ตอนที่ 4

ข้ารู้แล้วว่าบุรุษผู้นั้นที่จะทำให้สิ่งที่ข้าคิดไว้สำเร็จขอ เรียงเสียงใด… เมื่อได้รู้ มันก็ทำให้ข้านั้นตกตะลึง งุนงง และคาดไม่ถึงเอาเสียเลย ทั้งที่เป็นคนที่มีอำนาจมาก จะเลือกใครเป็นอนุภรรยาก็ได้ แต่กลับมาเลือกช้าผู้ ซึ่ง…ไม่มีอะไรเลย แต่ไม่ว่าเขาผู้นั้นจะมีความคิดเช่นไรที่ เลือกข้าไปเป็นหนึ่งในอนุภรรยา ข้าก็ไม่คิดจะหาคำตอบ เพราะการอยู่ใกล้เขาผู้นั้นก็เหมือนกับว่าข้ายื่นเท้าข้าง หนึ่งลงไปในยมโลกแล้ว ถ้าทำดีก็เพียงแค่เสมอตัว แต่ถ้า เมื่อใดที่ข้าทําพลาด…โอกาสที่จะมีชีวิตของข้าก็จบสิ้นลง ในทันที!

มัวแต่คิดถึงเรื่องของเขาคนนั้นไปก็เสียเวลาอันมีค่าของ ข้าไปมากมายนัก สิ่งที่ข้าควรจะทำในตอนนี้คือคิดหาวิธี การเพิ่มเงินในกระเป๋าเงินดีกว่า

การค้า…ก็ต้องมีสินค้า ที่มันควรจะแปลกใหม่ไม่ซ้ำกับผู้ อื่น แต่ไม่ว่าใครเห็นแล้วจะต้องชื่นชมชื่นชอบและอยาก จะได้มันจนถึงขั้น…ไม่ว่าจะต้องเสียเงินอีแปะก็ยอม ว่า แต่…ไปถึงที่นั่นแล้วข้าจะทำการค้าขายอันใดดีนะ

เย็บปักถักร้อยหรือ…ฝีมืออย่างช้าที่ปักผ้าเป็นรูปฟัง เหนี่ยว เป็น…เอาตามตรงข้าเองก็มองไม่ออกว่ามันเป็นตัวอะไรกันแน่ เพราะมันเละ มันขาดและมันสกปรกเสีย ยิ่งกว่ารองเท้าคู่เก่าที่ขาดจนเห็นถุงเท้าที่ก็เก่าอีกเช่นกัน ของข้าเสียอีก ถ้าอย่างนั้นปักอะไรที่ง่าย ๆ อย่างผลผิงถั่ว ก็แล้วกัน ผลที่ออกมาก็เป็นเช่นเดิม มันกลายเป็นอะไรก็ ไม่รู้ ที่ข้าเห็นแล้วปวดใจยิ่งนัก

ไม่ผ่าน!

จะค้าขายอาหารหรือ…มันก็ดูน่าจะยุ่งยากไม่น้อย ที่ สำคัญคือว่าตัวข้า…ทำอาหารพอแค่ทานได้…เท่านั้น ถ้าทำจริงข้าจะต้องหาที่ทางเพื่อเปิดร้านด้วย ถ้าได้ที่ดี หน่อยก็น่าจะพอขายได้ แต่อาจจะต้องเจอเจ้าถิ่น ซึ่งคน ผอมแห้งแรงน้อยขี้โรคอย่างข้ากับเสี่ยวฝานเห็นทีว่าจะ ต้องวิ่งหนีอย่างเดียวแล้วล่ะ

จะขายอาภรณ์แพรพรรณ…จะทำโรงน้ำชา นอกจากข้า จะด้อยความรู้แล้ว อา…ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนแล้วแต่ต้อง มีเงินทุนเป็นก้อนทั้งนั้น ซึ่งถ้ามันเยอะมาก ด้วยทรัพย์สิ นที่ฮูหยินสี่อิงเหม่ยให้ข้าติดตัวไป ถึงข้าจะไร้ความทรง จำเรื่องนี้ แต่ข้าก็พอจะคาดเดาไปได้ว่า คงจะไม่มาก เกินหนึ่งกำปั่นแน่ ดูท่าจะไม่เพียงพอให้ข้านำไปลงทุน แน่นอน แล้วข้าจะทำการค้าอันใดดีนะ

ท่านแม่…ท่านคงจะไม่โกรธเคืองข้าใช่ไหมที่ข้าจำท่าน ไม่ได้ แต่ถ้าท่านยังรักบุตรชายคนนี้อยู่ ท่านช่วยเมตตา ปรานีข้าสักหน่อย ช่วยคิดหาทางออกให้ข้าสักเล็กน้อย ได้ไหมขอรับ
ป่าหลับตาลง…ยังไงท่านแม่ก็รักข้าแหละ ท่านต้องช่วย ป่าและมันก็ใช่!

ใช่แล้ว! ถ้าเป็นสิ่งนั้น ทำได้และสามารถทำได้ดีด้วย ทรัพย์สินอันน้อยนิดที่ฮูหยินสี่อิงเหม่ยกับนายท่านเหวิน หม่าให้ติดตัวข้าไปย่อมเพียงพอต่อการใช้ลงทุนแน่นอน

“ขอบคุณขอรับท่านแม่” สี่หนิงเหอคลี่ยิ้มอย่างดีใจเป็น ที่สุดเมื่อคิดได้แล้วว่าจะทำการค้าอันใด เขายังสามารถ ทําการทดลองก่อนเปิดตลาดได้ด้วย รับรองได้ว่าจะต้อง มีคนสนใจสั่งของกับข้าอย่างมากมายแน่นอน!

ว่าแต่…ควรลองทำดูก่อนดีไหมนะ เผื่อเวลาที่มันผ่านมา เนิ่นนาน ฝีมือข้าอาจจะตกไปบ้าง ทว่าข้ายังไม่ทันจะได้ ลุกขึ้นเพื่อไปจัดหาวัตถุดิบที่ต้องใช้ หากข้าก็จำเป็นต้อง หยุดคิดไปก่อนเมื่อเสี่ยวฝานวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหา ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อโชกฉายแววตื่นตระหนกและ ขลาดกลัว

“คุณชาย…คุณชายขอรับ แย่แล้วขอรับ

“ใจเย็น ๆ เสี่ยวฝาน มีเรื่องอันใดก็ค่อย ๆ พูด ไม่ต้องรีบ ร้อน” ข้ารินน้ำชาส่งให้เสี่ยวฝานดื่ม พลางยื่นมือไปลูบ หลังให้ เมื่อเสี่ยวฝานรีบร้อนจนเกินไปทำให้สำลักน้ำชา
“คนพวกนั้นขอรับคุณชาย…คนพวกนั้น เสียวผ่านเมือ ออกไปนอกห้อง มันทำให้ข้าเริ่มรู้สึกไม่ดีอย่างบอกไม่ถูก มันคงไม่ใช่…

“เสี่ยวฝาน” ข้าจับต้นแขนเสี่ยวฝานเอาไว้ ค่อย ๆ พูด นะ ไม่ต้องรีบร้อน” แต่ใจข้านะร้อนราวกับถูกไฟเผา ผลาญไปแล้ว

“คนพวกนั้น…จะมาพาคุณชายไปแล้วขอรับ”

คนพวกนั้น! เหมือนถูกฟาดด้วยแส้เส้นโตฟาดบนลำตัว แทบจะพลัดตกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ เท่าที่ฟังมาจากเสียง นินทาของคนในเรือน…ดูเหมือนว่าเวลาที่ข้าจะไปจากที่ นั่นยังอีกหลายวัน น่าจะร่วมเดือนด้วยซ้ำ หากตั้งแต่พื้น มานี่มันเพิ่งจะวันที่ห้าเองนะ คนพวกนั้นก็มารับข้าแล้ว…..

แม้ข้าจะจดจำบางสิ่งได้บางสิ่งมิได้ หากความรู้สึกของ ข้าบอกได้ว่ามันมีบางอย่างแปลกไป…สี่หนิงเหอขมวด คิ้วเข้าหากัน ด้วยในสมองมันช่างว่างเปล่า จนคิดไม่ออก ว่าเรื่องที่รู้สึกว่าแปลกไปนั้นคือเรื่องใด คงมีทางเดียว ให้ข้าทํา นั่นก็คือการยอมรับและเตรียมตัวรับกับการ เปลี่ยนแปลง พร้อมกับค้นหาคำตอบของมันให้กระจ่าง

“เสี่ยวฝาน ข้าถามเจ้าอีกครั้ง” ข้าคงจะเคยถามไปแล้วน. แต่ถ้ามันไม่ได้ “เจ้าจะไปกับข้าใช่หรือไม่ หากให้ ขาไปคนเดียว…มันคงจะเป็นอะไรที่โหดร้ายกับข้าที่สุด

“คุณขาย…คุณชายจะทิ้งข้าหรือขอรับ

“เปล่านะ ที่ข้าถามเพราะต้องการให้แน่ใจ ว่าเราสองคน จะร่วมเดินทางไปด้วยกัน” ขนาดว่ามีข้าอยู่ บ่าวไพร่พวก นั้นยังคอยกลั่นแกล้งรังแกเสี่ยวฝานของข้าไม่เว้นแต่ละ วัน ถ้าหากข้าไม่อยู่แล้ว พวกนั้นอาจจะรีบจัดการขาย เสี่ยวฝานของข้าออกไปก็เป็นไปได้

“ไปขอรับ…ข้าจะไปรับใช้คุณชาย” เสี่ยวผ่านพูดเสียง สั่น ในดวงตามีน้ำตาเอ่อล้นคลอเบ้า

“ไม่ใช่หรอกเสี่ยวฝาน เราไปด้วยกัน เจ้าจะไม่ใช่บ่าว ของข้า แต่เจ้าจะเป็นน้องชายของข้าและเป็นผู้ร่วมหุ้น ของข้า เราจะไปสร้างชีวิตใหม่กัน” ข้ายิ้มให้เสี่ยวผ่านที่ อ้าปากค้างและกะพริบตาปริบๆ

“คุณชาย!”

“เจ้าไปบอกกับคนเหล่านั้นก่อน ข้าขอเวลาตระเตรียม ข้าวของสักครึ่งชั่วยาม เจ้าก็เช่นกันนะเสี่ยวผ่าน เก็บเอา ไปเพียงแค่ของสำคัญที่พาได้ง่ายเท่านั้นและอย่าลืมที่ข้า เคยสั่งเอาไว้ เตรียมไปให้พร้อม เสร็จแล้วเราจะได้เดิน ทางไปสู่ชีวิตใหม่กัน”
จะเร็วหรือช้า ข้าก็เลี่ยงไม่ได้ ยังไงก็ต้องไปอยู่ดี เร็ว หน่อยก็ดีเหมือนกัน จะได้เร่งสร้างทางไปให้กับตัวเองได้ เร็วขึ้น ข้ารู้ว่าหนทางข้างหน้านั้นไม่ได้ราบรื่นอย่างที่คิด หวังหรอกนะ แต่ข้าก็จะไม่ย่อท้อ ข้าจะอดทน ข้าจะทำมัน ให้สำเร็จ เพื่อวันหนึ่งเมื่อข้ามีทุกอย่างพร้อม ข้าจะกลับ มาที่เรือนแห่งนี้…มาเพื่อทำให้คนที่อิจฉาในตัวข้าและ อิจฉาความสุขที่ข้ามี ข้าจะมารับท่านแม่ไปอยู่กับข้า

“เรากลัวได้ แต่อย่าให้ความกลัวอยู่เหนือสติ ข้ารู้…คน พวกนั้นจะต้องน่ากลัว แต่ถ้าเราไม่ทำสิ่งใดผิด พวกเขา จะไม่ทําอะไรเราและที่ซึ่งเรากำลังจะไป ถ้าเราทำตัวดี มันย่อมจะดีกว่าที่นี่แน่ ข้าจะทำให้เจ้าและตัวข้าพบเจอ แต่สิ่งที่ดีแน่นอน….ข้าให้สัญญา!

เสี่ยวฝานมองหน้าข้าและเมื่อเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วย ความมุ่งมั่นของข้าก็เข้าใจและออกไปทำตามคำบอกของ ข้า ส่วนตัวข้าเอง…ข้าวของที่สำคัญที่จะพาติดตัวไปนั้น หามีไม่ คงจะมีเพียงแค่ความกล้า ความมุ่งมั่นและหัวใจ เท่านั้นที่จักพกพาไปในการเดินทางครั้งนี้เ