บทที่ 2 โค้วนเอ๋อพี่สาวชั่วร้าย

ฮั่วหมิงเชื่อ! ทําไมนายอยู่ที่นี่? !”

หนุ่มหล่อหน้าตางงงันกำลังมองชั่วหมิงเซ่อ ถึงกับปากสั่นด้วย ตกใจจนควบคุมไม่ได้

“นี่ก็คือ สิ่งที่เธอสาบาน

ความเชื่อมั่นในแววตาของฮั่วหมิงเช่อละลายหายไปทันที โดนแทนที่ด้วยความเย็นชา

“นี่มันเป็นเรื่องบังเอิญ ครั้งนี้ฉันจะไม่หนีอีกแล้ว!

จิ่วฉือปล่อยมือของฮั่วหมิงเซ่อด้วยความตกใจ แต่ทว่าการ เคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยของเธอ กลับทำให้สายตาของฝ่ายชาย ยิ่งเย็นชา ความโหดเหี้ยมทั่วร่างกายเพิ่มมากขึ้น

“อาฉือ! เธออย่าไปกลัวเขา !”

พี่รองถือโอกาสดึงเธอขึ้นมา แล้วใช้ร่างกายของตนเองขวาง

ไว้ที่ด้านหน้าของเธอ แม้จะเห็นอยู่ชัดๆว่าเขากลัวฮั่วหมิงเชื่อจน ตัวสั่น แต่ยังคงพูดขึ้นอย่างเด็ดเดี่ยว

“ฮั่วหมิงเชื่อ! ตอนนี้นายยังไม่ได้เป็นอะไรกับอาฉือ ! ใน ฐานะที่ฉันเป็นพี่ชายของเธอ ก็มีสิทธิรับเธอกลับบ้าน !

“ไสหัวไป”

ฮั่วหมิงเช่อยืนขึ้นด้วยหน้าตาอึมครึม ผู้ชายท่าทางโหดร้ายเหมือนกับมัจจุราชที่ค่อยๆปลดปล่อยความตายออกมา

ใจของจิ๋วฉือเต้นตึกตัก ซวยแล้ว เธอเสียววาบขึ้นมาอีกครั้ง

“ฉันก็ไม่……อ๊าก !”

คำพูดของพี่รองยังพูดไม่ทันจบ คอเสื้อก็โดนฮั่วหมิงเซ่อดึงขึ้น มา แล้วโยนไปด้านข้างอย่างสบายๆ

ฮั่วหมิงเชื่อเดินไปถึงด้านหน้าเธอ ความโหดร้ายทั้งร่างกาย กำลังแข่งกันปะทุขึ้นมา ทำให้จิ๋วคือหายใจไม่ออกอย่างฉับ พลัน ในวินาทีนั้นโลกของเธอก็มืดมน

“อาฉือ! เธอรีบวิ่งหนีไปสิ !”

พรองที่เจ็บจนหน้าตาเหยเก ยังไม่ลืมที่จะเตือนเธอ

กู้จิ๋วถือกำมือแน่น บังคับไม่ให้ตนเองตัวสั่น ยืนอยู่กับที่ไม่ เคลื่อนไหว

“ทำไมไม่หนีไป?”

ฮั่วหมิงเชอรี่ตา ค่อยๆยื่นมือออกมาจับคางของเธอ นิ้วหัว แม่มือที่ไม่นุ่มนวล ลูบผ่านริมฝีปากของจิ๋วคือ เหมือนกับกำลัง

ค้นหาอะไร

ภาพนี้ ราวกับมัจจุราชที่ให้ความเมตตาและความสงสารกับ คนใกล้ตาย

ในใจลึกๆของปู้จิ๋วฉือปลุกใจของตนเองให้ฮึกเหิม บังคับ ตนเองให้เงยหน้า สบตากับฮั่วหมิงเชื่ออย่างใจกล้า ตอบคำถามด้วยท่าทางจริงจัง

“ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันจะไม่หนีอีกแล้ว ฉันจะปรากฏตัวที่งาน หมั้นตรงเวลา เพื่อหมั้นกับพี่ แล้วสุดท้ายก็จะแต่งงานกับพี่ ชดใช้เรื่องในอดีต ทุกเรื่องที่ฉันติดค้างพี่เอาไว้

ประโยคนี้ เธอเก็บไว้ในใจ

ความเย็นชาบนใบหน้าของฮั่วหมิงเซ่อ ลดลงเล็กน้อยแล้ว แต่ ยังคงไม่ใจอ่อน

“เธอคิดว่าอย่างนี้ ฉันก็จะเชื่อเธองั้นเหรอ?”

“พี่ต้องเชื่อ !”

กู้จิ๋วคือพูดอย่างแน่วแน่ เธอปลดกระดุมเสื้อเม็ดแรก เผยให้ เห็นไพลินที่งดงามเม็ดหนึ่ง

จี้อันนั้นเหมือนกับหยดน้ำตา ทั้งลึกลับทั้งอ่อนโยน นี่เป็นของ ขวัญที่แม่ทิ้งเอาไว้ให้ตอนเธอเกิด ไม่เคยห่างจากตัวเธอเลย

แต่ตอนนี้ เธอถอดสร้อยคอออกมา เป็นฝ่ายดึงมือของฮั่วห

มิงเช่อ แล้ววางลงไปในมือของเขา

“พี่รู้อยู่แล้วว่าสร้อยเส้นนี้สำคัญกับฉันขนาดไหน ตอนนี้ฉันให้ มันกับพี่ งานหมั้นคืนนี้ ฉันจะไปถึงตรงเวลา แล้วพี่ก็ใส่มันให้ฉัน อีกครั้ง โอเคไหม?”

“อาอ! บ้าไปแล้วเหรอ? ! ทำไมถึงเอาของขวัญที่แม่ให้เธอ ไปให้ซาตานล่ะ!”
กู้ฉียพูดอย่างร้อนรน

แต่ทว่ากูจิ๋วฉือไม่มีเวลาตอบคำถามนี่ย ทำได้เพียงรอคอย การตัดสินใจของฮั่วหมิงเซ่อด้วยความกดดัน

สายตาเย็นชาของฝ่ายชายราวกับมีส่วนสำคัญอยู่บนใบหน้า ที่รอคอยอย่างเงียบๆของเธอ ราวกับมองเธอทะลุเข้าไปถึงข้าง

ใน

ตอนที่กู้จิ๋วคือรู้สึกว่าตนเองกำลังจะถูกตัดสินประหารชีวิต จู่ๆ ฝ่ายชายก็เอ่ยปากขึ้น

“ฉันรู้อยู่แล้วว่าพี่ต้องเชื่อฉัน!”

จิ๋วถือเป่าปากคลายกังวล ยิ้มตาหยี ท่าทางสดใสขึ้นมาทันที ทำให้แววตาที่เย็นชาของฝ่ายชายตะลึงงันเล็กน้อย ความมืดมน จางหายไป อุณหภูมิภายในห้องกลับมาเป็นปกติแล้ว เหมือนกับ ฤดูใบไม้ผลิที่มีดอกไม้บานสะพรั่ง

ดีมาก! สัญญาณเตือนภัยยกเลิกแล้ว! “งั้นเราเจอกันคืนนี้! พี่รอง เราไปกันเถอะ!!

กู้จิ๋วฉือดึงกู้ฉียขึ้นมาจากพื้น ทั้งสองคนออกจากสนามบิน อย่างราบรื่นไม่มีอะไรมาขัดขวาง

“ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ว่าฮั่วหมิงเชื่อเจ้าซาตานนั้นจะ ปล่อยพวกเราไปอย่างนี้!!
ขึ้นรถแล้ว พี่รองถึงกล้าพูดเยาะเย้ยออกมาเบาๆ นิ้วมือที่ กำลังจับพวงมาลัยยังคงสั่นไหวอยู่เล็กน้อย

เห็น รองเป็นอย่างนี้จิ๋วคือก็เศร้าใจ เห็นๆอยู่ว่ากลัวจะตาย แล้ว แต่เขากลับขวางอยู่ต่อหน้าเธออย่างกล้าหาญเสมอ

ชาติที่แล้วพี่รองรักเธอสุดหัวใจ แม้เรื่องที่เธอทำจะเป็นสิ่งผิด

เขาก็ทำให้เสมอ ถึงกับยอมตายแทนเธอ!

แต่เธอเชื่อคำพูดของโค้วนเอ๋อไม่เคยให้ความสำคัญกับพี่ รองมาโดยตลอด ถึงขั้นรังเกียจสะอิดสะเอียนด้วยซ้ำ

นึกถึงพรองตอนที่กำลังจะตาย แต่ยังคงคุ้มครองเธอเอาไว้ที่ ด้านหลัง ยิ้มแล้วพูดกับเธอว่า อาถือ ไม่ต้องกลัวนะ

เบ้าตาของจิ๋วคือเริ่มร้อนๆอีกครั้ง

ตอนนี้มือถือที่อยู่ในกระเป๋าดังขึ้น แค่จิ๋วถือหยิบออกมาดูก็ เห็นโค้วยู่นเอ๋อสามคำนี้บนหน้าจอ ทำให้สีหน้าของเธออึมครึม ลงทันที

โค้วยู่นเอ๋อ เธอยังจะลงมือไปเรื่อยๆ ไล่ตามไม่ยอมล้มเลิกสินะ!