บทที่ 6 เขาฆ่าเสี่ยวชี

บทที่ 6 เขาฆ่าเสี่ยวชี

หัวใจของทางเหยาเหมือนถูกมีดคมบาดอย่างไร้ความ ปรานี ความเจ็บปวดแล่นเข้ามา

“เธอพูดอะไรนะ?” เธอพูดพึมพำมองสาวใช้คนนั้น แขน

ขาเย็นไปหมด

เสี่ยวชีเสียชีวิตในเรือนหลี ที่ซูชิงชิงพักอาศัย

ทางเหยาวิ่งโซเซไป เห็นเสี่ยวชีที่นอนอยู่บนพื้น ร่างกาย เต็มไปด้วยเลือด มีรูกระสุนตรงหน้าอก

“เสี่ยวชี” ทางเหยาทรุดตัวลงพื้น เรียกชื่อของเธอเบาๆ

เสี่ยวชีเบ่งตา ดวงตาแสดงความหวาดกลัวและความสิ้น หวัง สองมือกำผ้าเช็ดหน้าสีแดงเข้มไว้แน่น

เลือดบนหน้าอกของเธอกับผ้าเช็ดหน้าสีแดงนั้นหลอม เป็นหนึ่งเดียวกัน

“เธอจงใจฆ่านางสนมซูเมื่อกี้หากฉันไม่ยิง พวกเขาก็จะ เสียชีวิตสองคน”
ในมือของหยานเส้าคุนยังคงถือปืนไว้ ในสายตาไม่ แสดงอาการใดๆ

ทางเหยาเงยหน้ามองเขา ด้วยความเจ็บปวดที่ไม่ สามารถอธิบายได้

“เสี่ยวชีเป็นสาวใช้ที่ถือเทียนอะคาเซียในวันแต่งงาน ของเรา เธออยู่เคียงข้างฉันมาเจ็ดปี ทำไมคุณถึงฆ่าเธอ ได้…” ใบหน้าของทางเหยาเต็มไปด้วยน้ำตา

ผู้ชายตรงหน้าคนนี้ ต่อสู้ในสนามรบ ฆ่าคนนับไม่ถ้วน

เขาฆ่าเสี่ยวชีของเธอได้อย่างไร ฆ่าคนในพยานในงาน แต่งงานของพวกเขา?

“คุณพี่ หรือว่าชีวิตของฉันและลูกของหัวหน้าทัพ ความ สำคัญเทียบกับแค่สาวใช้คนหนึ่งไม่ได้เลยเหรอ?” ซูชิง ชิงร้องไห้ขดตัวอยู่ในอ้อมแขนของหยานเส้าคุนท้องของ เธอใหญ่เกินไปที่จะใส่เสื้อผ้าแล้ว

“เสี่ยวชีนิสัยเงียบสงบ ไม่เคยสับสน วันนี้คุณฆ่าเธอ อย่างนั้นก็ฆ่าฉันด้วยเถอะ”

ทางเหยายังคงไม่ได้สนใจซูชิงชิง เธอไม่เชื่อว่าเสี่ยวชี จะทำร้ายเด็กคนนั้น ยิ่งไปกว่านั้นยังเข้าไปในเรือนหลีตัวคนเดียว

แต่เธอไม่อยากจะเชื่อเลย ผู้ชายคนนั้นที่บอกว่าจะไป ซื้อดอกพลัมยัดไส่ให้ตัวเอง หันหลังให้ตัวเองแล้วยิงคนที่ สําคัญที่สุดของเธอ

ทางเหยาที่เพิ่งได้รับหัวใจที่อบอุ่นจากหยานเส้าคุนได้ หนึ่งเดือน ก็เย็นชาและขมขื่นอีกครั้ง

ผู้ชายคนนี้เป็นหนามในกระดูกของเธอ ดื่มเลือดของเธอ กัดกินเนื้อของเธอ ทำให้เธอเจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่

“พาคุณหญิงกลับเรือนเหม่ย ไม่มีคำสั่งจากฉันไม่ อนุญาตให้ออกมา!”

ดวงตาของหยานเส้าคุนส่องประกายความดุเดือด ด้วย ความโกรธเขายกปืนยิงขึ้นฟ้าสามนัดในยามค่ำคืนที่มืด

มิต

“ปังปิงปิง”

ซูชิงชิงตกใจจนกรีดร้อง แต่ทางเหยากลับนั่งเหม่ออยู่ ข้างๆร่างที่เป็นศพของเสี่ยวซี เหมือนรูปปั้นที่ไม่มีชีวิต
เรือนใหม่ ไม่มีเสี่ยวซีแล้ว อ้างว่างจนเหมือนวังที่เยือก

เย็น

ผ่านไปแล้วหนึ่งเดือน หยานเส้าคุนถอนคำสั่งของทาง เหยาออก

ในเวลาเดียวกันก็ได้สั่งคนให้ส่งดอกพลัมยัดไส้ไปให้ แต่ทางเหยาไม่ได้แตะต้องมันจนขึ้นรา

ดอกพลัมยัดไส้นั้นที่ทั้งแดงสดและเย็น เช่นเดียวกับ เลือดบนหน้าอกของเสี่ยวชีในวันนั้น

ทางเหยารู้สึกเบื่อหน่ายกับชีวิตที่ไร้ความหมายและรอ ความตาย

เธอเคยคิดว่าหากตัวเองออกไปจากหยานเส้าคุนวิญ

ญาณก็จะยิ่งลอยหนีไป

แต่ตอนนี้เธอรู้สึกว่า การอยู่กับเขา นั้นเป็นการทรมานที่ ยิ่งใหญ่ที่สุด

ไม่นาน ก็มีข่าวดีจากเรือนหลี ซูชิงชิงได้กำเนิดบุตรชาย แม่และเด็กปลอดภัย

หยานเส้าคุนดีใจจนให้รางวัลกับทุกคนที่อยู่ในจวนแม่ทัพเหนือ อดใจรอไม่ไหวจนต้องประกาศไปทั่ว

ประเทศ

แม่หยานหวังมานานสุดท้ายก็ได้หลานชาย ก็มีความสุข จนปิดปากไม่สนิท

เธอไปเรือนหลีดูเด็กทุกวัน อดใจรอไม่ไหวจึงนำหลาน กลับมาเลี้ยงดูที่บ้านของของตัวเอง

“ลูกสะใภ้ซู เธอและเส้าคุนบ้านฉันตาสองชั้นเหมือนกัน ทำไมหลานคนโตถึงตาชั้นเดียวล่ะ?”

แม่หยานมองเด็กทารกสีชมพูอ่อนเป็นเวลานาน รู้สึกว่า ไม่ค่อยเหมือนลูกชายของตัวเอง

ร่างกายของซูชิงชิงแข็งทื่อ มีความสับสนในดวงตา

“คุณหนูชายยังไม่ลืมตา รอให้ลืมตาแล้วต้องเหมือน หัวหน้าทัพอย่างแน่นอน!” แม่นมข้างๆรีบพูดขึ้นมา

ซูชิงชิงเม้มมุมปาก: “ใช่ ตอนนี้ยับยู่ยี่ยังมองไม่ออกว่า เหมือนใคร…”

หลังจากใช้ความคิด แม่หยานก็พยักหน้าช้าๆ ในที่สุดก็ ไขข้อข้องใจ
เมื่อพาเธอออกไปแล้ว ซูชิงชิงสั่งให้แม่นมอุ้มเด็กมาไว้

กับตัวเอง

มองดูดวงตาคู่สีดำนั้นของเจ้าเด็กน้อย อารมณ์ในใจ ของเธอเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

ดวงตาคู่นี้เหมือนใคร เธอชัดเจนกว่าใครดี…

แค่ครั้งเดียว จะมีได้ยังไง?

ซูชิงชิงหงุดหงิดจนรัดเป้อุ้มเด็กแน่น เพราะใช้แรงมาก จนทำโดนลูก

“อุแว๊—“ ลูกร้องขึ้นมาอย่างหนัก ใช้แรงจนหน้าม่วง

“ร้องไห้ทําไมกัน! ใครให้แกหน้าตาไม่เหมือนพ่อไม่ เหมือนแม่!”

เมื่อซูชิงชิงหงุดหงิด ก็โยนเด็กลงเตียงโดยตรง

กระดาษไม่สามารถห่อไฟได้ หากลูกคนนี้เติบโตขึ้นอีก หน่อย ใบหน้าก็จะเข้าที่ เธอควรจะอธิบายให้หยานเส้าคุ นยังไงดี?

ยิ่งไปกว่านั้น พ่อของลูกและหยานเส้าคุนยังเป็นความสัมพันธ์แบบนั้นด้วย…

เมื่อนึกถึงผู้ชายคนนั้น ซูชิงชิงก็ปวดหัว

ในขณะนี้ มีรายงานมาจากประตูด้านนอก ว่าทางเหยา จะมาเยี่ยมลูก

ซูชิงชิงเลิกคิ้วขึ้น แววตาฉายแววนกล่าเหยื่อ

รับเชิญเข้ามา”