บทที่ 1 ขอร้องให้ฉันได้คลอดเด็กออกมา

บทที่ 1 ขอร้องให้ฉันได้คลอดเด็กออกมา

“เซน ฉันขอร้องล่ะ คุณช่วยพาฉันไปโรงพยาบาลเถอะ ฉันจะคลอดแล้วจริง ๆ …” รสริมคุกเข่าลงบนพื้นที่เต็ม ไปด้วยหิมะ เธอพยายามที่จะขอร้องอ้อนวอนชายคน หนึ่ง แม้จะดูเหมือนว่าสิ่งที่เธอทำมันจะไร้ค่า “เด็กคนนี้ เขาแปดเดือนเต็มแล้วอีกนิดเขาก็จะมีชีวิตขึ้นมา ได้โปรด ช่วยชีวิตเขาด้วย”

ประตูใหญ่ของคฤหาสน์เปิดอ้าออก แต่ทว่ากับไม่พบ แม้แต่เงาของใครสักคน มีเพียงบอดี้การ์ดร่างก๋าย่าสอง คนยืนเฝ้าประตูอยู่

พวกเขาต่างจ้องมองรสริน ไม่ยอมให้เธอเข้าไปภายใน คฤหาสน์ และก็ไม่ยอมให้เธอออกไปจากลานคฤหาสน์ โดยพลการ

หว่างขาของเธอรับรู้ได้ถึงความเปียกชื้น น้ำคร่ำที่แตก จากการจะคลอดเด็กทําให้เธอเจ็บปวดจนไม่สามารถ พยุงตัวได้อีกต่อไป ก่อนจะล้มตัวลงไปบนพื้นหิมะ

“เซน ขอร้องล่ะ พาฉันไปโรงพยาบาลเถอะนะ”

เธอร้องไห้อยู่อย่างนั้นซ้ำไปซ้ำมาจนคอแหบแห้ง ปวดท้องจนแทบจะเป็นลม ก็ปรากฏให้เห็นเงาร่างชายหนุ่ม เดินออกมา

เขาอยู่หน้าประตู จ้องมองเธอจากไกล ๆ ด้วยสายตา รังเกียจ

“เซน เด็กคนนี้เขาก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขคุณนะ ตอน นี้ก็ครบกำหนดคลอดแล้ว ได้โปรดเถอะพาฉันไปโรง พยาบาล คลิดเขาออกมา!” รสรินก้มมองท้องใหญ่ที่ นูนออกมา ก่อนพยายามขยับคลานเข้าไปหาเซน เธอ พยายามที่จะไปกอดขาขอร้องเขา แต่เขาก็ขยับหนีด้วย หาทางรังเกียจ

“รสริน งั้นเธอจะยอมหย่ากับฉันมั้ยล่ะ?”

เธอตะลึงงันไป ก่อนจะพึมพำออกมา “ลูกของเรากำลัง จะเกิดมานะ..”

เซนชักสีหน้าอย่างหงุดหงิด “สำหรับฉันมันก็เป็นแค่เรื่อง เฮงซวยเท่านั้นแหละรสริน แต่ไหนแต่ไรมาฉันไม่เคย ต้องการเด็กคนนี้ด้วยซ้ำ มันเพราะเธอนั้นแหละที่แอบอุ้ม ท้องเอง พอตอนนี้อยากจะคลอด มันเป็นเรื่องของเธอ เด็กคนนี้จะคลอด ไม่คลอดหรือจะตายไปก็เป็นเรื่องของ เธอ”

รสรินร้องไห้น้ำตาอาบแก้ม
“เซน ทําไมคุณมันเลวอย่างนี้ ไม่ว่ายังไง แต่เด็กคนนี้ เขาก็เป็นเลือดเนื้ของคุณนะ!”

“แล้วเธอคิดว่ามันเพราะอะไรล่ะ” ท่าทีของเซนตอนนี้ มันทั้งโหดร้ายและเย็นชา เขาเหมือนกับปีศาจร้ายที่โผล่ ออกมาจากนรกยังไงยังงั้น “ตั้งแต่เธอท้อง มันก็ทําให้ ฉันรังเกียจแล้ว เด็กคนนี้ฉันไม่ต้องการ อยากไปโรง พยาบาลเพื่อคลอดมันออกมาหรอ ฝันไปเถอะ!”

คำพูดนั้นของเขาแทบจะทำลายความหวังของรสรินจน หมดสิ้น

ท้องฟ้าสีเทามีเกล็ดหิมะโปรยปรายลงมาอย่างเงียบงัน เกล็ดหิมะยังคลร่วงหล่นเกาะตามเส้นผมที่ยุ่งเหยิงและ นําสนิท รวมทั้งขนตาที่โค้งงอนยาว ดูเป็นภาพที่สวยงาม แล้วยังเป็นภาพที่ย่าสงสารจับใจ

“ฉัน.. ขอร้องคุณล่ะ ได้โปรดเถอะนะ” ความเจ็บปวด อย่างรุนแรงจากการดิ้นของเด็กในท้องอย่างต่อเนื่อง น้ำคร่ำตรงหว่างขาค่อย ๆ แห้งเหือดลง กลับแทนที่ด้วย เลือดสีแดงสดค่อย ๆ ไหลออกมา จนพื้นหิมะโดยรอบ เปลี่ยนเป็นสีแดงค่อย ๆ ขยายวงกว้างขึ้น

รสรินจ้องมองที่ท้องของเธอก่อนจะพยายามพยุงตัวเอง ขึ้นด้วยความลำบาก พยายามคำนับขอร้องเขาไม่หยุด
“ขอร้องล่ะ ฉันคุกเข่าขอร้องคุณ” เธอใช้หน้าผากกระ แทกลงไปแนบชิดกับความเย็นของหิมะบนพื้น

“ให้ฉันได้คลอดเขาออกมาเถอะนะ ได้โปรด

เซนหรี่ตามองเธออย่างไร้อารมณ์ สายตาของเขาบ่ง บอกได้ชัดถึงความเย็นชา

“ต่ำตมจริง ๆ สายเลือดของฉันเหรอ แค่คิดว่ามันหลอม รวมกับคนอย่างเธอ ฉันก็รังเกียจจนอยากจะอ้วกแล้ว”

รสรินทําได้เพียงจิกมือลงบนพื้นหิมะ และยังคงก้มหน้า อยู่อย่างนั้นโดยที่น้ำตายังคงไหลไม่หยุด

“ใช่! ฉันมันต่ำตม จริง ๆ แล้วฉันก็ไม่ได้อยากจะแต่งงาน กับคุณหรอก” รสรินหลับตาลง เธอเลือกที่จะอ่อนข้อ ให้กับเขา “พาฉันไปคลอดเถอะ ฉันจะยอมหย่าให้คุณ แล้ว หย่าตอนนี้เลยก็ได้ ขอแค่ฉันพาฉันไปคลอดอย่าง ปลอดภัย

เธอพยายามเกลี้ยกล่อมเขาเป็นครั้งสุดท้าย แต่ทว่าเซน ตอบกลับมาด้วยเสียงหัวเราะอย่างเย้ยหยัน

“หึ” เซนยิ้มเยาะอย่างชัดเจนก่อนจะเอ่ยถ้อยคำโหดร้าย ออกมา “รสริน ถึงเธอจะมาเห็นด้วยกับการหย่าตอนนี้ มัน ก็สายไปแล้ว ฉันไม่มีทางปล่อยให้เธอได้ไปโรงพยาบาลเพื่อคลอดไอ้เด็กมารหัวขนนี้ออกมาหรอก หรือว่าเธอจะคลอดมันออกมากลางหิมะตอนนี้ ฉันก็ไม่ ลังเลที่จะปล่อยให้มันตายหรอก”

หลังของรสร้นสั่นสะท่านอย่างรุนแรง พลางส่ายหน้าไป มาอย่างไม่อยากจะเขือ เธอจ้องมองเขาด้วยสายตาผิด หวังปนเศร้าโศกเสียใจ

“เรื่องหย่าถึงแม้วันนี้เธอจะไม่เห็นด้วย แต่อนาคตฉันก็มี วิธีที่จะทำให้เธอยอมคุกเข่าขอหย่าเอง!”

เขาทิ้งประโยคอันโหดร้ายไว้ก่อนจะหมุนตัวกลับ และ ปิดประตูคฤหาสน์ไป ไม่หันกลับมามองแม้แต่น้อย บนพื้น หิมะ ก็ยังปรากฏให้เห็นท้องขนาดใหญ่ของเธอและเลือด ที่ไหลเปรอะเปื้อนไปกว่าครึ่งตัวของเธอ