บทที่ 9 ผมจะไม่ทิ้งพวกคุณอีก ผมสัญญา

บทที่ 9 ผมจะไม่ทิ้งพวกคุณอีก ผมสัญญา

“คุณไปได้แล้ว”

อิ๋นซินชี้ไปทางประตู

แล้วในตอนนี้ ถั่วถั่วก็ได้กอดไปที่ต้นขาของฉินเฟิงไว้ ทันที “พ่ออย่าทิ้งหนูไปได้ไหมคะ ทุกครั้งที่ไปโรงเรียน เพื่อนๆชอบพูดว่าหนูเป็นเด็กไม่มีพ่อ ตอนนี้หนูเจอพ่อ แล้ว พ่ออย่าทิ้งหนูไปได้ไหมคะ แล้วบางครั้งแม่ก็ร้องไห้ ในตอนกลางคืน พ่อคะ พ่ออยู่กับแม่ได้ไหมคะ? ”

เมื่อฉินเฟิงได้ฟังที่ทั่วถั่วพูด หัวใจของฉินเฟิงก็สั่น สะท้าน

ฉินเฟิงหันไปมองอิ่นซิน แต่อิ่นซินไม่ได้สบตาเขา สีหน้า ของเธอดูซับซ้อน

หลายปีก่อน เขาแค่รู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควรกับอิ่นซิน แต่ ไม่เคยคิดเลยว่าหลังจากเรื่องในคืนนั้น อิ่นซินจะตั้งท้อง ตลอดหลายปีมานี้ไม่รู้ว่าพวกเธอต้องทนทุกข์ทรมานมาก แค่ไหน ต้องถูกผู้คนเยาะเย้ยนินทาแค่ไหน

เขาไม่สามารถเป็นพ่อและสามีที่ดีได้เลยจริงๆ!
“ผมขอโทษ”

แล้วฉินเฟิงก็ได้ตัดสินใจทำในสิ่งที่มันสำคัญ

ฉินเฟิงคุกเข่าลงต่อหน้าพ่อแม่ของอิ่นซิน และใช้หัวโขก พื้นอย่างแรงทำแบบนี้เรื่อยๆ จนหัวของเขามีเลือดไหล ออก “ขอบคุณที่หลายปีมานี้พ่อและแม่ได้เลี้ยงดูกั่วถั่ว เป็นอย่างดีครับ ”

ลูกผู้ชายจะไม่คุกเข่าพร่ำเพรื่อ

แต่วันนี้ เพื่อลูกสาวของเขา มันคุ้มค่า

อิ่นซินและพ่อแม่ของอิ่นซินต่างก็ตกตะลึง

แล้วก็มีเสียงปุ๊กดังขึ้นอีก

ฉินเฟิงโขกหัวอีกครั้ง และพูดด้วยความรู้สึกผิดว่า “เรื่อง ในหลายปีก่อนนั้น เป็นผมเองที่ไปโดยไม่ได้บอกลา ผม มันเลว ทำให้อิ่นซินต้องเสียใจ แต่ขอให้พ่อกับแม่ให้ โอกาสผมอีกครั้ง ครั้งนี้ ผมจะชดเชยให้พวกเธอทั้งสอง จะดูแลปกป้องพวกเธอไปตลอด ผมขอสาบานด้วย ชีวิตผม! ขอพ่อกับแม่ให้โอกาสผมด้วยเถอะครับ”

ปีก ปีก ปีก ปุ๊ก

หลายสิบหัวโขกหัวลงกับพื้น!

เลือดไหลท่วมหัว!

ครั้งนี้ ต้องจริงจังนะ

ถ้าหายไปอีก ถั่วถั่วก็จะเป็นเด็กไม่มีพ่ออีก

ในตอนนั้น เขาพลาดไปครั้งหนึ่งแล้ว แน่นอน เขาจะ ต้องไม่ผิดพลาดเป็นครั้งที่สองอย่างแน่นอน!

“เออ”

อิ่นซินพูดอะไรไม่ออก

สิ่งที่น่าแปลกใจก็คือ ฉินกั๋วกั่วก็ได้คุกเข่าลงกับพื้น ร้องไห้แล้วพูดว่า “แม่คะ ไม่ใช่เรื่องง่ายที่ทั่วถั่วจะได้เจอ พ่อ กั่วกั่วไม่อยากทิ้งพ่อไป”

หลังจากเงียบไปสักพัก อิ่นหยวนก็ถามอิ่นซินว่า “ลูก”
“หนูยังไงก็ได้ค่ะ”

อิ่นซินพูดสี่คำนี้ออกมา

ฉากเมื่อกี้ มันคือจุดที่อ่อนที่สุดในหัวใจของเธอแล้ว ใน โรงเรียนทั่วถั่วได้รับความเดือดร้อนกับข่าวลือมากมาย ถูกเด็กคนอื่นรังแก ทั้งด่าว่าเธอไม่มีพ่อ!

ในตอนนี้ อินซินได้เห็นด้วยตาของเธอเองแล้ว

นอกจากนี้ ยั่วถั่วก็มักจะถือใบทะเบียนสมรสมา แล้ว ถามอยู่หลายครั้งว่าเมื่อไหร่พ่อของเธอจะกลับมา และ ทุกๆครั้งอิ่นซินก็ไม่รู้ว่าจะตอบยังไง!

กั่วถั่ว ต้องการพ่อ

“ฉันไม่เห็นด้วย ลูกเขยของฉันต้องเป็นคนที่มีความ สามารถ ทหารที่พึ่งออกมาจากกองทัพอย่างนาย มีสิทธิ์ อะไรที่จะมาคบกับลูกสาวของฉัน นายคิดว่าตัวเองมีอะไร ที่คู่ควรกับกิ๋นซินบ้าง”

น้ำเสียงของจางลี่เต็มไปด้วยความรังเกียจ

อิ่นหยวนคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะยกมือขึ้นเชิงว่าพอล่ะ “ฉินเฟิง มีอย่างหนึ่งที่ฉันอยากจะบอกนายให้ชัดเจนเมื่อเจ็ดปีก่อน คุณกับลูกสาวผมถูกใส่ร้ายถึงได้มีสามี ภรรยากัน ก่อนหน้านี้พวกเธอก็ไม่ได้รักกัน เพิ่งแต่งงาน นายก็ไปโดยไม่บอกลา หลายปีมานี้ลูกสาวผมเป็นทั้ง พ่อและแม่ ต้องทนทุกข์ทรมานมากน้อยเท่าไหร่ ต้องทน ทุกข์ทรมานกับข่าวลือมากมาย คุณไม่รู้หรอก แม้กระทั่ง บริษัทซานหยวนกรุ๊ปที่เธอก่อตั้งมา ก็ถูกตระกูลบังคับให้ ครอบครอง ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะนาย ” ”

“แต่ถึงยังไง นายก็เป็นสามีของลูกสาวของฉัน ฉันจะให้ โอกาสนายสักครั้ง ลูกเขยของฉันไม่ใช่คนที่โดดเด่น แต่ ก็เป็นคนเหมือนกัน”

“นายพึ่งออกจากกองทัพ ฉันจะให้เวลานายครึ่ง ปี ภายในครึ่งปีนี้ นายมีวินัยสามารถผ่านวิธีการทาง กฎหมายได้ ไม่พึ่งอาศัยอิ่นซิน และหาเงินให้ได้ถึง 2 ล้าน ฉันจะอนุญาตห้องพวกเธอไม่หย่าได้”

“ถ้าหลังจากครึ่งปี นายไม่มีเงินสองล้าน ต่อให้ฉันต้อง ตาย ก็จะไม่ยอมให้ลูกสาวฉันอยู่กินกับนาย

น้ำเสียงของอิ่นหยวนมั่นคงและนัยน์ตาดูซับซ้อน เดิมที ลูกเขยคนก่อนของเขาก็เป็นคนของฟางเย้น แต่การก ระทำก่อนหน้านี้ได้พิสูจน์ให้เห็นว่าฟางเย้นไม่ใช่คนดี อะไร และคงจะไม่ดีกับอิ่นซินด้วย

มันทำให้เขาลังเล
เมื่อเห็นท่าทางที่จริงใจของฉินเฟิง เขาให้โอกาสฉินเฟิง แต่ฉินเฟิงจะสามารถคว้ามันได้ไหมก็ขึ้นอยู่กับตัวฉินเฟิง เองแล้ว

“คุณคะ!”

จางลี่รู้สึกไม่ค่อยพอใจ

“จางลี่ คุณพอได้แล้วนะ ฟางเย้นคนนั้นคุณก็เป็นคน เลือก แล้วดูสิว่ายังไง

อิ่นหยวนทำหน้าบึ้งแข็งถลึงตาใส่จางลี่ สุดท้ายแล้วก็ เป็นหัวหน้าครอบครัว ที่ทำให้จางลี่ไม่โต้แย้ง

“ขอบคุณครับพ่อ”

ฉินเฟิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“อย่าพึ่งเรียกพ่อตา ฉันจะทนไม่ไหวแล้ว เรียกฉันว่าลุง อีกครึ่งปี บรรลุเป้าหมายของนาย แล้วค่อยเรียกฉันว่า พ่อตา”

หลังจากพูดจบ อิ่นหยวนก็ถอนหายใจ เขาทำอย่างนี้ก็ ไม่รู้ว่ามันดีหรือไม่ดี แล้วก็เดินขึ้นไปชั้นบน ใบหน้าของ จางลี่ยังคงเต็มไปด้วยความไม่พอใจแล้วก็เดินตามขึ้นชั้นบนไป

อิ่นซินสีหน้าไม่แสดงอารมณ์ เธอจับมือของถั่วถั่วแล้วก ลับไปที่ห้องของเธอ

แต่ในตอนกลางคืน ก็เปิดประตูแง้มไว้ให้ฉินเฟิง

ฉินเฟิงอยู่ในห้องโถงใหญ่ เลือดบนหัวของเขาถูกล้าง สะอาดแล้ว เพราะเป็นทหารเลยฟื้นตัวได้ดี เมื่อเห็นประตู ที่แง้มไว้ เขาก็รีบเข้าไปในห้องนั้นทันที มันคือห้องของอื่น ซิน

เขาเงยหน้าขึ้นมองเห็นเป็นสไตล์ที่เรียบง่าย ตกแต่ง ด้วยสีชมพูมากมาย ของเล่น กิ๊บติดผม และหนังสือเรียน บางเล่ม บนหนังสือคือหนังสือเรียนของชั้นปอสอง แค่ดูก็ รู้ว่าเป็นของถั่วถั่ว

“ต่อไปคุณก็นอนตรงนี้ ห้ามขึ้นเตียง”

อิ่นซินสวมชุดนอน ผมของเธอเปียกอยู่หน่อยๆ เห็นได้ ชัดว่าเธอเพิ่งอาบน้ำ เธอหยิบผ้าห่มออกมาแล้วมองฉิน เฟิงแล้วก็วางมันลงบนพื้น “ต่อไปภารกิจประจำวันของ คุณก็คือการไปรับไปส่งทั่วถั่ว ใช่แล้วยังมีอีกอย่าง คือ คุณไม่ต้องซื้อเสื้อผ้าใหม่ทั่วถั่วนะ แม่ของฉันไม่ชอบ ฉัน ซื้อไปหลายครั้งก่อนหน้านี้ถูกแม่ฉีกขาดหมดเลย แม่ไม่ ชอบกั่วถั่ว พ่อก็ไม่ค่อยชอบ
“ครับ”

ฉันเพิ่งพยักหน้า

เป็นอย่างที่เขาคิด ว่าทำไมตอนที่เขาเห็นกั๋วกั๋วครั้งแรก ถั่วถั่วจึงสวมเสื้อผ้าสีขาวที่ซักออกมา ที่แท้เป็นแบบนี้ นี่เอง

ในตอนที่ฉินเฟิงหลับไป เขารู้สึกว่ามีบางอย่างตกลงมา

จากฟ้า และทับอยู่บนหน้าอกของเขา

“ลูก”

ฉินเฟิงมองไปที่เด็กน้อยที่นอนอยู่บนหน้าอกของเขา ด้วยความอบอุ่นในใจของเธอ นี่คือสายเลือดของเธอ นี่ เป็นหลักฐานที่เธอเคยมีอยู่ในโลกนี้ และเป็นหนึ่งในคนที่ มีค่าที่สุดของเขา

“ฮิฮิ วันนี้หนูจะนอนกับพ่อ”

กั่วกัวเบิกตากว้างและนอนลงบนตัวของฉินเฟิง แล้วใช้ มือของฉินเฟิงเป็นหมอนหนุน จากนั้นมองไปที่ฉินเฟิง “พ่อเล่านิทานให้หนูฟังได้ไหมคะ?”

“ได้ แต่จุ๊บพ่อก่อนทีหนึ่ง”
“จุ๊บ โดนหนวดของพ่อค่ะ”

“งั้นพรุ่งนี้พ่อโกนหนวด”

“ไม่ค่ะ หนูชอบหนวดของพ่อ เมื่อก่อนเพื่อนๆบอกว่า หนวดของพ่อทิ่มคน หนูไม่เคยเชื่อเลย แต่วันนี้ทั่วถั่วรู้ แล้วว่ามันทิ่มคนจริงๆ ฮิฮิ แต่หนูชอบหนวดของพ่อ พ่อ เล่านิทานให้ทั่วถั่วฟังหน่อย ”

“ได้ค่ะ นานมาแล้ว มีหมาป่าสีเทาตัวใหญ่… มันชอบกิน กระต่ายขาวตัวน้อย… แล้ววันหนึ่ง…”

ฉินเฟิงอุ้มเด็กน้อยและเล่านิทานให้ฟัง

แต่เด็กยังไงก็คือเด็ก ไม่นานก็พิงอกของฉินเฟิงและ หลับไป ใบหน้าสีชมพูของเด็กน้อยดูช่างน่ารักซะเหลือ เกิน

แล้วในตอนนี้ ฉินเฟิงก็เห็นหินก้อนเล็กๆที่เขามอบมัน ให้ทั่วถั่ว ซึ่งเธอแขวนไว้ที่คอของเธอดูแล้วดูล้ำค่ามาก บางทีอาจเป็นเพราะนี่เป็นของขวัญชิ้นแรกที่พ่อของเธอ มอบให้เธอ

“ยัยหนู ทุกอย่างก่อนหน้านี้เป็นความผิดของพ่อเอง แต่หลังจากวันนี้ พ่อจะดูแลหนูและแม่ของหนูให้ดีที่สุด ชดเชยให้กับหนูและแม่ร้อยพันเท่า ครั้งนี้ พ่อจะไม่ห่างจากหนูและแม่อีกแล้วนะ

ฝันเฟิงลูบผมของทั่วถั่ว และมองไปที่ใบหน้าที่อ่อนเยาว์ ของเธอ ดวงตาของเธอฉายแววความแน่วแน่

ทุกคนในกองทัพต่างรู้กันดีว่า รุ่นของทหารฉิน ค่า สัญญาสําคัญที่สุด