บทที่10 ยังไม่เกิด

“แกเป็นใคร?! ปล่อยมือนะ! แกทำฉันเจ็บ!”

เจียงเหม่ยเหยียนกรีดร้องอย่างเจ็บปวด เมื่อดวงตาส เข้ากับสายตาของเซียวจ้าน เธอเหมือนกับถูกฟ้าผ่า นิ่ง ค้างอยู่กับที่ ไม่กล้าออกเสียง

น่ากลัวเกินไปแล้ว!

สายตาของชายตรงหน้านั้นมันปีศาจชัดๆ! โดยเฉพาะ ความจํามหิตที่แผ่ออกมาจากร่างกายเขา เหมือนกับว่า สามารถกลืนกินเธอได้ตลอดเวลา!

เจียงเหม่ยเหยียนกลืนน้ำลายอย่างไม่รู้ตัว ใบหน้าที่ สวยงามมีเหงื่อผุดไหลออกมา!

เซียวจ้านสะบัดมือของเจียงเหม่ยเหยียนออก ทําเอาเธอ เซไปหลายก้าว แล้วล้มลงกับพื้น!

และในตอนนี้ เจียงอวี่โหรวแบกรับร่างกายที่สามารถ ล้มลงของตัวเองไม่ไหวอีกแล้ว ล้มลงไปยังอ้อมกอดของ เซียวจ้าน

เซียวจ้านร้อนรน อุ้มเจียงอวี่โหรวไว้ แล้วถามว่า “อวี่โหร ว เธอเป็นยังไงบ้าง? อวี่โหรว!”
เจียงอวี่โหรวซบลงหน้าอกที่อบอุ่นของเซียวจ้าน ตัวสั่น ระริก ใบหน้ารู้สึกแสบร้อน โดยเฉพาะแผลที่หน้าผาก และหัวไหล่!

สิ่งนี้ทำให้ในใจเซียวจ้านมีไฟปะทุขึ้น!

“ตระกูลเจียง สมควรตาย!!!” เซียวจ้านตะโกนอย่างโมโห เตรียมจะลงมือกับเจียงเหม่ยเหยียนที่สาดน้ำสกปรกและ ดูถูกเจียงอวี่โหรว แต่มือเล็กๆของเจียงอวี่โหรวจับแขน ของเซียวจ้านไว้แน่น พูดอย่างอ่อนแรงว่า “ไม่…ไม่นะ! เซียวจ้าน อย่านะ….ฉันอยากกลับแล้ว ฉันคิดถึงเข่อเข่อ พาฉันกลับได้มั้ย…

“ได้! ฉันจะพาเธอกลับ!” เซียวจ้านไม่ลังเล แล้วอุ้มเจียง อวี่โหรวไว้ในอ้อมแขน จากนั้นก็หันหลังเดินจากไปทีละ ก้าว!

ตอนนี้เจียงเหม่ยเหยียนถึงจะรู้สึกตัว ชี้แผ่นหลังของ เซียวจ้าน ตะโกนอย่างโมโหว่า “หยุดนะ! แกเป็นใคร?! ถึงได้กล้ามาอวดเก่งที่หน้าบ้านตระกูลเจียงของฉัน! ไป ขวางมันไว้!”

ทันใดนั้น คนเฝ้าประตูที่อยู่หน้าบ้านหลายคนก็พุ่ง เข้าไปต้องการจะขวางเซียวจ้านไว้

แต่ว่า!
สายตาเย็นชาของเซียวจ้านกวาดมอง ความอำมหิตของ ร่างกาย ตอนนี้แพร่กระจายออกมา ทําเอาคนเฝ้าประตู ยื่นตัวสั่นอยู่กับที่ มองซ้ายมองขวา เหมือนกับว่าไม่กล้า เข้าใกล้!

อยู่ๆพวกเขาก็รู้สึกว่า ชายหนุ่มตรงหน้า เป็นเหมือนดั่ง ราชาในนรก น่ากลัวมากเหลือเกิน!

“ฮิม!”

ความอำมหิตของเซียวจานพุ่งขึ้นมา ตะโกนอย่างโมโห ว่า “คนที่ขวางฉัน! ตาย! ไปให้พ้น!!!”

ส่วนเจียงอวี่โหรวก็ซบหน้าอกของเซียวจ้านอยู่อย่างนั้น ห้าปีแล้ว เธอไม่เคยได้รู้สึกว่าความอบอุ่นคืออะไร เธอ ลืมตา มองดูเซียวจ้านที่ภาพมัว ใบหน้านั้นที่ทั้งคุ้นเคย และแปลกหน้า เธอรู้ว่าอนาคตของเธอ ก็คือผู้ชายคน

คนเฝ้าประตูหลายคนไม่กล้าเข้าใกล้ เซียวจ้านเองก็ขึ้น ตรงหน้าพวกเขา จากนั้นก็สตาร์ตรถ แล้วออกไปจากที่นี่ อย่างไว!

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเจียงอวี่โหรวช่วยขอร้องแทนตระกูล เจียง ตระกูลเจียงในวันนี้ อาจจะกลายเป็นแค่เพียง ประวัติศาสตร์ของซูหางก็ได้!
จนเมื่อเขียวจ้านจากไป เจียงเหม่ยเหยียนและคนเฝ้า ประตูทั้งหลายถึงได้สติกลับมา!

ความกดดันจากตัวของเซียวจ้านเมื่อกี้ ก็ยังทําให้พวก เขารู้สึกขาสั่นจนถึงตอนนี้!

เจียงเหม่ยเหยียนเดินออกมา มองดูรถจี๊ปที่ขับไปไกล ด้วยความโมโห กระทืบเท้าพูดว่า “เจียงอวี่โหรว! แกมันนัง มารยา! ขนาดนี้แล้ว ยังกล้าพาผู้ชายไร้มารยาทมาอวด เก่งที่ตระกูลเจียง! ดีๆๆ! แกรอไว้เลย!”

แต่ว่า เจียงเหม่ยเหยียนเองก็สงสัยในตัวตนของเซียว จ้าน เธอรู้สึกว่า ผู้ชายคนเมื่อกี้ เหมือนกับว่าเคยเจอ ที่ไหนมาก่อน!

คือใครกัน?

อีกด้าน เซียวจ้านพาเจียงอวี่โหรวกลับคฤหาสน์หลั่ง เยว่ ส่งเธอเข้าไปในห้องนอนด้วยตัวเอง และห่มผ้าให้เธอ จากนั้นก็ได้รับการรักษาจากหมอ แล้วหลับไป

มองดูเจียงอวี่โหรวที่ห่อตัวอยู่บนเตียงเหมือนกับเด็ก เซียวจ้านที่นั่งอยู่หัวเตียง ดวงตาแดงก่ำ รู้สึกผิดมาก
หลายปีมานี้ เธอเจออะไรมากันแน่ ถึงได้หวาดกลัว ขนาดนี้ แม้แต่เวลานอนยังต้องห่อตัวไว้ ตามหาความ ปลอดภัยให้กับตัวเอง

“อวี่โหรว ฉันกลับมาแล้ว ต่อไปจะไม่มีใครกล้ารังแกเธอ และเขือเข่อแล้ว ฉันจะปกป้องพวกเธอเอง” เซียวจ้านจับ ใบหน้าของเจียงอวี่โหรวเบาๆ จากนั้นก็หันหลังเดินออก จากห้องนอน

หลงซานเข้าไปหา พูดว่า “หัวหน้ากองครับ จินไทถูกขัง ไว้ที่ลานแล้วครับ ต่อไปจะทำยังไงครับ?”

เซียวจ้านสายตาเย็นชา ความอำมหิตแผ่ทั่วคฤหาสน์ เข้าก้าวเท้า เดินไปที่ลานที่ขังจินไท่ไว้

จินไท่ในตอนนี้ ไม่มีสภาพของคนแล้ว แขนขาเสียหาย เลือดท่วมตัว ล้มตัวอยู่บนพื้นเหมือนกับหมาอยู่อย่าง นั้น แล้วพูดไม่หยุดว่า “พวกแกสมควรตาย! ฉันคือจิน ไท่ คุณชายใหญ่ตระกูลจิน! พ่อฉัน จินเจิ้งหลงไม่ปล่อย พวกแกไว้แน่! ฮ่าๆๆ! พวกแกก็รอตายอย่างไม่มีหลุมศพ เถอะ!!!”

เซียวจ้านพูดอย่างเย็นชาว่า “จินไท่ แกให้คนชนลูกสาว ฉันบาดเจ็บ เกือบทำให้ฉันเสียเขือเข่อไป! แค้นนี้ ฉันไม่ ปล่อยไปอย่างนี้แน่! ฉันจะให้แกรับรู้ถึงสิ่งที่เข่อเข่อต้อง เจอในสองวันนี้!”
พูดจบ เซียวจ้านก็พูดกับหลงซานว่า “ให้หมอเซียนฮั่วใช้ ยาที่ดีที่สุดกับมัน! ถ้าบาดแผลหายแล้วก็แทงมันอีก! ฉัน จะให้มันตายทั้งเป็น! ฉันจะให้มันรู้สึกถึงความเจ็บปวด ของเขือเขือและอรี่โหรว!!!”

หลงซานได้ยินอย่างนั้น มุมปากยิ้มเย็นชา “กระผม เข้าใจแล้วครับ!

จากนั้น หมอเซียนฮั่วเข้ามา ให้จินไทใช้ยาที่ดีที่สุด! ไม่ นานแผลก็ดีขึ้น แต่ว่า แผลที่ดีขึ้น ไม่นานก็ถูกกริชแทงซ้ำ อีกครั้ง!

เสียงกรีดร้อง ดังก้องไปทั่วลาน!

“อ๊า….ไม่….ไม่นะ! แกมันปีศาจ!” จินไม่คร่ำครวญอย่าง เจ็บปวด ตอนนี้เขาเหมือนกับกำลังอยู่ในนรก อ้อนวอน ขอร้องไม่หยุด “ฉันผิดไปแล้ว…..ฉันผิดไปแล้ว! ขอร้องละ ปล่อยฉันไปเถอะ!”

แต่ว่า เซียวจ้านไม่ฟัง ส่วนหลงซานก็ทำซ้ำๆไปไม่หยุด รักษาบาดแผฃของจินไท่ จากนั้นก็แทงซ้ำ! จากนั้น ภาย ใต้ความเก่งของหมอเซียนฮั่ว ดึงเอากระดูกสี่ส่วนออก จากร่างกายของจินไท!

“อ๊ากๆๆๆ! พวกแกฆ่าฉันเถอะ! ฆ่าฉันเถอะ.…………. จินไทสติ แตกแล้ว คร่ำครวญอย่างควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าวันหนึ่งตัวเองจะได้รับการทรมาน อย่างนี้! เจ็บปวดกว่าการฆ่าเขาทิ้งซะอีก!

“กระดูกสี่ส่วนที่ลูกสาวฉันเสียไป แกจำเป็นต้องคืน!” เซียวจ้านพูดอย่างโหดเหี้ยม ความอำมหิตในสายตา ชัดเจนมาก!

และในตอนนี้ อยู่ๆหลงลิ่วก็เข้ามา มองดูจินไท่ที่ถูก ทรมานจนไม่เหลือสภาพคน หลังจากแอบด่าคำว่าสมน้ำ หน้า ก็พูดกับเซียวจ้านว่า “หัวหน้ากองครับ ซ่งโห้วเลี่ยง จากกองตระเวนสาขาเขตเซียวซานเมืองซูหางมาขอพบ ครับ”

ได้ยินอย่างนั้นเซียวจ้านก็ขมวดคิ้ว สาวตาเย็นชา แล้ว พูดว่า “ให้เขาเข้ามา

ไม่นาน ซ่งโห้วเลี่ยงก็เดินเข้ามายังลานสนาม ได้กลิ่น คาวเลือดมาแต่ไกล เมื่อเขาเห็นสภาพของจินไท่ที่ เละเทะ ถึงกับตกใจหวาดกลัว!

นั่นเป็นถึงคุณชายใหญ่ตระกูลจินนะ พ่อของเขาคือจิน เจิ้งหลง เห็นหัวหน้าของสี่อิทธิพลมืดในเมืองซูหางนี้!

“ราชา…..ไม่สิ คุณเฑียวครับ พวกคุณทำอย่างนี้ คาดว่า อาจจะทำให้เกิดปัญหาที่ไม่จำเป็นนะครับ พ่อของจินไท คือจินเจิ้งหลง เป็นบุคคลที่มีอำนาจมากคนหนึ่งในเมืองซูหาง ในวงการธุรกิจและอิทธิพลมืด ก็เป็นบุคคลที่ น่าหวาดกลัวคนหนึ่ง ถ้าหากเขารู้ว่าลูกชายของตัวเองถูก พวกคุณทรมานจนสภาพแบบนี้ คงไม่วางมือง่ายๆแน่…..

ซ่งโห้วเลี่ยงมองดูจินไท่ที่สลบไปแล้ว แล้วกลืนน้ำลาย ลิงอีก

แต่ว่า เซียวจ้านยืนอยู่กับที่ ไม่ขยับตัว มองซ่งโห้วเลี่ยง ด้วยสายตาเย็นยะเยือก แล้วพูดว่า “นายกำลังขอร้อง แทนมันหรอ?”

ตึง!

ซ่งโห้วเลี่ยงตัวสั่น รีบก้มหัวพูดว่า “ไม่ๆๆ! คุณเซียวครับ คุณเข้าใจผิดแล้ว! ผมแค่กังวลว่า พวกคุณจะต่อกรกับ ตระกูลจินไม่ไหว อีกอย่าง….”

“ขอบคุณความหวังดีของผ.อ.ซ่ง คนที่ฉันต่อกรไม่ได้ ยัง ไม่เกิด!” เซียวจ้านพูดอย่างเย็นชาแล้วก็เดินจากไป