บท1 แก้แค้น

หยวนฟาน ฉันไม่ไหวแล้ว……………

ปีศาลน้อย ตอนบอกไม่ไหวแล้วเหรอหา?

การทำร้ายจิตใจเกิดขึ้นใหม่อีกระลอกแล้ว เฉียวซือออด กลั้นอาการคลื่นไส้อาเจียนเอาไว้ ก่อนจะปิดกล้องวงจรปิดทิ้ง

ก็คือสามีของเธอ ซึ่งไม่เคยแตะต้องเธอมาตลอดการ แต่งงานสามเต็ม แต่ทว่าเขากลับทำตัวสำมะเลเทเมา เล่นผู้ หญิงอยู่นอกบ้านเป็นประจำ

ตรงประตูมีเสียงทุบตี แม่สามีหวังหลันตะโกนโหวกเวกอยู่ ด้านนอกอีกแล้ว แกหลบอยู่ในห้องทำไมกัน? หย่วนฟานไม่อยู่ บ้าน

แกจึงคิดจะเหิมเกริมแล้วใช่ไหม? แต่งงานมาสามปีไม่เคย ออกไข่สักฟอง ยังมีหน้ามาทำตัวไม่ร้อนไม่หนาวอีก? ยังไม่ ออกมาทํากับข้าวอีก? จะให้ฉันหิวตายรึไง? ”

คิกคิก เรื่องลูกไม่ใช่เป็นเรื่องของคนคนหนึ่งเท่านั้น จะให้ ฉันปฏิสนธิอยู่ฝ่ายเดียวหรือ?

เฉียวซีออเข่มอาการคลื่นไส้ไว้ พลางดันประตูออก เดินเข้าห้องครัวไปก็คือวิถีชีวิตแม่บ้านของเธอ ตั้งแต่แต่งเข้าบ้านตระกูลโม่มาเธอต้องสละโอกาสในการทำงาน ซึ่งหมายถึงการยืนด้วยลำแข้ง ของตัวเองทิ้ง และสละทุกอย่างที่เป็นของตัวเองทิ้ง เธอคิดว่าขอ เพียงมานะเพียรพยายาม ทุ่มเททั้งแรงกายและแรงใจก็จะได้ ครอบครองหัวใจของโม่หย่วนฟาน แต่ทว่าตอนนี้ดูแล้ว การยอม ละทิ้งทุกอย่างของเธอ ผลตอบแทนที่เธอได้รับมาก็คือการ เหยียดหยามรังเกียจของพวกเขาทั้งบ้าน

ความขมขื่นในใจของเธอจะมีใครมาใส่ใจเล่า?

“โอ๊ะ! เฉียวซื้ออวี่ แกบ้าไปแล้วใช่ไหม? ให้แกทำอาหาร แต่ ผสมเลือดเข้าไปในผัก คิดอยากจะให้ฉันขยะแขยงตายหรือ ไง? ”

มีเสียงเอะอะของหวังซูหลันส่งเข้ามายังอีกครั้ง เฉียวซื้ออ ถึงรู้ตัวว่าตนได้บาดนิ้วของตัวเองเข้าแล้ว แต่เธอกลับไม่รู้สึกเจ็บ เลยแม้แต่น้อย

เห็นเลือดสดไหลหยดออกมา สลับกับท่าทางระมัดระวัง กับ ท่าทีที่น่ากลัวของแม่สามี ความรู้สึกดื้อรั้นและทรยศจึงได้โหม กระหน่ำขึ้นมาในดวงใจของเธอ

ดึกดื่นค่อนคืน

บนถนนที่คับแคบและสกปรกโสโครก เฉียวซื้ออวี่เดินไปด้าน หน้าด้วยสีหน้าเฉื่อยชา และมีความสะใจที่จะได้ปลดปล่อยต่อ จากนี้

ที่นี่เป็นเขตที่อยู่อาศัยของคนยากจนข้นแค้นระดับต่ำสุดใน เมืองยุ้ง เพราะเป็นบริเวณที่กำลังบุกเบิกเสริมสร้างใหม่ จึงเต็มไปด้วยซากปรักหักพังทั่วทุกมุม

แต่ทว่าเพราะสาเหตุนี้ จึงยิ่งเป็นจุดรวมตัวกันของพวกขอทาน ยาจกที่รันทดและพวกขี้เมา ตระกูลโม่ไม่เคยปฏิบัติดีๆกับเธอ แต่ก็ไม่ยอมหย่าให้เธอ ถ้าเช่นนั้นเธอจะทำให้พวกเขาลิ้นรส ความขยะแขยงสักครั้ง

คืนนี้เธอจะหาผู้ชายที่สกปรก หน้าตาอัปลักษณ์และยากจน ที่สุด เพื่อจะมอบครั้งแรกของตนให้แก่เขา

“อืม……

มีเสียงส่งมาจากมุมหนึ่ง เฉียวซีออเดินเข้าไปอย่างกล้าหาญ

มีผู้ชายคนหนึ่งนอนอยู่ใต้แสงไฟบนท้องถนน ซึ่งเสื้อผ้าตาม ร่างกายเต็มไปด้วยคราบเลือด จนมองหน้าตาที่แท้จริงไม่ออก กันเลยทีเดียว

ยุคนี้ทะเลาะตบตีกันรุนแรงจริงๆ ต้องเป็นนักเลงเสเพลแน่ๆ

เฉียวซื้ออวี่กัดฟันยื่นมือไปปลดกระดุมของผู้ชายคนนี้ หนึ่ง เม็ด สองเม็ด ทันใดนั้นเธอสัมผัสถึงการเต้นแรงของหัวใจตัวเอง

อกแกร่งของผู้ชายได้เปิดออกมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ซึ่งได้แผ่ ซ่านความเย็นชาเอาไว้ ส่วนเฉียวซื้ออวี่เกิดอาการตัวสั่นระริกไป ทั่วทุกอณูผิวของทุกการสัมผัส

ขณะที่ปลดกระดุมเม็ดสุดท้าย จู่ๆก็มีเสียงตำหนิอันแผ่วเบา มายังใบหูของเธอ “คุณจะทำอะไร? ”
เฉียวซืออวี่ตกใจจนตัวแข็งที่อไปทั้งตัว ผู้ชายลืมตาดูที่คล้าย กับดวงตาคมกริบของนกอินทรีมาจ้องมองเธอ มีชั่ววูบหนึ่งเดียว ชื่ออวี่มีความคิดอยากจะหนีออกไป แต่ทว่าเมื่อนึกถึงสีหน้าดูถูก ราวกับเห็นกองของคนตระกูลโม่ เธอจึงได้อตกลั้นความรู้สึก เอาไว้

“แล้วคุณคิดว่าไงล่ะ? “มือเรียวที่อ่อนนุ่มราวกับไร้กระดูกของ เธอได้ปลดกระดุมเม็ดสุดท้ายสำเร็จ ก่อนที่จะค่อยๆลูบไล้ คลอเคลียวนอยู่ด้านหน้าอกของผู้ชาย

ท่าทางที่อวดดีเย้ายวนของเธอ ทำให้ร่างกายผู้ชายแข็งแน่น เฉียวซืออวถอดปราการชิ้นสุดท้ายของทั้งสองคนทิ้งแล้วแนบชิด ติดกัน

กลิ่นหอมและความอ่อนนุ่มเฉพาะตัวของหญิงสาวคล้ายกับ เป็นมือเวทมนตร์ที่เกาะกุมร่างทุกสัดส่วนของผู้ชายจนหมด ทุก การปลุกอารมณ์ของเธอทำให้ผู้ชายอดกลั้นไม่ไหวอีกต่อไป พลิกตัวขึ้นมาอยู่ด้านบน “สาวน้อย คุณมาเสนอตัวเองนะ

สุดท้ายเมื่อฝ่าด่านเยื่อพรหมจรรย์สำเร็จ น้ำตาหนึ่งหยดก็ได้ ไหลรินลงมาจากหางตาของเฉียวซื้ออวี่ ส่วนฝ่ายชายจากที่กำลัง เสพสุขอย่างบ้าคลั่งอยู่ก็ต้องหยุดลงกะทันหัน

ก่อนที่จะจูบหยดน้ำตาของหญิงสาวทิ้งเบาๆ พลางกุมมือเธอ ไว้อย่างอดทน จากนั้นก็พาเธอไปถึงจุดสุดยอด