บทที่ 9 การถามหยั่งเชิงของโค้วยู่นเอ๋อ

หลังจากที่แม่จากไป อาดีกับเธอที่สุด แทบจะรักเธอเหมือนลูก แท้ๆ แต่ชาติที่แล้วเธอเชื่อฟังคำพูดของโค้วยู่นเอ๋อ คิดว่าคนรับ ใช้อย่างอาจะคอยกำกับเธอ คิดจะควบคุมเธอ

หลังจากนั้นเธอจึงเมินเฉยต่ออามาก แล้วยังเรียกร้องไม่ให้ อาเรียกแค่ชื่อของเธอเพียงอย่างเดียว ต้องเพิ่มคำว่าคุณหนู สองค่านี้เข้าไปด้วย จะได้รู้จักที่ต่ำที่สูง

แม้จะเป็นเช่นนี้ อาฝูก็ยังคงดีกับเธอมากๆ ชาติที่แล้วหลังจาก เธอเข้าคุก อายังมาเยี่ยมเธอตั้งหลายครั้ง

“อา ป้าเข้ามาเลยค่ะ!!

กู้จิ๋วถือกำลังกอดหมอนจ้องอยู่ที่ประตู ตอบด้วยน้ำเสียง

ละอายใจ

“คุณอาฉือ คุณชายใหญ่บอกว่า ในงานวันนี้คุณแทบจะไม่ได้ กินอะไรเลย นี่ฉันเพิ่งอุ่น……..

แค่อาเข้ามา ก็พูดอย่างกระตือรือร้น พูดๆอยู่ก็เหมือนกลัวว่า จะทำให้กู้จิ๋วฉือรำคาญ จึงหยุดพูดด้วยความระมัดระวัง

“ขอบคุณค่ะอา ฉันจะดื่มตอนที่มันยังอุ่นๆอยู่เลย

กู้จิ๋วฉือลงมาจากเตียงด้วยความรวดเร็ว รับแก้วนมมาจากใน มือของอาฟู แล้วดื่มอย่างว่าง่าย
อาฝูเบิกตาโพลง มองจิ๋วถืออย่างเหลือเชื่อ วันนี้คุณหนูโดน ของหรือเปล่า? ทำไมจู่ๆถึงเปลี่ยนเป็นว่านอนสอนง่ายขนาดนั้น?

“คุณอาฉือ คุณ……

“อา ต่อไปเรียกฉันว่าอาถือก็พอแล้วค่ะ แต่ก่อนฉันไม่รู้จักโต ป้าหวังดีต่อฉัน ฉันรู้ค่ะ”

อาตกตะลึงไปชั่วครู่ กำลังมองจิ๋วลือที่วันนี้แต่งหน้าอ่อนๆ เธอราวกับได้เห็นสาวน้อยคนก่อนนั้นที่มีไหวพริบเฉลียวฉลาด รูปร่างหน้าตาน่าเอ็นดูว่าง่าย

กู้จิ๋วคือรู้ว่าอาฝูอาจจะไม่ชินกับการเปลี่ยนแปลงของตนเอง เธอก็ไม่ได้อยากจะเน้นอะไรมาก เวลาผ่านไปอาจะค่อยๆรู้ ได้เอง

“ใช่สิคะ อา ผ้าปูที่นอนแล้วก็พรมพวกนี้ไม่น่ามองเลยจริงๆ พรุ่งนี้ป้าช่วยหาคนมาเปลี่ยนทั้งหมดให้ฉันทีนะคะ แล้วก็เครื่อง ประดับที่รกรุงรังบนชั้นพวกนั้น เสื้อผ้าแปลกประหลาดในตู้ เสื้อผ้า เปลี่ยนให้ฉันทั้งหมดเลย เป็นสไตล์ของใช้ในบ้านที่ สบายตาตามปกติก็พอแล้ว…….อา? ป้าคิดอะไรอยู่?”

กู้จิ๋วฉือพูดได้ครึ่งหนึ่ง ก็พบว่าอากำลังจ้องตนเองอย่างเหมือ ลอย เธอยื่นมือไปโบกๆด้านหน้าของเธอ อีกฝ่ายถึงได้สติกลับ มา

“ค่ะๆๆ เดี๋ยวฉันจะจัดการให้เลย! เสี่ยวอาถือ…….อาฉือ คุณ โตขึ้นแล้วจริงๆ รู้เรื่องแล้ว”
อาเบ้าตาแดงๆพูดขึ้น

“คนเรามักจะเข้าใจเมื่อเติบโตขึ้น เข้าใจว่าคนแบบไหนควร ค่าที่จะทะนุถนอม คนแบบไหนที่มีค่าพอให้รัก

กู้จิ๋วอยิ้มเล็กน้อย พูดอย่างแฝงไว้ด้วยความหมาย ทั้งตอ บอา แล้วก็พูดให้ตนเองฟัง

คืนนั้นอาก็ช่วยกู้จิ๋วคือเปลี่ยนผ้าปูที่นอนผ้านวมและพรม รวมไปถึงผ้าม่านด้วย

ชุดเครื่องนอนสีขาวโพลน กับผ้าม่านสีชมพูอ่อน ในที่สุดก็ ทำให้ห้องนอนของเธอเหมือนที่ที่ผู้หญิงทั่วไปอาศัยอยู่แล้ว

กู้จิ๋วออาบน้ำเสร็จออกมา ขณะที่กำลังเพลิดเพลินอยู่กับห้อง

นอนที่แปลงโฉมใหม่ทั้งหมดอย่างพึงพอใจอยู่นั้น จู่ๆก็ได้ยิน

เสียงมาจากทางประตูห้อง โค้วนเอ่อผลักประตูแล้วเดินเข้ามา

ทันที

“อาฉือ เธอยังไม่นอน………

แค่โค้วยู่นเอ๋อเข้ามาเห็นห้องนอนที่เปลี่ยนแปลงไปมาก ก็ ประหลาดใจจนลืมไปหมดแล้วว่าจะพูดอะไร

กู้จิ๋วฉือขมวดคิ้วมองเธอ: “พี่ยนเอ๋อ พี่จะเข้ามาไม่รู้จักเคาะ ประตูก่อนเหรอ?”

โค้วยู่นเอ๋อเคยชินกับน้ำเสียงพาลๆตรงไปตรงมาของจิ๋วฉือแล้ว จึงไม่รู้สึกผิดปกติเลยสักนิด ยังคงเหมือนเมื่อก่อน เดินเข้า มาตรงๆเลย ดึงเก้าอี้ของจิ๋วอออกมา แล้วนั่งลงไปด้านหน้า

“อาถือ พวกเราก็เป็นแบบนี้มาโดยตลอดนี่นา”

เป็นแบบนี้มาโดยตลอด…….

จิ๋วอยิ้มเยาะอยู่ในใจ คิดว่าตนเองเป็นเจ้าของตระกูล จริงๆสินะ!

ดูแล้วเธอต้องคิดวิธีไล่โค้วยู่นเอ๋อออกไปจากตระกูลก่อนถึง จะถูก……

กู้จิ๋วฉือถือผ้าขนหนูนั่งลงไปที่ข้างเตียงด้วยใบหน้าปกติ น้ำ เสียงห่างเหิน

“ดึกขนาดนี้แล้ว มาหาฉันมีเรื่องอะไรเหรอ?”

“อาฉือ ทำไมเธอถึงเฉยเมยกับพี่ขนาดนี้ ยังโกรธพี่อยู่ใช่ ไหม? พี่ขอสาบานต่อสวรรค์เลย พี่ไม่มีความสัมพันธ์ใดๆกับเจี้ย ยู่ถังเลย พวกเราบริสุทธิ์ใจนะ!”

เพื่อแสดงความจริงใจ โค้วยู่นเอ๋อทำท่างอเข่าจะลงไปคุกเข่า บนพื้น คิดว่ากู้จิ๋วคือต้องมีปฏิกิริยาแน่ๆ แต่กลับไม่คิดเลยว่า จิ่วฉือจะไม่ห้าม

ดวงตาทั้งสองคู่สบกันกู้จิ๋วฉือไม่พูดไม่จา แค่กำลังมองโค้วยู่น เอ๋ออย่างนิ่งเฉย

โค้วยู่นเอ๋องอเข่าค้างอยู่กลางอากาศ บรรยากาศน่าอึดอัดขึ้นมาฉับพลัน

“อาฉือ เธออยากให้พี่คุกเข่าลงไปจริงๆ ใช่ไหม?”

แววตาที่เปล่งประกายของโค้วยู่นเอ๋อกำลังมองจิ๋วคือ แล้ว พูดขึ้นอย่างน่าสงสารบวกกับความน้อยใจ

“พี่อยากคุกเข่าเองนะ ฉันไม่ได้ให้พี่ทำ

จิ๋วคือพูดอย่างไม่ไว้หน้า จริงๆ ในใจอยากจะอาเจียนออกมา ด้วยความสะอิดสะเอียนเต็มที่แล้ว

ตรงนี้มีแค่พวกเธอสองคนเท่านั้น เธอยังจะแสดงทำเป็น เหมือนนางฟ้ามีน้ำใจออกมาอีก ไม่มีคนดูสักหน่อย

ในใจโค้วยู่นเอ๋อกัดฟันแน่น แต่ใบหน้ากลับแสร้งทำเหมือน ไม่มีอะไรเกิดขึ้น นั่งกลับลงไปบนเก้าอี้

“พูดจริงเหรอ เธอไม่มีความรู้สึกกับเจี้ยถังสักนิดเลยจริงๆเห รอ? วันนี้ต่อหน้าซาตานฮั่วหมิงเชื่อคนนั้น เขาก็ยังจะพาเธอไป

นะ! เขาจริงใจกับเธอ!”

คิดแล้วเชียวมาถามหยั่งเชิงเธอดูนี่เอง!

“ตอนนี้ฉันหมั้นแล้ว เขาก็รู้ว่าฮั่วหมิงเชื่อเป็นคนที่เก่งกาจ ขนาดไหน เฮ้อ…อาจจะเพราะฉันกับเจี้ยถังถูกลิขิตให้ได้เจอ แต่ไร้วาสนาต่อกัน”

กู้จิ๋วฉือตั้งใจแสร้งถอนหายใจด้วยความเสียดาย บนใบหน้า ราวกับยังมีความเศร้าโศกอยู่เล็กน้อย
“ไม่หรอก! เธอกับเบี้ยยู่ถังเป็นคู่ที่สวรรค์ลิขิตมาแล้วต่างหาก เพียงแค่เธอยืนหยัด ก็จะไม่มีใครแยกพวกเธอได้ อาถือ เธอควร จะกล้าหาญนะ!”

เห็นสีหน้าท่าทางและปฏิกิริยาของกู้จิ๋วฉือแล้ว โค้วยู่นเอ๋อก็ เป่าปากอย่างคลายกังวล ที่แท้ในใจของจิ๋วฉือยังมีเบี้ยยังอยู่ วันนี้เธอแค่แสดงละครต่อหน้าชั่วหมิงเชื่อเท่านั้น

โค้วยู่นเอ๋อพูดโน้มน้าวเต็มที่ แล้วยังตื่นเต้นขึ้นเรื่อยๆ อีกด้วย

กู้จิ๋วคือไม่ได้อยากฟังเธอเจื้อยแจ้วแต่แรกอยู่แล้ว จึงแสร้งทำ เป็นมุดหัวลงไปในหมอนด้วยความเสียใจ ปกปิดท่าทางรำคาญ ของตนเองเอาไว้ โบกมือพูดขึ้น

“พี่ยนเอ๋อ ฉันเหนื่อยมากแล้ว พี่ไม่ต้องพูดแล้วล่ะ ให้ฉันอยู่ เงียบๆคนเดียวเถอะ”

“ana……”

โค้วยู่นเอ๋อยังอยากจะพูดอะไรอีก แต่จิ๋วฉือไม่พูดไม่จาแล้ว เธอก็กลัวว่าพูดมากไปจะทำให้จิ๋วฉือสงสัยได้ จึงลุกขึ้น

“งั้นพี่ไปก่อนนะ อาถือ เธอก็อย่าเสียใจไปเลย พี่จะช่วยเธอคิด หาทางออกด้วยกัน”

เสียงดังขึ้นที่หน้าห้อง โค้วยู่นเอ๋อปิดประตูเดินไปแล้ว

ที่ทางเดิน แววตาใสซื่อของโค้วยู่นเอ๋อหายไปอย่างรวดเร็ว เธอรีบหยิบมือถือขึ้นมา พลางกดโทรออกไปหาเจียยู่ถัง พร้อม กับเดินไปทางห้องของตนเอง
ในห้องจิ๋วถือเงยหน้าขึ้นมา มองไปที่หน้าประตู ยิ้มเยาะ

ถ้าจะให้พูดความจริงออกมาตรงๆ ไล่โค้วยู่นเอ๋อออกจาก บ้าน นั่นก็ง่ายสำหรับเธอเกินไปจริงๆ

ความลำบากที่ตนเองได้รับเมื่อชาติที่แล้ว ชาตินี้ควรจะคืนให้ โค้วยู่นเอ๋อสักสิบเท่าร้อยเท่า

“โค้วยู่นเอ๋อ ฉันมีเวลามากพอ ฉันจะค่อยๆเล่นเป็นเพื่อนเธอ เอง!”

กู้จิ๋วฉือลูบไปที่หน้าอกของตนเองด้วยจิตสำนึก ความเคยชิน ควานหาอัญมณีหยดน้ำตาที่หน้าอก จู่ๆก็ลูบไปเจอแต่ความว่าง เปล่า

“ซวยแล้ว! ของล้ำค่าของฉันยังอยู่ที่ซาตานนั่นนี่นา!

กู้จิ๋วฉือร้องออกมาด้วยความตกใจ หน้าเล็กๆซีดเผือด! เธอ รีบหามือถือจากทุกที่ แล้วเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเธอโยนมือถือทิ้งไป