บทที่ 8 มีคนจะหาเรื่องเธอ
ยูยูถือรูปไว้แล้วรีบไปหาพี่หง เตรียมให้พี่หงพาคนไปที่ห้องของ เหวยยี ไปจับกันคาหนังคาเขา
เธอเข้าร้านนวดจากประตูด้านหลัง ไปเจอตำรวจเข้า
พี่หงกำลังพูดกับตำรวจพร้อมยิ้มๆ ว่าที่นี่เป็นร้านนวดตัดผมที่ ถูกกฎหมาย ไม่มีเรื่องผิดกฎหมายพวกนั้น
ตำรวจทําหน้าเคร่งขรึม แต่เราได้รับข่าวมาแน่ชัดว่าที่นี่มี การค้าขายที่ผิดกฎหมาย หลีกไปเดี๋ยวนี้ ผมขอตรวจอย่าง ละเอียด!”
พี่หงยิ้มแล้วห้ามตำรวจไว้ “เข้าใจผิดกันแน่ๆ เลยค่ะ ร้านของ
เราเปิดมานานแล้ว ไม่เคยเกิดเรื่องอะไรเลย คุณพี่คะ พี่ก็เห็นใจ
กันหน่อยนะ…….”
ละแวกนี้ถือว่าเป็นละแวกที่มั่วที่สุดของเมือง ผู้บังคับบัญชาก็รู้ เรื่องพวกนี้ ขอแค่ไม่ก่อเรื่องขึ้นมา ปกติแล้วเขาก็หลับตาข้าง เดียวกันทั้งนั้น
ทำไมวันนี้ถึงมาตรวจอย่างกะทันหัน
หรือว่าไปทำให้ใครที่ไหนขุ่นเคือง
ตำรวจปัดมือของพี่หงออก พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ฉันก็ไม่ กลัวที่จะบอกความจริงกับเธอ มีคนใหญ่คนโตให้คำสั่งด้วยตัวเอง ตรวจครั้งนี้ปล่อยไปไม่ได้ หลีกทางไปเดี๋ยวนี้!
พี่หงถามต่ออีกว่า “คนใหญ่คนโตคนไหนคะ?”
“เธอไม่มีสิทธิ์ถาม” ตำรวจผลักเธอออก แล้วขึ้นตึกไปทันที ตรวจห้องเล็กๆ พวกนั้นไปทีละห้องอย่างละเอียด
แต่ที่โชคดีคือ วันนี้ที่ร้านงานไม่ค่อยดี ห้องว่างเปล่าหมดเลย ไม่มีผู้ชายสักคน
พี่หงปล่อยให้ตำรวจตรวจไป เธอสูบบุหรี่ไป
ยูยูเดินเข้าไป ฟังเสียงเดินของตำรวจคาดว่าพวกเขากำลังจะ ลงมาจากตึก รีบพูดขึ้นมาด้วยความกระวนกระวายว่า “พี่หง ทำ ยังไงดี เมื่อกี้ฉันเห็นเหวยแอบพาผู้ชายไปที่ห้องเธอ!
พี่หงตกใจพร้อมพูดว่า “เป็นไปไม่ได้”
ยูยูทำหน้าแบบกังวลจนจะร้องไห้ แล้วตั้งใจพูดเสียงดังอีกว่า “ฉันเห็นจริงๆ นะ”
“อยู่ไหน!” มีตำรวจคนหนึ่งวิ่งลงมา ถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
“รีบพูดมา!”
พี่หงยังไม่ทันรู้ตัว ยูยูก็ชี้ไปข้างหลัง
ตารวจสองคนก็รีบวิ่งออกไป
พี่หงกระแทกเท้าอย่างแรง จ้องไปที่ยูยู “นี่เธอตั้งใจใช่ไหม? เธอรู้ไหมถ้าโดนตรวจเจอ พวกเราจะโดนกันหมด
ยูยูอึ้งไปสักพัก เหมือนว่าเพิ่งจะรู้ตัว พูดพร้อมร้องไห้ว่า “ฉันไม่รู้…ฉันแค่ ฉันแค่………เห็นจริงๆ
พี่หงทิ้งบุหรี่ในมือไป รีบตามตำรวจไปหลังร้านแบบติดๆ
ประตูห้อง และหน้าต่างของห้องเหวยยีปิดอย่างมิดชิด แสง ไฟสีเหลืองอ่อนส่องออกมาจากร่องของประตู แสดงว่าในนั้นมี คนจริงๆ
พี่หงเห็นภาพนี้แล้วใจเต้นเร็วมาก ตำรวจวิ่งไปถึงหน้าประตู แล้วพังประตูเข้าไป พี่หงทำเสียง ไอโย้ว แล้วรีบเดินพุ่งเข้าไปในห้อง
ตำรวจต่างก็ยืนอยู่ในห้องและข้างเตียง กำลังใช้สายตากวาด ไปที่ห้องเล็กๆ ห้องนี้ เหวยยีนั่งบนเก้าอี้ ถุงน่องที่ขาใส่ไปได้แค่ ครึ่งเดียว
พี่หงไม่เห็นผู้ชายอยู่ในห้อง เธอ โล่งอกขึ้นมาทันที
“ฉันก็บอกแล้วว่าที่นี่ไม่มีของผิดกฎหมาย คุณตำรวจคะ มัน ต้องมีอะไรเข้าใจผิดกันภายในแน่ๆ เลยค่ะ”
ตำรวจทำเสียง หึ ใส่เธอ แล้วหันไปถามเหวยยี “เมื่อกี้เธอ อะไรในนี้?”
กู้เหวยยีตอบอย่างนิ่งๆ “เปลี่ยนเสื้อผ้าไงคะ”
ตำรวจอีกคนเดินมา มองจ้องไปที่กู้เหวย “เธอคือเหวยใช่ ไหม คนที่ติดคดีพยายามฆ่าเมื่อสามปีก่อน ตอนนี้พวกเราสงสัย ว่าเธอก่อเหตุอีกแล้ว รบกวนไปสถานีตำรวจกับพวกผมด้วยครับ”
“มีสิทธิ์อะไร?” พี่หงตะโกนถาม “ก็เห็นๆ อยู่เธอไม่ได้ทำอะไร เลยสักหน่อย พวกคุณจะจับคนไปก็ต้องดูหลักฐาน
เหวยยี่ก้มหน้าลง เธอพอจะเดาออกว่าทำไมคืนนี้ตำรวจถึง
บุกมา
“ฉันไปกับพวกคุณ” เหวยตอบตกลง “แต่ฉันขอใส่เสื้อให้ เสร็จก่อนได้ไหม?”
ตำรวจตอบมาว่า ยิ้ม แล้วออกจากห้องไป
พี่หงรีบดึงกู้เหวยยีมา พูดด้วยความเร่งรีบ “เธอจะไปกับพวก เขาทำไม? สถานีตำรวจไม่ใช่ที่ที่ดีอะไรเลย”
เหวยยี่ก้มหน้าไว้ สีหน้าขาวซีด “พี่หง มีคนจะหาเรื่องฉัน เขา
อยากทำให้ฉันอยู่ไม่สุข ครั้งนี้ฉันไม่ยอมไปก็ต้องไป ไม่มีทาง
เลือกอื่นแล้ว”
พี่หงถามด้วยความสงสัย “ใครจะหาเรื่องเธอ?”
กู้เหวยยีหลับตาลง “คนที่จับฉันเข้าคุก เมื่อสามปีก่อน
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ