บทที่ 5 ทำไมคุณถึงเปลี่ยนไป

บทที่ 5 ทำไมคุณถึงเปลี่ยนไป

ทางเหยาไม่ได้ดิ้นรน และไม่ทันหันกลับไปมองผู้ชาย คนนั้น

น้ำแข็งที่แตกปกคลุมทะเลสาบอีกครั้ง ทั้งอย่างกลับมาส งบอีกครั้ง มีเพียงผู้หญิงคนนั้นที่หายไป…

“เหยาเหยา!!” หยานเส้าคุนถอดเสื้อคลุมทหารแล้วจะ กระโดดลงไปในทะเลสาบ

ซูชิงชิงข้างกายดึงเขาไว้แน่น: “หัวหน้าทัพ อันตรายเกิน ไป คุณอย่าไปนะ…”

“ไปให้พ้น!” ดวงตาของหยานเส้าคุนแดงเข้ม ผลักซู ชิงชิงออกไปด้วยความโมโห จากนั้นก็กระโดดลงไปใน ทะเลสาบภายใต้น้ำแข็งที่แตก

ซูชิงชิงสะดุดแทบจะล้มลง โชคดีที่สาวใช้ที่อยู่ข้างๆตา

ไวมือเร็วพยุงตัวเองไว้

เธอมองไปที่ทะเลสาบด้วยความโกรธ ดวงตาของเธอแทบจะบิดเรือนเหม่ย

ในห้องนอนมีเตาสี่เตา สาวใช้สองสามคนเพิ่มถ่านไฟไม่

ให้ขาด

ทางเหยาที่อยู่บนเตียงบนใบหน้าไม่มีสีเลือดเลยแม้แต่ นิต ร่างกายสั่นไม่หยุด

หยานเส้าคุนใบ้ผ้าเช็ดตัวร้อนๆเช็ดร่างกายให้เธอไม่ หยุด มีประกายความสับสนและความหวาดกลัวในดวงตา

“หนาว…” ริมฝีปากของทางเหยาสั่นไม่หยุด

“เหยาเหยา ไม่ต้องกลัวหนาว ผมอยู่นี่…” หยานเส้าคุนก อดเธอไว้ในอ้อมแขนแน่น น้ำเสียงกดความสะอึกไม่ได้

เล็กน้อย

ทางเหยาหนาวอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เริ่มมีไข้สูง เรือนเหม่ ยรีบร้อนจนมีอยุ่งเท้ารวนไปหมด

คุณหมอในจวนแม่ทัพเหนือก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้ เส นอให้หยานเส้าคุนส่งทางเหยาไปโรงพยาบาลโดยตรง ไปหาคุณหมอตะวันตกรักษา
“ฉันไม่อยากไปโรงพยาบาล…ฉันไม่อยากไป… ทาง เหยาที่ไข้สูงจนสายตาพร่ามัวเอ่ยปากพูดอย่างดื้อรั้น น้ำ เสียงของเธอเบลอๆไม่ชัดเจน แต่ก็ยังมีสติ

เธอไม่อยากให้หยานเส้าคุนรู้ ว่าตัวเองป่วยเป็นโรคที่ รักษาไม่หาย

“เหยาเหยาเชื่อฟัง หากเธอไม่อยากไปฉันก็จะกอดเธอ อยู่ที่นี่” หยานเส้าคุนถอนไปหนึ่งก้าว แต่ก็ขยิบตาสั่งให้ คนไปเชิญคุณหมอตะวันตกมา

“สี่หลัง” ทันใดนั้นทางเหยาก็ลืมตาขึ้นมา หน้ารูปไข่ ร้อนจนแดง า ริมฝีปากก็ดงราวกับเลือด เคยบอกกัน แล้วไง…ว่าในชีวิตนี้มีแค่ฉันก็เพียงพอแล้ว ทําไมคุณถึง เปลี่ยนไปแล้วล่ะ?”

สี่หลังคําเรียกนี้ เป็นชื่อเล่นพิเศษที่ตอนเด็กทางเหยาใช้ เรียกหยานเส้าคุน

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เธอก็ไม่เคยเรียกอีก

“คุณรีบหายดีเร็วๆ สี่หลังต้องการให้คุณ” หยานเส้าคุน จูบหน้าผากของเธอ แต่หัวใจกลับว่างเปล่าอย่างที่ไม่เคย เป็นมาก่อน

ทางเหยานอนอยู่บนเตียงหนึ่งเดือนเต็ม ร่างกายถึงจะค่อยๆดีขึ้น

หยานเส้าคุนยังคงอยู่กับเธอหนึ่งเดือนเต็ม เหมือนตอน แรกที่ไม่จากกัน

ทางเหยารู้สึกสั่นเล็กน้อย หยานเส้าคนใส่ใจตัวเอง ขนาดนี้ ด้วยใจจริง หรือรู้สึกผิดเธอคาดเดาไม่ได้

แต่ในช่วงชีวิตที่เหลือ มีเขาที่คอยอยู่เคียงข้างแบบนี้ เป็นสิ่งที่ตัวเองต้องการมาโดยตลอดไม่ใช่เหรอ?

ทันใดนั้นปอดก็ถูกปิดกั้น ทางเหยาหยิบผ้าเช็ดหน้า ปิดปากไว้ ไอเสียงเบา

ผ้าเช็ดหน้าสีแดงเข้มยังไม่ขยับไปไหน เธอได้กลิ่นคาว

เลือด

ร่างกายของตัวเอง…แย่ลงเรื่อยๆ…

“มีอะไรเหรอ?” หยานเส้าคุณเห็นความผิดปกติบน

ใบหน้าของเธอ

ทางเหยาใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดปากไว้ ส่ายหัวเบาๆ: “เกิด อยากกินดอกพลัมยัดใส้ที่ถนนซีเซี่ยงแล้ว”
เธอไม่ต้องการให้หยานเส้ากุนเห็นความสําบากใจของ ตัวเอง

“ฉันจะไปซื้อเดี๋ยวนี้” หยานเส้าคุนดวงตาเป็นประกาย จากนั้นก็สวมรองเท้าบูตแล้วก้าวออกไป

ทันทีที่เขาไป ทางเหยาถึงจะเอาผ้าเช็ดหน้าที่มีเลือดติด อยู่ออก และยังมีรอยเลือดที่มุมปาก

“เตรียมผ้าเช็ดหน้าสีแดงเข้มให้ฉันเยอะหน่อย” ทาง เหยาสั่งเสี่ยวชี

เสี่ยว เป็นทุกข์กับความดื้อรั้นของเจ้านายตัวเอง แต่ก็ ไม่กล้าฝ่าฝืนการตัดสินใจของเธอ วิ่งเยาะๆไปที่โกดัง

จนกระทั่งเย็น ทางเหยาไม่รอให้หยานเส้าคุนซื้อดอก พลัมยัดไส้กลับมา และไม่ได้รอให้เสี่ยวเอาผ้าเช็ดหน้า สีแดงเข้มกลับมา

เธอเดินไปที่ประตูเรือนเหม่ยอย่างใจจดใจจ่อ ในใจคิด จะส่งสาวใช้ไปดูที่โกดังดีไหม

“ปัง” ทันใดนั้นก็มีเสียงปืน ดังกึกไปทั่วจวนแม่ทัพเหนือ

ทางเหยาสะดุ้งจนผ้าเช็ดหน้าที่มีคราบเลือดล่วงหล่นองฟัน หัวใจเต้นเหมือนกลอ

“คุณหญิง! “สาวใช้คนหนึ่งในห้องโถงวิ่งมาทางทาง เหยาด้วยความตื่นตระหนก ปีกคุกเข่าลงข้างๆ

“พี่เสี่ยว …กหัวหน้าทัพยิงตายแล้ว….