บทที่ 3 สุดหล่อ

บทที่ 3 สุดหล่อ

ที่บ้านพักตากอากาศหลังใหญ่และหรู หมี่โยวค่อยๆ ลืมตา แล้วมองดูรอบๆเป็นสถานที่ไม่คุ้นเคย สมองของ เธอโล่งนึกอะไรไม่ออก รีบลุกขึ้นมานั่ง ตกตะลึงและลืม ตาโตๆ: “ที่นี่ที่ไหน?

หมี่โยวเตรียมจะดึงผ้าห่มออก ก้มหัวลงแล้วตกใจ สังเกตเห็นชุดนอนบนตัวของเธอ…..ชุดนอน!

“อ้า!” กรี๊ดลั่นเสียงดังทั่วห้อง

หนานกงห้าวฉีออกมาจากห้องหนังสือและมองดูนาฬิกา หันตัวไปทางห้องนั้น คำนวณเวลาดูแล้ว น่าจะถึงเวลาที่ เธอตื่นแล้ว เพิ่งเปิดประตูเข้าไป กลับเห็นสภาพแบบนั้น ตรงหน้า แล้วทำหน้าขมวดคิ้ว

หมี่โยวใส่ชุดนอน ปล่อยผมยุ่งเหยิง ร้อนใจเดินไปเดิน มาอยู่ไม่นิ่งกับที่ เห็นเขาโผล่มากะทันหัน เธอกระโดด ถอยหลังไปเกือบหนึ่งเมตร

ทั้งๆที่ตกใจกลัวมาก หมี่โยวแกล้งทำเป็นนิ่ง: “คุณคือ ใคร จะทำอะไรฉัน?”
หนานกงห้าวฉีมองเธอด้วยหน้าตาเย็นชา พูดเหมือน แกล้งเธอ: “ผมจะทำอะไรคุณได้?”

มองตัวเธอที่ใส่ชุดนอน หมี่โยวใจเต้นตุ้บๆ และมองเขา ด้วยความกลัวและโกรธ: “คุณมันเลว ทำไม่ดีไม่ร้ายกับ ฉันตอนที่เมาไม่ได้สติ”

ได้ยินเธอโทษเขา ในตาของหนานกงห้าวฉีเหมือนจะ โกรธและเยือกเย็น เดินก้าวเข้าไปทีละก้าวทีละก้าวไปหา เธอ หมี่โยวกลัวจนถอยหลังออกไปอีกจนติดผนังห้อง

หนานกงห้าวฉีโน้มตัวลง เอ่ยปากพูดด้วยสองตาที่เยือก เย็น: “คนสวย ผมให้เวลาคุณหนึ่งนาที ย้อนนึกดูดีๆเรื่อง ราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน พูดผิดอีกค่า ผมจะทำร้ายคุณจริงๆ แล้วอย่าโทษผมนะ”

อืม? มองหน้าเขาอย่างงุนงง สายตาของหมี่โยวเต็มไป ด้วยความสงสัย เมื่อวาน? สมองมึนจะระเบิด หมี่โยว ขมวดคิ้ว เริ่มนึกย้อนหลังอย่างจริงจัง

เมื่อวาน เป็นงานแต่งงานของผู้ชายที่หลอกลวงนั่น หลัง จากนั้นเธอก็ไปที่งาน…..หลังจากนั้น…….เธอเหมือนจะทํา เรื่องอะไรที่ไม่ควรทำ พูดอะไรที่ไม่ควรพูด……

“อ้า….” หมี่โยวตะโกนร้องดังๆ และทำหน้าเศร้าโศกเสียใจ “ดังนั้น ฉันเป็นคนดื้อรั้น อคูณ? ฉันทําไมโง่อย่าง

เมื่อวานเธอต้องโมโหจนเป็นบ้าไปแล้ว วันนี้กลุ้มใจ ก็ สายไปแล้ว เธอใช้มือตบบนหัวแรงๆ หมี่โยวรู้สึกเครียด มาก

“เธอไม่ต้องคิดมาก ฉันไม่ได้สนใจคุณหรอก” สองมือ กอดอก หนานกงห้าวฉียืนมองลงไปที่ตัวเธอ

หน้าเธอรีบยิ้มขึ้นมาทันที ในตาของหมี่โยวเหมือน ส่องแสงระยิบระยับ: “ฉะนั้นเมื่อคืนคุณไม่ได้ถือ โอกาส…..แล้วชุดนอนบนตัวฉันล่ะใครเปลี่ยน?”

เธอยิ้มอย่างดีใจ อารมณ์เขียนไว้บนใบหน้าเลย

“แม่บ้าน คุณหน้าขี้เหร่มาก เหมือนแมวลายๆตัวใหญ่” หนานกงห้าวฉีพูดอย่างไม่เกรงใจ

เธอโล่งอกไปทันที หมี่โยวยิ้มอย่างเบิกบานและพูดว่า: “คุณชายคนนี้ เมื่อวานนี้ขอบคุณคุณมากนะ ถ้าไม่มีเรื่อง อื่นแล้ว ฉันขอไปก่อนนะ”

เห็นเธอจะออกไป หนานกงห้าวฉียื่นมือไปขวางทางเธอ ไว้: “คนสวย คุณจ๋าผมไม่ได้แล้วจริงๆเหรอ?”
เธอกระพริบตาและแปลกใจมาก หมี่โยวไม่เข้าใจจึงถาม กลับไปว่า: “เราเคยเจอกันมาก่อนหน้านั้นเหรอ?”

เป็นอย่างที่เขาคิดไว้ไม่ผิด ผู้หญิงคนนี้ลืมเขาไปหมด สิ้น! ในตาแสดงออกเหมือนมีอันตรายจะเกิดขึ้น หนาน กงห้าวฉีโน้มตัวลงค่อยๆเข้าไปใกล้เธอ: “คืนก่อน ที่ร้าน เหล้าช่างมันเถอะ”

ร้านเหล้าช่างมันเถอะ? เงยหัวขึ้นมา คิดไปคิดมา คืน ก่อน เพราะได้ข่าวว่าเขาสองคนจะแต่งงานกัน กระทบจิต เธอมาก จึงดื่มเหล้าจนเมามาก หลังจากเมาแล้วเหมือน

“คุณก็คือผู้ชายคนนั้นที่ฉันเข้าไปจูบ?” หมี่โยวจ้องด้วย ตาโตๆ ไม่อยากเชื่อผู้ชายที่ยืนตรงหน้า

ดูแล้วเธอน่าจะนึกขึ้นได้แล้ว หนานกงห้าวฉีทำปากยะ แสยิ้ม: “ที่สำคัญไม่ใช่เพราะคุณอาเจียนใส่ผมเต็มๆ”

“ฮ่าฮ่า…..” เธอหัวเราะแบบเกรงๆ และทำเป็นเกาหัว หมี่โยวอายจนอยากจะหารูที่ไหนมุดเข้าไป คืนนั้น เธอ อารมณ์เสียกะทันหัน จึงจูบชายคนหนึ่งที่กำลังเดินเข้า ร้าน

แต่เธอดื่มเหล้าไม่ค่อยเก่งอยู่แล้ว หลังจากไปจูบเขา แล้ว ก็อาเจียนใส่ตัวเขาทั่วทั้งตัว หลังจากนั้นเธอก็แอบหนีออกจากร้านไป แต่ไม่นึกว่าจะเจอหน้ากันอีก

สองมือพิงผนังไว้ หมี่โยวหัวเราะ “คุณชาย ฉันไม่ได้ ตั้งใจนะ เราได้เจอกันถึงสองครั้งในวันสองวัน ก็ถือว่ามี บุญวาสนาต่อกัน ถ้าอย่างนั้น ปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปได้ ไหม?”

เห็นท่าทางของเธอตื่นตระหนกใจ หนานกงห้าวฉือยาก จะแกล้งๆเธอสักหน่อย เอามือไปจับกรามเธอ และทำ เป็นจะหัวเราะแล้วไม่หัวเราะอย่างนั้น: “ผมคงต้อง เอา ดอกเบี้ยกลับคืนมาสักหน่อยแล้ว”

ดอกเบี้ย? เขา เขาอยากจะทำอะไร? เธอมองหน้าหล่อๆ ที่ยิ่งใกล้เข้ามา หมี่โยวรู้สึกตื่นตระหนกกลัวและทำหน้า ลืมตาโตๆ