บทที่ 12 ตระกูลเจียง

เหตุการณ์สั่นสะเทือนครั้งนี้ ทำให้กองท้องถิ่นของเมือง ซูหางได้รับความกดดันแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน ทั่วทาง เมืองซูหางเริ่มวิตกกังวลกระวนกระวายขึ้น!

และในห้องทํางานของผ.อ.กองตระเวนซ่งโห้วเลี่ยง ตอนนี้ คุณอาผู้อาวุโสทั้งสามของตระกูลจิน นั่งอยู่บน โซฟาด้วยใบหน้าที่เย็นชา มองซ่งโห้วเลี่ยงที่อยู่ตรงหน้า กล่าวด้วยเสียงเย็นชาว่า “ผ.อ.ซ่งครั้งนี้ตระกูลจินเราจะ มีการจัดกิจกรรมครั้งยิ่งใหญ่ เขตที่จะใช้จัดกิจกรรมก็คือ พื้นที่ส่วนที่อยู่บนแผนที่นั้น ผู้เข้าร่วมกิจกรรมน่าจะอยู่ที่ ประมาณสองพันคน ขอให้คนของผ.อ.ซ่ง อย่าปรากฏ ตัวภายในสิบไมล์จากตระกูลจินของฉันในวันนั้น! นอกจากนี้ หากผ.อ.ซ่งได้ข่าวอะไรใดๆที่ไม่ดี ก็ต้องรอ ให้กิจกรรมของตระกูลจินสิ้นสุดลงถึงไปได้! ไม่งั้น ฉัน ไม่รู้ว่าจะมีเหตุการณ์อะไรที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นได้!

กดขี่ข่มเหง หยาบคาย ข่มขู่คุกคาม !

สีหน้าของซ่งโห้วเลี่ยงมืดมนมาก ทันใดนั้นก็ได้ตบโต๊ะ กล่าวอย่างโมโห “จินไห่! ที่นี่เป็นกองตระเวนผ.อ. ไม่ใช่ ตระกูลจินของคุณ! คุณกล้ามาข่มขู่ฉัน! เชื่อไหม ฉัน เรียกคนมาจับพวกคุณไว้เดี๋ยวนี้! ! ! ‘

โกรธแล้ว! ! !
ภายในใจซ่งโห้วเลี่ยงระเบิดแล้ว! ตระกูลจีนนี้ชักจ้า หยิ่งมากไป! ผยองเกินไปแล้ว!

กล้าที่จะไม่เห็นผ.อ.กองตระเวนของเมืองซูหางอย่างเขา อยู่ในสายตาเลย!

นี่พวกเขากำลังเล่นกับอะไรอยู่ นี่เป็นการดูหมิ่นกฎ

หมายชัดๆ! ! !

“หึหึ ผ.อ.ซ่ง พวกเราเชื่อแน่นอน! แต่ว่า คุณอย่าลืม นะ ท่านสองตระกูลจินเราเป็นคนของกองทหารตงหยวน ในเขตเจียงหนาน! และ ตระกูลจินขิงเราก็ไม่ได้ทำสิ่งที่ ผิดกฎหมายอะไร พวกเราแค่มาเตือนด้วยความหวังดี! ผ.อ.ซ่ง, หวังว่าคุณคงจะเข้าใจนะครับ!

จินไห่ที่อายุห้าหกสิบปี กล่าวด้วยความเย็นชา จากนั้น ก็สะบัดแขนเสื้อ จากไปพร้อมกับทหารรักษาส่วนตัว

ปิ๊ง!

พอคนเดินจากไป ซ่งโห้วเลี่ยงก็ได้ทุบถ้วยชาทิ้ง! ชี้ ไปที่ทางเข้าประตูด่าด้วยความโกรธว่า “เหิมเกริม! ชัก จะเหิมเกริมมากไปละ! ตระกูลจินเขาเป็นใครกัน! ช่าง กล้าที่จะมาตะโกนใส่ฉันที่นี่!

และในเวลานี้ จ้าวหมิงเดินมาถึงหน้าประตูพอดี เห็นซ่งโหัวเลี่ยงที่โกรธจนเป็นฟืนเป็นไฟนั้น ก็ได้เคาะประตู กล่าว“ผ.อ.ซ่ง นี่มันอะไรกันครับ? ”

เมื่อซ่งโห้วเลี่ยงได้เห็นจ้าวหมิง สูดลมหายใจลึกๆเข้าที หนึ่ง ถามด้วยใบหน้าที่เย็นชาว่า “นายมาที่นี่ทำอะไร? ให้นายพาคนไปเฝ้าคฤหาสน์ไว้ไม่ใช่เหรอ? เกิดอะไร ขึ้น? ”

จ้าวหมิงกล่าวด้วยความลำบากใจว่า ผ.อ.ซ่ง ไม่มีอะไร เกิดขึ้นครับ ผมแค่จะมาถามว่า คนที่อยู่ในคฤหาสน์ พวกนั้นจะจัดการยังไงครับ ผมเห็นกับตาว่าพวกเขาจับจิ นทั่ยของตระกูลจินเข้าไป อยู่ตรงหน้าประตูก็ยังสามารถ ได้ยินเสียงกรีดร้องของจินทัย นั่นมันแย่มากจริงๆเลย ครับ พวกเราจะ..……..

“ไม่ต้องไปสนใจ! ถึงแม้จะได้ยินก็ให้คนของนายท เป็นไม่ได้ยิน! ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามก็ไม่ต้องไปยุ่ง! เรื่องนี้ ไม่ใช่ฉันและนายที่จะแทรกเข้าไปยุ่งได้! ไม่เห็น รึไงขณะหานลี่หมินยังมาด้วยตัวเองเลย? นั้นเป็นตระกูล จินหาเรื่องตายเอง! “ ซ่งโห้วเลี่ยงบอกด้วยเสียงเย็นชา ดูเหมือนว่าระบายความโกรธออกมาหมดแล้ว!

พูดจบคำนี้ เหมือนว่าซ่งโห้วเลี่ยงนึกอะไรขึ้นได้ รีบ หยิบหมวกของตัวเองที่อยู่บนโต๊ะ ออกไปอย่างเร่งรีบ!
จ้าวหมิงก็ไม่ได้เสียเวลาอะไร กลับไปที่คฤหาสน์อีก ครั้ง

ส่วนซ่งโหัวเลี่ยงในขณะนี้ก็ได้นั่งรถส่วนตัวของตัวเอง มาถึงที่พักของนายกเทศมนตรีซูฉี่หมิงของเมืองซูหาง เป็นคฤหาสน์ธรรมดา และยังได้มาจากเบื้องบนอีกที

“คุณซู เมื่อกี้คนของตระกูลจินได้มาหาผมแล้ว ช่วงนี้ ให้คนของผมอย่าปรากฏตัวในระยะสิบไมล์จากตระกูลจิ นของเขา ท่านว่า ผมควรทำยังไงดีครับ? ” ซ่งโห้วเลี่ยง ถามซูฉี่หมิงจากด้านหลัง ความโกรธบางอย่างแวบเข้ามา ในสายตา เป็นความโกรธที่มีต่อตระกูลจิน!

ซ่งโหัวเลี่ยงก็แยะแยกออกเหมือนกัน ในเมื่อที่นี่คือเมือง ซูหาง ซูฉี่หมิงก็ยังมีอำนาจในการพูดอยู่!

ถึงแม้ว่าจะเป็นคนของเป่ยเหลียง มีสถานะที่สูงส่งไม่ อาจเอื้อม แต่ว่าอยู่ที่เมืองซูหางการดำเนินการทุกอย่าง ก็ยังต้องฟังคำของซูฉี่หมิง!

ณ ตอนนี้ซูฉี่หมิงได้มองไปที่ท้องฟ้าของนอกหน้าต่าง หลับตาลง กล่าวอย่างสีหน้าเคร่งขรึมว่า “ตระกูลจินนั้น มีน้ำหนักส่วนหนึ่งต่อเมืองซูหาง พวกเราไม่อาจทำการ เคลื่อนไหวอะไรได้ แต่ในครั้งนี้พวกเขากลับไปมีเรื่องกับ คนที่ไม่ควรมีเรื่องด้วยอย่างมาก! มีเรื่องมากมาย ที่ไม่ให้พวกเราลงมือ งั้นพวกเราก็ไม่ต้องลงมือ ให้คนของ นาย เฝ้าไว้ทั้งหมด! ก็เฝ้าไว้ในระยะสิบไมล์! ถ้าเกิด เหตุการณ์อะไรขึ้น ให้รีบบุกเข้าไปเลย!

“จับใคร? “จงโหัวเลี่ยงกล่าวถาม

“ก็ต้องจับตระกูลจินอยู่แล้ว! ! ! ” ซูฉี่หมิงกล่าว หัน หลังกล่าว “นายก็เข้าใจที่มาของคนกลุ่มพวกนั้น นั่นเป็น ถึงราชาแห่งเป่ยเหลียงของปัจจุบันเชียวนะ! สามารถ ทำให้ตระกูลจินเล็กๆเขย่าได้เหรอ? ตระกูลจินเขาไม่ ควรที่จะลงมือกับเด็กเล็กเพียง4ขวบเป็นอย่างยิ่ง และ ที่สำคัญ นั่นเป็นถึงลูกสาวแท้ๆของราชาแห่งเป่ยเหลี ยง! นั่นคือองค์หญิงน้อยของทั้งประเทศหลง! ”

“ครับ! ” ซ่งโหัวเลี่ยงกล่าวตอบอย่างเสียงดัง และไม่ ทำให้เสียเวลา รีบออกไปจากคฤหาสน์เล็กโดยเร็ว

ส่วนซูฉี่หมิงยืนอยู่ตรงหน้าต่าง มือไข้วหลังไว้ มองออก ไปนอกหน้าต่างอย่างเคร่งขรึม กล่าว “ทุกอย่างกำลังจะ เปลี่ยนไป”

และที่อยู่คฤหาสน์หลั่งเยว่ เซียวจ้านนั่งเป็นเพื่อนเจียงอ วี่โหรวที่ตื่นขึ้นมาอยู่ที่ลานเล็กๆสูดอากาศบริสุทธิ์อยู่
เจียงอวี่โหรวจ้องเซียวจ้านตลอด ขอบตาแดงก่ำ เธอ อยากดูเวลาที่ผ่านมา5ในปีให้จบในครั้งเดียว

เซียวจ้านได้จับมืออันเล็กนุ่มและเย็นของเจียงอวี่โหรว ไว้แน่ๆ กล่าวอย่างอ่อนโยนว่า “อวี่โหรว ขอโทษนะ นับ จากนี้ไป มีฉันอยู่ ก็จะไม่มีใครที่จะมารังแกคุณกับเข่อ เข่อได้ เชื่อฉัน เชื่อฉัน

เจียงอวี่โหรวพยักหน้าว่าเข้าใจ น้ำตาไหลออกมานาน ละ แล้วซบไปที่อกของเซียวจ้าน ว่า”เซียวจ้าน ขอบคุณ นะ ขอบคุณคุณที่ช่วยเขือเข่อไว้.….……

แต่ว่า เธอรีบนั่งตัวตรง ถามเต็มไปด้วยความกังวล และเป็นห่วงว่า “ใช่แล้ว คุณกลับมายังไงเหรอ? จินเจิ้ง ซานเขาไม่ได้ทำคุณลำบากใช่ไหม? คุณได้รับบาดแผล ไหม? ”

นั่นเป็นถึงท่านสามของตระกูลจินเลยนะ ลงมือได้โหด มาก แล้วเซียวจ้านออกมาได้อย่างปลอดภัยไม่เป็นอะไร ได้ยังไง?

5ปีแล้ว ทันใดนั้นเจียงอวี่โหรวรู้สึกว่าผู้ชายที่อยู่ตรง หน้าที่มีโชคชะตาเจอกันเพียงครั้งเดียวนั้น เปลี่ยนเป็น ลึกลับมาก เปลี่ยนแปลงจน ตัวเองแทบมองอะไรในตัว เขาไม่ออก
เขียวจ้านได้หัวเราะเล็กน้อย กล่าว”5ปีก่อน ฉันเชื่อฟัง คุณ มุ่งหน้าไปทางใต้ตลอด แล้วเข้าร่วมกับกองทัพ ฉัน ทํางานในกองทหาร ได้ฝึกวิชาต่อสู้มาเล็กน้อย พวกคน ของจีนเจิ้งซานนั้น ทั้งหมดเป็นแค่นักเลงพื้นๆ ยังไม่ใช่คู่ ต่อสู้ของฉันหรอก วางใจได้เลย เรื่องของตระกูลจิน ฉัน จะจัดการให้เรียบร้อยนะ คุณก็รักษาแผลอยู่ที่นี่อย่าง สบายใจ เป็นเพื่อนของลูกสาวฉันนะ”

หลังที่เจียงอวี่โหรวฟังนั้น ในที่สุดก็ถอนหายใจอย่าง โล่งอก แต่ก็ดึงมือของเซียวจ้านไว้อย่างแน่น กล่าวอย่าง กังวลละกลัวว่า “เซียวจ้าน ส่งฉันกลับตระกูลเจียงนะ ฉัน จะไปขอร้องให้คุณปู่ลงมือ ตระกูลมันไม่ได้ง่ายที่คุณคิด คุณทำร้ายจินทั่ย พวกเขาไม่ปล่อยคุณไว้แน่! ฉันไป ร้องขอคุณปู่ คุณปู่ต้องมีวิธีแน่นอน! ”

ว่าเสร็จ เจียงอวี่โหรวได้ลุกขึ้นอย่างเร่งรีบ แต่บาดแผล ที่หัวไหล่ข้างขวานั้น ฉีกขาดด้วยความเจ็บปวด ทำให้เธอ เดินเซไปมา ซบลงที่อกของเซียวจ้าน

เซียวจ้านมองเจียงอวี่โหรวอย่างปวดใจที่อยู่ในอ้อมกอด รู้ว่าเธอต้องไปให้ได้ เลยกล่าวว่า “ได้ ฉันส่งคุณไป

ในสายตาของเซียวจ้านในตอนนี้ เจียงอวี้โหรวเป็นดั่ง คำสั่งทางทหารของเขา! เธอพูดอะไร ตัวเองก็ทำอย่าง
ราชาแห่งเป่ยเหลียงอะไร เจียงอวี่โหรวเป็นทุกอย่างของ เขา! เขาเชื่อใจเธออย่างไม่มีเงื่อนไข เชื่อฟังเธอ เขาจะ ชดเชย 5ปีที่ติดค้างเธอมาทั้งหมด!

เขียวจ้านขับรถเอง ไม่ได้พาใครไปด้วย พาเจียงอวี่โหร วส่งไปถึงหน้าบ้านตระกูลเจียง

มาถึงที่นี่อีกครั้ง ในใจของเซียวจ้านยังคงมีไฟ เขาพยุง เจียงอวี่โหรวอย่างเบาๆมุ่งหน้าเข้าไป ว่าจะเคาะประตูอยู่ แต่ว่าเจียงอวี่โหรวส่งสัญญาณว่าจะทำเอง

เสียงดังเอี๊ยด!

หน้าประตูถูกเปิดออกจากข้างใน หัวของคนรับใช้โผล่ ออกมาคนหนึ่ง เมื่อเห็นเจียงอวี่โหรวที่ตรงหน้าประตูนั้น ในสายตาเขาได้แสดงความเกลียดชังและรังเกียจออกมา แวบหนึ่ง แต่ว่าตอนที่เห็นเซียวจ้านข้างกายเจียงอวี่โหร วนั้น สายตาของเขาเปลี่ยนเป็นความตื่นตระหนกและ ความกลัวทันที!

“คุณ…พวกคุณมาทำไมอีก? ที่นี่ไม่ต้อนรับพวก คุณ! “คนรับใช้พูดอย่างไม่พอใจ แล้วปิดประตูทันที!

ปิ๊ง!

เซียวออกมือ ไปกดทับประตูที่หนักพันกรัมไว้โดยตรงหน้าที่เย็นชาจ้องไปที่คนรับใช้แล้วกล่าวว่า “ถ้าหากตระ กุลจีนยังอยากจะเอาประตูปานนี้ล่ะก็ ก็ให้คุณปู่เจียง ออกมาต้อนรับ!!!

น้ำเสียงที่หนักแน่นและเย็นชา คนรับใช้นั้นก็ออกแรง อย่างเต็มที่ ก็ไม่สามารถปิดประตูได้ครึ่งหนึ่ง!

ผู้ชายคนนี้ ช่างน่ากลัวมากจริงๆเลย!

“ฮึ! ฉันจะคอยดู นั่นใคร กล้ามาส่งเสียงดังที่หน้า บ้านตระกูลเจียง! ยังจะให้ฉันออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง อีก! ! ! –

ทันใดนั้น เสียงที่เหมือนดั่งฟ้าร้องอู้อี้ ด้วยความโกรธ ได้ ลอยมาแต่ไกลจากหลังประตู