บทที่ 1 มีความเป็นผู้หญิงมาก

บทที่ 1 มีความเป็นผู้หญิงมาก

สาธารณรัฐจีนปียี่สิบสาม โรงพยาบาลทหารเขต

“คุณหญิง อาการป่วยของคุณจำเป็นต้องไปต่างประเทศ รักษาให้เร็วที่สุด…”คุณหมอทำหน้าหนักใจ

ทางเหยาพยักหน้า ค่อนข้างพูดยาก: “ฉันรู้ คุณช่วยสั่ง ยาให้ฉันเพิ่มด้วย ฉันจะใช้เวลากินอีกหน่อย”

“หากหัวหน้าทัพรู้ว่าสุขภาพของคุณ…” คุณหมอถอน หายใจ

ทางเหยารีบตัดบท: “อย่าบอกหยานเส้าคุนให้เขาไป

จัดการเรื่องของการรบสำคัญ”

หากเขาได้ยินว่าตัวเองเป็นป่วยเป็นโรคที่รักษาไม่หาย วินาทีต่อมาก็จะยิ่งประโคมรับนางสนมเข้าบ้าน?

ทางเหยาคิดอย่างขมขื่นใจ ทุกข์ใจมาก

หลังจากออกจากโรงพยาบาล ทางเหยานั่งขึ้นไปบนรถ เจ๊ก ตรงกลับไปยังจวนแม่ทัพเหนือ
ในเวลากลางคืน หิมะแรกตกลงมา

ทางเหยาทานยาเสร็จ สายตามองตรงไปยังหิมะ โปรยปรายนอกหน้าต่าง

ตั้งแต่เธอได้แต่งงานกับหยานเส้าคุนหิมะแรกของทุกๆปี จะตกในวันเกิดของเธอ

เพียงแต่ปีนี้ หัวใจของทางเหยา ชมหิมะได้อ้างว้าง

“เสียงประตูดัง~”

ประตูห้องถูกคนเปิดออก เสียงฝีเท้าอันหนักหน่วงดังมา จากที่ไกลค่อยๆใกล้เข้ามา พร้อมกับลมอันขมขื่น

ทางเหยาตัวสั่นอย่างช่วยไม่ได้ หลังจากเห็นรองเท้าบูต

คู่ยาวถึงเข่า หยุดลง

“อาคุน คุณกลับมาแล้ว…”ตาสีเทาของทางเหยาเปล่ง ประกาย

“ของขวัญวันเกิดปีนี้” หยานเส้าคุนนำกล่องผ้าในมือวาง ไว้บนโต๊ะเตี้ย สีหน้าเย็นชา

ความประกายในดวงตาของทางเหยาสั่นไหวเล็กน้อยเปิดกล่องผ้าเบาๆอย่างระมัดระวัง

ในกล่องผ้า เป็นผ้าเช็ดหน้าผ้าไหมปักด้วยดอกพลัม

ทางเหยากำลังจะหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา ทันใดนั้นกลับ มีเส้นผมของผู้หญิงพันไว้มุมผ้า

หยานเส้าคุนเอาของของผู้หญิงคนอื่นที่เขาซ่อนไว้ที่ บ้านอื่นมาทำส่งๆกับตัวเองงั้นเหรอ?

“หัวหน้าทัพใส่ใจแล้ว ของขวัญชิ้นนี้มีความเป็นผู้หญิง มาก”

ใบหน้าของทางเหยาซีดเล็กน้อย มือกำผ้าห่มแน่น

หยานเส้าคุนขมวดคิ้ว หลายปีที่รู้จักกันมา เขารู้ดีว่า เวลานี้ทางเหยาอารมณ์ไม่ดี

ผู้หญิงคนนี้จะเรียกตัวเองว่าหัวหน้าทัพก็ตอนที่เธอโกรธ เท่านั้น

“ปีหน้าจะไม่ส่งให้แล้ว ต่อไปอยากได้อะไรเธอเอาเงิน จากห้องบัญชี แล้วไปซื้อเอง”

หยานเส้าคุณกระตุกริมฝีปากเชอรี่ ถอเสื้อคลุมทหารออก และตามเข้าไปในห้อง

ปีหน้า แม้แต่ทำส่งๆของเขา ก็จะไม่มีอีกแล้ว

ทางเหยามองแผ่นหลังของเขา ใช้น้ำเสียงที่ไม่ให้ได้ยิน พึมพำเสียงเบา: “ฉันเกรงว่า….จะอยู่ไม่ถึงวันนี้ของปีหน้า แล้ว…”

เธอและหยานเส้าคุนในที่สุดก็อยู่ไม่รอดถึงเจ็ดปี เธอกำลังคิด หัวใจก็เจ็บขึ้นมา จนหายใจไม่ออก

ทางเหยาหยิบผ้าเช็ดหน้าสีแดงเข้มออกมา อุดรูจมูก และเงยหน้าขึ้น

ท่าทางเช่นนี้ จะกระทำในครั้งเดียว

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง กลิ่นเลือดอุ่นๆเต็มไปทั่วโพรงจมูก แต่ไม่สามารถมองเห็นเลือดบนผ้าเช็ดหน้าสีแดง

คุณหมอเคยพูดว่า ยิ่งเลือดไหลบ่อยมากเท่าไหร่ อาการ ป่วยของโรคก็ยิ่งรักษายากมากขึ้นเท่านั้น

ทางเหยาไม่อยากไปต่างประเทศ เธอไม่อยากห่างกับห ยานเส้าคุน
เธอกลัวว่าหากออกไปจากเมืองเหนือแล้ว หัวหน้าทัพ ของจวนแม่ทัพเหนือก็จะกลายเป็นคนอื่น

แม้ว่าหัวใจของหยานเส้าคุนไม่ได้อยู่ที่เธอแล้ว แต่เขา กลับไม่ลืมว่าเขาเป็นคนนำขันหมากรถเกี้ยวรับตัวเองมา เป็นภรรยา

มีชีวิตที่ยืนนาน แต่กลับไม่มีเขาอยู่ข้างกาย จะมีความ หมายอะไร?

หลังจากเลือดในโพรงจมูกหยุดลง จัดเสื้อผ้าแล้วนอน ลงข้างๆของหยานเส้าคุน

เธอเหมือนกับทุกๆวัน ยกแขนขึ้นมาโอบกอดเอวของเขา เบาๆ แนบศีรษะลงหลังคอของเขา

“อาคุน นานแล้วที่คุณไม่ได้กอดฉันนอน…” น้ำเสียงของ ทางเหยาแฝงไปด้วยความร้องขอ

“ไว้คราวหลัง ฉันเหนื่อยแล้ว” หยานเส้าคุนขยับมือของ เธอออก จากนั้นก็ขยับไปขอบเตียงเล็กน้อย

ความเย็นแผ่กระจายทั่วร่างกาย เธอมองไปที่ศีรษะหลัง ของเขา น้ำตาคลอ
คำนี้ทุกครั้ง เธอยังสามารถคราวหลังได้อีกกี่ครั้งกัน?

สิ่งที่เธอต้องการ เพียงแค่ได้รับการโอบกอดจากเขาก็ เท่านั้นเอง…