ตอนที่ 3

3

“แม้ท่านพ่อจะไม่รักข้า แต่ที่ท่านทำเช่นนี้ก็ย่อมจะต้องมี เหตุผล ท่านคงคิดหวังให้ข้าช่วยการณ์ท่านในอนาคต ถ้า หากข้าพอมีความรู้ติดตัวไปบ้าง รูปร่างก็ไม่ได้ผ่ายผอม อย่างเช่นตอนนี้ อาภรณ์ที่สวมใส่ก็ดูดี ย่อมเป็นการเปิด ทางให้ท่านพ่อได้ทําตามที่หวัง…ใช่หรือไม่ขอรับท่าน หยิน”

ไม่ใช่ความหวังของบุรุษผู้นั้นหรอก หากเป็นตัวฮูหยินสี่ อิงเหม่ยเองต่างหากเล่าที่ต้องการเปิดเส้นทางการค้าใหม่ การส่งเขาไปเป็นอนุภรรยาของบุรุษผู้นั้นเป็นเพียงแค่การ เปิดประตูเท่านั้น ที่นางหวังจริง ๆ นั้นคือการส่งบุตรีไป เป็นภรรยาของเหล่าเชื้อพระวงศ์ที่มีอำนาจมากพอและ หวังให้บุตรชายคนใดคนหนึ่งรับราชการ เพื่อเชิดหน้าชู ตาและเป็นขุมอำนาจไว้ต่อรองต่างหากเล่า

“อย่าไปเชื่อมันนะเจ้าค่ะท่านแม่ มันกำลังใช้เรื่องนั้นมา ข่มขู่ คิดจะทำตัวเสมอลูก น้องรองและน้องสาม

“แต่ถ้าฮูหยินคิดว่าสิ่งที่ข้าได้กล่าวไปนั้นเป็นเช่นดังที่ คุณหนูใหญ่ได้กล่าว ข้าก็ต้องขออภัยด้วย ข้ารบกวนฮู หยินนานแล้ว คงจะต้องขอตัวก่อนขอรับ

ต้องการสิ่งใดอย่ารุกไล่ให้มากจนเกินไป เดี๋ยวจะถูกจับพิรุธได้ แต่เขาเชื่อว่าคนฉลาดเช่นฮูหยินสี่อิงเหมียที่ สามารถทําให้สามีที่ไม่เอาไหนกลายเป็นพ่อค้าที่มีชื่อ และยังสามารถครองตำแหน่งฮูหยินเพียงหนึ่งเดียวของ สี่เหวินหม่าได้โดยไม่สั่นคลอน ยกเว้นมารดาของเขา นะ เพราะนั่นนะ…มันเป็นเหตุสุดวิสัยที่ไม่มีใครต้องการ ให้เกิดขึ้นจริง ๆ นางยังสามารถควบคุมคนในเรือนให้ เชื่อฟัง…คนเช่นนี้ไม่เพียงแค่ฉลาดแต่ยังเก่งคิดและมอง การณ์ไกลด้วย ซึ่งเขาไม่ควรประมาทมองข้ามไปโดยเด็ด ขาด

“ข้าจะสั่งให้พ่อบ้านฉางจัดการให้ เจ้าต้องการสิ่งใดเพิ่ม เติมก็บอกไป

“ท่านแม่!” สี่ซูเจียวกระทืบเท้าด้วยความขัดอกขัดใจ

“หวังว่าสิ่งที่ข้าทำลงไป คงจะไม่เสียเปล่า”

นั่นไง เป็นอย่างที่เขาว่าใช่ไหมล่ะ สี่อิงเหม่ย…นางไม่ ยอมทำอะไรให้ใครโดยไม่หวังผลตอบแทน

“ข้าจะทำไม่ทำให้ฮูหยินผิดหวังขอรับ” ได้…ข้าจะจดจำ ไว้ มีโอกาสข้าจะตอบแทนพระคุณ…อย่างดีเชียวล่ะ!

ข้าเดินจากมา หากหูก็ได้ยินสี่ซูเจียวโวยวายพลาง ตัดพ้อผู้เป็นมารดาของตนเองที่ยอมทำตามคำขอของ
8 นางช่างเป็นผู้หญิงที่มีแต่รูปร่างที่สวยงามชวนมอง หากสมองกลับเล็กน้อย คงมีไว้คั่นใบหูเท่านั้น…ละมั้ง!

“คุณชาย!”

เพียงแค่เห็นหน้าข้าเท่านั้น บ่าวรับใช้ผู้แสนดีและแสน จะซื่อสัตย์ก็ร้องเรียกและรีบวิ่งมาหาอย่างรวดเร็ว ใบหน้า นั้นตื่นตระหนกและหวาดกลัวระคนห่วงใยในตัวข้าเป็น ยิ่งนัก มันทำให้ข้ารู้ว่าคิดไม่ผิดในสิ่งที่คิดจะทำลงไปหลัง จากนี้

ข้าส่งยิ้มให้กับเสี่ยวฝาน “กลับเรือนของเรากันเถอะ” ข้า บอกและเดินนำไป

“แล้ว…” เสี่ยวฝานหันรีหันขวาง ก่อนจะรีบสาวเท้าเดิน ตามมาอย่างรวดเร็ว

“นางเป็นคนฉลาด สิ่งที่ข้าไปบอกกล่าว นางได้ ประโยชน์มากกว่าใคร แล้วทำไมนางถึงไม่ทำเล่า” ข้า บอกกล่าวกับเสี่ยวฝานที่ยังคงมีความกังวลใจอยู่

“จากนี้ไปพวกเรามีเรื่องต้องทำมากมาย เจ้าเตรียมตัวให้ พร้อมนะเสี่ยวฝาน” โอกาสที่ได้รับมามีเพียงแค่ครั้งเดียว เท่านั้น ทําพลาดไป ข้าไม่กลัว เพราะถือว่าได้ทำแล้วและผลก็ย่อมต่างจากที่เคยเป็นมา หากไม่ทำต่าง หากเล่า นั่นคือความน่าเสียดายและเสียใจ เพราะจุดจบ ของข้าก็จะยังคงเป็นเช่นเดิม

“ขอรับคุณชาย”

“อย่างแรก ข้าจําได้ว่าเจ้าสามารถออกนอกเรือนไปได้ โดยไม่มีใครสงสัยใช่หรือไม่” หลังจากฟื้น ความทรงจำ ที่ข้า…มันเลือนรางเป็นเสมือนม่านหมอกที่ปกคลุมไป เสียจนหมดสิ้น แต่ก่อนหน้าจะเกิดเรื่องราว บางครั้งข้าก็ มีความรู้สึกสะท้อนก้องอยู่ในหัว มันจะมีบางอย่างเกิดขึ้น แต่เมื่อข้าเพ่งพิศคิดและมอง กลับปวดจนศีรษะแทบจะ แตก ข้าจึงทำได้เพียงแค่เตรียมตัวรับมือเท่านั้น แต่ความ ทรงจำหนึ่งที่เหลืออยู่และฝังแน่นในดวงจิต นั่นคือ…ข้า ต้องรอด!

“ขอรับ คุณชายจะให้ข้าทำอันใดขอรับ”

ข้ารู้ว่ามีงานให้เสี่ยวฝานทำ หากในหัวกลับว่างเปล่า คิด ออกเลยว่าจะต้องทำสิ่งใด

โว้ย! ใครมันช่างกลั่นแกล้งข้ากันเนี่ย เอาความทรงจำข้า คืนมานะ

นึกสิ…นึกให้ออกสี่หนิงเหอ เจ้าต้องทำเรื่องใดกันแน่!
“คุณชายขอรับ”

“หือ…มีอันใดรีเสี่ยวฝาน” ข้าหยุดคิดถึงเรื่องที่จะให้ เสี่ยวผ่านไปทำชั่วคราว ก่อนจะก้มลงมองบ่าวข้างกาย ที่คิดไม่ตกว่าควรจะบอกกล่าวสิ่งที่ได้รับรู้มาให้ข้ารู้หรือ ไม่ แต่ถ้าให้ข้าคาดเดา ก็คงจะเกี่ยวเนื่องกับเรื่องอาการ บาดเจ็บของตัวข้านั่นแหละ ถ้าให้คาดเดาเพิ่มเติม….คนที่ ทําร้ายข้านั่นก็คงจะไม่พ้น…

“คุณชายรองรู้เรื่องที่คุณชายฟื้นแล้วนะขอรับ”

นั่นไง…ข้าก็คิดเอาไว้แล้วล่ะ เพราะลำพังเพียงบ่าวไพร่ นั้นก็ไม่มีใครกล้าที่จะทำร้ายข้าจนถึงกับเลือดตกยาง ออกหรอกนะ ถึงจะอยากเอาใจผู้เป็นนายก็ตามเถอะ

ข้าได้แต่หัวเราะ ความทรงจำข้าผุดขึ้นมาว่า…เคยถูก บ่าวไพร่และก็คุณชายรองทำร้ายมาหลายครั้งมาก เอา เรื่องไปฟ้องฮูหยินและนายท่านแล้ว ก็พูดทำนองว่า…

เดี๋ยวจะจัดการตักเตือนให้ หรือไม่ก็…

ทำไมชอบทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ แค่เล่นกันในหมู่ พี่น้องไม่ใช่ บาดเจ็บนิดหน่อย จะเป็นอะไรไปเล่า ถือ เสียว่าเป็นการฝึกฝนร่างกาย
8 เวลา ตัวเขาถูกทำร้าย ช่างกล่าวคำพูดเช่นนี้ออกมา ได้อย่างเลือดเย็นยิ่งนัก หากเมื่อใดที่ข้านั้นเผลอทำร้าย คุณชายรองลงไป…ข้าจะต้องถูกลงโทษ ไม่ถูกโบยจน เนื้อแทบจะปริแตก เลือดไหลซิบ ก็จะถูกกักขังให้สำนึก ผิดอยู่ที่เรือนนอนและให้อดอาหาร

ช่างมีความยุติธรรมเสียเหลือจะกล่าว

“ก็ไม่ได้ตายเสียหน่อย ทำไมจะไม่ฟื้นเล่า” ความจริง ที่ลงมือนั้น คงคิดจะให้ข้าตายไปนั่นแหละ แต่เผอิญว่า คราวนี้ข้ามันคนดวงดี…หรือเปล่า แค่ดวงมันแข็งเกินไป เท่านั้นแหละ ก็เลยรอดชีวิตกลับมาเสียได้ ดูท่าทางว่า คุณชายรองคงจะผิดหวังเป็นอย่างสูง

จะว่าไปก็…อยากเห็นหน้าเขียวหน้าเหลืองของคุณชาย ชะมัด

“คุณชายรองกล่าวว่า…ถ้าคุณชายกล้านำเรื่องที่เกิดขึ้น ไปฟ้องฮูหยิน คุณชายรองจะ…”

“ข้าจะทำอย่างนั้นทำไมกันเล่าเสี่ยวฝาน อย่างไรเสียนั่น ก็เป็นบุตรชายสุดที่รักของฮูหยินเชียวนะ” บุตรชายผู้ไม่ เอาไหน นอกจากจะเกรกมะเหรกเกเรแล้ว ยังจะเจ้าชู้เสีย จนน่ากลัวว่าจะอยู่ไม่ถึงแก่ ไม่ได้จะแช่งชักอะไรหรอกนะ แต่เชื่อเถอะว่าคุณชายรองนะ…ตายก่อนวัยอันสมควรแน่
“ถึงบอกไป ฮูหยินก็ไม่เชื่ออยู่ดี ไหนจะคุณหนูใหญ่ ซูเจียวอีก คงหาว่าข้าใส่ความน้องชายผู้แสนจะดีเลิศ เพราะความอิจฉาริษยาเสียมากกว่า คนเช่นนี้เราอย่าไป เสียเวลาด้วยเลย ปล่อยให้เขาได้พบเคราะห์กรรมที่เขา กระทำลงไปด้วยตัวเขาเองเถอะ”

“ขอรับคุณชาย”

ว่าแต่…ข้าจะให้เสี่ยวผ่านทำอันใดกันน่ะ? ทำไมข้าถึงได้ คิดไม่ออก แล้วแวบหนึ่งในสมองอันขาวโพลนของข้าก็ ผุดเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้

มันคือความทรงจำก่อนจะตาย ที่ตอกย้ำให้ข้าจดจำไม่ อาจจะลืมเลือนได้เลย ข้า…ต้องรอดชีวิต! จะได้ท่องเที่ยว ไปอย่างอิสรเสรี จะไปได้ก็ต้องมีเงินไว้ใช้จ่ายและ…ใช่! อีกเรื่องที่สำคัญไม่ต่างกัน อาหารรสเลิศที่แสนจะอร่อย ล้ำเหลือและเพียงพอที่จะทำให้ข้ากับเสี่ยวฝานอิ่ม ข้าจะ ไม่อยู่อย่างอดอยากปากแห้งจนรูปกายผอมแห้ง เรี่ยวแรง ไม่มี เหมือนคนพิกลพิการอีกแล้ว เมื่อไปที่โน่น ข้าจะต้อง กินดีอยู่ดีมีอาภรณ์ที่อุ่นสบายใจ ดังนั้นข้าต้องมีวิธีการ หาเงิน!

“เรื่องนี้สำคัญยิ่ง เราคงต้องไปคุยกันที่เรือนข้าแล้วละ เสี่ยวฝาน” ข้าลืมไปได้เช่นไร ที่นี่หูตาของพวกนางนั้น เต็มไปหมด เพียงแค่ขยับกายก็เหมือนกับจะจำแลงแปลง กายเป็นแมลงบินไปแจ้งข่าวกันเสียแล้วเฮ้อ! ช่างน่าสมเพชเสียนี่กระไร