ตอนที่ 13 เจ้าตัวน้อย

ตอนที่ 13 เจ้าตัวน้อย

ช่วงบ่าย แสงอาทิตย์กำลังดี

ปรเมษฐนั่งอยู่ที่ม้านั่งในสวนของแผนกผู้ป่วยนอก เขา นั่งไขว่ห้าง สายตาเหม่อลอย ภายใต้แสงอาทิตย์ที่อบอุ่น

จู่ๆก็มีสิ่งของชนเข้ากับเท้าของเขา เขาปิดตาขึ้นอย่าง เบลอๆ

“คุณลุง ขอโทษครับ

เสียงนุ่มๆเล็กๆดังขึ้นมาใกล้ๆกับขาของเขา

ปรเมษฐเอียงไปมอง ก็พบเด็กน้อยที่กำลังยืนกอดลูก ฟุตบอล แววตาไร้เดียงสา ยืนมองเขาด้วยแววตาขอโทษ

เด็กน้อยดูร้ายกาจไม่น้อย แม้ว่าจะเห็นว่าเป็นแค่เด็กตัว เล็กๆ แต่ไม่ได้ส่งผลต่อความน่ารักและความหล่อของเขา เลย

สายตาค่อยๆมองขึ้นมา แววตาที่เป็นประกายนั่นทำให้หญิงสาวที่เห็นใจเต้นตึกห้กๆ

ด้านล่างตรงตา ปลายจมูกยกสูงแล้วไร้เดียงสา ด้าน ล่าง คือริมฝีปากที่สวยจนแทบจะหาข้อบกพร่องไม่ได้

“ขอโทษครับ เป็นบอลของกันตะเองทีชนเข้ากับขาของ คุณลง

เจ้าตัวน้อยกล่าวขอโทษอย่างสุภาพ รับยอมรับผิดอย่าง เร็วไว

ปรเมษฐยิ้มๆ อดไม่ได้ที่จะเอามือไปลูบๆหัวเล็กๆของ เด็กน้อย “ไม่เป็นไร”

“คุณลุงก็เป็นคุณหมอใช่ไหม?

เด็กน้อยเงยหัวขึ้นมามอง มองเสื้อกาวน์สีขาวที่เขาสาม อยู่พรางถามขึ้นด้วยความอยากรู้

“ใช่แล้ว”

ปรเมษฐพยักหน้า

“คุณลุง หล่อมากเลย!” เด็กน้อยอดไม่ไหวที่จะชมเขา “หล่อกว่ากันตะอีก! ถ้าเกิดพี่ใยบัวเห็นคุณลุง จะต้องเปลี่ยนใจแน่ๆ”

เด็กน้อยพูดพรางกอดลูกบอล แล้วก็ค่อยๆปืนขึ้นมาบน ม้านั่งที่ปรเมษฐนั่งอยู่

แต่เพราะว่าเตี้ยเกินไป ม้านั่งก็สูงเกินไป เขาใช้แรง ทั้งหมดแล้วก็ยังปืนไม่ขึ้น

พอเห็นท่าทางลื่นตกลงมาของเขา ปรเมษฐก็หัวเราะ ออกมาอย่างอดไม่ได้ หลังจากนั้นยื่นมือลงไปอุ้มเขาขึ้น มานั่งลงบนเก้าอี้

“ขอบคุณครับคุณลุง

เด็กน้อยหัวเราะอย่างดีใจ สองขาสั้นๆแกว่งไปมาไม่

หยุด

“เจ้าตัวน้อย เธอชื่อว่าอะไร?” ปรเมษฐลูบๆหัวของเขา

“ผมชื่อว่ากันตะ กันตะ! คุณลุงล่ะ? ชื่ออะไร?” เด็กน้อย ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลพรางสองตาก็จ้องมาที่เขา

“ฉันชื่อ ปรเมษฐ” เขาตอบอย่างจริงจัง

“คุณหมอเมษฐ?” เด็กน้อยมองคุณลุงหมอที่ทั้งหล่อทั้งสูงตรงหน้าของเขาท่านนี้ด้วยความตะลึง ตากลมๆมอง สำรวจเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าหนึ่งรอบ “คุณลุงปรเมษฐไม่ น่าจะใช่คุณหมอแผนกสมองใช่ไหม?”

“แย่จัง ฉันอยู่แผนกสมองซะด้วยสิ”

ปรเมษฐเอามือไปพาดที่พนักพิง สายตามองเด็กน้อย ด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“ศาสตราจารย์ที่มาใหม่?”

“ใช่” เขาพยักหน้า

“มีบ้านมีรถ มีบ้านทาวน์เฮ้าส์อยู่แถวย่านคนรวย?”

“.…….……. ก็ถูก

“มีเบื้องหลังด้านการเมืองแน่นหนา?”

“นี่ เจ้าตัวน้อย เธอเป็นนักสืบเหรอ?”

“แม้แต่เสียงก็ทำให้พี่สาวพยาบาลตั้งท้อง?”
ปรเมษฐแทบจะพ่นลมออกมาจากปาก เขาตอนนี้ไม่รู้ว่า ควรจะร้องหรือจะหัวเราะดี “อย่าพูดเหลวไหลแบบนี้สิ”

เพียงแค่เสียงของเขาก็ทำให้นางพยาบาลท้องแล้ว น่า อัศจรรย์จริงๆ!

“คุณลุง แล้วทำไมตอนนี้ยังโสดอยู่ล่ะ?” เขาจำได้ว่าพี่ สาวพยาบาลพูดแบบนี้

ปรเมษฐส่ายหัว “คุณลุงมีแฟนแล้วล่ะ”

“อา…..แบบนี้นี่เอง” เด็กน้อยสีหน้ารู้สึกเสียดาย

ปรเมษฐแอบขำในใจ “ฉันมีแฟนแล้ว ทำไมเธอถึงมี ท่าทางเสียดายขนาดนั้น ทำไม เธอแอบรักฉันอยู่เหรอ?”

เขาอดไม่ได้ที่จะแกล้งกันตะ

“ไม่ใช่สักหน่อย” กันตะก้มหัว เอามือลูบๆลูกฟุตบอลที่ อยู่ในอ้อมกอด “ผมอยากจะบอกว่า ถ้าเกิดคุณลุงปรเมษ ฐยังไม่มีแฟนล่ะก็ ผมก็จะแนะนำหม่ามี้ให้เป็นแฟนกับคุณ ลุง”ปรเมษฐอึ้งไปสักพัก “กันตะไม่มีคุณพ่อเหรอ?”

“กันตะมีคุณพ่อ แต่ว่าคุณพ่อแยกทางกันกับหม่ามี้แล้ว” “แบบนี้นี้เอง….…….”

“คุณลุงปรเมษฐ แม้ว่าหม่ามี้จะมีกันตะเป็นภาระ แต่ว่า หม่ามี้ก็เยี่ยมมากๆเลย ทั้งสวย ทั้งจิตใจดี ทั้งเอาใจใส่ กันตะ แถมยังแข็งแรงด้วย! หม่ามี้ดีขนาดนี้ แต่ทุกครั้งที่ คุณยายให้หม่ามี้ไปนัดดูตัว หม่ามี้ก็ไม่ยอมไป จริงๆแล้ว ผมเข้าใจ หม่ามี้กลัวว่าอาการป่วยของผมจะทำให้คนอื่น ลำบาก ถ้าเกิดหาแฟนให้กับหม่ามี้ได้ยอดเยี่ยมเหมือน กับคุณลุงแบบนี้ หม่ามี้ก็จะไม่ต้องลำบากแบบนั้นอีกแล้ว คุณลุงปรเมษฐว่าไหม?”

หลังจากฟังเด็กน้อยพูดจบ ปรเมษฐก็อึ้งไปสักพักกับ เรื่องราวของเขา

“คุณลุงปรเมษฐ คุณลุงว่าโรคของกันตะจะหายไหม?” จู่ๆ เด็กน้อยก็ถามขึ้น น้ำเสียงหงอยๆ

“หายสิ”

เขาตอบอย่างมั่นใจ
ปรเมษฐไม่ได้รู้เลยว่าจริงๆแล้ว เด็กน้อยเป็นโรคอะไร แต่เขารู้ว่าโรคของเด็กน้อยจะต้องหนักแน่ๆ ไม่อย่างนั้น ไม่มีทางที่จะทําเคมีบำบัดได้

เด็กน้อยถอนหายใจ “ถ้าเกิดวันไหนผมเหมือนกันกับ ญาญ่า ตอนนอนอยู่แล้วไม่ตื่นล่ะก็ หม่ามี้ของผมจะต้อง ร้องไห้แน่ๆเลย ผมไม่อยากเห็นหม่ามีน้ำตาไหล ผมก็เลย หวังว่าโรคของผมจะหายเร็วๆ”

ญาญ่าเป็นผู้ป่วยคนหนึ่งที่อยู่ห้องเดียวกับเขาก่อนหน้า นี้ เสียไปตั้งแต่หนึ่งเดือนก่อนแล้ว

ปรเมษฐรู้สึกแห้งที่ลำคอ เจอกับผู้ป่วยตัวน้อยคนนี้ เขา ถึงกับพูดคำปลอบใจไม่ออก

เพราะว่า เขาไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไงดี

“อา ใช่แล้ว…… จู่ๆเด็กน้อยก็ดูเหมือนจะคิดอะไรขึ้นมา ได้ มือเล็กๆล้วงลงไปในกระเป๋าของชุดผู้ป่วย แล้วหยิบ ขึ้นมาอย่างไม่ทันได้ระวัง หลังจากนั้น….….…..

“คุณลุงปรเมษฐ ใช้สิ่งนี้ได้ใช่ไหม?”
ปรเมษฐรู้สึกเหมือนมีอีกากำลังบินผ่านหัวเขาไป

ใช่แล้ว! ของที่เด็กน้อยคนนี้หยิบออกมาไม่ใช่ของอื่น ใด แต่เป็น…งยาง ! แถมยังเป็นสินค้าที่ผลิตภายใน ประเทศ ถึงกับเป็นแบรนด์ที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน