บทที่ 5 ตรงๆและอ้อมค้อม

บทที่ 5 ตรงๆและอ้อมค้อม

บนโลกนี้ไม่มีของฟรี ไม่มีอะไรที่ได้มาง่ายๆ ถ้าคุณไม่มี ประโยชน์ต่อเขา ประโยคนี้ใช้กับตัวหมี่โยว เหมาะสม ที่สุดแล้ว

ขนตายาวงอน หมี่โยวพูดจาหวานๆ: “เราเป็นเพื่อนกัน

ถ้างั้นรวมโต๊ะดีไหม?”

หนานกงห้าวฉียังไม่ทันตอบ ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงที่มา ด้วยกันพูดว่า: “ทำไมต้องรวมโต๊ะกับเธอด้วย จะกินก็สั่ง เองสิ”

ถ้าสั่งได้ ก็สั่งไปตั้งนานแล้ว เธอมองหน้าชายที่ใส่ แว่นตาอย่างน่าเบื่อ หมี่โยวพูดอย่างไม่อายและไม่สนใจ: “กินด้วยกัน คึกคักกว่าไง”

“ดี มาสิครับ” หนานกงห้าวฉีตอบอย่างง่ายดาย หันไป มองเธอและโบกมือให้มา หมี่โยวดีใจจนจะกระโดด และ ไปนั่งที่นั่งข้างๆเขา เห็นมีจานชุดหนึ่งพอดี หมี่โยวก็เริ่ม กินอย่างไม่เกรงใจ

ผู้ชายที่ใส่แว่นตาเห็นท่าทางมูมมามของเธอ ขมวดคิ้ว แล้วพูดเตือนเธอ: “คุณหมี่ ทานข้าวระวังภาพพจน์ด้วย ASU…..”
หิวจนท้องแบนตั้งนานแล้ว หมี่โยวไม่มีเวลาสนใจอะไร ทั้งนั้น หนานกงห้าวฉียื่นน้ำให้เธอหนึ่งแก้ว แล้วตอบเธอ อย่างไม่คิด: “ปกติเธอก็ไม่เคยห่วงภาพพจน์อยู่แล้ว”

ข้าวติดคอเลย หมี่โยวเอามือตบๆหน้าอกเหมือนจะกลืน ลำบาก เห็นไวน์ที่วางบนโต๊ะ จึงหยิบยกขึ้นมาดื่ม หญิง คนนั้นเห็นแล้วกล่าวว่าเธอด้วยความโมโห: “เห้ย นั่นมัน แก้วของห้าวฉี!

แก้มแดงทั้งหน้า หมี่โยว ก้มหน้าพูดอย่างเขินอาย “คุณชาย เมื่อกี้รีบร้อนไปหน่อย ขอโทษด้วยนะ”

สองมือกอดอก หนานกงห้าวฉีทำหน้านิ่งๆปกติและเปิด ปากพูด สายตามองไปที่ชายใส่แว่นตา: “จูบยังเคยจูบ จริงมาแล้ว จูบทางอ้อมไม่เห็นจะเป็นอะไร

ชายที่ใส่แว่นตารีบถอดแว่นตาออก แล้วมองหน้าหมี่โย วเหมือนมีคำถามลึกๆในใจ แก้มเธอแดงๆและเหลือบไป มองชายที่ใส่แว่น “ฉันทานอิ่มแล้ว ถ้างั้น วันนี้เราคุยกัน แค่นี้ ฉันคิดว่า เราสองคนไม่เหมาะสมกัน”

ใครจะรู้ว่าชายที่ใส่แว่นตาได้ยินแล้วกลับยิ้มตอบไป ว่า: “คุณหมี่โยวครับ ผมว่าคุณเป็นคนดีนะ เราสามารถ ทำความรู้จักกันมากกว่านี้”

เธอยะแสยิ้ม ถ้าได้อยู่ด้วยกันกับผู้ชายขี้งกคนนี้ล่ะก็เธอคงต้องหิวตาย!

“ฉันคิดว่าเรามีอะไรเข้าใจผิดกันหน่อย เพื่อนของฉัน บอกว่าหาผู้ชายเพื่อมาคบหาดูใจกันก่อน แต่ไม่ใช่คบเพื่อ จะต้องแต่งงานเป็นจุดมุ่งหมาย ฉันยังสาวอายุยังน้อย ยัง ไม่มีความคิดแบบนี้ในสมอง” หมี่โยวตอบด้วยความเป็น จริง

ชายที่ใส่แว่นตาเข้าใจความหมายที่เธอพูด และตอบ กลับอย่างมีมารยาท: “ก็ดี แต่ก็ดีใจมากครับ ที่วันนี้ได้เจอ คุณหมี่ ชานมแก้วนี้ผมเลี้ยงนะครับ”

แล้วก่อนหน้านี้ เขายังคิดที่จะจ่ายคนละครึ่ง หรือ…..คิดถึงความเป็นไปได้แล้ว หมี่โยวปาดเหงื่อ กำลัง คิดอยู่ ก็เห็นเขาเอาบัตรส่วนลดออกมาส่งให้พนักงาน: “นี่ คือบัตรส่วนลดชานมครับ”

เธอยกมือกุมหัว หมี่โยวอยากจะรีบหารูมุดเข้าไปทันที ชายคนนี้ สุดยอดเลย!

ในที่สุดก็ส่งชายที่ใส่แว่นกลับไปแล้ว หมี่โยวพูดด้วย ความรู้สึกขอบคุณหนานกงห้าวฉี: “คุณชาย วันนี้ขอบใจ นายมากนะที่เลี้ยงข้าว ไม่มีอะไรแล้ว ฉันไปก่อนนะ”

เท้ายังไม่ทันเดินก้าว ก็ได้ยินเสียงของใครบางคนพูดอย่างประชด: “คราวหน้าหาผู้ชาย เช็ดตาให้สว่าง อย่า ไม่มีรสนิยมแบบนี้”

เธอพยักหน้าแรงๆ และรู้สึก… “วันหลังฉันจะไม่ยอมเชื่อ เว็บไซต์อะไรนั่นอีก” พูดจบหมี่โยวก็รีบวิ่งหนีออกไป

เห็นเธอวิ่งหนีออกไป สายตาของหนานกงห้าวฉีรู้สึก ตลกและยิ้ม ลุกขึ้นยืน และเดินออกไปด้วยใบหน้าที่เย็น ชา

“ห้าวฉี คุณจะไปไหนคะ?” ผู้หญิงที่ถูกลืมไม่มีใครสนใจ ที่นั่งข้างๆ ร้องถามด้วยความร้อนใจ

หนานกงห้าวฉีใช้สายตาเหลือบมองเธอและใบหน้าไม่มี ความรู้สึกอะไร: “นี่มันเป็นเรื่องของผม” ทิ้งคำนี้ไว้ แล้ว เดินก้าวออกไปกว้างๆ

ด้านนอกของร้านอาหาร หมี่โยวถือโทรศัพท์ด้วยความ ใจร้อนกระวนกระวาย: “เหยาเหยา เธอหาคนอะไรมาให้ ฉันเนี่ย เธอคงไม่รู้ เขางกมาก ปล่อยให้ฉันหิวมาตั้งหลาย ชั่วโมง…..

ทั้งโมโหและกำลังบ่นอยู่ ไม่ได้สังเกตเลย ว่ามีคนยืนอยู่ ด้านหลัง
“ช่างมันเถอะ ฉันไม่หาแล้ว ก็แค่อกหัก ไอ้ผู้ชายเลวๆคน นั้น ฉันก็จะไม่มีวันนึกถึงอีก” หมี่โยวพูดด้วยความโมโห

“แต่เธออย่าลืมนะ พ่อแม่ของเธอจะมาเมืองN เธอลืมไป แล้วเหรอ ตกลงกับท่านไว้ ว่าจะให้พวกเค้าเจอแฟนของ เธอ?” ยูนเหยาเหยาเตือนเธอด้วยความหวังดี

หมี่โยวเอามือตบหัวและเครียดคิดไม่ออก: “รู้อย่างนี้ ตอนนั้นไม่น่าบอกพ่อแม่เลย ตอนนี้ให้ฉันไปหาแฟน ที่ไหน” เธอหันหลังไปช้าๆ ตกตะลึงที่สังเกตเห็นมีคนยืน อยู่

“คุณทำไมมาอยู่นี่?” หมี่โยวถามอย่างตกตะลึง