ตอนที่ 7 เธอโดดตึกเพราะคุณ

ตอนที่ 7 เธอโดดตึกเพราะคุณ

“ไม่ต้องหรอกค่ะ” พิณ ปฏิเสธเผยยิ้มบางๆ “เรื่องเล็กแค่ นี้ ฉันจัดการเองได้ค่ะ”

“ก็จริงที่เป็นเรื่องเล็กครับ”

ปรเมษฐที่เงยหน้ามองภาพ CT ริมหน้าต่างเอ่ยปากพูด ขึ้น เขาเก็บภาพ CT ลงในถุงพาสติกสีขาว แล้วพูดต่อ ด้วยน้ำเสียงชิวๆ “โดนลวกนิดหน่อยเป็นเรื่องเล็ก แต่ถ้า ไม่ได้รีบดูแลเดี่ยวแผลพุพองแตก เสี่ยงต่อการติดเชื้อ แล้วจะทำให้ตัวร้อนจนไข้สูงต่อเนื่อง…” เขาชะงักไปครู่ หนึ่ง หันกลับไปมองพิณ สายตาจ่อบนตัวเธออย่างพอดิบ พอดี “คิดดูดีๆ นะครับ ถึงตอนนั้นอาจจะไม่ใช่แค่ยาแก้ แผลพุพองหลอดเดียวจะแก้ปัญญาได้แล้วนะครับ”

พิณเม้มปากแล้วมองไปทางเขา

พูดเป็นเล่นไป!

“งั้นรบกวนคุณหมอเมษฐออกใบสั่งยาให้ฉันด้วยนะคะ”

ถึงจะรู้ว่าเขาพูดให้ดูเป็นเรื่องใหญ่ แต่จะยังไงเขาก็เป็นหมอดทน

“สาลี่ไปออกใบสั่งยาให้คุณพิณเถอะครับ”

“โอเคค่ะ”

นางพยาบาลเดินออกจากห้องผู้ป่วย

ปรเมษฐหยิบใบตรวจเช็คที่ปลายเตียงขึ้น ขีดเขียน อะไรบางอย่างบนนั้น นิ้วที่จับปากกานั้นและดูขาวสะอาด อย่างยิ่ง

ตอนท้ายเขาสั่งเพ็ญณีไปว่า “สถานการณ์คุณถือว่าฟื้น ได้ดี พักผ่อนดีๆ นะครับ กินยาเป็นเวลา ถ้ามีปัญหาอะไร เรียกผมได้ตลอด”

เขาเก็บปากกาใส่กระเป๋าตรงหน้าอก ก้าวขาเดินออกไป จากห้องผู้ป่วยโดยที่ไม่หันหน้ากลับมาเลย

“เจ้ ๆ ทำอะไรหละ เหม่อลอยอยู่นั่น ยังไงหละ เขาดูดี ใช่ไหมจ๊ะ” ปรเมษฐเพิ่งจะก้าวขาออกไป เพ็ญณีก็รีบถาม ความคิดเห็นพี่สาวตัวเอง”

พิณเพิ่งจะตั้งสติได้ มองดูความปลื้มปริ่มบนหน้าน้อง สาว เธอรู้สึกกังวลและไม่สบายใจอย่างยิ่ง
“ฉันไปเอายาก่อนนะ”

เธอหาข้ออ้างแล้วรีบออกไปจากห้อง

ปรเมษฐกำลังเดินคุยกับพวกหมอบนทางเดิน เขาจะหัน มาคุยกับหมอข้างๆ เป็นครั้งคราว

ต่อให้ห่างกันไกลเช่นนี้ แต่พิณยังคงสามารถเห็นรอย ยิ้มน่าหลงใหลบนหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน

ราวกับผ่านไปเป็นชาติ 4 ปีผ่านไปในพริบตา เขายังคง เป็นเขา ยิ้มแย้มแจ่มใส เหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย อย่างงั้น แต่ก็เหมือนกับเปลี่ยนไปทุกอย่างโดยสิ้นเชิง

ซึ่งรอยยิ้มนี้เธอไม่สามารถมองได้อย่างเต็มตาได้อีกครั้ง

หัวใจ… เจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก

พิณตั้งตัวได้ รีบเดินตามเขาไป

“คุณหมอเมษฐ”

พิณญาตะโกนอยู่ด้านหลังเขา
ไม่มีการตอบรับ……

ผู้ชายข้างหน้าเหมือนไม่ได้ยินอะไร เดินต่อไปข้างหน้า

เรื่อยๆ

“คุณหมอเมษฐ!”

พิณเดินตามไปอีก

สุดท้ายปรเมษฐที่อยู่ข้างหน้าหยุดชะงัก หมอทั้งหมดก็ หยุดตาม

มือทั้งสองข้างของเขาอยู่ในกระเป๋าชุดกาวน์ หันหลัง มายึตามองไปทางพิณญาที่อยู่ตรงข้าม “พี่พิณมีธุระหรอ ครับ”

พิณพยักหน้า หัวใจเต้นรัว

เธอเหลือบไปเห็นหมอคนอื่นรอบๆ เขา เม้มปากแล้วรู้สึก ไม่ค่อยสบายใจ “คือ…ขอคุยส่วนตัวด้วยได้มั้ยคะ”

“ผมคุยแต่เรื่องอาการของคนไข้ครับ เรื่องอื่น…ขอโทษ นะครับ ผมยุ่งมาก”
ปรเมษฐพูดจบหันหลังจะเดินไป

พวกหมอข้างๆ เขานึกว่าเป็นญาติคนไข้ที่ปลื้มปรเมษฐ อีกคน ต่างอดหัวเราะไม่ได้

มองดูแผ่นหลังการจากไปของเขา พิณหายใจเข้าลึกๆ กำมือไว้แน่นแล้วพูดขึ้นอย่างเก้อเขิน “คุณหมอเมษฐ ฉัน อยากจะขอให้คุณโปรดเมตตาปล่อยน้องฉันไปเถอะค่ะ”

ปรเมษฐหันกลับมา

สายตาเย็นยะเยือกนั้นราวกับตกอยู่ในแดนหิมะ “คุณ พูดประโยคเมื่อกี้อีกรอบสิครับ”

เสียงที่พูดผ่านริมฝีปากบางเฉียบนั้นยิ่งทำให้คนรู้สึกสัน หลังวูบไปหมด

ได้โปรดเมตตาปล่อยน้องเธอไป เหมือนที่เธอขอร้องให้ เขาปล่อยเธอไปงั้นหรือ? สำหรับเธอแล้ว เป็นงูพิษหรือว่า เป็นสัตว์ป่า

เห็นพิณญาไม่พูดอะไรต่อ เธอแสยะยิ้มที่มุมปาก “น้อง สาวคุณน่ารักกว่าคุณเยอะ”
“เธอโดดตึกเพราะคุณ”

“แล้ว?” ปรเมษฐยักคิ้ว ถามเธอด้วยน้ำเสียงเหมือนไม่ใช่ ธุระของตัวเอง

พิณพยายามมองข้ามท่าทางไม่ดีของเขา สูบลมหายใจ เข้าอย่างแนบเนียน “ดังนั้นถ้าคุณไม่ชอบเธอ ก็ขอให้คุณ บอกเธอให้เคลียร์ อย่าให้โอกาสในการคาดหวังอะไรทั้ง

ได้ยินที่เธอพูดแล้ว หัวเราะอย่างเย็นชา

เสียงหัวเราะนั้น เยือกเย็นแต่แฝงไปด้วยความสมเพช

เขาก้าวขึ้นหน้าขึ้นมาก้าวหนึ่ง พิณเข้าใกล้ ทั้งสองมือ วางในกระเป๋าแบบหลวมๆ ขมวดคิ้วแล้วมองเหนือเธอ ลงมา พูดด้วยน้ำเสียงขบขัน “เธอชอบผมหรือเปล่าเป็น เรื่องของเธอ เกี่ยวอะไรกับคุณหรอครับ? อีกอย่าง คุณ พิณ ต้องขอโทษจริงๆ ด้วย ผมปรเมษฐ เป็นแค่หมอ ไม่มี ปปัญญาบงการหัวใจของคนอื่น ผมช่วยคุณไม่ได้ครับ”

เขาพูดจบก็หันหลัง นำพวกหมอกลุ่มนั้นเดินจากไป อย่างไม่เหลียวหลัง

เขาจากไปแล้ว แต่ราวกับยังมีกลิ่นเขาวนเวียนอยู่รอบกาย