ตอนที่ 4 ทักษะที่ไม่มีใครสนใจ

“ได้สิครับ ลองดูกัน” ผมใส่แหวนนั้นและชูขึ้นมา ก็มีจอ สีฟ้าออกมาพร้อมกับแสดงช่องสี่เหลี่ยมว่างเต็มไปหมด แต่ท่าทีของปู่บ๊อปนั้นดูประหลาดใจ

“นี่มันอะไรของท่าน? มิใช่เวทโจมตีหรอกหรือ? มันใช้ท่า อะไรได้กัน?”

ที่ปู่บ๊อปตกใจเพราะว่ามันไม่ใช่เวทโจมตี เอาเป็นว่าผม ต้องอธิบายแล้วละสิ

“ปู่บ๊อป! ใจเย็นๆ ก่อน ผมจะบอกให้ฟังว่าสิ่งนี้มีไว้ทำ อะไร เจ้าสิ่งนี้คือแหวนช่องว่างมิติ [ไอเทมบ๊อกซ์] มีความ สามารถในการเก็บไอเทมได้ทุกอย่างที่ไม่มีชีวิต ผม สามารถเก็บหรือเอาไอเทมออกมาได้ดั่งใจเลยนะ แถมยัง สามารถเก็บดรอปไอเทมหลังจากต่อสู้เสร็จแล้วได้แบบ อัตโนมัติอีกด้วย”

“นี่ท่านคิดอะไรอยู่?!!! ถึงเวทมนต์ที่ท่านเลือกมาจะเป็น ประโยชน์ แต่ท่านจะใช้ต่อสู้ได้อย่างไรกัน!!”

ผมแปลกใจหน่อยๆ ที่ได้เห็นท่าทางของปู่บ๊อป เพราะ ผมได้คิดดีแล้ว ว่าหากจะต้องต่อสู้จริงๆ สิ่งอำนวยความ สะดวกแบบนี้ย่อมขาดไปไม่ได้สําหรับเกมเมอร์อย่างผม
“เฮ้อ! เอาละ คงต้องพาไปที่สุสานปีศาจแล้วละ อย่าง น้อยก็ขอให้ท่านมีความสามารถที่ใช้ต่อสู้ได้บ้างเถอะนะ”

“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ถึงจะไม่มี ผมก็สู้ได้แน่นอน”

“ให้มันได้อย่างนี้สิ

หลังจากนั้น พวกเราก็เดินออกไป แน่ละ ผมเองก็อยาก ได้ความสามารถที่ใช้ต่อสู้ได้บ้าง ไม่อย่างนั้นคงถูกปล่อย ให้ตายแหงๆ

สิ่งหนึ่งที่ผมยืนยันได้คือ ระบบเลเวลของทุกๆ ชีวิตบน โลกนี้ ที่ผมไม่ได้ตกใจอะไรก็เพราะมันเป็นเรื่องธรรมดา สําหรับผมที่อ่านนิยายมานับไม่ถ้วน แต่สิ่งที่ต้องยืนยัน จริงๆ ก็คือ อะไร?! ที่สิ่งมีชีวิตนำมาใช้เพิ่มเลเวลได้ บาง เกมต้องใช้การฆ่ามอนสเตอร์ในการเพิ่มเลเวล บางเกม ต้องใช้การทําอะไรซ้ำๆ จึงจะสามารถเพิ่มเลเวลได้ ส่วน สิ่งที่ต้องยืนยันอีกเรื่องคือ เลเวลของทักษะ ซึ่งเป็นเลเวล ที่แยกออกไปจากเลเวลของตัวเองซึ่งเป็นระดับความ ชำนาญของทักษะ แต่ผมไม่มีเวลาหรือความสามารถใน การค้นหาข้อมูลในตอนนี้ นอกจากวิธีที่ต้องใช้ร่างกายใน การปะทะด้วยตัวเองเท่านั้น ค่อยๆ เก็บข้อมูลไปแล้วกัน
ผมถูกพาออกมาทางหลังอาคารที่ผมพักอยู่ ไกลเพียง แค่อึดใจก็เจอ….ไม่สิ ต้องบอกว่าเหมืองเก่า ภายใน เหมืองไม่สามารถประเมินได้ว่าเก่าแก่แค่ไหน แต่กลับมี ร่องรอยการใช้งานเป็นประจำ เมื่อเดินเข้าไปก็พบกับแสง สว่างที่เกิดจากคบไฟส่องทาง ทางเดินดูวังเวงสุดตาที่ไม่ เห็นแม้ทางออก บางครั้งผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องมา ทางใต้ดิน รู้เพียงแค่ว่าทางเดินนี้เป็นทางเดินสำหรับผู้ที่ ทํางานในปราสาทเท่านั้น

ไม่นานก็พบกับโพลงใหญ่ใต้ดินที่ดูกว้างขวาง ซ้ายขวา รายล้อมไปด้วยต้นไม้ที่ยืนต้นตาย และค้างคาวมากมาย ที่บินควักไขว่ ด้านหน้าปรากฏประตูที่ดูเหมือนทางเข้า โบสถ์เก่า หลุมศพทั้งซ้ายและขวาดูน่าสะพรึงอยู่ภายใน ทำให้นึกถึงนิยายสยองขวัญที่จะมีซอมบี้โผล่ขึ้นจากหลุม ศพ และใจกลางสถานที่นั้นก็คือโบสถ์ใหญ่ ภายในโบสถ์ มีปีศาจในชุดทหารฝึกหัดหลายสิบคนยืนรายล้อมลูกแก้ว สีแก้วสีม่วงลูกมหึมา

“นั่นคือลูกแก้วพยากรณ์ ท่านจำเป็นต้องสรวจสอบ ทักษะก่อน”

ปู่บ๊อปชี้ไปที่ลูกแก้วพยากรณ์ลูกมหึมาสีม่วงที่เปล่งแสง ออกมาและลูกแก้วสีม่วงลูกเล็กเท่าลูกโบว์ลิ่งที่ล้อมรอบ อีกยี่สิบกว่าลูก เหมือนกับว่าลูกแก้วพยากรณ์ลูกใหญ่ส่ง พลังงานให้กับลูกแก้วลูกเล็กอย่างต่อเนื่อง ปีศาจในใน ชุดทหารฝึกหัดเหมือนผมกำลังวางมืออยู่บนลูกแก้วลูก เล็กเหล่านั้น และมีตัวหนังสือออกมา บางคนดีใจกระโดดโลดเต้น ถึงจะมีส่วนน้อยที่นั่งเศร้าสร้อย อย่างเห็นได้ชัด

“เจ้าก็ทำด้วยสิ ยื่นมือทั้งสองของเจ้าวางบนลูกแก้วลูก นั้น”

ปู่บ๊อปบอกผมและชี้ไปยังลูกแก้วที่อยู่ใกล้ๆ ผมวางมือ ทั้งสองลงบนลูกแก้ว ไม่นานแสงสีม่วงก็สว่างจ้าออกมา ช่วงระยะเวลาหนึ่งก่อนที่จะปรากฏตัวหนังสือแปลกตาที่ ไม่เคยเห็นบนโลก แต่ผมก็สามารถเข้าใจได้ทันที

[ซาชิ (ทหารฝึกหัด) : Lv.1]

[ทักษะ : ปรุงยา Lv.1 / ประเมิน Lv.1 / แปรธาตุ Lv.1 / ไอเทมบ็อกซ์ Lv.None

ช่างเป็นทักษะช่วยเหลือที่ดีจริงๆ ผมคิดอย่างนั้น และได้ ลองกดดูเผื่อจะมีคำอธิบายขึ้นมา แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนกระทั่งหันกลับไปสบตากับปู่บ๊อป ผมถึงกับเสียวสัน หลัง

“ท่านมีความสามารถอะไรบ้างหรือ?”

“คือว่า…มีทักษะ [ปรุงยา] [ประเมิน] และ [แปรธาตุ] ครับ” ผมยิ้มอย่างดีใจ แต่…ปู่บ๊อปกลับไม่ยิ้มไปกับผมด้วย
“นี่ท่านไม่มีความสามารถที่ใช้ต่อสู้ได้เลยมิใช่หรือ?!! แล้วท่านจะทําอย่างไร?!! หากเรื่องนี้รู้ไปถึงหูของท่าน จอมมารเข้าละก็ ท่านได้ถูกเอาไปปล่อยในป่านอก อาณาจักรอย่างแน่นอน!!! ไม่น่าเลย! นี่ท่านจะทำให้ข้าผู้ นี้คิดจริงๆ หรือว่าการที่อัญเชิญท่านมาเป็นเรื่องผิดพลาด จริงๆ ดังที่ท่านจอมมารได้กล่าวมา!!!!”

“ปู่บ๊อป ใจเย็นๆ ก่อน วันนี้เป็นวันที่สองเอง ยังเหลืออีก ตั้งห้าวันนะครับ

“ท่านรู้หรือไม่ว่า การปรุงยากับแปรธาตุท่าไมถึงไม่เป็น ที่สนใจของเหล่าปีศาจและไร้ค่าโดยสิ้นเชิง?! นั่นก็เพราะ ปีศาจนั้นถึงแม้บาดเจ็บขนาดไหน หากไม่ถูกชำระล้างจน สูญสลายก็ยังสามารถฟื้นฟูตัวเองได้ด้วยการซึมซับไอ ปีศาจ เพียงหนึ่งคืนก็กลับสู่สภาพปกติแล้วไม่จำเป็นต้อง พึ่งยารักษา ส่วนแปรธาตุนั้นไม่ใช่ทักษะโจมตี เลยไม่มี ประโยชน์ในการต่อสู้ จึงถูกเรียกว่าทักษะที่ไร้ประโยชน์ แล้วท่านจะทำเช่นไร?!!”

“เอาน่าๆ ผมคนนี้ต้องหาทางได้แน่นอนปู่อย่าห่วงไปเลย ตอนนี้ผมขอลองใช้ (ประเมิน] กับปู่ได้ไหมครับ?” ต้อง เปลี่ยนเรื่องคุยแล้วสิ

“เฮ้อ! ตามใจท่าน เพราะยังไงก็ไม่ใช่ทักษะโจมตีนี่น่า ข้าเหนื่อยใจกับท่านจริงๆ”
*ไหนดูสิว่าปู่มีสถานะเป็นแบบไหน”

พอพูดจบ ผมก็ลองใช้ (ประเมิน] โดยการหันหน้าไปทาง ปู่ป๊อปแล้วพูดขึ้นมาว่า “ประเมิน” เกิดหน้าจอสีฟ้าและตัว หนังสือออกมาคล้ายกับหน้าจอตอนใช้ [ไอเทมบ็อกซ์| ทำเอาผมและปู่บ๊อปตกใจเล็กน้อย เราทั้งสองคนเริ่มอ่าน สิ่งที่แสดงบนจอนั้นอย่างสนใจ

(โซป๊อป (พ่อมด) : Lv.55]

[ทักษะ : หูผี Lv.2 / คอลอันเดด Lv.4 / ชาร์ม Lv.None]

ผมมีพลังที่เหมือนกับลูกแก้วพยากรณ์แล้วสินะ ไม่รอช้า ผมกดดูทักษะ [หูผี] และก็มีจอสีฟ้าโผล่ขึ้นมาอีกจอหนึ่ง

(หูผี (ติดตัว) Lv.2]

[อ่านใจผู้ที่มีเลเวลต่ำกว่าตนได้ ยิ่งเลเวลมาก ยิ่ง สามารถเพิ่มจำนวนและระยะห่างของคนที่อ่านใจได้

ข้อมูลที่แสดงขึ้นมา คล้ายกับสิ่งที่แสดงบนลูกแก้ว พยากรณ์ ต่างกันที่ผมสามารถเลือกอ่านคำอธิบายได้ ซึ่งในลูกแก้วพยากรณ์มีบอกแค่ชื่อและเลเวลของทักษะ เท่านั้น ทําให้สิ่งที่ผมทำได้นั้นมีค่ามากจนตัวผมเองยังคิด เลยว่าหากนำข้อมูลนี้ไปใช้ในการต่อสู้จะได้เปรียบขนาดไหนกัน

“นี่ท่านได้ทักษะที่เอาเปรียบเสียจริงๆ หากก่อนการต่อสู้ ได้เห็นข้อมูลแบบนี้ของพวกศัตรูก่อน ย่อมหาวิธีต่อสู้ได้ ไม่ยากเลย เพียงแค่ทักษะเดียวท่านก็รู้ถึงความสามารถ ของข้าได้จนหมดสิ้น แต่ท่านมีเพียงปัญหาเดียวเท่านั้น คือท่านไม่มีทักษะที่ใช้ต่อสู้ แล้ววันนี้ท่านจะทำอะไรต่อ อย่างนั้นหรือ? จะไปสนามฝึกทหารฝึกหัดเลยหรือไม่?”

“ทหารฝึกหัดเหรอครับ? จะว่าไปทหารแบ่งระดับกันแบบ ไหนหรอครับ?” ผมเดินตามปู่บ๊อปไปพร้อมกับถามไป ด้วย

“ทหารของโลกใบนี้โดยทั่วจะแบ่งออกเป็น 10 คลาส ตั้งแต่ J H G F E D C B A และ S ทหารจะเปลี่ยนคลาส ทุกๆ 10 เลเวล ทุกคนจะรู้ตัวว่าตัวเองนั้นอยู่ที่เลเวล เท่าไร แต่ไม่สามารถที่จะรู้ได้เลยว่าคนอื่นนั้นมีเลเวล เท่าไร นอกจากคนที่มีทักษะ (ประเมิน] แบบท่านเท่านั้นที่ จะใช้ตรวจสอบได้”

“ทุกๆ 10 เลเวลก็จะสามารถเลื่อนคลาสได้เหรอ….

“หากข้อมูลของเลเวลถูกล่วงรู้ไปถึงผู้อื่น จะทำให้เกิด ความเสียหายอย่างมาก เช่น ส่วนตัวข้านั้นอยู่คลาส D แต่ก็ไม่สามารถสู้กับคนที่มีเลเวล 59 ซึ่งเป็นคนที่ใกล้จะเปลี่ยนเป็นคลาส C แล้ว ทั้งๆ ที่อยู่คลาสเดียวกัน ทาง อาณาจักรเลยค้นหาคนที่มีทักษะ [ประเมิน] และรวบรวม มาเป็นข้ารับใช้ในวัง เพราะหากข้อมูลเลเวลของแต่ละคน แพร่กระจายออกไป จะทําให้การปกครองเป็นไปได้ยาก เช่นกัน”

“ยาก…แบบไหนเหรอครับ?”

“ทหารในหน่วยๆ หนึ่ง จะมอบหมายให้คนๆ หนึ่งเป็น หัวหน้าหน่วยด้วยความสามารถและความไว้ใจจากผู้ บังคับบัญชา แต่หามีลูกหน่วยคนหนึ่งมีเลเวลมากกว่า หัวหน้าและรู้เรื่องนั้นเข้า จะเกิดการกระด้างกระเดื่อง ร้ายที่สุดอาจจะมีการลอบสังหารเพื่อชิงตำแหน่งกันก็เป็น ได้”

“เอ๋!! แย่แฮะ! แปลว่าไม่ยอมให้คนที่อ่อนแอกว่ามาปก ครองสินะ แบบนี้ไม่รู้น่าจะดีกว่าจริงๆ นั่นแหละ”

“ส่วนอาชีพนั้นจะถูกแบ่งออกจากความถนัดแต่ละบุคคล เช่น ผู้ใช้ดาบก็เป็นนักดาบ ผู้ใช้ธนูก็เป็นนักธนู และผู้ใช้ เวทก็เป็นนักเวท อาชีพจำพวกนี้จะเรียกรวมๆ ว่าทหาร ยัง มีพวกที่มิใช่ทหารเช่น ช่างตีดาบ ช่างไม้ คนครัว โดยส่วน ใหญ่อาชีพที่ไม่ใช่ทหารจะอยู่ในระดับต่ำเพราะไม่ค่อย ได้ต่อสู้ละนะ”

“แล้วจอมมารมีอาชีพอะไรแล้วอยู่คลาสไหนหรือครับ?

“ท่านจอมมารเป็นอัศวินดาบเทพปีศาจคลาส SS