ตอนที่ 6

หรืออาจเป็นคนของไซออนเนต? หรืออาจเป็นพวกเอฟบี ไอตามแกะรอยเธอมาจากนิวยอร์ค? แต่ไม่ว่าจะเป็นใคร เธอก็ต้องรีบปลีกห่างให้ไกลจากรถเจ้าปัญหาคั้นนั้น

“ออโซลย่า…คิดสิ…เธอต้องทําอะไรสักอย่าง”

หญิงสาวท่องเหมือนคนเสียสติ ความหวังกำลังละลาย เหมือนน้ำแข็งด้วยความร้อนรุ่มที่รุมเร้าข้างใน และท้าย ที่สุดเธอก็หักพวงมาลัยรถคาดิลแล็ครุ่นเก่าแล่นไปตาม ป้ายบอกทาง

Canyonlands National Park

อลินทิราเหยียบคันเร่งจนมิดเข็มไมล์เพื่อพารถของเธอ มุ่งไปตามเส้นทางของอุทยานแห่งชาติแคนยอนแลนด์ หญิงสาวสังเกตเห็นรถเอสยูวีคั้นนั้นแล่นตามเธอมาด้วย ระดับความเร็วมากกว่าเมื่อครู่ สายลับสาวคิดอะไรไม่ผิด เธอกำลังถูกตามล่าจากคนที่ก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร

“อยากตามมานักใช่มั้ย รู้จักฉันน้อยเกินไปเสียแล้ว”

เจ้าของร่างระหงเร่งเครื่องยนต์พารถของเธอตะลุย เข้าไปในเขตแดนอันกว้างใหญ่รายรอบด้วยผาหินสีส้มแดงหน้าตาแปลกประหลาด อาทิตย์กำลังยอแสง ท่ามกลางภูมิประเทศของฝุ่นทรายแดงแห้งแล้งและหุบ ชันบนเนื้อที่กว้างใหญ่สุดลูกตา

“อะไรกันนี่…โอ…ไม่นะ…ไม่!”

เจ้าของดวงหน้างามอุทานออกมาอีกครั้งหลังตัดสินใจ หักเลี้ยวจากถนนลาดยางลงไปตามทางดินทรายสีแดง เธอพยายามเร่งเครื่องรถที่โยกโยนไปตามทางขรุขระให้ เกิดฝุ่นฟุ้งตลบทว่าโชคกลับไม่เข้าข้างเมื่อแรงกำลังของ รถคันเก่าไม่อาจเทียบรถเอสยูวีรุ่นใหม่ที่แซงขึ้นไปแล้ว เบรคกะทันหัน

เอียด…

เสียงล้อรถคาดิลแล็คเบียดกับพื้นทรายรุนแรงเมื่ออลิ นทิราเหยียบเบรกจนตัวโก่ง ฝุ่นทรายแดงฟุ้งตลบไปหมด และพอตั้งสติได้สายลับสาวจึงตัดสินใจหยิบปืนพกใน กระเป๋าออกมาและเปิดประตูลงไปเผชิญหน้ากับคนที่เธอ ก็อยากรู้ว่าเป็นใคร

เจ้าของร่างระหงเล็งปลายกระบอกปืนไปยังรถเอสยูวี คันใหญ่เมื่อฝุ่นทรายเริ่มจางลงจนหมด เพียงครู่ประตูรถ ฝั่งคนขับจึงเปิดออกพร้อมกับที่ร่างสูงใหญ่ภายใต้เสื้อ ยืดกางเกงยีนส์และรองเท้าด็อคเตอร์มาร์ตินจะก้าวลงมา และเธอก็เห็นว่าบนตัวของขาปราศจากอาวุธใด ๆนอกเสียจากใบหน้าหล่อเหลาคมคายใต้กรอบเรือนผมสี น้ำตาลเข้มและนัยน์ตาสีน้ำเงินอมม่วงลึกล้ำที่สะกดเธอ

ไว้ชั่วขณะ

“คุณเป็นใคร…ตามฉันมาทําไม!”

อลินทิราบังคับตัวเองให้ถามบุรุษที่กำลังก้าวเข้ามาหา ด้วยทีท่าเยือกเย็น

“หยุดนะ! หยุดอยู่ตรงนั้น…บอกฉันมาว่าคุณเป็นใคร!”

หญิงสาวตวาดเสียงดังและเขาก็หยุดยืนห่างออกไป เพียงไม่กี่ก้าว เธอไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมไม่ยอมเหนี่ยว ไกเพื่อจบสิ้นปัญหา

“ผมคือ…แดเนียล ไพรซ์”

ทันทีที่ประโยคแรกหลุดออกมาจากริมฝีปากหนาได้รูป บนใบหน้าคร้ามเข้มก็ทำเอาร่างระหงถึงกับผงะ มือเรียว บางที่กุมปืนไว้มั่นเริ่มสั่นขึ้นมาเล็กน้อย ผู้ชายคนนี้หรือ คือนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ผู้มีเบื้องหลังเป็นนักเล่นแร่ แปรธาตุอัจฉริยะคนนั้น

เขาช่างแตกต่างจากจินตนาการของเธอลิบลับว่า เจ้าของห้องปฏิบัติการใต้คฤหาสน์นั่นคงเป็นผู้ชาย บอบบางสวมแว่นหนาเตอะ มันเป็นการคาดเดาของตัวเธอเองที่พลาดผิดไปหมด แตเนียล ไพรซ์ หล่อเหลาเกิน กว่าจะเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่ขลุกอยู่แต่ในห้องทดลอง และแกร่งกำยำเกินกว่าจะเป็นนักธุรกิจในชุดสูทแพง ระยับ