บทที่ 8 การกลั่นแกล้งในหมู่สาวงาม

แอมเบอร์วิ่งมาจนถึงห้องโถงงานเลี้ยง ภายในงานผู้คน กำลังมุงรอบหญิงงามผู้เคราะห์ร้ายที่กำลังร้องกรี๊ดๆ ด้วย ความปวดแสบปวดร้อน แอมเบอร์กวาดตามองไปรอบตัว เห็นออลูนถูกมัดกองอยู่กับพื้นใกล้ๆ ที่เกิดเหตุ มีทหาร หลายนายยืนคุมเชิงอยู่

ไม่ไกลจากออลูนมีชายวัยกลางคนสามคนยืนหน้า เครียดกำลังปรึกษากันอยู่ว่าจะเอายังไงดี ป่านนี้แล้วหมอ ก็ยังมาไม่ถึง หากแม่นางลอว์โรนซึ่งเป็นสาวงามเพียงคน เดียวในรอบหลายสิบปีที่ได้รับตราประทับมังกรเสียโฉม ไป พวกมังกรต้องโกรธจัดแน่ ตอนนี้ใบหน้าและผิวหนัง บริเวณหน้าอกของหล่อนที่ถูกลวกกำลังแดงเห่อ

แอมเบอร์ก้าวเข้าไปทำความเคารพชายสามคนที่ดู เหมือนจะเป็นผู้มีอำนาจสูงสุดในงานเลี้ยงแล้วเอ่ยขึ้น ด้วยเสียงค่อนข้างดัง

“นายท่าน ข้ามีวิธีรักษาบาดแผลของคนถูกน้ำร้อนลวก หารรักษาได้อย่างรวดเร็วรับรองว่าผู้ถูกลวกจะไม่มีแผล เป็นหลงเหลือเลย โปรดให้ข้าทำการรักษาแม่นางลอว์ โรนด้วยเถิดเจ้าค่ะ”

ทุกคนในงานหันมามองแอมเบอร์เป็นตาเดียวกัน ทั้งห้อง เงียบกริบขึ้นมาทันที หนึ่งในสามของชายวัยกลางคนกวาดตามองแอมเบอร์แล้วพยักหน้าเป็นการอนุญาต เขาแต่งชุดสีน้ำเงินสด ผมยาวถึงกลางหลังมัดรวบไว้ อย่างเรียบร้อย ใบหน้าสุขุมเยือกเย็นและให้ความรู้สึก สูงส่งกว่าคนรอบข้าง

“หากเจ้ามีวิธีก็รีบลงมือเถิด แต่จำไว้ด้วยว่าหากเกิด ความผิดพลาดในการรักษา เจ้าจะต้องรับผิดชอบต่อ ความผิดนั้น” เขากล่าวกับแอมเบอร์ต่อหน้าผู้คนทั้งห้อง

หญิงสาวพยักหน้า “ข้ายินดีรับผิดชอบหารรักษาไม่ได้ แต่หากข้ารักษาได้ท่านต้องรับปากว่าจะไม่ลงโทษคนงาน คนนั้น” หล่อนชี้นิ้วไปยังออลูนที่นั่งร้องไห้ตัวสั่นอยู่ด้าน ข้าง

“ได้ ข้ารับปาก” เขากล่าวตอบ

แอมเบอร์รีบเข้าไปดูหญิงสาวที่ถูกน้ำร้อนลวกทันที หล่อนสั่งให้กั้นม่านบังตาและห้ามไม่ให้ผู้คนเข้ามาด้าน ในม่าน ยกเว้นคนสนิทของแม่หญิงลอว์โรนเพียงคนเดียว เท่านั้น แอมเบอร์สั่งให้คนสนิทช่วยหล่อนถอดเสื้อผ้าของ เจ้านายตนตรงส่วนที่โดนน้ำร้อนลวกออกให้หมด จาก นั้นหญิงสาวก็เช็ดทำความสะอาดบาดแผลแล้วเอาเนยที่ หยิบมาจากห้องครัวพอกบริเวณที่ถูกลวกไว้จนทั่ว

“นี่คือยาอะไรหรือท่านยาย” ลอว์โรนถามด้วยความประหลาดใจเมื่อความรู้สึกปวดแสบปวดร้อนบรรเทาลง แทบจะทันทีหลังจากทาเนยลงไป

แอมเบอร์ส่งยิ้มให้ลอว์โรน “ไม่ใช่ยาวิเศษอะไรหรอกจ้ะ แม่หญิงคนงาม ก็แค่เนยธรรมดาเท่านั้นแหละจ้ะ ข้าชอบ ทำครัวมาตั้งแต่เด็กจึงถูกไฟลวกอยู่บ่อยๆ แต่ที่บ้านข้ามี เคล็ดลับแก้แผลไฟลวกแบบง่ายๆ ก็คือทันทีที่โดนลวกให้ เอาเนยหรือน้ำมันอะไรก็ได้ทาแผลไว้ ยิ่งซุ่มยิ่งดี รับรอง นอกจากจะหายปวดแสบปวดร้อนแล้วยังไม่มีรอยแผล เป็นหลงเหลือไว้อีกแม้แต่น้อย แม่นางวางใจได้ ข้ารับรอง แม่นางจะไม่เสียโฉมเด็ดขาด”

ลอว์โรนและสาวใช้คนสนิทมองแอมเบอร์ด้วยสายตา ซาบซึ้งขอบคุณ แอมเบอร์ลอบมองหญิงสาวที่ได้ขึ้นชื่อ ว่าเป็นหนึ่งในสองสาวที่สวยที่สุดในกลุ่มหญิงสาวที่เป็น ตัวแทนของทั้งทวีป แม่หญิงลอว์โรนเป็นหญิงสาวอายุ ประมาณสิบแปดสิบเก้าปีที่มีใบหน้าสวยน่ารักราวกับ ตุ๊กตาบาร์บี้ ผมดำสนิทหยักศกยาวเป็นมัน รูปร่างของ หล่อนผอมบางแต่กลับมีหน้าอกที่ค่อนข้างใหญ่สะดุดตา ผิวพรรณก็ขาวสะอาดเกลี้ยงเกลา ที่หลังมือของหล่อนมี รอยเกล็ดมังกรจางๆ รูปร่างคล้ายกับรอยที่ต้นคอของแอ มเบอร์ ต่างกันแค่ว่าของแอมเบอร์เป็นสีฟ้าจางๆ แต่ของ ลอว์โรนเป็นสีน้ำตาลเข้ม

แอมเบอร์เอาผ้าชุบน้ำมันเนยพันไว้ทั่วบริเวณบาดแผล ของลอว์โรน จากนั้นก็สั่งให้คนสนิทของหล่อนแต่งตัวให้ เจ้านายได้
“หายปวดแสบปวดร้อนเมื่อไหร่ท่านค่อยเอาผ้าที่พันไว้ ออกได้เจ้าค่ะ” แอมเบอร์กล่าวกับลอว์โรน

หญิงสาวพยักหน้า “ยายชื่ออะไรจ๊ะ ขอบใจที่มาช่วย รักษาข้านะ เดี๋ยวข้าหายแล้วจะให้คนส่งของขวัญแสดง ความขอบคุณไปให้

“ไม่ต้องหรอกเจ้าค่ะ ยายแค่ต้องการจะช่วยแม่หนูออ ลูนคนงานที่ทําน้ำร้อนหกรดแม่หญิงน่ะเจ้าค่ะ หากไม่ว่า อะไรยายขอตัวก่อนนะเจ้าคะ” แอมเบอร์กล่าวลาพร้อม กับก้มหัวทําความเคารพหญิงสาวและก้าวออกจากม่าน ไป

ท่ามกลางสายตาหลายสิบคู่ หล่อนรู้สึกได้ถึงสายตา ประสงค์ร้ายคู่หนึ่งจึงหันไปมอง หญิงสาวสบเข้ากับ ดวงตาด่าขลับเย้ายวนของสาวงามนางหนึ่งที่กำลัง จ้องมายังหล่อนอย่างไม่ปิดบังความเกลียดชัง เจ้าของ สายตาเป็นหญิงสาวร่างอวบอิ่ม ใบหน้ารูปไข่สวยหวาน สะกดสายตาคน แต่เสียอย่างเดียวคือหล่อนมีทีท่าที เย่อหยิ่งอวดดีและถือตัวอย่างยิ่ง จึงทำให้ความน่ารักน่า ทะนุถนอมถูกลดทอนลงไปอย่างมาก

แอมเบอร์ไม่รู้ว่าทำไมหญิงสาวคนนั้นถึงมองมาอย่าง เป็นอริ หล่อนไม่เคยรู้จักหรือไปทำอะไรให้สักหน่อย เมื่อ สนใจไปก็เท่านั้น หญิงสาวจึงเลิกสนใจ เดินไปยืนตรง หน้าชายวัยกลางคนทั้งสาม
“ข้ารักษาเสร็จแล้วเจ้าค่ะ ข้าพาแม่หนูคนงานคนนี้ไปได้ รึยังเจ้าคะ” หญิงสาวถามชายวัยกลางคนทั้งสาม

“ยังไปไม่ได้ เจ้าและเด็กคนงานคนนี้ต้องอยู่รอจนกว่า ท่านหมอจะมาถึง และหลังจากท่านหมอตรวจแม่หญิง ลอว์โรนเรียบร้อยแล้ว หากท่านหมอรับรองเจ้ากับนางถึง จะไปได้” ชายชุดน้ำเงินกล่าว

แอมเบอร์พยักหน้า เข้าใจดีในความไม่ไว้ใจของอีกฝ่าย หล่อนเดินไปนั่งเงียบๆ ข้างๆ ออลูนเพื่อรอท่านหมอมาถึง

ประมาณครึ่งชั่วโมงถัดมาท่านหมอใหญ่ประจำเมืองก็ เดินทางมาถึงพร้อมกับล่วมยาและผู้ช่วยอีกสองคน ชาย วัยกลางคนทั้งสามรีบเชิญท่านหมอให้เข้าไปตรวจสาว งามหลังม่านทันที พักเดียวท่านหมอก็กลับออกมาพร้อม ใบหน้าฉงนสนเท่ห์และเอ่ยถามกับชายทั้งสามคนด้วย ความสงสัย

“ดูแล้วไม่เห็นแม่นางจะมีบาดแผลน้ำร้อนลวกเลยนี่ ขอรับนายท่าน พวกท่านเข้าใจผิดไปรึเปล่าขอรับ”

ทุกคนในที่นั้นได้แต่อ้าปากค้างกับคำถามของท่านหมอ ใหญ่ จากนั้นสายตาเป็นคำถามทั้งหลายก็พุ่งตรงมายังแอ มเบอร์ที่นั่งทำหน้ายิ้มแย้มอยู่ที่พื้น
“จะเป็นไปได้อย่างไรกันท่านหมอ พวกข้าเห็นเองกับตา เลยว่านางถูกน้ำที่กำลังเดือดจัดลวกเอาน่ะ” ชายวัยกลาง คนในชุดสีเทาดำกล่าวท้วงขึ้น

“แต่ข้าไม่เห็นว่าแม่นางคนนี้มีอาการบาดเจ็บใดๆ เลยนี่ ขอรับ หรือว่ามีหมอเทวดาที่ไหนมารักษาอาการให้นาง ก่อนหน้าข้ากัน ฮะๆ ๆ” ท่านหมอกล่าวติดตลก แต่ไม่มี ใครตลกไปด้วยสักคน

“เอ่อ ถ้าพวกท่านไม่มีคนไข้อื่นอีกแล้ว ข้าก็ขอตัวกลับ ไปดูแลร้านหมอของข้าต่อก็แล้วกันนะขอรับ” ท่านหมอ ชราขอตัวกลับเมื่อเห็นว่าไม่มีใครพูดอะไร

“ข้ากับเด็กคนนี้ก็ไปได้แล้วเช่นกันสินะเจ้าคะ” แอมเบอร์ กล่าวออกมาบ้าง

ทุกคนในงานได้แต่มองหล่อนยิ้มจูงออลูนเดินออกจาก งานไปด้วยความทึ่ง หรือว่ายายแก่คนนี้จะเป็นหมอเทวดา จริงๆ กันนะ…

พอออกมาพ้นงานเลี้ยงแอมเบอร์ก็แก้เชือกให้ออลูน ทันทีที่หญิงสาวหลุดออกจากพันธนาการหล่อนก็โผมาก อดแอมเบอร์แล้วร้องไห้ด้วยความซาบซึ้งใจ

“ฮือๆ ขอบคุณยายมากเลย ถ้ายายไม่มาช่วย ป่านนี้ข้า คงถูกลงโทษโบยจนตายไปแล้ว” ออลูนเช็ดน้ำตากับอกเสื้อแอมเบอร์

“เฮ้อ เจ้า อย่าขี้แยน่า ไหนเล่าให้ข้าฟังซิว่าทําอีท่าไหน ถึงได้ซุ่มซ่ามหาเรื่องใส่ตัวได้ขนาดนี้น่ะ” แอมเบอร์ตบ หลังหญิงสาวเบาๆ

“ฮึก ๆ ข้าไม่ได้ซุ่มซ่ามนะยาย ข้าโดนนังสองพี่น้องมู สกับมิลขัดขาต่างหาก ฮือ ๆ ๆ” ออลูนเล่าพลางสะอึก สะอื้น

แอมเบอร์ขมวดคิ้ว “นึกแล้วเชียวว่ายายสองพี่น้องนี่ ไม่ใช่คนดี ต่อไปเจ้าก็ระวังให้มากล่ะ อย่าไปใกล้พวกนาง อีก ถ้าเลี่ยงได้ก็เลี่ยงซะจะได้ไม่เกิดปัญหา

“อีกๆ แต่ข้าแค้นพวกนางจัง ถ้าไม่ได้แก้แค้นข้าคงนอน ไม่หลับ พวกนางทำเอาข้าเกือบตายเชียวนะยาย” ออลู นบ่น

“ตามใจเจ้า ระวังจะพลาดท่าหาเรื่องเดือดร้อนใส่ตัวอีก ล่ะ คราวหน้าข้าอาจจะช่วยเจ้าไม่ได้แล้วนะแม่หนู” แอ มเบอร์ทำหน้าย่น ออลูนเป็นคนซื่อๆ จะไปสู้รบตบมือกับ สองพี่น้องตัวร้ายนั่นไหวเร้อ หล่อนล่ะเป็นห่วงนัก

“เจ้าไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวข้าบอกพ่อบ้านแพรี่ให้”

“ขอบใจจ้ะยาย”
แอมเบอร์เดินกลับเข้าไปยังบริเวณแผนกทำครัว พวก คนงานครัวต่างเข้ามารุมล้อมและถามไถ่หล่อนด้วยความ เป็นห่วง

“ยายเป็นยังไงบ้าง แล้วออลูนล่ะ” แม่ครัวใหญ่เข้ามาลูบ หลังลูบไหล่หล่อน

“ข้าไม่เป็นอะไรหรอก แต่แม่หนูออลูนยังตกใจมาก ข้า เลยบอกให้นางไปพักผ่อน ท่านพ่อบ้านคงไม่ว่าอะไรนะ เจ้าคะ” แอมเบอร์หันไปสบตาพ่อบ้านแพรี่ที่ยืนอยู่นอก วงล้อม แอบมองหล่อนด้วยความเป็นห่วง เขาเพียงพยัก หน้าไม่ได้พูดอะไร

“โฮ้ย เมื่อกี้นี้ตอนที่ยายวิ่งแจ้นไปช่วยออลูนนะ ท่า เหมือนเป็นสาวๆ เลยล่ะ ฮะๆ ๆ วิ่งเร็วมากเลย” คนงาน หญิงคนหนึ่งแซวแอมเบอร์

หญิงสาวแอบเหงื่อตก รีบแก้ตัว “แหมก็ข้าตกใจนี่ ไม่ เคยได้ยินเหรอว่าเวลาคนตกใจจะมีแรงเยอะกว่าปกติ แบบตาแก่คนหนึ่งเวลาไฟไหม้ยังตกใจแบกตุ่มใส่น้ำออก มาจากบ้านได้น่ะ ฮะๆๆ

“อ๊ะ ที่ไหนเหรอ ข้าไม่เห็นเคยได้ยินเลย” คนงานคนนั้น ทําหน้างง

“ทุกคนกลับไปทำงานได้แล้ว งานเลี้ยงยังไม่เลิก ไว้เสร็จงานแล้วพวกเจ้าค่อยคุยกัน” พ่อบ้านแพรี่เห็นว่าไม่มี อะไรแล้วจึงเอ่ยปากขัดการสนทนาของทุกคนและไล่ให้ พวกเขากลับไปทำหน้าที่ของตนต่อ

ภายในงานเลี้ยง หลังจากแม่หญิงลอว์โรนผู้เคราะห์ ร้ายขอตัวกลับไปพักรักษาตัวที่ห้องพักของตนแล้ว งาน ก็ดำเนินต่อไปจนจบแบบแกนๆ ผู้มีอำนาจทั้งหลายแม้จะ โล่งอกที่หญิงสาวผู้มีตราประทับมังกรไม่เป็นอะไรมาก แต่ก็อดใจหายใจคว่ำกันไม่ได้ ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้า หล่อนเป็นอะไรไป มังกรผู้ทิ้งรอยประทับของตนไว้บน ร่างหล่อนจะโกรธจัดขนาดไหน หากเกิดสงครามระหว่าง มนุษย์และมังกรเพราะเรื่องในคราวนี้พวกเขาคงจะรับผิด ชอบไม่ไหวเป็นแน่

กว่างานเลี้ยงจะเลิกก็ดึกมากแล้ว แอมเบอร์ผู้ทำหน้าที่ เป็นผู้ช่วยแม่ครัวใหญ่รับอาสาดูแลความเรียบร้อยในครัว เป็นคนสุดท้าย เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยหล่อนก็เดินบิดขึ้ เกียจกลับห้องพักตามลำพัง

ระหว่างทางขณะที่กำลังจะเดินเลี้ยวมุมตึกแห่งหนึ่ง หล่อนก็เห็นคนสองคนเดินแบบลับๆ ล่อๆ สวนเข้ามาโดย บังเอิญ นั่นมันมูสกับผู้หญิงของมังกรที่จ้องหล่อนราวกับ จะกินเลือดกินเนื้อในงานเลี้ยงไม่ใช่เหรอ ทำไมทั้งสองถึง เดินมาด้วยกันได้นะ แอมเบอร์หันซ้ายหันขวาหาทางหลบ ไม่อยากจะเผชิญหน้ากับคนที่เกลียดขี้หน้าตนทั้งสองคน พร้อมกันในเวลานี้ วันนี้หล่อนรู้สึกเหนื่อยล้าเกินกว่าจะ อยากลับฝีปากกับใครก่อนนอน หญิงสาวรีบหลบเข้าไปยืนแอบอยู่หลังม่านข้างแจกันใหญ่ หวังให้ คนทั้งสองเดินผ่านไปก่อน แล้วหล่อนค่อยหลบกลับห้อง ตน แต่ใครจะคิดว่าแทนที่คนทั้งสองจะเดินผ่านไป ทั้ง คู่กลับหยุดคุยกันตรงหน้าบริเวณที่หล่อนซ่อนตัวอยู่ซะ อย่างนั้น