ตอนที่ 1

1

ไม่! ข้าไม่ยอม

ข้ายังตายไม่ได้ ข้ายังไม่ได้ล้างมลทินให้กับตัวเองเลย นะ ข้าจะตายแบบนี้ไม่ได้!

สี่หนิงเหอพยายามรวบรวมพละกำลังอันน้อยนิดที่มีเพื่อ ต่อสู้กับความเจ็บปวดที่ตีขึ้นเป็นระลอกจากการได้รับพิษ ที่ไร้สีไร้กลิ่นและไร้รส ทว่าความเจ็บปวดช่างมีมากเหลือ เกิน….มากเสียจนแม้กระทั่งจะหายใจ ก็ยังไร้เรี่ยวแรง

ชีวิตเขา มันช่างเป็นอะไรที่…แย่ยิ่งนัก เป็นอะไรที่บัดซบ ที่สุด!

เกิดมาบิดาไม่รัก เขาพอเข้าใจและยอมรับได้ เพราะ มารดาเขาเป็นเพียงแค่บ่าวรับใช้ในบ้านที่ท่านเผลอไปมี สัมพันธ์ด้วยหลังจากดื่มน้ำจัณฑ์จนเมามายเท่านั้น

นอกจากมารดาแล้ว ในบ้านไม่มีผู้ใดชอบเขาสักคน ใน กลุ่มพี่น้องล้วนแล้วแต่หาเรื่องกลั่นแกล้งเขาไม่เว้นแต่ละ วัน ในหมู่บ่าวรับใช้ก็เป็นพวกคอยตามหลังนาย ถ้าไม่ทำ ตามคำสั่งของผู้เป็นนายก็จะมองเมิน ทำเหมือนกับว่าเขาไม่มีตัวตน แต่เขาก็รับได้ เพราะเขามีมารดา ที่รักเขาอย่างสุดหัวใจ แต่มารดาก็ด่วนจากเขาไปเร็วนัก ปล่อยให้เขาถูกคนในบ้านรังแกจนเกือบจะไม่รอดชีวิต

หากแค่นี้ชีวิตเขาก็ยังบัดซบไม่พอ ถูกบิดาบังคับให้ต้อง แต่งงานมาเป็นอนุของผู้ชายที่ได้ชื่อโหดเหี้ยมและเย็นชา ยิ่งกว่าภูเขาน้ำแข็งที่ไม่เคยรับรู้การมีตัวตนของอนุคนนี้ แล้ว นี่ยังต้องมาตายอย่างอเนจอนาถอนาถา โดดเดี่ยว เดียวดาย เพราะแม้กระทั่งข้ารับใช้ข้างกายก็หามีไม่ ที่ สำคัญเขายังไม่ได้ลบล้างข้อกล่าวหาเรื่องที่ไปทำร้าย ท่านชายน้อยเลย มันเป็นสิ่งที่เขายอมรับไม่ได้!

ถึงจะไม่ยอมรับ แต่เขาจะทําอะไรได้ล่ะ…? ในเมื่อตอน นี้แม้แต่แรงที่จะหายใจก็ยังไม่เหลือ พิษที่เขาได้รับมัน เหมือนกับมีหนอนอยู่ในร่างกาย คอยกัดแทะชอนไชไป ทั่วทุกหนแห่ง

ขา…เริ่มจะเจ็บจนชา ไร้ความรู้สึก

มือ…ไร้เรี่ยวแรง

เสียงเหมือนเลือดเนื้อในร่างกายมันหลุดออกไปทีละชิ้น ดังก้องอยู่ในหู
ความเจ็บปวดกัดกินจนลมหายใจเริ่มขาดเป็นห้วง ๆ

“ท่านแม่…ข้ากำลังจะไปหาท่านแล้วนะ” สี่หนิงเหอ พยายามที่จะยิ้มและคิดในเรื่องที่มีความสุข…ความสุขสิ่ง เดียวที่เขาได้รับ นั่นคือการได้อยู่กับท่านแม่ผู้ใจดี

ใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้มกับน้ำเสียงอันอ่อนโยนและอ่อน หวานที่มันทำให้ความเจ็บปวดในกายเขาลดลง

ข้าเสียดายเป็นยิ่งนัก…ถ้ามีโอกาสสักครั้ง แม้เพียงแค่ น้อยนิดก็ตาม ข้าอยากทำทุกอย่างที่ผ่านมาให้ดีกว่านี้ อยากจะใช้ชีวิตอย่างมีอิสรเสรี ท่องไปในโลกกว้างเพื่อ จะลิ้มลองอาหารรสเลิศ

ขอโอกาสให้ข้าได้ไหม…แม้หลับฝันก่อนจะจากไปก็ได้

“แล้วเจ้ามีสิ่งใดมาแลกเปลี่ยนล่ะ”

“นั่นใคร…ใครพูดกับข้า

“เจ้าขอโอกาส ข้ามีให้ แต่เจ้ามีสิ่งใดมาแลกเปลี่ยน ของ ที่เจ้าคิดว่าสำคัญและรักมาก”

ฮึ! สี่หนิงเหอถึงกับหลุดเสียงหัวเราะออกมา….อย่างเขา เนี่ยนะ จะมีของมีค่าเช่นที่ถูกกล่าวถึง
“ท่านคิดว่าคนที่มีชีวิตบัดซบเช่นข้า จะมีของมีค่ามี สิ่งสำคัญ ที่รักมากมายไปแลกเปลี่ยนได้เหรอ ถ้าท่าน จะมีหูรับฟัง มีตาเห็นได้ ท่านก็คงรู้และคงเห็น…ข้าเป็น ลูกชังของบิดา เป็นที่น่ารังเกียจของเหล่าพี่น้อง ความ สามารถก็มีปรากฏให้เห็น รูปร่างข้าก็ผอมแห้งเหมือนกับ คนอมโรค แม้กระทั่งใบหน้า บ่าวรับใช้ก็ยังดีกว่า ความ รัก…ข้าก็มิเคยพบพาน”

ถูกส่งให้มาเป็นอนุภรรยาก็มิได้เข้าพิธี มาถึงจวนก็ถูก ส่งให้มาอยู่ยังบ้านทรุดโทรมท้ายจวน ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็น สามีไม่เคยมาพบหน้า ข้าวปลาอาหารที่ได้รับก็เย็นชืด รสชาติ…อาหารสําหรับบ่าวไพร่คงจะดีกว่ามาก

เสียงในหัวของสี่หนิงเหอดังขึ้นอีกครั้ง

“นั่นสินะ เจ้าช่างเป็นคนที่…น่าสงสารยิ่งนัก”

“ถ้ามันจะเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดสําหรับชีวิตคนบัดซบเช่น ข้า…ก็คงจะมีเพียงแค่ความรักของมารดาเท่านั้น และข้าม อาจจะแลกเปลี่ยนกับท่านได้”

“เจ้าแน่ใจแล้วเหรอ ถ้าแลกเปลี่ยน เจ้าจะได้ย้อนเวลา กลับไปทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการนะ”

“ไม่ล่ะ แม้ปรารถนากลับไปแก้ไขสักเพียงใด ข้าก็ไม่ อาจนำเอาความรักของมารดาที่มีให้ไปทำการแลกเปลี่ยนกับท่านได้หรอก ดูท่า…ท่านคงเลือกทำการ ค้าขายผิดคนแล้วล่ะ”

“แต่ข้าว่าไม่! สิ่งที่เจ้ามี ก็เหมาะสมสำหรับการทำการค้า กับข้ายิ่งนัก ข้าจะถือเอาความรักของมารดาเจ้าเป็นสิ่ง แลกเปลี่ยน”

“ไม่!”

“ไม่!”

เฮือก!

สี่หนิงเหอหายใจอย่างแรงและผวาลุกขึ้นจากเตียงนอน ที่เก่าจนถ้าเผลอขยับแรงไปสักนิดไม้ที่ใช้ทำก็จะหักและ ทำให้คนที่นอนอยู่พลัดตกลงไปได้ การเคลื่อนไหวของ เขาทำให้ใครอีกคนที่อยู่ร่วมห้องด้วยตื่นขึ้นมา

“คุณชาย!”

สี่หนิงเหอที่ยังคงมีอาการมึนงงเหลียวมองไปตามเสียง เรียก เขาเห็นชายร่างเล็กบางที่น่าจะเพิ่งพ้นวัยเด็กมาไม่ นาน บนใบหน้าเรียวขะมุกขะมอม เปรอะเปื้อนไปด้วย คราบน้ำตาแต่ก็ยังมองออกว่าเด็กหนุ่มตรงหน้ามีความ ห่วงใยในตัวเขามาเพียงใดพุ่งตรงมาหาอย่างเร็วไว

“คุณชาย ท่านเป็นอย่างไรบ้างขอรับ เจ็บตรงไหนบ้าง ขอรับ”

สี่หนิงเหอมองคนถามก่อนจะมองไปยังมือเล็กที่ พยายามจะยื่นมาจับเขา หากก็มีอาการกึ่งกล้ากึ่งกลัว เขาขมวดคิ้วเข้าหากันขณะมองเด็กหนุ่มตรงหน้าด้วย ความงุนงง ในหัวเขาว่างเปล่า…ขาวโพลนไปหมด ก่อน ความทรงจำภาพสุดท้ายจะย้อนกลับคืนมาพร้อมกับ อาการปวดที่ใจอย่างรุนแรงจนน้ำตาหยดไหลออกมา อย่างที่มิอาจหักห้ามได้

“คะ…คุณชาย”

“ข้าไม่เป็นไร แค่…เจ็บ” เขาเอ่ยบอกกับบ่าวรับใช้หนุ่ม น้อยที่น่าจะเป็นคนดูแลตอนที่เจ็บและไม่สบาย

ท่าน….ท่านฟื้นแล้ว บ่าว…บ่าวดีใจที่สุดเลยขอรับ” มือที่ ไม่ใช่แค่เล็กหากมันเป็นเหมือนหนังหุ้มกระดูกยกขึ้นปาด น้ำตาบนใบหน้า

“ข้าหลับไปกี่วัน….เจ้าไปเจอข้าหรืออย่างไร” เขาเอ่ย ถามเสียงเบา

“คุณชายดื่มน้ำก่อนนะขอรับ”
เด็กหนุ่มตรงหน้าหลบหลีกสายตา แต่มันก็ทำให้เขา เข้าใจ เพราะที่เขาเจ็บกายหาใช่เพราะป่วยไข้ไม่ หาก เป็นเพราะถูกใครบางคน…ในเรือนหลังนี้ทำร้ายเอา สี่ หนิงเหอค่อย ๆ ยกมือที่ไร้เรี่ยวแรงจับศีรษะตัวเองที่ตอน นี้มีผ้าพันอยู่

“ข้ารู้ว่าเกิดอะไรขึ้น” ก็แค่รู้ว่าถูกทำร้าย แต่ไม่รู้ว่าเป็น ใคร “เจ้าไม่ต้องกังวลไปหรอก เพียงแค่อยากรู้ว่า ข้าหลับ ใหลไปกี่วัน ระหว่างนี้เกิดเรื่องใดขึ้นบ้าง”

“คุณชาย!”

ในดวงตากลมใสแวววาวมองมาที่เขาด้วยความเสียใจ อย่างที่สุดที่ไม่อาจช่วยเหลืออันใดเขาได้

สี่หนิงเหอได้แต่เหยียดยิ้ม ถึงเป็นบุตรของนายท่านเห วินหม่า หากก็เป็นเพียงแค่ลูกเมียบ่าวที่ถูกทุกคนในบ้าน รังเกียจจนถูกขับไล่ให้มาอยู่ยังเรือนหลังเล็กที่ทรุดโทรม หากเจอลมฝนฟ้าแรงสักหน่อยก็คงจะพังทลายลง

“บอกข้ามาเถิดเสี่ยวฝานข้าไม่เป็นอันใดหรอก” เพราะ ความรู้สึกที่มีต่อคนที่อยู่ในเรือนหลังนี้…มันมีแต่ความเจ็บ ปวดจนชินชาไปหมดแล้ว

“โธ่! คุณชายของบ่าว” เสี่ยวฝานหลั่งน้ำตากับความ อาภัพของผู้เป็นนาย มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาบนใบหน้าขณะเอ่ยเล่าให้ผู้เป็นนายฟังน้ำเสียงแผ่วเบาและ ตะกุกตะกัก

“บ่าวไปพบคุณชายนอนสลบอยู่ที่สวนใต้ต้นกุ้ยฮวา จึง พากลับมาที่ห้องแล้วไปตามท่านหมอมารักษา แต่…” ไม่มี ใครสนใจเลยว่าคุณชายของเสี่ยวฝานจะอยู่หรือจากไป พวกเขาช่างใจดำเหลือเกิน

สี่หนิงเหอพยักหน้ารับ ขณะดวงตาก็เหม่อมองออกไป นอกเรือนที่อาศัยหลับนอน บาดเจ็บครานี้เขาลืมเลือนไป หลายเรื่อง หากเสียงหนึ่งที่คอยตอกย้ำอยู่ในศีรษะ