บทที่ 7 ฉันต้องการมีชีวิตอยู่ต่อไป

บทที่ 7 ฉันต้องการมีชีวิตอยู่ต่อไป

ทางเหยาเข้ามาในห้องนอนด้วยชุดธรรมดา เธอมองไป ที่ซูชิงชิงผู้อ่อนแอบนเตียง มีหลายความรู้สึกในหัวใจ

“คุณพี่…”ซูชิงชิงพยายามที่จะลุกขึ้นจากเตียงอย่าง ทุลักทุเลเพื่อจะทำความเคารพเธอ

ทางเหยารีบหยุดไว้อย่างรวดเร็ว: “หยานเส้าคุนไม่อยู่ เธอก็ไม่จําเป็นต้องมาเสแสร้ง”

ทางเหยาไม่ได้พูดอะไรกับซูชิงชิงมากนัก เดินตรงไป ข้างแปล มองดูเด็กน้อยที่เพิ่งถูกแม่นมกล่อมให้นอน หลับ เธอนำกุญแจล็อกชีวิตในแขนเสื้อออกมา วางไว้ข้าง หมอน

“ดูแลคุณหนูชายดีๆ” น้ำเสียงของทางเหยาไม่แสดงอา รมณ์ใดๆ

นี่เป็นครั้งแรกที่เฌอมาดูเด็กคนนี้ และก็เป็นครั้งสุดท้าย

เมื่อออกจากเรือนหลี ทางเหยาก็เดินตรงกลับไปที่พัก ของตัวเอง
เธอเก็บเสื้อผ้าไม่กี่ตัวอย่างง่ายๆ สุดท้ายก็ชำเลืองมอง รอบของเรือนเหม่ยที่ตัวเองเคยอาศัยมาเจ็ดปี

ต้นพลัมในสวน ปีนี้ไม่ได้ออกดอก

มองไปที่กิ่งก้านไม้เปลือย เงียบและหดหู่อย่างเห็นได้ชัด ที่เหมือนกับใจของเธอ

โรงพยาบาลทหารเขต

“คุณหมอ คุณจัดหมอต่างประเทศให้ฉันเถอะ ฉัน ต้องการมีชีวิตอยู่ต่อไป” ทางเหยาพูดกับคุณหมอประจำ ของตัวเอง

รักใครสักคนต้องรักให้สุดขั้ว คือต้องตายเพื่อเขาได้ คือ หวังว่าวินาทีสุดท้ายของชีวิตจะอยู่ในอ้อมแขนของเขา

แต่ทางเหยาไม่ต้องการที่จะจบชีวิตของตัวเองอยู่ที่จวน แม่ทัพเหนือแล้ว

“ตอนนี้คุณยื้อเวลามานานขนาดนี้แล้ว ได้พลาดเวลาที่ จะรักษาที่ดีที่สุดไปแล้ว…หมอดู๋ดูใบตรวจ และพูดด้วย ความเสียใจ
ทางเหยากระตุกริมฝีปาก ท่าทางยังคงไม่แยแส

“งั้นก็ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติเถอะ สามาร ถึงเมื่อไหร่ก็อยู่ได้ถึงเมื่อนั้น” ามารถอยู่ได้

เธอแค่อยากมีชีวิตให้นานกว่านี้ รอจนกว่าตัวเองจะลืม ผู้ชายที่เธอรักมาเจ็ดปีก่อน ถึงจะเสียชีวิต

ก่อนตายยังคงคิดถึงเขา หัวใจของเขากลับไม่ได้อยู่ที่ เธอ อย่างนั้นอนาจเกินไป

ทางเหยาสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเลี่ยงการรบกวนในหัว สมอง

“ระยะนี้เลือดกำเดาไหลน้อยลงบ้าง แต่ก็จะไอเป็นเลือด เป็นครั้งคราว” เธอบอกกับหมอดู

สีหน้าของหมอดู๋สง่างามขึ้นเล็กน้อย: “คุณหญิงถอด ปลดเสื้อคลุมนอกออก ผมจะฟังปอดที่หลังของคุณ”

เขาหยิบเครื่องช่วยฟังของชาวตะวันตกมาวางไว้นอกชุด ที่อยู่ข้างหลังของทางเหยา

ในตอนนี้ ประตูห้องผู้ป่วยถูกถีบออกอย่างรุนแรง มีร่าง สูงหลายคนในชุดเครื่องแบบทหารบุกเข้ามา
“ฉันตามหาคุณไปทั่ว คุณกลับอยู่ที่นี่ล่วงประเวณีส่วน ตัว!” น้ำเสียงของหยานเส้ากุนเยือกเย็นจนน่าตกใจ

หมอดูเบอธิบาย: “หัวหน้าทัพ ผมแค่กำลังตรวจให้คุณ หญิง…”

“เหอะ ตรวจอะไรกันถึงต้องถอดเสื้อผ้า?” สายตาของห ยานเส้าคุนเปล่งประกายความดุเดือด และลากทางเหยา ที่กำลังสวมเสื้อคลุมให้ลุกขึ้นมาอย่างรุนแรง

ทางเหยารู้สึกเวียนหัว หายใจสามครั้งต่อเนื่องถึงจะ ค่อยๆกลับมา

“คุณปล่อยฉันนะ…” เธอไม่มีแรงที่จะอธิบายที่ไร้ความ หมายกับผู้ชายคนนี้

“ปล่อยเธอไป? ปล่อยให้คุณหนีไปกับคนล่วงประเวณี คนนี้เหรอ?” หยานเส้าคุนชำเลืองมองกระเป๋าเดินทาง ข้างล่าง และความโกรธก็พุ่งสูงขึ้น “ทางเหยา คุณเก่ง จริงๆเลย! ไสหัวกลับไป!”

หยานเส้าคุนลากทางเหยาออกไปนอกประตู หลังจาก นั้นก็บอกให้ลูกน้องทำสี

ทางเหยายังไปไม่ได้ไกล ได้ยินเสียงปืนดังมาจากห้องผู้ป่วย
สองขาของเธออ่อนปวกเปียก ไม่มีแรงเดินไปข้างหน้า

ได้อีก

“หยานเส้าคุนคุณฆ่าคนจนติดใจแล้วเหรอ?”

เธอไม่เคยคาดหวัง ว่าผู้ชายที่เคยรู้ผิดชอบชั่วดีคนนั้น จะกลายมาเป็นคนไม่เลือกปฏิบัติได้ถึงเพียงนี้

“คุณฆ่าลูกของชิงชิง ฉันไม่ฆ่าคุณ ก็ใจดีมากพอแล้ว!”

หยานเส้าคุนบีบคางของทางเหยา และเกลียดชังใน ดวงตาที่ดุร้ายนั้น ทำให้เธอตัวสั่น

“คุณพูดว่าไงนะ?” ทางเหยาหยุดชะงัก

หยานเส้าคุณไม่ได้พูดอะไรอีก นำตัวเธอตรงกลับไปจวน แม่ทัพเหนือ

เมื่อสองชั่วโมงก่อน จวนแม่ทัพเหนือนั้นเต็มไปด้วยโคม ไฟสีแดงและริบบิ้นผ้าไหม ในเวลานี้ได้กลายเป็นสีขาว ถูกแทนที่เรือนหลีทางเหยายังไม่ได้เดินเข้าไป ก็ได้ยินเสียงร้องไห้อันดังของ ชิงชิง

“ลูกชายของฉัน…

เรือนหลีร้องไห้ไปทั่ว ซูชิงชิงสองตาบวมแดง กอดลูกไว้ ในอ้อมแขนที่เธอเพิ่งคลอดออกมาได้ไม่นาน

แต่สีหน้าของเด็กคนนั้นขาวซีด และไม่ได้ลืมตาขึ้นมาอีก

ซูชิงชิงมองทางเหยา ความเยือกเย็นในดวงตาของเธอ เกลียดชังจนอยากทำลายเธอเป็นหมื่นชิ้น

“ทางเหยา เธอคืนลูกฉันมา! ฉันจะฆ่าเธอเพื่อล้างแค้นให้ลูกฉัน!”