว่าคนอย่างเธอมีดีพอที่จะทำให้เขาสนใจในตัวเธอ แล้วหันมาฟังเธอให้ได้ ขอแค่เขาพูดและอธิบายให้ เธอเข้าใจแต่ทำไมเธอต้องลงทุนทำถึงขนาดนี้ด้วย ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

หญิงสาวเห็นท่าทีของชายที่อยู่ตรงหน้าที่ปรับ เป็นปกติ เรียบเฉยหันไปหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน เหมือนเธอไม่มีตัวตนอยู่ในห้อง เห็นแบบนี้แล้วเธอ อยากจะบีบคอเขาคนนี้ให้ตายคามือหญิงสาวไม่รอ ช้า ตรงเข้าประชิดตัว นั่งที่ตักของชายที่อยู่ตรงหน้า ใช้แขนเกี่ยวรั้งคอของเขาไว้