บทที่ 12 ขึ้นรถมันง่าย แต่ถ้าจะลงคงยาก

“ร่วมมือกับผม ทำเรื่องเมื่อคืนให้จบ

ให้หลีเฉินพูดอย่างไม่เกรงใจ น้ำเสียงดูเด็ดเดี่ยวจะทำให้ได้ เป็นเรื่องนี้อีกจริงซะด้วย ความหวังเสี้ยวนึ่งในใจเธอได้ดับลง

เธอมองหน้าเขาแล้วพูดอย่างปากแข็ง “คุณให้คะ พรุ่งนี้ฉัน จะส่งโครงสร้างออกแบบมาให้คุณแน่นอนค่ะ

“พูดจบ เธอไม่กล้าหันไปมองเขาอีก รีบเก็บของตัวเองอย่าง เร็ว ” ฉันขอกลับก่อน เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ ”

เธอไม่กล้าอยู่กับเขาในห้องนี้สองต่อสอง หยิบกระเป๋าตัวเอง แล้ววิ่งหายไปเลย

ตอนเธอเดินออกมาถึงประตูบริษัท กลับเห็นฝนเม็ดใหญ่เท่า

เมล็ดถั่วตกลงพื้นไม่หยุด

ทั้งลมพัดทั้งฝนตกพัดเข้ามาหาเธออย่างแรง อยู่ๆเธอก็หนาว สั่นขึ้นทันที รีบมองไปข้างนอก ไม่เจอแท็กซี่สักคัน

ผ่านมาเลย อากาศที่เร็วร้ายแบบนี้ คนขับแท็กซี่ก็คงเลิกงาน กลับบ้านกันหมด เพื่อนๆ ที่ทำงานก็กลับไปหมด

เธอไม่พบร่มมาด้วย ตอนนี้ เธอคงได้แต่ต้องวิ่งตากฝนไปขึ้น รถไฟที่สถานีรถไฟใต้ดินที่อยู่ห่างหลายร้อย

เมตร ……
เธอลังเลอยู่สักครู่ มองไปฝนที่ตกอยู่ข้างหน้า เธอกัดฟันแล้ว รวบรวมความกล้าจะวิ่งฝ่าสายฝนไป

ในเวลานั้น มีรถลัมโบร์กีนี่รุ่นลิมิเต็ดขับมาจอดอยู่ตรงหน้า เธอ หน้าต่างบานข้างหลังค่อยๆเปิดลงมา เห็นหน้าที่ หล่อเหลาทำให้คนเกือบจะหยุดหายใจของให้หลีเป็นปรากฏ

ออกมา เขามองหน้าเธอ ริมฝีปากบางค่อยๆขยับ

” ขึ้นรถ ”

เธอยืนอยู่กับที่ไม่ได้ขยับตัว รู้สึกลังเล ถ้ามีคนแวะไปส่งมันก็ดี แต่เธอไม่ค่อยกล้าขึ้นรถของเขาไปสักเท่าไหร่

ให้หลีเฉินเม้มปากริมฝีปากบางของเค้า สายตาที่ต้องเธอดูจะ อันตราย

ทำไม ผมดูน่ากลัวขนาดนั้นเลย ?

“ไม่ใช่ค่ะ ”

เธอรีบปฏิเสธพูด ถึงเขาจะน่ากลัวจริง เธอก็ไม่กล้าพูดต่อหน้า

เขาโดยตรง

เธออึ้งอยู่สักครู่ ก็เดินขึ้นรถไป “ ต้องรบกวนคุณแล้วนะคะ

พอเธอขึ้นรถ ทั้งตัวที่เปียกฝนของเธอ ก็ทำเบาะหนังบนรถ เปียกเลอะไปด้วย หน้าเธอแดงขึ้น และรู้สึกเกรงใจ

เธอพยายามนั่งให้ชิดฝั่งประตู ” มีทิชชูมั้ยคะ ? ”
ให้หลีเฉินที่นั่งอีกฝั่งร่างที่สูงใหญ่ ทำให้ในรถดูแคบไปเลย ไม่รู้ว่าเขาไปเอาผ้าขนหนูสีขาวมาจากไหน ยื่นให้เธอไป

ขอบคุณค่ะ*

เธอรีบรับมา แล้วเอาไปเช็ดเบาะนั่งที่เธอทำเปียก

ตอนเห็นท่าทีของเธอแล้ว เขาขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย แล้วหยิบ ผ้าขนหนูมาอีกผืนยื่นให้เธอไป

เขาพูดขึ้นเสียงต่ำ ” เช็ดตัวคุณให้แห้ง นั่งรถคนอื่นแล้ว ยังหาเรื่องมาให้ เธอรู้สึกเกรงใจมาก

เธอใส่หัวปฏิเสธ “ ไม่เป็นไรค่ะ คุณส่งฉันลงที่สถานีรถไฟ ใต้ดินก็พอค่ะ “

จู่ๆเขาก็ใกล้เธอเข้ามา เอาผ้าขนหนูวางที่หัวเธอ ท่าที่ดู

เผด็จการและไม่อาจปฏิเสธ

* จะให้ผมช่วยคุณเช็ดใช่มั้ย ? ”

เธอตกใจรีบถอยติดประตู เธอแตกตื่นทำอะไรไม่ถูกมองหน้า ชายที่อยู่ตรงหน้า

” ฉัน ..ฉันเช็ดเองค่ะ”

เธอได้ยกมือแล้วรีบไปจับผ้าขนหนูไว้ ท่าทางเร่งรีบ เธอไม่ทัน ระวังแล้วไปจับโดนมือเขาที่วางอยู่บนหัวของเธอ

ผิวของเค้าลื่นและร้อนมาก จับแล้วรู้สึกสบาย
เธอรีบเตือนสติตัวเองที่กำลังคิดฟุ้งซ่าน แล้วรีบดึงมือของตัว เองออก

แววตาของเขามืดลงนิดๆ จ้องเธออยู่ แววตาดูซับซ้อน มือเธอ ที่แตะโดนเขาเมื่อกี้ มันเย็น แต่เหมือนมีไฟกำลังวิ่ง

ผ่านตัวของเขา ทำให้หัวใจเขาเต้นเร็วแปลกๆขึ้น

เธอถูกเขาจ้องจนเธออึดอัดไม่สบายตัว เธอเลยหันหน้าไปมอง

ข้างนอกทางกระจกรถ

เธอเห็นสถานีรถไฟฟ้าวิ่งผ่านในกระจก เธอเลยรีบพูดขึ้น ” เลขาเว่ย จอดรถให้ฉัน ฉันลงตรงนี้ก็พอ ”

ขับต่อไป “

ให้หลีเฉินพูดปฏิเสธคำขอของเธอโดยตรง เขาก็ไม่ได้คิดจะ ปล่อยเธอลงอยู่แล้ว