ตอนที่11 หย่าร้าง

อนที่11 หย่าร้าง

เรื่องนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครทำ !

นอกจากไปเพ่งแล้ว ยังจะมีใครอีกที่กล้าทำเรื่องบ้าบอ อย่างนี้ !

เขาปรากฏตัวที่นี่ ! บอกได้ว่าที่ที่ฉันอยู่เขารู้แล้วนะ ถ้า ฉันยังอยู่ที่นี่ต่อไปอีก ไม่แน่ว่าเขาจะทำเรื่องอะไรที่บ้าบอ ยิ่งกว่านี้ก็ได้

แต่ฉันจ่ายค่าเช่าห้องไปครึ่งปีแล้ว แล้วฉันก็ไม่มีเงินแล้ว ด้วย อย่าทำให้ฉันกลัวอย่างนี้สิวะ !

ฉันเปิดประตูด้วยมือที่สั่นเครือ กลัวว่าไป๋เฟิงจะปรากฏ ตัวออกมาที่นี่ แต่โชคดีที่ข้างในมีคน

ฉันถอนหายใจแล้วก็โทรหาทนาย ถามถึงการดำเนินคดี ฟ้องหย่า

ทนายพูดแค่ประโยคเดียวว่าราบรื่นดี แต่ฉันไม่รู้ว่าราบ รื่นที่ว่าหมายถึงอะไร

คิดไม่ถึงว่าวันรุ่งขึ้นทนายก็มาหาฉัน บอกว่าไกล่เกลี่ยได้แล้ว

กรณีหย่าร้างเป็นทางเลือกสุดท้าย แน่นอนว่าใช้วิธีไกล่ เกลี่ยจะดีกว่า

แล้วก็เจอไป๋เฟิงอีกครั้ง ฉันเหมือนเห็นว่าเขาจะซูบผอม ลง แน่นอนว่านี่ไม่ใช่เพราะฉัน

เขามองฉัน หัวเราะอย่างเยือกเย็น ที่ยืนอยู่ด้านข้างก็ไม่ พ้นเป็นฟางฟาง

ฉันไม่สนใจเขาเลยเดินเลยเข้าไปเลย

ไป๋เฟิงเชิญทนายพูดถึงเรื่องหย่าร้าง

บ้านเป็นไป๋เฟิงซื้อให้ก่อนฟางฟางแต่งงาน ฉันไม่ได้ส่วน แบ่งแม้แต่ตารางเมตรเดียว แต่ฉันก็ไม่ได้อยากได้เหมือน

กัน

ทรัพย์สมบัติหลังแต่งงานไม่มีแม้แต่สตางค์เดียว ฉันก็ไม่ สนใจเหมือนกัน

ภาระหนี้สิน 9 แสนกว่า ฉันก็ไม่ดีใจนักหรอก

ที่ยิ่งแล้วใหญ่เลยก็คือเขาต้องการจะให้ฉันรับภาระค่ายาของเขา 1 แสนต้องจ่ายภายใน 3 เดือน

* แสนนึงนายตายด้านรึไง ! นายไม่ทำการบ้านกับเมีย เองนะ ! ฉันตะคอกใส่เขา

ทนายฝ่ายตรงข้ามขมวดคิ้ว พูดว่า : ” สงบด้วยคุณผู้ หญิง โปรดระวังท่าทางของคุณต่อลูกความผมด้วย ”

ไป๋เฟิงไม่ออกเสียงใด สีหน้าสงบนิ่ง

คงจะรู้ว่าฉันอยากหย่ากับเขามากแค่ไหน ดังนั้นในตอน นี้ถึงบีบบังคับฉัน

” เธอจะยอมรับเงื่อนไขไหม ไม่คุณก็แยกกันอยู่ 2 ปีหลัง จากนั้นก็ถือว่าหย่าร้างโดยปริยาย ตกลงหรือไม่ขึ้นอยู่กับ เธอ ฉันยังไงก็ได้ ”

เขาบีบฉันฉันก็รู้

แต่ ฉันไม่อยากมีพันธะอะไรกับเขาอีกต่อไปแล้วจริงๆ

จําต้องกัดฟันเซ็น อยอมรับ

ไม่ใช่ว่า 1 ล้านหรอกเหรอ ? ฉันไม่ต้องทำงานเอาเป็น เอาตายไปใหญ่เหรอกว่าจะชดใช้หมด !
กลับกันตอนนี้ฉันไม่สนใจอะไรขนาดนั้นหรอก ฉันแค่ ต้องการหย่ากับไป๋เฟิงก็เท่านั้น !

หลังจากเซ็นชื่อลงนามแล้ว ฉันก็เดินออกจากตึกทนาย ไปก่อนเลย ถึงจะไม่มีเหตุผลที่จะต้องรับหนี้สินมากขนาด นี้ แต่ก็หย่าได้ฉันรู้สึกโล่งจริงๆ

ไป๋เฟิงเดินตามหลังมาติดๆ เหมือนแมลงวันอย่างนั้น แหละ น่ารังเกียจ

* จะบอกเธอให้นะ หนี้ส่วนนั้นของฉันใช้ไปหมดแล้วล่ะ เหลือแต่เธอก็ค่อยๆใช้ไปละกันนะ ”

อะไร ? ใช้หมดแล้ว ?

เขาเอาเงินมาจากไหน ? ไม่ใช่ว่าเอกสารรับรอง ทรัพย์สินหรอกนะ ในบัญชีของเขาไม่มีเงินไม่ใช่เหรอ ?

“ แปลกใจล่ะสิว่าฉันเอาเงินมาจากไหน ? ฉันจะบอก เธอให้นะ เงินที่ฉันทำงานได้ในปีนี้ฝากไว้ในบัญชีแม่ฉัน ทั้งหมดนั่นแหละ บวกกับเงินที่ทุกคนจ่ายตอนแต่งงาน แม่ ฉันฝากไว้มาตลอด ก็เลยใช้ได้หมดแล้ว แต่เธอนี่สิ ฉัน คิดว่าไปขายตัวก็คงจะดีอยู่หรอกนะ ลืมบอกเธอไป หลิน ย่งถึงกำหนดเวลาชำระคืนสิ้นเดือนนี้นะ ”

ไป๋เฟิงพูดจบก็เดินผ่านฉันไปด้วยความภาคภูมิ ก่อนหน้านี้รอยยิ้มที่ดูหล่อเหลาเป็นประกายมาอย่างนั้น ตอน

นี้ช่างน่ารังเกียจสุดๆไปเลย

หลังจากเดินไปได้ 2 ก้าว เขาหันกลับมามองฉันอย่าง กะทันหัน บอกว่า : “ยังมีอีกนะ เรื่องเหล่านั้นที่เธอทำ ฉันคิดบัญชีกับเธอแน่ ”

นัยยะในคำพูดของไป๋เฟิง ฉันไม่มีอารมณ์ไปใส่ใจแล้ว ล่ะ ในหัวของฉันตอนนี้เต็มไปด้วยเรื่องที่ว่าจะหาเงินมา ใช้หนี้หลินย่งถึงได้ยังไง

9 แสนนะ จะต้องเอาฉันไปขายสักกี่สิบรอบกัน ก็หาเงิน ไม่ได้มากขนาดนั้น !

ฉันอยากจะปรึกษากับหลินย่งถึงหน่อยถึงเรื่องแบ่งชำระ ได้ไหม แต่ฉันแร้นแค้นหนทางจะพบ ฉันหาเขาไม่เจอ

ยังดีถึงฉันจะหาไม่เจอก็ยังมีคนจะช่วยฉัน

แฟนของซูเสี่ยวเสี่ยวกู่เหย่นให้ที่อยู่หลินย่งถึงมา ฉันหา

ไปตามที่อยู่

วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ เขาคงจะอยู่บ้านนะ
หลินบ่งตั้งเป็นคนรวยคนหนึ่ง ที่อยู่ก็เป็นคอนโดหรู ตอน ที่เดินเข้าไปนั้นไม่คู่ควรเลย

หมายเลข 28 ที่นี่สินะ

ฉันยืนกดกริ่งที่หน้าประตู

ไม่นานก็มีคนมาเปิดประตู